Yπάρχει πιο ωραία μέρα από την έναρξη της καλοκαιρινής φεστιβαλοσυναυλιακής σεζόν;
Δεν πα να έχει 345 βαθμούς κελσίου, να λιώνει η κεφάλα σου μαζί με τους πάγους, να στάζει κάθε (σ)πιθαμή του κορμιού σου, κάθε τρίχα (όσες έχουν μείνει στον καθένα) του σκαλπ σου, δεν πα να κλαίει το πορτοφόλι σου γιατί έχουμε τιμές υπόλοιπης Ευρώπης αλλά μισθό όχι και τόσο, δεν πα να βλέπεις αποτελέσματα Ευρωεκλογών και να νομίζεις πως είμαστε στο 1930…
Όλα πάνε στην άκρη για λίγο, ειδικά όταν την έναρξη αυτή κυρήσσουν οι διαολεμένοι Offspring, μια μπάντα που έχει αγγίξει την εφηβεία σχεδόν όλων μας. Και ήταν good touch…
Με αυτή την διάθεση κινήσαμε για αγαπημένη Πλατεία Νερού και αγαπημένο Release Athens Festival, και δεν μας την χάλασε ούτε η σχετική κίνηση που μας καθυστέρησε λίγο, ούτε τα 40 ευρώ που έκανε ένα καπελάκι Offspring που ήθελα να πάρω (και προφανώς δεν). Τσίμπησα δυο-τρεις μπάρες ενέργειας (trust me, εκπληκτικός μεζές όταν αρχίζουν και χτυπάνε μπίρες/ ποτά/ δηλητήρια) κάνοντας περίτεχνους κύκλους από κάθε κοπέλα του προμόσιο (ηρωίδες στους 40 βαθμούς) κι έφυγα καρφί για Overjoyed.
Όταν πρωτομπήκα στον χώρο έπαιζε ήδη το ίσως αγαπημένο μου κομμάτι τους, “Whiner”. Μέχρι να χαιρετήσω κάθε γνωστή κι αγαπημένη φάτσα στον κόσμο και στα μπαρζ, έφτασα στην σκηνή κάπου στο προτελευταίο “Blue Flower”, και είδα αυτό που περίμενα. Γνωστή ενέργεια από τους Αθηναίους την οποία μετέφεραν στους γενναίους που αψηφούσαν την καυτή ανάσα της κόλασης και είχαν στηθεί μπροστά μπροστά. Ιδανικό ταίριασμα οι Overjoyed, μακάρι να τους είχα προλάβει για περισσότερο αλλά ήδη πρόλαβαν να με φτιάξουν για την συνέχεια. Μας αποχαιρέτησαν με το “Aced Out”.
Set list
So Far, Okay
#Beach
Strays On A Lease
Whiner
If One Green Bottle
Whimsical
Blue Flower
Aced Out
Μπίρες, πίτσι – πίτσι και κουτσομπολιά με φίλους, λίγη σκιά και πίσω στην σκηνή για Danko Jones. Υπέροχη προσθήκη στο line up της ημέρας, μπάντα που χρόνια ήθελα να δω, και χάρηκα πολύ που έφτασε επιτέλους αυτή η ώρα. Αρχή με “Guess Who’s Back” (he is, μαδαφακα), “Get High”, και “I’m in the Band”, το οποίο περιλαμβάνει κι ένα εντελώς Paul Stanleyικό interaction με το κοινό. Fun ροκενρόλ, αγνό, παραδοσ(ι)ακό αλλά και με hard πινελιές όπου χρειάζεται, ό,τι πρέπει για να κουνηθούμε.
Ο κόσμος δεν έχει κατακλύσει ακόμα την Πλατεία, αλλά έχει αρχίσει να μαζεύεται και να μπαίνει στο νόημα. Θα ακολουθήσει τριάδα- φωτιά με “Lipstick City”, “First Date” και το λατρεμένο “Code of The Road”, κομμάτι που έχει συντροφεύσει πολλές νύχτες μέσα κι έξω από μπάρες. Αν μια μεγάλη συναυλιακή μέρα σπάει στο κεφάλι σου σιγά- σιγά σε highlights, το συγκεκριμένο τραγούδι είναι σίγουρα το πρώτο σημαντικό για μένα. Εύκολα χάθηκε ένα τρίκιλο στο κοπάνημα μόνο σε αυτήν την τριάδα. Αν πούμε για το live συνολικά, μιλάμε για θαυματουργή δίαιτα και τέτοια.
Η συνέχεια είναι αντιστοίχως εκρηκτική, με τον Danko να μας παρουσιάζει κανα δυο φορές την μπάντα και να μας παροτρύνει να τους γιουχάρουμε που τους πήρε τόσο καιρό να έρθουν. Ε, ελπίζω να μην τους πάρει άλλο τόσο. Τους αξίζει μέρα με πιο υψηλή θέση στο bill, μην σου πω και headliners, ειδικά σε κλειστό. Μακάρι να το δούμε σύντομα, γιατί αν αυτές οι φεστιβαλικές εμφανίσεις πολλές φορές είναι audition, ε την περάσανε with flying colours (προφανώς και δεν έχουν κάτι να αποδείξουν, αλλά πάντα είναι μια καλή σφυγμομέτρηση μια φεστιβαλική εμφάνιση).
