Dreamlongdead, Progress of Inhumanity, Yovel (29/3/19) An Club

Η μεγάλη εμπιστοσύνη στους συμμετέχοντες, η περιέργεια να δω τους PoI μετά από πολύ καιρό με τον Spoon πλέον στα φωνητικά και για πρώτη φορά να ακούσω ζωντανά τους Yovel, που πέρυσι κυκλοφόρησαν έναν από τους ομορφότερους black metal δίσκους (review) ήταν αρκετές αφορμές για να με φέρουν στα Εξάρχεια.

Για τους DLD, δεν τίθεται τίποτα σε αμφισβήτηση, αφού τα δίνουν πάντα όλα στην σκηνή και αποτελούν μία πολύ όμορφη παρέα εκεί πάνω που μεταδίδει την ενέργεια της και το καλό κλίμα που επικρατεί στις τάξεις της. Το πολύ καλό δισκάκι “Umbra” (review) που κυκλοφόρησε πρόσφατα, με κέρδισε και με έπεισε να βάλω αυτήν την ημερομηνία στην γεμάτη, από πράγματα, ατζέντα μου.

Όταν οι Yovel εμφανίστηκαν στη σκηνή, το κοινό δεν είχε κατέβει ακόμη τις σκάλες και έτσι, ειδικά η περιοχή μπροστά από τη σκηνή, ήταν αραιοκατοικοιμένη. Η εισαγωγή με την γυναικεία γλυκιά φωνή να απαγγέλει απόσπασμα από το διήγημα “Σλάλομ” του Νίκου Καλογήρου (στην συνέντευξη τα μάθαμε αυτά https://www.rockway.gr/synenteykseis/item/22752-yovel), έκανε όλους εμάς να σταματήσουμε τις κουβέντες και γρήγορα να αρχίσουμε να λικνιζόμαστε στις μελωδίες των Yovel. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε, μέσα στο συνολικά καλό ήχο της εμφάνισης της black metal τετράδας, ο κρυστάλλινος ήχος των τυμπάνων του Στέφανου που δεν έχανε την καθαρότητα του, ούτε κατά τη διάρκεια των λυσσαλέων blast beats. Ακομπλεξάριστο black metal, χωρίς τις κλασικές ποζεριές που έχουν κατοχυρωθεί (βαψίματα, καρφιά, σταυροί ανάποδοι κτλ.), με θεματολογία καθαρά φιλοσοφικοκοινωνική και 4 απλά τυπάκια να παίζουμε αγνή μουσική στη σκηνή.

Ενδιάμεσα στο set τους αφιέρωσαν τη διασκευή τους στο εμβληματικό “Territory” των Sepultura στον βραζιλιάνικο λαό και αν και οι ίδιοι ήταν ανήσυχοι, τους διαβεβαιώ πως η εμφάνιση τους ήταν χορταστική. Αναμένω να τους ξαναδώ ζωντανά και να μπορώ να αναλύσω καλύτερα, έχοντας την προηγούμενη φορά για σύγκριση. Ως τότε ακούμε δυνατά τη δισκάρα τους!

Τους Progress of Inhumanity τους είχα δει τελευταία φορά πριν αρκετά χρόνια, όταν εκείνοι εμφανίστηκαν ως support act των Brujeria και το καταιγιστικό τους grind δεν με είχε αφήσει αδιάφορα. Έχοντας σε πρώτο πλάνο την core πλευρά του ιδιώματος, όπως τη δίδαξαν οι κορυφαίοι Napalm Death, οι PoI με τον έμπειρο frontman Δημήτρη Spoon στα φωνητικά (ex-Hevika, Earth of Distrust), έσκισαν τον αέρα με την επιθετικότητα τους και την α λα Mike Muir (Suicidal Tendencies) εμφάνιση-κίνηση του τραγουδιστή τους. H τυμπανιστική μηχανή Νίκος (σε αυτή τη χώρα τα πάμε καλά με τα τάπα-τούπα) χτυπάει αλύπητα το drum set σαν μίξερ που φτιάχνει μαρέγκα και ακόμα και αν δεν σου αρέσει το grind, εντυπωσιάζεσαι με την άνεση του να πιάνει τέτοιες ταχύτητες χωρίς να φαίνεται να ιδρώνει. Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και με τη βοήθεια του καλού ήχου, το κοινό είχε μαζευτεί σιγά σιγά και έκανε το ζέσταμα του. Όσοι θέλουν να τους δουν ζωντανά να έχουν το νου τους στην ατζέντα του rockway.gr και να πάνε τον Μάιο να τους δουν σε ένα πολύ όμορφο πακέτο ακραίας μουσικής.

Και η ώρα ήρθε. Οι Dreamlongdead με το καταπληκτικό τους νέο album “Umbra”, εμφανίζονται στο μοναδικό μέρος που είναι κατάλληλο για αυτούς. Ένα υπόγειο! Και δη, το υπόγειο του An club.

Υπό τους ήχους του εθνικού ύμνου της Σοβιετικής Ένωσης από τη χορωδία του Κόκκινου Στρατού, το κουιντέτο της αβύσσου βγαίνει στη σκηνή. Ο ζόφος και το σκότος θα επικρατήσει για αρκετή ώρα, με τον ήχο να στηρίζει με τη σειρά του την προσπάθεια του συγκροτήματος. Με πολλή όρεξη λοιπόν, οι DLD έπαιξαν ολόκληρο το νέο τους πόνημα και έλαβαν θερμά και ηχηρά χειροκροτήματα και γρήγορα όλο το An Club έγινε μια μεγάλη παρέα, με την μπάντα και πρωτοστάτη τον μπασίστα Λεωνίδα να σήκωνε ιπρος το μέρος μας συνεχώς, κάποιο ποτήρι.

Η βαθιά φωνή του Γιάννη, μαζί με εκείνη του Τάσου συμπλήρωνε το παζλ που ξεκινούσαν να συναρμολογούν τα όργανα και όταν η εικόνα ολοκληρώθηκε, άκουγε κάποιος καθαρά την απαρχή του black metal ιδιώματος και μπάντες σαν τους Bathory, Hellhammer, Celtic Frost και Darkthrone να συναντούν το doom και το death metal (ο Γιάννης φορούσε μπλούζα Entombed και το πρόδωσε τη λατρεία του). Οι DLD έχοντας αγκαλιάσει το DIY από το ξεκίνημα της καριέρας τους και μακρυά από ελιτισμούς, ντιβισμούς και γενικώς μακρυά από -ισμούς, έχει δημιουργήσει μια γερή βάση οπαδών, οι οποίοι μπορεί να μη γεμίζουν τους χώρους (δεν είναι εύκολο στις μέρες μας χωρίς τη χρήση του marketing, ειδικά για τον σκληρό ήχο), αλλά είναι ένθερμη και ειλικρινής.

Ο ήχος όπως προείπα ήταν καλός, χρήση εφφέ καπνού έγινε (είχα καιρό να το δω στο An), οι DLD γάμησαν για μια ακόμη φορά, κλείνοντας το set τους με μια φοβερή διασκευή του “Call from the Grave” των Bathory (από το “Under the Sign of the Black Mark”).

Μια πολύ δυνατή βραδιά που αποδεικνύει επάξια πως η ποιότητα δεν λείπει από το ακραίο ήχο και καλό θα είναι οι θιασώτες αυτού, να στηρίζουν τέτοιες προσπάθειες. Δεν είναι πολλά τα λεφτά, Άρη! 

Φωτογραφίες: Διονύσης Τσέπας