Μια δεκαετία έχει περάσει από την προηγούμενη φορά που παρακολούθησα τους Ιταλούς Ufomammut ζωντανά στο An Club.
Πλέον με drummer τον Levre, το doom σχήμα έχει κυκλοφορήσει δυο full length albums, το “Fenice” (2022) και το πιο πρόσφατο “Hidden”, με τον χρόνο να έχει τσιμεντώσει τη σχέση των τριών μελών που παράγει τα γνωστά όμορφα αποτελέσματα.
Φτάνοντας στο Κύτταρο, πολύ νωρίς για πρώτη φορά, η γειτονιά ήταν ήσυχη και στις 21.15 που βγήκαν οι Gagulta στη σκηνή το Κύτταρο ήταν αραιοκατοικημένο.
Το sludge που το Αθηναϊκού κουαρτέτο παίζει ήταν αυτό που χρειαζόμουν για ξεκίνημα και η παρουσία τους μου θύμισε εκείνη την όμορφη βραδιά με τους EYEHATEGOD.
Αν και ο ήχος αρχικά ήταν ασταθής, συντομα βρέθηκε η ισορροπία μέσα στις λάσπες και οι Gagulta έλαβαν θερμό χειροκρότημα. Όσο η ώρα περνούσε, ο χώρος σταδιακά γέμιζε και η διάθεση άλλαξε θετικά. Τα περίπου 40 λεπτά των Gagulta στη σκηνή ήταν αρκετά για να μας ζεστάνουν ιδανικά για τη συνέχεια.
Από την επόμενη στιγμή, videos ήταν το φόντο στη σκηνή, συνοδεύοντας τους Okwaho, οι οποίοι ξεκίνησαν το set τους με το συγκλονιστικό “The Mermaid” από το album τους “The usurper regime” που έχει κάνει μεγάλη αίσθηση. Ο ήχος καθόλα ικανοποιητικός εξαρχής, σε πιο post metal μονοπάτια που καθιστούν το doom τους ιδιαίτερα σκοτεινό. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τους Okwaho ζωντανά και τα όσα άκουγα επιβεβαιώθηκαν στο έπακρο.
Φοβερά προβαρισμένοι και συγχρονισμένοι, κατασταλαγμένοι ηχητικά και με μοναδική συνοχή κατά τη διάρκεια του set, με τα δικά τους 40 λεπτά, ολοκλήρωσαν ένα εξαιρετικό δίδυμο support acts.
Η εγχώρια σκηνή έχει πολλά να προσφέρει και όσοι έχουμε τον χρόνο και το χρήμα, πρέπει να τη στηρίξουμε, έτσι ώστε να συνεχιστεί η παραγωγή αριστουργημάτων.
Τιμωρήθηκα βεβαίως, που δεν τους είχα δει νωρίτερα και αναγκάστηκα να κουβαλήσω ένα βαθύ και ένα πιατίνι του Αντρέα.
Γυρνώντας από τα υπόγεια, αντίκρισα την προετοιμασία των Ufomammut.
Αφού όλα μπήκαν στο κανάλι, οι Urlo και Poia κρέμασαν τα όργανα τους στους ώμους και κοιτούσαν τον Levre όσο εκείνος κούρδιζε το ταμπούρο του.
Με ένα κρότο το “Crookhead” άνοιξε τον ασκό της σκοτεινής ψυχεδέλειας, με όλο το “Hidden” να περνάει από τα αυτιά μας, με εμβόλιμη μια σάπια διασκευή στο πασίγνωστο “Welcome to the machine”.
Το πράσινο μπάσο του Urlo έμοιαζε να είναι ο οδηγός, με τα τύμπανα να βιδώνονται αγέρωχα πάνω στις γραμμές του, ενώ η διαστημική ψυχεδέλεια ταξίδευε μέσα μας υπό τις κιθαριστικές ακροβασίες του Poia.
Αντί για setlist, οι Ufomammut είχαν μια πλήρη διάταξη της μουσικής τους διαδρομής, μοναδικά σκηνοθετημένη και σκιτσογραφημένη, δίνοντας μια έξτρα αίσθηση σπαζοκεφαλιά σε όλους μας.
Τα φωνητικά βαθιά χωμένα στον φλοιό που προστατεύει τον πυρήνα του πλανήτη μας, συμπλήρωναν μελωδικά τα υπόλοιπα όμορφα ενορχηστρωμένη μέρη του συνόλου. Ήδη στα μέσα του live, είχα αισθανθεί πως οι Ufomammut αυτή τη φορά ακούγονται πολύ πολύ πιο βίαιοι.
Ο ήχος ήταν δυνατός και όχι όμως καταστροφικός, αφού επιβίωσα πολύ κοντά στο P. A. χωρίς προστασία και ο τρόπος που οι δυο μπροστινοί χειρίζονται τα εφέ τους, δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα που σε ωθούσε στο να περιστρέφεις το κεφάλι σου χωρίς σταματημό.
Η συνέχεια έγινε με το “Supernova” και 2 medleys που περιείχαν μεταξύ άλλων ψήγματα από τα “Eve”, “Hellcore”, “Zodiac”, “Stigma”, ενώ η βραδιά έκλεισε θριαμβευτικά με το “Oroburos” από το εμβληματικό “Oro:Opus Alter”.
Οι Ufomammut με αιφνιδίασαν ευχάριστα, γκρεμίζοντας κάθε άμυνα, θρυψαλλιάζοντας όποια προσδοκία είχα, χαρίζοντάς μου μια ακόμη φοβερή εμπειρία. Ενθουσιαστηκα τόσο που άφησα τα κλειδιά μου στο Κύτταρο. True story.
Υ. Γ. Το κουδούνι του μαγαζιού κάνει τις κόρνες νταλίκας να κλαίνε, ζητώντας τη μαμά τους. Ευχαριστώ που βρήκατε τα κλειδιά μου, άνθρωποι του Κυττάρου.
Φωτογραφίες: Σπύρος Κούρκουλας
8 
