Το εγχώριο κοινό της core σκηνής δεν είναι το δυνατό μας σημείο όσον αφορά την ποσότητα, αλλά μπορώ να πω πως είναι μακράν οι πιο νεαροί και σκληροπυρηνικοί fans που έχω δει, αφού αψήφησαν την Δευτέρα και κατέβηκαν στο An περιμένοντας αδιαμαρτύρητα για περισσότερη από μία ώρα απ΄ έξω, πάρα το ανακοινωθέν πρόγραμμα, για να παρακολουθήσουν τους αυστραλιανούς The Amity Affliction. Kι εκεί, τα έδωσαν όλα.
Στη σκηνή πρώτοι βρέθηκαν οι Till I Drop Dead, αθηναϊκό σχήμα με post-hardcore/ metalcore προσέγγιση. Τα τυχερά του πρώτου δεν έλειψαν, αφού ο ήχος έβγαινε αρκετά άσχημα και φαινόταν πως υπάρχει μία έλειψη συντονισμού επί σκηνής. Απουσία της vocalist που αναλάμβανε τα καθαρά φωνητικά, η προσωρινή κάλυψη του κενού από το υπόλοιπο σχήμα δεν ήταν μάλλον μία σκέψη που απέδωσε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Νέα παιδιά ακόμη και με τη φλόγα για να παίξουν, πιστεύω πως θα μας δώσουν καλύτερες εμφανίσεις στο μέλλον.
Οι Glance Of Medusa έρχονται αμέσως μετά, πάλι από τον χώρο της core κι έχοντας κυκλοφορήσει το πρώτο τους ΕΡ με τίτλο “Identity”. Καλύτερος ήχος για το δεύτερο σχήμα και πολύ δυναμική παρουσία επί σκηνής θέρμανε την ατμόσφαιρα και έκανε τα κεφάλια να κινηθούν ρυθμικά και να κερδίσουν την ανταπόκριση του κόσμου που βρισκόταν στον χώρο.
Τρίτοι οι Seasons A.C για τους οποίους δεν έχω πολλά λόγια. Ανέβηκαν, έπαιξαν ένα set με ήχο εξαιρετικό, παρουσιάζοντας τη δουλειά τους κι έχοντας κυκλοφορήσει το ΕΡ “4“, με συνθέσεις που αξιοποιούν τόσο τον σκληρό ήχο όσο και post επιρροές, σε αξιόλογες εκτελέσεις κι αποδίδοντας εξίσου καλά στο κομμάτι των φωνητικών. Κοινώς, μπράβο τους.
Οι The Amity Affliction εμφανίστηκαν σχεδόν μισή ώρα πριν τις δώδεκα εν τέλει επί σκηνής, (έχοντας επιστρατεύσει εξοπλισμό που πραγματικά αναρωτιέμαι αν ο Petrucci παίζει να κουβαλάει μαζί του κι έχοντας κλείσει τη μία πλαϊνή πλευρά του stage του An). Oι φίλοι του σχήματος είχαν ήδη γεμίσει τον χώρο μπροστά από τη σκηνή ξεκίνησαν από το πρώτο κομμάτι να συμμετέχουν ενεργότατα σε ένα πολύ δυναμικό κλίμα και έχοντας μελετήσει τη δισκογραφία τόσο καλά, που γνώριζαν στίχο προς στίχο τα tracks και δε σταματούσαν να τραγουδούν ούτε λεπτό.
Ο ήχος των TAA έβγαινε εξαιρετικά κι η παρουσία τους στη σκηνή (και να πω σε αυτό το σημείο πως ειπώθηκε κάτι περί αδιαθεσίας ενός εκ των μελών νωρίτερα), ήταν γεμάτη ενέργεια και δυναμική όπως τους πρέπει, δείχνοντας μία εικόνα το λιγότερο επαγγελματική. Στο set φρόντισαν να χωρέσουν κομμάτια που έχουν αγαπηθεί από το κοινό τους και το αποτέλεσμα που έδωσαν ήταν μακράν ικανοποιητικό, όπως φάνηκε και από τον κόσμο που τους έδωσε πραγματικά το εντυπωσιακό feedback.
Η επιλογή του συνολικού line-up ήταν ορθή, με σχήματα που ταίριαζαν μεταξύ τους και νομίζω πως ο κόσμος που βρέθηκε εκεί έφυγε ικανοποιημένος, παρά την σχετικά μεγάλη καθυστέρηση.
photos: Αναστασία Βερτεούρη
600 
