Μακρά και λαμπρή η πορεία των Σουηδών metallers οι οποίοι επανακάμπτουν με το ένατο album τους μετά το “Sword Songs” του 2016 το οποίο ήταν μια εξαιρετική καθ’ όλα δουλειά. Και από την αρχή το λέω ότι η επαναφορά τους χαρακτηρίζεται ως σκέτη πυρκαγιά!
Το “Wolf God” με σιγουριά δεν θα σε εκπλήξει αν έχεις έστω κάποια στοιχειώδη επαφή με τη μουσική των Magus. Universal πασίγνωστο μέταλλο με πολλές επικές δόσεις μέσα του και πολύ καλά τραγούδια. Το trio δείχνει να βρίσκεται σε μεγάλα κέφια και προσφέρει παλιακό υλικό εμβαπτισμένο πλήρως στην ’80s κολυμβήθρα, στιγμές που προσφέρονται για μπύρες, headbanging και ιστορίες από τα παλιά. Κύρια επιρροή οι μεγάλοι Judas Priest όλων των εποχών τους και με πολλές ματιές σε πολλά μεγάλα θρυλικά ονόματα του παρελθόντος της ένδοξης μουσικής μας.
Κλασσική pure heavy riffολογία με επιρροές που θα τις αφουγκραστείς με την πρώτη αυτιά, βαριά και ογκώδης (αν και ο ήχος είναι εντελώς επαρκής και minimal, χωρίς ίχνος πλήκτρων ή fx με ισχυρή live αίσθηση), φοβερά “λαμπάτα” solos, στιβαρό drumming και επικά φωνητικά από τον JB Christoffersson που διατηρούν την αγριάδα σε αξιοθαύμαστη ισορροπία σε σχέση με την “αρσενική” λυρικότητα τους. Φοβερό επίπεδο τραγουδοποιΐας που παρά το γεγονός ότι δεν έχει να παρουσιάσει κάτι καινοτόμο ακούγεται φρέσκια, ζωηρή και με παρομοιώδη ενθουσιασμό. Ένα πανάξιο σύνολο που θα κάνει κάθε αγνό metaller να συγκινηθεί από τις δονήσεις του.
Εξαιρετικό κινηματογραφικό intro “Gold and Glory” που θα συναντούσες σε χολιγουντιανές παραγωγές και μπάσιμο με το επικό ομότιτλο track, πολύ καλό το “Brother of the Storm” το οποίο θα σου θυμίσει από Jag Panzer ως και Riot και Whitesnake και δίνει τη σειρά του σε ένα καθαρά Grand Magus signature κομμάτι, το “Dawn of Fire”.
Από εκεί και πέρα είναι δύσκολο να περιγραφεί ο Judas Priest-ικός χείμαρρος των εξαιρετικών speedy “Spear Thrower” και “To Live and Die in Solitude”, των βαρύτατων “A Hall Clad in Gold” και “Glory to the Brave” (ίσως πρόκειται για το “Victim of Changes” των Magus), του Accept-ικού (άρα και πάλι Priestικού) “He Sent Them All to Hel”, ενός ορισμού της έννοιας “headbanging song” και του επίσης σπουδαίου επιλογικού “Untamed” με την καταπληκτική riffάρα του το οποίο κλείνει αυτόν τον δίσκαρο.
Δεν πρόκειται για κάτι πρωτότυπο (κάθε άλλο) αλλά συνολικά το “Wolf God” μου άφησε μια θαυμάσια αίσθηση όντας συμβατός ακροατής του ύφους τους εδώ και 3,5 περίπου δεκαετίες με όλα τα τραγούδια του να έχουν έναν hit αέρα και τα φόντα να παραμείνουν “κλασσικά” εις τον αιώνα τον άπαντα. Αμεσότατα, που σιγοτραγουδάς παράλληλα τα ρεφρέν τους, μουσική που χρειάζεται δυο λεξούλες για να την ετυμολογήσεις. Κλασσικό συναίσθημα εξίσου στην ακρόαση, το album το καταευχαριστήθηκα πίνοντας τα ηδύποτά μου (κοιτώντας και το Μαράκι πίσω από μια μπάρα, να τα λέμε κι αυτά). Όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Ζαννίνο… “heavy metal το λένε και είναι απλό”. Σίγουρα στη λίστα στο τέλος της χρονιάς.
https://www.facebook.com/grandmagusofficial/
838 
