Η metal μουσική οφείλει να είναι επαναστατική κι εξελίξιμη. Άποψη με την οποία ο γράφων συμφωνεί σε απόλυτο βαθμό και φυσικά απαξιεί να αντιπαρατεθεί με λογικές του στιλ “δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά” τις οποίες και θεωρεί ότι εναντιώνονται στο ανωτέρω αξίωμα.
Ένα group από αυτά που “δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά” είναι και οι αμερικανοί τρομοκράτες The Black Dahlia Murder, μια μπάντα γέννημα – θρέμμα του μελωδικού death metal αλά american way. Που θα πεί ότι παρά τη μελωδικότητα που υπήρχε σε όλες τις δουλειές τους (σε μια πορεία που βρίσκεται από τη γενέση της σε άνοδο και τεκμήριο είναι τα φοβερά “Everblack” και “Abysmal” που προηγήθηκαν μέσα στη δεκαετία που διανύουμε) η δύναμη αποτελεί αναπόσπαστο δομικό στοιχείο των συνθετικών τους προτάσεων.
Οι The Black Dahlia Murder δεν έχουν αλλάξει στο ελάχιστο τις πρακτικές τους. Απλά στο “Nightbringers” άφησαν να φανούν πιο ευδιάκριτες οι επιρροές τους οι οποίες είναι πολύ συγκεκριμένες. Το ντουέτο των Brian Eschbach και Brandon Ellis (νεοφερμένος και εξαιρετικός) στις κιθάρες εξακολουθεί να σαρώνει riffολογικώς με μια πανσπερμία τεχνικότατων φράσεων μέσα σε κομμάτια υψηλών ταχυτήτων (απόρροια της εξωπραγματικής drumming περσόνας του Alan Cassidy και των μπασογραμμών του Max Lavelle) με συνέπεια ο ακροατής να νοιώσει πολύ οικεία σε θέματα όπως αυτά των “Widowmaker” και “Kings of the Nightworld” που η “πηγή” τους βρίσκεται στα σπλάχνα των At The Gates ή σε στιγμές όπως στο ομότιτλο track το οποίο οφείλει πολλά στους Carcass.
Από την άλλη βέβαια θα συναντήσεις και υλικό που πρεσβεύει απόλυτα το συνθετικό ποιόν της μπάντας μέσω των εξοντωτικών “Of God and Serpent, of Spectre and Snake”, “Matriarch”, “Jars”, “Catacomb Hecatomb” και “As Good as Dead” ή στο καταπληκτικό “The Lonely Deceased” στο οποίο αναμιγνύεται το τρισυπόστατο (σ’ αυτό το album τουλάχιστον) της προσωπικότητας της μπάντας και των συνθετικών αφετηριών της.
Αιχμή όλων αυτών των θαυμαστών ο συνήθης χούλιγκαν Trevor Strnad με το καταπληκτικό λαρύγγι του, ορισμός της έννοιας death metal vocal performing. Δυνατός, οργισμένος και με πάθος προσωποποιεί επάξια τους στίχους και ανάγεται συμπρωταγωνιστής. Ο ήχος αναμενόμενα είναι τέλειος ακόμη και στα χαοτικά brutal σημεία και η ακρόαση είναι απολύτως άνετη.
Στα ίδια επίπεδα με τα δυο προηγούμενα albums (αν και το να προσεγγίσεις έστω την πηγαία τέχνη του “Everblack” είναι από μόνο του κατόρθωμα) οι The Black Dahlia Murder δεν αφήνουν αμφιβολίες σχετικά με την τιμιότητα και την αξιοπρέπεια που φέρουν εν έτει 2017. Αν και δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις εξελικτικό βήμα, η νέα τους δισκογραφική δουλειά είναι αντάξια του ονόματος που φέρουν και έναν φίλο αυτού του στιλιστικού ύφους δεν θα δυσκολευτεί να τον κερδίσει από την πρώτη κιόλας ακρόαση.
Για τους υπόλοιπους το έχω ξαναδηλώσει. Αποκερώστε τα αυτιά σας, βάλτε στην άκρη τις ταμπέλες και τα 15-20 δισκάκια που αγαπάτε (και αγαπάω επίσης) εδώ και 30 χρόνια και αφεθείτε. Ισως ανακαλύψετε πτυχές των διαθέσεών σας οι οποίες να καλύπτονται επαρκέστερα με τέτοιου είδους ακούσματα και να σταματήσετε να κάνετε σαν να έχετε να γαμήσετε 14 μήνες. Παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία σίγουρα αλλά και τα δυο τα συνθέτεις κι εσύ επίσης (και εγώ μέσα και ο κώλος μου). Δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά και, εδώ που τα λέμε, θα ήταν ολίγον μαλάκες αν εξακολουθούσαν να τα φτιάχνουν όπως παλιά. Γιατί ο παλιός ο κόσμος π-έ-θ-α-ν-ε! Γκέγκε;
https://www.facebook.com/theblackdahliamurderofficial
http://www.tbdmofficial.com/
532 
