“I’m not looking for escapism, I just want to escape”
Δεν έβρισκα τρόπο να ξεκινήσω αυτές τις γραμμές, το μόνο που γύρναγε στο μυαλό μου ήταν αυτοί οι στίχοι από το “Demystification” που μου έχουν κολλήσει εδώ και κάμποσες μέρες, οπότε there you go.
O ενθουσιασμός μου που θα έβλεπα επιτέλους τους Zounds, μια από τις ιστορικότερες και σημαντικότερες πανκ μπάντες που έχουν υπάρξει ήταν τεράστιος, καθώς με έναν μαγικό τρόπο πάντα όποτε ερχόντουσαν κάτι γινόταν και δεν μπορούσα να πάω. Πρόσθεσε σε αυτό την παρουσία των Αθηναίων Nothing Thrives και των Βερολινέζων Eastern Syndrome, και η βραδιά έμοιαζε πολλά υποσχόμενη.
Το ίδιο συναίσθημα έμοιαζαν να μοιράζονται και όσοι (ήδη αρκετοί) είχαν μαζευτεί μέσα κι έξω απ’ το An Club, οπότε μπιρίτσα στα γρήγορα και let’s get it on.
Πρώτοι βγήκαν οι Nothing Thrives γύρω στις 21:20 και ξεκίνησαν γκαζωμένοι με το “Trouble Maker Shooting”, κομμάτι που ήδη μας έχουν παρουσιάσει εδώ και περίπου ένα χρόνο, όπως και τα “Medicine” και “New Beginning” (που πολύ ταιριαστά ήταν η πρώτη σύνθεση της μπάντας ,όπως μας ενημέρωσαν).
High Energy Τουρμποχελακοπτερίσιο Rock ‘n’ Roll με ξεκάθαρο πανκ προσανατολισμό, γέμισαν από νωρίς με ενέργεια το αγαπημένο υπόγειο και ζέσταναν όσους βρεθήκαμε μέσα από νωρίς. Εκτός των τριών προαναφερθέντων κομματιών, παίξανε και πολλά απ’ το επερχόμενο παρθενικό άλμπουμ τους (“Shallow”, “Alone” και “Tales of Discrace” μερικά εξ αυτών) το οποίο έχει ηχογραφηθεί και περιμένουμε με ανυπομονησία την κυκλοφορία του.
Το δείγμα μοιάζει εξαιρετικό για την μπάντα που ήδη στο σύντομο χρόνο ζωής της έχει μοιραστεί την σκηνή με ονόματα όπως οι Casualties και οι Bad Movies, και αναμένουμε ακόμα περισσότερα. Στις δέκα θα μας χαιρετήσουν με το “Riot”.
Setlist
Trouble maker shooting
Down the Well
Shallow
Alone
New Beginning
Medicine
Out of here
Tales of Disgrace
Riot
Ένα εικοσαλεπτάκι διάλειμμα για μπίρα και τσιγάρο, πριν ανέβουν στην σκηνή οι Eastern Syndrome με το “War Victims”. Συνέχισαν με κομμάτια απ’ το EP τους, “Brain Driller”, τα“Sterni”, “Kummitukset” και “Shadow Song”, κομμάτι γραμμένο για την κατάθλιψη όπως μας είπαν.
Στο ενδιάμεσο μας μιλούσαν για θέματα όπως ο πόλεμος και άλλα κοινωνικά που μας είπαν και εδώ, ενώ κάποια στιγμή χρειάστηκαν και καινούρια drumsticks, τα οποία δανείστηκαν απ’ τους Nothing Thrives. Ζήσαμε και μια “Καλησπέρα-σπερασπερα και καλή βραδιά-διαδια” στιγμή όταν η μπασίστρια ζήτησε απ’ τον ηχολήπτη να ανεβάσει λίγο το μπάσο, αλλά το μικρόφωνό της ήταν τίγκα στο έκο.
Γενικά πολύ ωραία ενέργεια και απ’ τις Eastern Syndrome, ξεσήκωσαν τον κόσμο και τα πρώτα σοβαρά mosh pit και πανκοχοροί κάνανε την εμφάνισή τους. H φωνή της τραγουδίστριας αλλά και οι μουσική τους γενικά σε παραπέμπουν σε early Siouxsie, Skeletal Family και Xmal Deutschland. Συνέχεια με μια εξαιρετική διασκευή του “It’s Ok” των Dead Moon, πριν αποχωρήσουν γύρω στις έντεκα παρά κάτι παίζοντας ένα καινούριο τραγούδι. Εξαιρετικές εντυπώσεις και από τις βερολινέζες, που ξεσήκωσαν το πλέον γεμάτο για τα καλά γεμάτο An.
