Ωραία η Πάτρα έτσι; Θάλασσα, μεταλλάδες, νότιο κλίμα, καρναβάλι, φοιτητόκοσμο, όμορφες γυναίκες… επ! Για πάμε πέντε κόμματα πίσω και ας το πιάσουμε από εκεί…
Μεταλλάδες… Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ακούγοντας το νέο album των Vermingod, κατέληξα ότι όταν μιλάμε για την Πάτρα, θα πρέπει πλέον να μιλάμε για ένα από τα πιο αξιοσέβαστα λίκνα της εγχώριας death metal σκηνής (στοχαζόμενος βέβαια την παράδοση των Death Courier αλλά και τον, εδώ και καμιά τριετία, extreme metal αναβρασμό που επικρατεί στην όμορφη πόλη τους, μετά τους Bionic Origin και τις δουλειές του βιρτουζικού George Constantine Kratsas και των Manhattan Project του), αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι η χώρα μας ακμάζει σε όλα τα ήδη μεταλλικής μουσικής και σε κάθε περιοχή της, σε όλες τις εποχές – και σε συνθήκες, “ας γελάσω” και πολύ “γιούχου” στα pro fast internet / home creation computing technology years, βεβαίως βεβαίως,,,
Μια τέτοια παρέα τρελαμένων μουσικών είναι και οι death saltarizers Vermingod οι οποίοι επέστρεψαν μετά από καιρό ( να θυμίσουμε ότι το debut τους “The Grand March to Devastation” κυκλοφόρησε το 2010 και έκτοτε έχουν συμμετάσχει σε live events δίπλα σε ονόματα όπως των Septic Flesh, Nightrage, Homo Iratus, Tardive Dyskinesia μεταξύ άλλων ενώ ακολούθησε το EP “Symptom Cult” το 2012) με το νέο, ολόφρεσκο αριστουργηματάκι τους “Whisperer Of The Abysmal Wisdom”, ένα απολαυστικά ξυλοφορτωτικό δίσκο εξαιρετικού brutal death metal, βίαιου όπως πρέπει, με μια high – tech άποψη Arsis / Meshuggah στα φοβερά τεχνικά θέματα που επιχειρούν αυτοί οι πέντε παιχταράδες.
Εν μέσω ενός, διαυγέστατου ήχου (τρομερή η μίξη και το mastering του Steve Lado – Tardive Dyskinesia -), σχεδόν κλασικής thrash ηχητικής περιβολής, που διατρανώνει την τεχνική εξωπραγματικότητα των μελών της φοβερής αυτής μπάντας με την καθαρότητά του, το κτηνώδες, δυσαρμονικά μελωδικό death metal βρήκε στο πρόσωπο των Vermingod, για φέτος το λιγότερο, έναν απόλυτο πρεσβευτή.
Δύναμη, ωμότητα (από τους πιο μεστά απέριττους ήχους που έχω ακούσει τελευταία σε κιθάρες στο είδος παγκοσμίως, με τους Γιώργο και Τέλη να ηχοποιούν τις ουροβορικές, ελισσόμενες riffάρες και τα κλειστοφοβικά, με ένα υποβόσκον αίσθημα μελαγχολίας, solos τους , “χρώμα” ανεπαίσθητο, αλλά άκρως υπαρκτό, με προοδευτική φαντασία και ευρηματικότητα), μετρονομική ακρίβεια (οι Watchtowerικές / math μπασογραμμές του Λευτέρη είναι από αυτές που σε αφήνουν απλανώς αμήχανο κατά τη διάρκεια της ακρόασης), αίσθημα ασφυξίας, κηροζινάτες συνθέσεις (καλά, αυτός ο Ηλίας στα drums φτιάχνει το soundtrack αρένας, μανιακό και άκρως μελετημένο παίξιμο) και ξύλο, απόλυτο ξύλο. Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω στο λαρύγγι του Άρη, πολύ βαθύς και δυναμικότατος growler ο οποίος με την επαρκέστατα κάφρικη / βοθρική φωνή (κάπου ανάμεσα σε γιαπωνέζο επιζώντα από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και τον κυρ-Αλέκο στην απέναντι πολυκατοικία όταν τον στέλνει στον κουβά η Μποταφόγκο), φτύνει με ειλικρινές αμόκ τους στίχους του Στέλιου Παναγιωτάκη (Once Them Edens).
Είναι δύσκολο να σου περιγράψω την ηδονή που ένοιωσαν τ’ αυτιά μου στο άκουσμα καταιγισμών όπως του “Ungodly Wonder” (θεΐλα το κόψιμο στη μέση), την intellectual thrash καταστροφή του μανιακού “The Vocationist”, τη speedιά του “Shades in my Sleep” που μου σήκωσε το down petsi όπως παθαίνω όταν βλέπω μιλφς γουίθ χιούτζ μπούμπς (έχω δηλώσει καθ’ επανάληψιν ότι η τυπολατρεία είναι βασική αρχή του λογοτεχνικού αυτού βήματος), το φοβερό drumming του “A Raving Lamentation” και του λυρικότατου μελωδικού επιλόγου του, το καταπληκτικό ομώνυμο instrumental και τη The Haunted meets Meshuggah θύελλα του “Spread Of Pestilence”, την απολύτως φιλτραρισμένη Slayerίλα του “Terror Polarity” ή τον εφιάλτη του “Inheritance of Impious Doctrines” που κλείνει αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο.
Τελικώς, οι Vermingod στο 2015, δείχνουν ένα ηγετικό πρόσωπο με τη universal φύση του tech / prog / djent metal τους. Και πάνω απ’ όλα, κραυγαλέα ολοκάθαρου και λαμπρού τεχνικού death metal. To “Whisperer Of The Abysmal Wisdom” είναι ένας σπουδαίος δίσκος, άξιος βίωσης από ακροατές ενός περιορισμένου (αυτό στο εγγυώμαι προσωπικώς) ακροατηρίου, πολύ συγκεκριμένων διαθέσεων. Εξαιρετικές συνθέσεις, που κοιτούν στα μάτια όλα τα φημισμένα ονόματα που στο άκουσμά τους χάσκεις το στόμα με δέος, με προσωπικότητα, αυθεντικότητα και άπλετη ακραία έμπνευση. Αέρας άνεσης στην between gamiseta and afiseta εκτέλεση, καταπληκτικός ήχος, ευφυέστατες συνθέσεις. Όποια όνειρα, όποιες φιλοδοξίες και να έχουν σαν μπάντα, αξίζουν κάθε επιτυχία. Μέσα στην 20άδα για φέτος, πολύ άνετα.
480 
