Ορίστε και το 13o άλμπουμ για τους Γερμανούς το οποίο προήλθε έπειτα από αρκετές αλλαγές στην σύνθεση της μπάντας.
Φέρει μάλιστα με θρασύτητα τον βαρύγδουπο τίτλο “Monument”. Αν το καλοσκεφτείς βέβαια κι αφού δώσεις 1-2, άντε 3 ακροάσεις, θα μπορούσε να αποτελέσει μνημείο συνθετικής “ελαφρότητας” και του goth/pop techno- death…
Με νεοεπιβιβασθέντες 2 κιθαρίστες και 1 μπασίστα, το “Monument” ακούγεται σχεδόν παράδοξα κοντά στο “Antiserum” του 2014. Για την ακρίβεια ακούγεται όχι τόσο όμοιο, αλλά περισσότερο σαν να πιάνει τα πράγματα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη δουλειά τους. Ακόμη ένα παράδοξο είναι το πόσο όμοια ακούγονται τα καθαρά φωνητικά του Tosse Basler (κιθάρα/φωνητικά) με εκείνα του προκατόχου του Matthias Hechler. Το χαρακτηριστικότερο όλων όμως είναι η σαφέστερη από ποτέ στροφή προς την μουσική των συμπατριωτών τους Rammstein, με ενδεικτικότερα τα κομμάτια “Die Letzte Schlacht”, “Eiskalt” και “Falsche Tranen” (στα οποία άλλωστε χρησιμοποιούν επίσης τη Γερμανική γλώσσα).
Ο Felix μπορεί να ακούγεται ο ίδιος όταν τραγουδάει χωρίς φίλτρα και samples, από την άλλη πλευρά τα αδέρφια Katrin Jullich (πλήκτρα) και Markus Jullich (τύμπανα/ προγραμματισμός) έχουν αναβαθμίσει τα “μπλιμπλίκια” τους σε σημείο που να αποκτούν πλέον εξέχοντα και πρωταγωνιστικό πολλές φορές ρόλο. Και ναι δεν είναι κακό να βγάζεις πιασάρικα κομμάτια με όμορφες μελωδίες όπως το “Die So Soon” (πραγματικά μου σφηνώθηκε στο μυαλό από την πρώτη κιόλας ακρόαση που το σφύριζα για κάνα-δυο ώρες έπειτα) ή το “Everything” (που για κάποιο λόγο μου θύμισε Paradise Lost), αλλά από την άλλη δεν μπορείς να περιμένεις η δουλειά σου να έχει και την όποια αντοχή στον χρόνο.
Σίγουρα αρκετά από τα τραγούδια του δίσκου θα παίξουν σε κλαμπ και στο ραδιόφωνο της Γερμανίας, όπου η μουσική αυτή είναι ιδιαίτερα δημοφιλής κι έπειτα έχω την αίσθηση πως θα χαθούν σύντομα και για πάντα. Αυτό είναι το τίμημα του να γράφεις εύπεπτη, προσιτή και ρηχή μουσική σε όφελος της αμεσότητας και της δημοφιλίας. Πραγματικά διασκέδασα όσο καιρό άκουγα το δίσκο, ιδιαίτερα σε ηλιόλουστες βόλτες με το αυτοκίνητο, αλλά ήδη έχει αρχίσει να ξεφτίζει. Ογκώδη αλλά γυμνά και χωρίς φαντασία riff, τα οποία πολλές φορές πνίγονται μέσα στα πλήκτρα και τα sequencers, τύμπανα που ακούγονται πιο “αφύσικα” από ποτέ με πολλά beat να παρεμβάλλονται συχνά εμβόλιμα στις μπότες, αλλά και industrial φίλτρα στην φωνή του Felix αφαιρούν αρκετά από την metal πτυχή του “Monument”. Αυτό που κυριαρχεί είναι η μελωδία με τα πιασάρικα ρεφρέν, το gothic στοιχείο και τα γκρουβάτα ρυθμικά δοσμένα με τον ήχο των Crematory.
Το καλό είναι ότι τα πράγματα στο στρατόπεδο των Γερμανών αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν ολοκληρωτικά, το κακό είναι πως δεν είμαι βέβαιος μακροχρόνια αν ο δρόμος αυτός θα τους βγάλει κάπου, τουλάχιστον έξω από τα σύνορα της Γερμανίας. Θα αρέσει σε όσους ακολουθούν την μπάντα μέχρι και το “Antiserum” και σε όσους αρέσει γενικότερα ο ήχος των Rammstein και το μπασταρδεμένο techno death με το ebm…
489 
