Οι James, μία πολύ αγαπημένη μπάντα στο ελληνικό κοινό, καταφέρνει πάντα να ενθουσιάζει με την κυκλοφορία μιας καινού- ριας δισκογραφικής δουλειάς.
Τον Απρίλιο που μας πέρασε είχε κυκλοφορήσει το mini album με τίτλο The Νight Βefore, ενώ 5 μήνες μετά και συγκεκριμένα στις 6 Σεπτεμβρίου, κυκλοφόρησαν τη συνέχειά του, το album The Morning After το οποίο και θα παρουσιάσουμε παρακάτω.
Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος τους, παρουσιάζουν 2 διαφορετικές διαθέσεις. Σε αντίθεση με το The Night Before που ήταν ένας πιο δυνατός και φανταχτερός δίσκος, στο The Morning After παρουσιάζουν πιο μελωδικά τραγούδια αλλά και πιο καταθλιπτικά έχοντας να κάνει με τη διάθεση του ομώνυμου τίτλου. Ο καινούριος αυτός δίσκος (The Morning After) περιέχει 8 ολόφρεσκα τραγούδια, συνολικής διάρκειας μισής ώρας. Τα κομμάτια που περιέχονται είναι τα εξής: “Got The Shakes”, “Dust Motes”, “Tell Her I Said So”, “Kaleidoscope”, “Rabbit Hole”, “Make For This City”, “Lookaway” και “Fear”. Τραγούδια που παρουσιάζουν την ευθραυστότητα της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων, που μπορεί να είναι μεν καταθλιπτικά αλλά καταφέρνουν σιγά σιγά να μένουν στο μυαλό μας. Το “Got The Shakes” που ανοίγει το album είναι ένα πολύ ελαφρύ και μελωδικό τραγούδι με τον μεθυσμένο πρωταγωνιστή να ζητάει συγχώρεση για την ανάρμοστη συμπεριφορά του. Το “Dust Motes” είναι μία παραδοχή της δύναμης του θανάτου, τραγούδι το οποίο είναι εμπνευσμένο από το θάνατο της μητέρας του Tim Booth και γι’ αυτό τα φωνητικά με την συνεργασία του πιάνου, καταφέρνουν να σε μαγέψουν και να σε κάνουν να αναρωτιέσαι (If you die, I forgive you). Στο “Tell her I said no” παρουσιάζεται η παροδικότητα της ζωής όπου (No one chooses to grow old), ενώ στο “Kaleidoscope” έχουμε μια δεχούμενη στωικά μελαγχολία. Το “Rabbit Hole” μας γεμίζει με αναπάντητα ερωτήματα, ενώ το ξεχωριστό τραγούδι “Make For This City”, με την πολύ ωραία προσθήκη του τσέλο, δημιουργεί μέσα από τους στίχους του, μία μεγάλη αντίθεση μεταξύ της ζωής στην επαρχία και της ζωής στην μεγαλούπολη, όπου κανένας δεν κοιτάει τον άλλο στα μάτια (On the Underground we all look so run down / On the Circle Line forever going round). Στο “Lookaway” η αποξένωση είναι διάσπαρτη σε όλο το τραγούδι με στίχους όπου ο πρωταγωνιστής δεν ξέρει που πηγαίνει και που βρίσκεται, δυστυχώς όμως χάνεται και μουσικά. Το album κλείνει με το “Fear”, που ξεχωρίζει σε σχέση με τα υπόλοιπα, με τον αέρινο τόνο του και με τα Keyboards να αντικατοπτρίζουν την ανασφάλεια. Κλείνοντας, ένας από τους πιο στοχαστικούς στιχουργούς που η Αγγλία παρήγαγε τα τελευταία 25 χρόνια, ο Booth, χρησιμοποιεί όλη τη δύναμη της φωνής του, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας είναι σε πολύ καλή φόρμα. Παρόλο που το The Morning After είναι πιο μελαγχολικό από το The Night Before, τα τραγούδια του είναι καλύτερα στο άκουσμά τους και δυναμώνουν όσο περισσότερο τα ακούς. Η ειρωνεία είναι ότι αυτά τα δύο μέτρια mini albums θα μπορούσαν να είχαν κάνει έναν τέλειο.
Βαλάντης Στεφανουδάκης
561 
