Παρασκευή βράδυ και στα στενά του Ψυρρή, στο Death Disco, συγκεντρώθηκαν οι πιστοί του δαιμόνιου, αργού και heavy as fuck doom/sludge για να τιμήσουν με την παρουσία τους την εμφάνιση των νομάδων Jucifer στην Αθήνα επ’ ευκαιρία του European Dystopia tour που πραγματοποιούν.
Πριν όμως, δυο εγχώρια σχήματα φρόντισαν να δώσουν το κατάλληλο κάλεσμα και να μας προετοιμάσουν για την τελική πράξη.
Τους Mock The Mankind δυστυχώς δεν τους πρόλαβα σε ολόκληρο το set τους. Και τεκμηριώνω το προηγούμενο “δυστυχώς” με τα εξής: αφενός η μουσική τους είναι ένα εξαιρετικό δείγμα/μείγμα ψυχεδέλειας και doom στοιχείων, αφετέρου όχι μόνο καταχειροκροτήθηκαν από τον κόσμο αλλά και όλα τα σχόλια που άκουσα από γνωστούς κι αγνώστους δεν έφεραν μισό ψεγάδι. Για τους ανωτέρω λόγους λοιπόν, έχω βάλει και ακούω το “Ruination” (review) και προτρέπω ανεπιφύλακτα να τσεκάρετε τη δουλειά τους και να τους δείτε με την πρώτη ευκαιρία live.
Οι Kalpa δεν ανήκουν σε αυτούς που μένουν ακίνητοι στο stage. Έτσι, η χωρητική στενότητα της σκηνής, οδήγησε το σχήμα να έχει τον vocalist να βρίσκεται σε όλη τη διάρκεια μαζί με το κοινό, ιδέα που ομολογώ ότι πέραν της πρακτικής επίλυσης του ζητήματος, είχε και θετικό impact στον κόσμο που τον έβλεπε να βρίσκεται σε ασταμάτητη κίνηση και οργισμένα φωνητικά ακριβώς δίπλα του. Το “Dissociation” κυκλοφόρησε μόλις πρόσφατα και είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά στην οποία είναι προφανή τα σημάδια προοδευτικής εξέλιξης του σχήματος σε πιο σκληρά μονοπάτια. Χωρίς να πουν πολλά λόγια ή να κάνουν ιδιαίτερες παύσεις έπαιξαν καταιγιστικά, δικαιώνοντας την παρουσία τους.
Για το τέλος, το εξωφρενικό ντουέτο των Jucifer ανέβηκε στη σκηνή. Η εκρηκτική Gazelle Amber Valentine και ο Edgar Livengood, ξεκίνησαν ένα show όπως ακριβώς θα το περίμενε κανείς. Βαρύ όσο δεν πάει, σκληρό και γεμάτο ένταση. Τα φωνητικά καλύπτονταν σε μεγάλο βαθμό από την ένταση της μουσικής, αλλά για όποιον έχει δει live τους γνωρίζει πως έτσι παίζουν πάντοτε στις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Για μία ώρα και κάτι, υπήρξαν ασταμάτητοι στην σκηνή παρασύροντας τους φίλους τους σε ρυθμικό headbanging. Λίγο μετά τις δώδεκα το set τους ολοκληρώθηκε χωρίς encore. Η αλήθεια είναι πως θα περιμέναμε ίσως λίγο μεγαλύτερη διάρκεια, αλλά από την άλλη, ουκ εν τω πολλώ το ευ.
Ωραία βραδιά στο σύνολό της, σε όλα τα επίπεδα. Ιδιαίτερα, τα support σχήματα έδειξαν ότι η εγχώρια σκηνή έχει πολλά να παρουσιάσει και δεν παύει να μας εκπλήσσει κάθε φορά.
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
442 
