Οι Thee Holy Strangers είναι μια υπέροχη κολεκτίβα που εξερευνεί τις πιο folk πλευρές του rock ‘n’ roll και φέτος επέστρεψαν με ένα σημαντικό album, με τίτλο “Diary of the Shadow” (review), το οποίο έχει λάβει πολύ θετικά σχόλια και από τον διεθνή τύπο. Ο Δημήτρης Μαρσέλος μαγεμένος από την ερμηνεία της στο νέο album της μπάντας, επικοινώνησε με τη Φλώρα Ιωαννίδη, επ’ ευκαιρίας της εμφάνισης των Thee Holy Strangers στην οικογενειακή βραδιά “A FAMILY GATHERING” στο An club (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ).
-Καλησπέρα, Φλώρα και σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Πόσο ευχαριστημένη είσαι από το αποτέλεσμα του “Diary of the Shadow”; Τι θα έγραφε σαν σήμερα η σκιά στο ημερολόγιο της;
Η αλήθεια η πικρή, είναι πως το υλικό αυτού του album πέρασε από πολλές δοκιμασίες, αναβολές, παραλλαγές, κύματα, σεισμούς, καταποντισμούς, πανδημίες κλπ, οπότε θα πω με ειλικρίνεια ότι το γεγονός και μόνο πως, μετά από όλα αυτά, κατάφερε να μετουσιωθεί σε μια ολοκληρωμένη δουλειά, με αφήνει το λιγότερο εκστατική! Η σκιά στο ημερολόγιο γράφει “επιτέλους”!
-Όλο το album από το εξώφυλλο μέχρι και το τελευταίο τραγούδι σε κερδίζει με την ειλικρινή του απλότητα. Χωρίς κορδέλες και φτηνούς εντυπωσιασμούς, ακούγεται σαν την απόλυτα στοχευμένη τέχνη. Σαν από τη γέννηση της να θέλει να θεωρηθεί κλασική. Ήταν αυτός ο σκοπός σας;
Δεν νομίζω πως υπήρχαν συγκεκριμένο σχέδιο και σκοπός. Θεωρώ πως απλώς κάναμε αυτό που πάντα κάνουμε, παίξαμε αυτό που αισθανόμασταν. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι, σίγουρα μας αντιπροσωπεύει, και σίγουρα το έχουμε αγαπήσει πολύ. Τώρα αν είναι ή θα γίνει κλασικό, μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει.
-Αυτή τη φορά οι THS επανέρχονται με αλλαγμένο βασικό κορμό και κάποια από τα “τέως” μέλη να συμμετέχουν βέβαια. Φαίνεται τώρα να έχετε βρει απόλυτα τον ήχο σας και να ζητάτε θέση στο βάθρο. Βοήθησαν σε αυτό τα νέα μέλη; Ταίριαξαν καλύτερα οι καλλιτεχνικές σας ορμές;
Μου φαίνεται λίγο αστείο να μιλάμε για βάθρα στη δική μας την “παρέα”, εγώ τουλάχιστον δεν το βλέπω, ούτε το αισθάνομαι ποτέ έτσι. Δεν διεκδικώ κάποιο μετάλλιο, ούτε περιμένω δάφνινα στεφάνια. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βρίσκομαι ανάμεσα σε αυτούς τους φανταστικούς (για μένα τουλάχιστον) ανθρώπους, να ανακαλύπτουμε από την αρχή και διαρκώς τους εαυτούς μας και μαζί να στήνουμε κάτι που μας αντιπροσωπεύει όλους, μας πλάθει και μας δίνει μια νέα μορφή.
-Δεν σου κρύβω πως απολαμβάνω τις ερμηνείες σου σε αυτόν τον δίσκο περισσότερο από ό,τι άλλο έχεις κάνει στο παρελθόν και υπογραμμίζω πως για μένα είναι η μεγαλύτερη σου στιγμή. Υπάρχει κάποιο υπόβαθρο σε αυτήν την υπέροχη στιγμή της μουσικής σου διαδρομής; Κέρδισες ίσως περισσότερο χώρο στη μίξη;
Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτό. Προσωπικά έχω χαρεί και αγαπήσει όλες τις στιγμές ανεξαιρέτως, όπως και τους ανθρώπους μαζί με τους οποίους τις δημιουργήσαμε και τις ζήσαμε, διαμορφώνοντας το τελικό αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά του κοινού.
