Μία μαγευτική βραδιά με ένταση, συναίσθημα, ερμηνείες από δύο γυναίκες που αν μη τι άλλο είχαν φωνάρες και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Μπήκαμε στο Fuzz club γύρω στις 20:30. Ο κόσμος δεν ήταν πολύς, διότι λόγω της κρίσης πηγαίνουν στα live όσοι γουστάρουν τον καλλιτέχνη και όχι περαστικοί γιουχαϊστές. Η ατμόσφαιρα του μαγαζιού είχε προσαρμοστεί στο κλίμα της μουσικής που θα μας διασκέδαζε, χαμηλά φώτα, διακριτικοί προβολείς και δύο μπαρ που σε έκαναν να αισθάνεσαι σα στο σπίτι σου, άνετα και ευδιάθετα.
21:30 χωρίς καμία καθυστέρηση τη σκηνή γέμισε η Sofia Sarri με την μπάντα της. Εξαιρετική επιλογή για προθέρμανση, αν και τελευταία τα opening act είναι κάτι πολύ παραπάνω από warm up είναι μέρος του show και η Sofia ήταν και παραήταν αντάξια των προσδοκιών μου. Πειραματική, indie μουσική με πολλά στοιχεία που μου θύμησαν Bjork αλλά και Alt J, καθώς τα synth και η επιθετική φωνή ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία. Δεν έμεινε απαρατήρητη και η σκηνική παρουσία με το επιβλητικό μακιγιαζ που σέταρε με τα σκουλαρίκια “μαύρα φτερά” και την κόκκινη ολόσωμη φόρμα. Τα “Kira kitana” και “Cuckoo” ξεχώρισα, τα οποία και έβαλα και επίσημα στα αγαπημένα μου στην playlist του ipod μου.
Το κοινό ήταν έτοιμο, είχε στριμωχτεί μπροστά, τα κινητά είχαν υψωθεί και η σκηνή είχε προσαρμοστεί για τρία άτομα. 22:30 η Zola με μια μαύρη φαρδυά παντελόνα, τύπου σαμουράι, μαύρο τοπ και βραχιόλια στα χέρια βγήκε στη σκηνή αναπαραστώντας την γυναίκα Ιησού, απλώνοντας χέρια “εσταυρωμένης” στην εισαγωγή του “Τaiga”.
Δέος και μόνο μπορεί να περιγράψει το τι έγινε μετά, αν εξαιρέσεις την πτώση στην αρχή της συναυλίας που έκανε το κοινό να φωνάξει από αγωνία, η Zola ανέβηκε ξανά στη σκηνή και τα έδωσε όλα!!! Απίστευστη ερμηνεία, με κορμί και φωνή, εκατό σκάλες πάνω από αυτό που ακούμε στο youtube.
ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΜΑ ΤΙ ΦΩΝΗ! Ακουγόταν σε όλο το Fuzz με κλειστά τα μικρόφωνα και σου σήκωνε την τρίχα κάγκελο. Ψάχνω από χθες λέξεις να την περιγράψω. Χείμαρρος, ταλεντάρα!
Η ερμηνεύτρια που παρόλο το μπόι που της έλειπε και έλεγες “δε μου γεμίζει το μάτι μωρε”, ξαφνικά ανέβηκε στο Θεό και απλά φάνταζες μυρμήγκι μπροστά της να θαυμάζεις το αστείρευτο ταλέντο. Έτσι ,φίλε αναγνώστη εξηγώ, το γυναίκα “Jesus”. Όσοι τη χάσατε, κρίμα και άδικο, προσευχηθείτε να ξαναέρθει…μόνο αυτό!
Αντί επιλόγου να πω ότι γυρνώντας σπίτι ακουσα ξανά και ξανά το “Dangerous days”, “Vessel”, “Hunger” και “Nail”.
Κείμενο/Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
442 
