Οι Melvins είναι ένα συγκρότημα που εξυπηρετεί τη μουσική παράνοια και έχει επηρεάσει άπειρους μουσικούς, τους οποίους όλοι εμείς προσκυνούμε.
Από το 1983 ως σήμερα, έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 20 album κι αρκετά EP, live album, single, συλλογές και τα λοιπά. Έχουν παίξει με δύο drum sets, έχουν περάσει και βοηθήσει να καθιερωθούν πολλά παρακλάδια του σκληρού rock, και πλέον έχουν και ντοκιμαντέρ για τις μούρες τους.
Αφού μας έδωσαν ένα εξαιρετικό “Hold it in” (review) το 2014, επέστρεψαν δυναμικά το 2016 με δυο κυκλοφορίες. Η πρώτη, μέσω της Sub Pop σε συνεργασία με τον Mike Kunka (του drone συγκροτήματος godheadsilo), με τίτλο “Three men and a baby” ηχογραφημένο αρχικά το 1999, αλλά τελειωμένο “σήμερα” και το “Basses Loaded”, το οποίο είναι η “κανονική” κυκλοφορία τους (αν και τα 9 από τα 12 κομμάτια κυκλοφόρησαν πρώτα στα EP “Beer Hippy”,“War Pussy” και στο split με τις Le Butcherettes) στην Ipecac Recordings.
Όπως όλα τους τα album, έχει και αυτό μια ιδιάζουσα μορφή. Μαζέψανε παλιά μέλη τους, της τελευταίας δεκαετίας, με ιδιαίτερη έμφαση στους μπασίστες, συν κάποιους φίλους, σε ένα δισκογραφικό reunion.
Στο δίσκο αυτό, για πρώτη φορά ακούγεται το νέο τους μπάσο, Steven McDonald (Off!), ο τυμπανιστής Dale Crover αφήνει μπαγκέτες στον Mike Dillard και παίζει μπάσο σε τέσσερα κομμάτια, οι Jared Warren, Jeff Pinkus, Trevor Dunn έχουν και αυτοί από ένα κομμάτι στο μπάσο και στο “Maybe I am Amused” παίζει μπάσο και ακορντεόν ο Krist Novoselic (συνιδρυτής των Nirvana), ενώ σε ένα κομμάτι στα τύμπανα είναι ο Coady Willis.
Από κει και πέρα, το “Basses Loaded” διχάζει. Περιέχει κάποια φοβερά κομμάτια, τα οποία μας έχουν συνηθίσει οι Melvins, αλλά έχει και κάποια που μάλλον τα έβαλαν για ιστορικούς λόγους ή επειδή έπρεπε.
Το sludge ξεκίνημα του “The Decay of Lying” σε κάνει να πιστεύεις πως θα έχεις να κάνεις με ένα από τα αριστουργήματα τους, αν και ξέρεις πως δεν υπάρχει περίπτωση και το επόμενο κομμάτι να έχει τέτοιο χαρακτήρα. Κι όντως, το “Choco Plumbing” είναι ένα πιο alternative groovy κομμάτι, ίσως από τα καλύτερα του album και παρακάτω έρχεται και μια όμορφη διασκευή του “I Want to Tell you” των Beatles. Εκεί που πάνε όλα καλά, έρχονται κάποια troll κομμάτια σαν το “Shaving Cream”, “Maybe I am amused” και το “Take me out to the Ball Game” και κάπως σε αποσυντονίζουν, υπογραμμίζοντας βέβαια την παράνοια του group.
Πολύ καλή στιγμή για μένα το Sabbath-ικό “Planet Destructo” που ξαφνικά μετατρέπεται σε jazz παραλήρημα και θυμίζει το πόσο γουστάρουν να πειραματίζονται αυτοί οι τύποι, ενώ το “War Pussy” δίνει ένα heavy rock hit.
Σε γενικές γραμμές, το “Basses Loaded” δεν είναι κακό, αν και χωρίς ιδιαίτερη συνοχή (όχι ότι γενικά διακατέχει κάτι τέτοιο τα album τους), και αξίζει προσοχής, αλλά δεν είναι δίσκος μνημείο για τους cult rockers σε καμιά περίπτωση.
Αν έχεις σώας τας φρένας, δεν θα καταλάβεις πράμα, αλλά αν αυτά τα ψυχασθενικά σκαμπανεβάσματα των Melvins είναι βούτυρο στο ψωμί σου, give it a try!
561 