-Σαν σύνολο το “Diary of the Shadow” ακούγεται με άνεση σε απανωτές επαναλήψεις και έχει υλικό που κοιτάει στα μάτια κάποιες από τις καλύτερες δουλειές καταξιωμένων καλλιτεχνών όπως οι Walkabouts (οι οποίοι μου έρχονται συχνά στο μυαλό ακούγοντας το). Θεωρείς ότι πρέπει και μπορεί να σας φέρει σε πολλά περισσότερα αυτιά εκτός των φυσικών μας συνόρων; Τι ανταπόκριση υπάρχει από τους μουσικόφιλους;
Από την ανταπόκριση δεν έχω κανένα παράπονο, είμαι πολύ χαρούμενη με αυτά που ακούω. Το να φτάνει μια δουλειά σε όσο το δυνατόν περισσότερα αυτιά και να έχει αποδοχή, είναι το μόνιμο και βασικό ζητούμενο. Μακάρι το album αυτό να το καταφέρει. Προσωπικά είμαι ευχαριστημένη και περήφανη και μόνο που υπάρχει στο “ενεργητικό” μου.
-Προσπαθώ να αποφασίσω μέσα μου με ποια Φλώρα είμαι πιο συνεπαρμένος. Με εκείνη του “Devil’s Hands” ή του “Fire in the Woods”; Συνήθως η πλάστιγγα γέρνει προς το δεύτερο. Εσύ ποιο αγαπάς περισσότερο; Υπάρχει κάποιος στίχος που σε στιγμάτισε περισσότερο.
Μέχρι να εμφανιστεί το “Fire in the Woods”, το “Devil’s Hands” ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι από όσα προορίζονταν για αυτό το album. Τώρα πια το “Fire in the Woods” είναι αυτό που περιμένω πώς και πώς να έρθει ή ώρα του να το τραγουδήσω στην πρόβα, στο live· το λατρεύω. Αυτό δεν σημαίνει πως αγαπώ λιγότερο τα υπόλοιπα τραγούδια, αλλά θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως δεν ξεχωρίζω αυτά τα δύο. Οι στίχοι του Αλέξη είναι πολύ συχνά πολύ κοντά στο πώς αισθάνομαι κι εγώ μέσα στο κομμάτι, βγαίνουν φυσικά, και ανάλογα με τη στιγμή που τραγουδιούνται, με συγκινεί κάτι διαφορετικό.
-“I know you need to leave, but if you come to me, come like the fire in the woods”. Αυτός ο στίχος τριγυρνάει στο κεφάλι μου από όταν πρωτοάκουσα το τραγούδι πάντως. Σαν κάτοικος αυτής της χώρας, ξέρω καλά την ταχύτητα της φωτιάς στα δάση και ταυτίζομαι αμέσως με το κομμάτι. Ήταν οι πυρκαγιές άραγε η πηγή της έμπνευσης ή η φωτιά που καίει ήταν καθαρά μεταφορική;
Δεν μπορώ βέβαια να είμαι ποτέ 100% σίγουρη για το τι θέλει να πει ο ποιητής, δεν τα αναλύουμε ούτε τα κριτικάρουμε αυτά, υπάρχει εμπιστοσύνη. Θα πω όμως από τη δική μου εμπειρία πως, πολλές φορές, μια εικόνα μπορεί σε μια στιγμή να μετουσιώσει σε λέξεις ακριβώς αυτό που αισθάνεσαι μια δεδομένη περίοδο της ζωής σου. Και εκεί γεννιέται ο στίχος, η αφήγηση, το τραγούδι.
-Τι σχέδια έχουν οι THS για το μέλλον; Θα σας ενδιέφερε να παίξετε εκτός Ελλάδος;
Τα σχέδια προς το παρόν είναι να παιχτεί και να ταξιδέψει αυτό το album – όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο φυσικά… Παράλληλα έχουμε ήδη αρχίσει να δουλεύουμε νέο υλικό.
-Στις 30 Δεκεμβρίου στο An club θα μαζευτεί επί σκηνής μια τεράστια οικογένεια που εκτός από εσάς, περιλαμβάνει τους Coyotte’s arrow και Kidney Black. Αν σου έλεγα να αφιερώσεις έναν στίχο σε όλους εκείνους και σε όσους θα έρθουν εκείνη τη νύχτα να σας απολαύσουν…για να σε δω!
“Come as you are”!
1001 