Setlist
War Victims
Sterni
Kummitukset
Shadow Song
It’s Ok (Dead Moon cover)
Brain Driller
Untitled (μάλλον) new song
Περίπου ένα μισάωρο μετά (πάλι καλά που αργήσανε κι ένα δεκάλεπτο γιατί η μετακίνηση για τσιγάρο/τουαλέτα/μπίρα είχε γίνει πλέον αρκετά δύσκολη, μιας και το μαγαζί έχει γεμίσει ασφυκτικά, συγχαρητήρια όμως σε εξαερισμό/κλιματισμό που έκανε άψογα την δουλειά του) ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο. Στην σκηνή θα ανέβουν οι Zounds εν μέσω αποθεωτικών χειροκροτημάτων, και θα ξεκινήσουν με το “Protest Song” των Astronauts, με τους οποίους άλλωστε μοιράζονται κάποια μέλη (Dominic Perez Silva στην κιθάρα και Paul O’Donnell στο μπάσο), πριν πάνε στα δικά τους με τα “Fear”, “This Land” και “Little Bit More”.
Η –απολύτως δικαιολογημένη- αγάπη του ελληνικού κοινού για αυτήν την μπάντα εκδηλώνεται με κάθε τρόπο και σε κάθε στιγμή. Δεν υπήρχε σημείο του An που να μην χορεύει, να μην χτυπιέται και να μην τραγουδάει μαζί με τον Steve Lake. E, όλα αυτά ανεβήκανε up to 11 όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Demystification” και του προσωπικού αγαπημένου (ένα εκ των πολλών) “Did he Jump/My Mummy’s Gone”, ένα (ή μάλλον 2 σε 1) πραγματικά αριστουργηματικό κομμάτι από κάθε άποψη. Μουσικά, στιχουργικά, απ’ όπου θες πιάστο.
Ως μία από τις πρώτες και σημαντικότερες αναρχοπάνκ μπάντες μαζί με τους Crass, οι στίχοι τους παραμένουν ανατριχιαστικά επίκαιροι. Κι ας μην είναι ουσιαστικά ενεργοί, κι ας μην έχουν τεράστια δισκογραφική πορεία, μοιάζουν πολύ πιο φρέσκοι από πολλούς μεταγενέστερούς τους.Με λίγα λόγια, δεινόσαυρος δεν γίνεσαι λόγω παλαιότητας, αλλά όταν αυτό που εκφράζεις έχει ξεπεραστεί μουσικά, κοινωνικά κοκ. Σόρι, άσχετο παραλήρημα, προχωράμε…
Ο χαμός συνεχίζεται με το επίσης εμβληματικό “Can’t Cheat Karma” και “Great White Hunter”. Κάπου εκεί θα σταματήσουμε λίγο για να κουρδίσει ο Steve Lake την κιθάρα του, αν και όπως μας είπε δεν έχει και πολλή σημασία γιατί “έτσι κι αλλιώς δεν παίζει και πολύ καλά, αλλά αυτή είναι η πανκ, δεν βρισκόμαστε σε συναυλία Dire Straits”. Well said Steve, αν κάποιος έψαχνε τεχνική αρτιότητα και λοιπά πομπώδη σίγουρα δεν ήταν στο σωστό μέρος.
Χορού συνέχεια με το υπέροχο “More Trouble Coming Everyday”, “Knife”, “Target”, και “Mr.Disney”, πριν κορυφωθεί ο χαμός στα “War/Subvert”. Θα φύγουν για λίγο, αλλά βλέποντας ότι κανείς δεν κουνιέται θα γυρίσουν για να παίξουν το “Dancing”, ένα αντιφασιστικό τραγούδι όπως μας είπαν (πολλές φορές στην βραδιά ακουγόντουσαν αντιφασιστικά συνθήματα). Κάπου εκεί θα μας πουν ευγενικά (και χαριτολογώντας προφανώς) να την κάνουμε γιατί δεν αντέχουν άλλο, κι εμείς θα τους χειροκροτήσουμε για μια τελευταία φορά.
Μαγική βραδιά, από τις καλύτερες που έχω ζήσει τον τελευταίο καιρό, άποψη που άκουσα και σε πολλά πηγαδάκια αργότερα, αν και ήταν έτσι κι αλλιώς πασιφανές. Είχε τα πάντα. Oι Nothing Thrives ήταν εξαιρετικό ορεκτικό, οι Eastern Syndrome ήταν αυτό το εξωτικό πιάτο που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι αλλά αποδεικνύεται γευστικότατο, και οι Zounds…
Χρειαζόμαστε κι άλλες μπάντες σαν τους Zounds, και χρειαζόμαστε περισσότερες βραδιές σαν κι αυτή. Χάζευα επόμενες μέρες βίντεο και φωτογραφίες από το live, και το μόνο που έβλεπα ήταν χορός, χαμογελαστά πρόσωπα και χαρούμενους ανθρώπους, πράγμα το οποίο βίωσα και κατά την διάρκειά του. Μπράβο στην Punk ‘n’ Loud, στο AN Club, στις μπάντες, σε όλους.
Φωτογραφίες: Γιάννης Σακκής
848 
