Και η κτηνωδία συνεχίζεται…
Δυο χρόνια μετά το γκαυλερό και ανθεκτικό στο πέρασμα του χρόνου “Everblack”, οι νεοdeathsters The Black Dahlia Murder, επανέρχονται με άλλο ένα σαρωτικό σύνολο θηριώδους death metal, αναμεμειγμένου ανάμεσα στην αμερικανική brutal όσο και στη σουηδοπρεπή μελωδική αισθητική, με αξιοπρεπέστατα αποτελέσματα.
Με την ίδια σύνθεση, η πεντάδα δεν απομακρύνεται επ’ ουδενί από το ύφος που τους καθιέρωσε ως ένα από τα πιο ισχυρά ονόματα αυτής της σκηνής, του modern (nu / core/ math και λοιπές παραλλαγές) death metal. Απεναντίας το φρέσκο υλικό τους σφύζει από ενέργεια, ακούγεται το ίδιο συναρπαστικό, πολύ ενδιαφέρον, με πλούσιο μελωδικό υπόβαθρο που δεν αφαιρεί στο ελάχιστο την ολοφάνερη δυναμικότητα που το διατρέχει.
Οι συνθέσεις είναι σχετικά άμεσες, αν και βρίθουν εκλεπτυσμένων λεπτομερειών και παρά την τεχνικότατη φύση τους. Εξωπραγματικό παίξιμο σε σημεία από τους ρυθμικούς Alan Cassidy (drums) και Max Lavelle (μπάσο), οι οποίοι συνοδεύουν πανάξια σε πλήρως εξωθενουτικούς ρυθμούς τα σαρωτικά riff των Brian Eschbach και Ryan Knight (κιθάρες αμφότεροι) ενώ για άλλη μια φορά θαύμασα τα σκληρότατα, λυσσαλέα φωνητικά που εξάγονται από το σπουδαίο λαρύγγι του Trevor Strnad, ενός τραγουδιστή – υπόδειγμα growler.
H παραγωγή του (τον λες και γκουρού αυτής της ηχητικής τάσης) Mark Lewis είναι τέλεια, με τα πάντα να ακούγονται καθαρότατα ακόμη και στις στιγμές που οι συνθέσεις παρουσιάζουν αυξημένες χαοτικές ροπές, όπου ψάχνεις να βρείς που πήγε το γαμημένο το τόπι και οι οποίες έχουν τη μερίδα του λέοντος στο “Abysmal”.
Συγκινητικά γαμάτο το “Receipt”, ενδεικτικό της ξυλοφορτωτικής αλλοφροσύνης που επακολουθεί, εξοντωτικό το “Threat Level Number Three”, απολαυστικά σουηδοπρεπές το “Vlad, Son of the Dragon” με τις At The Gates-like μελωδικές γραμμές, το ομώνυμο που μου έφερε στο νου τους Old Man’s Child, η επικότητα του ”Re-Faced ”, ενώ τα Arch Enemy meets black metal στοιχεία του “The Fog” ή του meets doom ύφους του “Stygiophobic“, η φουτουριστική εφιαλτικότητα του “Asylum”, το headbanging συναπαγώμενο στο άκουσμα του “The Advent“ και η χρήση όλων των επιμέρους στοιχείων στο επιλογικό “That Cannot Die Which Eternally Is Dead”, όλα με κέρδισαν μεμιάς, δικαιώνοντας την εκτίμηση που θρέφω γι’ αυτό το συγκρότημα.
Το “Abysmal” είναι ένα απόλυτα λογικό εξελικτικό βήμα για τους The Black Dahlia Murder και συνεχίζει να τους θέτει στα υψηλότερα κλιμάκια ποιότητας της συγκεκριμένης εικαστικής κλίμακας. Εγγυημένη αυτοψυχανάλυση, για μπουνιές, κλωτσιές, κουτουλιές και όλες τις συναφείς χειρονακτικές εργασίες. Ιδανικό soundtrack στιγμών που συναντάς τυχαία την/ τον πρώην σου στο δρόμο. Ωραία η αυτοσυγκράτηση, δε λέω, αλλά ενίοτε, προτιμότερη η μη αυτοσυγκράτηση. Ιφ γιού νόου γουάτ άι μίιν.
687 
