Η επανασύνδεση των θρυλικών Sanctuary προ 4ετίας είχε εύλογα πυροδοτήσει μια σειρά από συζητήσεις και εικασίες για το πώς θα ηχούσε το νέο υλικό της μπάντας 25 έτη μετά, ώσπου ήρθε επιτέλους η ώρα να δούμε στην πράξη τι έχει να προσφέρει ο Warrel Dane (φωνητικά) με την “παλιοπαρέα” των Lenny Rutledge (κιθάρα), Jim Sheppard (μπάσο), Dave Budbill (τύμπανα), αλλά και την προσθήκη του παλιού τους γνώριμου Brad Hull (κιθάρα) στην θέση του αρχικού κιθαρίστα Sean Blosi, στο στερέωμα της σύγχρονης metal σκηνής.
Μετά την διάλυση των Nevermore, η κυκλοφορία αυτή απέκτησε και ένα ειδικό βάρος ως προς το κόστος ευκαιρίας σύνθεσης και ανάπτυξης μουσικής με το ένα ή το άλλο σχήμα.
Τεχνικά όλα ακούγονται πολύ “προχώ” συγκριτικά με το δισκογραφικό παρελθόν τους και η αναβάθμιση στην παραγωγή που παρουσιάζεται μοντέρνα και συμπαγής, είναι ακουοφανής. Μια μπάντα όμως που φέρει στο εξώφυλλο το βαρύ λογότυπο των Sanctuary δεν μπορεί παρά να παραπέμψει τον ακροατή σε άμεση σύγκριση με τον ήχο που τους καθιέρωσε, δίνοντας μια πρώτη απογοήτευση σε αυτόν που δεν θα λάβει υπόψη τα χρόνια που πέρασαν και την εξέλιξη των μουσικών που την απαρτίζουν.
Το “The Year the Sun Died” είναι στο σύνολό του ένα μεσαίου tempo άλμπουμ, με το power thrash να περιορίζεται σε διάσπαρτα μεταξύ των κομματιών ξεσπάσματα. Όπου συμβαίνει πάντως το κιθαριστικό δίδυμο παραδίδει απολαυστικά riff με την έλλειψη έντονης μελωδίας να κάνει την ατμόσφαιρα ζοφερά ατμοσφαιρική, την οποία ευνοεί ακόμη περισσότερο ο σκοτεινός στίχος και τα όρια των κομματιών χάνονται κάπου μεταξύ οριακά προοδευτικού ήχου και συμπαγούς heavy metal. Ο Dane κάνει στα 3 πρώτα κομμάτια του δίσκου ένα σύντομο και διακριτικό tribute στα ψηλά φωνητικά του παρελθόντος του – σήμα κατατεθέν των Sanctuary, αλλά ως εκεί, τα φωνητικά στην συντριπτικά μεγαλύτερη έκτασή τους είναι αυτά που μας συνήθισε όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τους Nevermore.
Δυστυχώς υπάρχουν κομμάτια μόνο για να γεμίσουν το tracklist, με πιο τρανταχτά τα “One Final Day” και “The Dying Age” που ρίχνουν τον ρυθμό σε ένα ήδη αργό δίσκο. Αν στην θέση τους υπήρχε ακόμη ένα “Arise And Purify”, “Frozen” ή ένα “Question Existence Fading” θα ανέβαζαν κατακόρυφα το replayability του “TYTSD”. Μετά από 25 χρόνια στον πάγο ήταν το τελευταίο που θα περίμενε κανείς από το δίδυμο Dane – Rutledge που έκαναν όλη την συνθετική δουλειά.
Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για ένα δίσκο που αξίζει να μπει ανάμεσα στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, έχει κομμάτια που αξίζουν να ακουστούν στις συναυλιακές αρένες, με προβληματίζει όμως ως προς το τι θυσίασε ο Dane για να ενεργοποιήσει αυτή την μπάντα. Ως προς αυτό το πρίσμα θεωρώ το νέο Sanctuary ένα πισωγύρισμα, μια light εκδοχή των Nevermore περισσότερο και λιγότερο μια επανατοποθέτηση των Sanctuary στο μεταλλικό μουσικό χάρτη. Από την άλλη, ο Warrel έχει το άγγιγμα του Μίδα, με ότι καταπιαστεί βγαίνει τουλάχιστον ενδιαφέρον, έτσι και σε αυτή την περίπτωση το δισκάκι που κυκλοφόρησε από τη Century Media περιέχει υλικό που φαντάζει σαν όαση συγκρινόμενο με την πλειοψηφία από ότι κυκλοφορεί εκεί έξω. Η μουσική των Sanctuary μοιάζει με αντίδοτο στην μουσική ξηρασία, μένει να περάσει λίγος χρόνος να δούμε πως θα αντιδράσει το “σώμα” της διψασμένης μεταλλικής κοινότητας στην χορήγηση του “The Year The Sun Died”. Αξίζει να εκτιμηθεί γι’αυτό που πραγματικά αποτελεί κι όχι γι’αυτό που ο καθένας μας προσδοκούσε. Α, κι επειδή ανάμεσα στο tracklist υπάρχει και το έπος που φέρει τον τίτλο “Exitium”, μακράν το πιο ατόφιο Sanctuary κομμάτι του άλμπουμ!
Υ.Γ. Το 1992 και λίγο πριν οι Sanctuary διαλύσουν, είχαν προσθέσει στην σύνθεσή τους τον μετέπειτα γνωστό σε όλους μας Jeff Loomis με τον οποίο δεν πρόλαβαν να συνεργαστούν δισκογραφικά. Με την ηχητική ταυτότητα που φέρει το “TYTSD” να τους βρίσκει πιο κοντά στο πρόσφατο παρελθόν με τους Nevermore θα ταίριαζε περισσότερο να έκαναν την επανασύνδεση με αυτή ακριβώς την σύνθεση (Dane – Loomis – Rutledge – Sheppard – Budbill) κι έτσι το παρελθόν και το παρόν να είχε ενωθεί σε σάρκα μία, δίνοντας ουσιαστικό νόημα σε αυτή την κίνηση συνεχίζοντας την ιστορία ακριβώς από το σημείο που διεκόπη και με παρόντα τον έτερο πόλο του μουσικού ογκόλιθου των Nevermore, Jeff Loomis!
557 