Με την ευκαιρία του “Invisible”, κομμάτι που στουντιακά λέει με τον John Garcia, να αναφέρω το μόνο μικρό, πραγματικά ασήμαντο αρνητικό για τον Danko. Δεν του πάει καθόλου να κάνει αυτές τις μικρές τσιρίδες-κοκοράκια εφήβου. Ευτυχώς δεν τις κάνει συχνά και πραγματικά μιλάμε για κάτι ασήμαντο, οπότε ας επιστρέψουμε στα σοβαρά με το γκαζιάρικο “The Twisting Knife” και την ρεφρενάρα του “Good Time”.
They came here to fuck shit up and have a good time, και το ίδιο κάναμε κι εμείς με κομματάρες όπως το “Full of Regret” και το “Little Rock n’ Roll” με το οποίο μας χαιρέτησαν, αφού μας ξετίναξαν όπως ακριβώς έπρεπε. Μακάρι να τα ξαναπούμε σύντομα.
Set list
Guess Who’s Back
Get High
I’m In A Band
I’ve Got To Rock
Lipstick City
First Date
Code Of The Road
The Twisting Knife
Good Time
Who Got It?
Full Of Regret
Had Enough
Lover Call
Little Rock N’ Roll
H Πλατεία Νερού έχει πλέον πλημμυρίσει με κόσμο και περιμένουμε τους Subways. Έχουν περάσει 8 χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση στην Μαλακάσα τότε, με Last Shadow Puppets και Suede στην μία σκηνή και Dropkick Murphys, Turbonegro στην άλλη (σουρεάλ αλλά πολύ φαν συνύπαρξη). Πιο μικρός και αρκετά πιο κάθετος τότε, δεν μπορώ να πω πως είχα εκτιμήσει και πάρα πολύ την μπάντα από την Βρετανία, και με είχε ενοχλήσει κάτι αρκετά συγκεκριμένο στο οποίο θα αναφερθώ σε λίγο.
Από τις πρώτες όμως νότες του “Oh Yeah” και το ωραίο “Young for Eternity” με έκαναν να αναθεωρήσω κάπως. Ωραία ενέργεια από Billy Lynn και Charlotte Cooper, ακολουθούμενοι από την Camille Phillips που έχει πάρει την θέση του Morgan στα drums, ο οποίος κάπου στην μέση της προηγούμενης δεκαετίας ανέπτυξε stage fright και τέσσερα χρόνια πριν αποχώρησε οριστικά. Μπόλικη όρεξη από κοινό και μπάντα, όσο μπαίνουμε στο “We Don’t Need Money to Have a Good Time” (στον τραπεζικό μου λογαριασμό πές το αυτό). Κάπου εκεί έπρεπε να ξεκινήσω ένα μικρό ταξίδι για τουαλέτα και μπίρα, το οποίο με καθυστέρησε αρκετά λόγω κόσμου.
Το θετικό – και απ’τα τεράστια θετικα της βραδιάς γενικά – ο καταπληκτικός ήχος που μου επέτρεπε να τους ακούω πεντακάθαρα, όσο περνάνε από κομμάτια όπως «Kalifornia” και “I wanna hear what you got to say”, και προλογίζουν το “Influencer Killed the Rock Star”, κομμάτι που μας είπε ότι έγραψε για κάποιον πρώην φίλο (ή και bandmate, δεν είμαι σίγουρος) που την είδε influencer και άφησε πίσω ιδεολογίες, πιστέυω κοκ για την διαδικτυακή διασημότητα, ενώ δήλωσε και την αλληλεγγύη του στην Παλαιστίνη. Πρέπει να χειροκρότησα κι απ’ την τουαλέτα.
Συνολικά δώσανε μπόλικο παλμό οι Subways, και συνέχισαν την καλή δουλειά που έκανε ο Danko και η παρέα του. Φυσικά και θα κλείσουν με “Rock n’ Roll Queen”, μεταφράζοντας και κάποιους στίχους στα ελληνικά. Κι εδώ φτάνουμε σε αυτό που ανέφερα προηγουμένως. Υπάρχει ένας όρος στο wrestling που λέγεται cheap pop. Αυτό είναι όταν ο wrestler προσπαθεί να εκμαιεύσει με εύκολο τρόπο το χειροκρότημα και τις ιαχές του κοινού, συνήθως αναφέροντας την ονομασία της εκάστοτε πόλης.
Το ’16 είχα βαρεθεί να ακούω τους Subways να προσπαθούν να μιλήσουν ελληνικά στα ενδιάμεσα των κομματιών, και απ’ όσο θυμάμαι το κάνανε έντονα και τώρα, με αποκορύφωμα το “Είστε ο ήλιος, είστε το ροκενρό” ή κάτι τέτοιο. Προσωπικά με κριντζάρει αφάνταστα να ακουω «Eykaristoume Atina” και “Ti kanete”, “Musaka”, “Tzatziki” όλη την ώρα. Άιντε μία, άιντε δύο, φτάνει. Δεν ξέρω αν το κάνουν παντού, αλλά μιεχ. Ίσως δικιά μου παραξενιά, προχωράμε. Γενικά ήταν καλοί πάντως, πολύ καλύτεροι απ’ ότι περίμενα, και από πλευράς σκηνικής παρουσίας αλλά και μεταφοράς του στουντιακού υλικού σε αυτήν.
Setlist
Guess Who’s Back
Get High
I’m In A Band
I’ve Got To Rock
Lipstick City
First Date
Code Of The Road
The Twisting Knife
Good Time
Who Got It?
Full Of Regret
Had Enough
Lover Call
Little Rock N’ Roll
Μετά από το απαραίτητο break, θα φτάσει αυτή η άγια ώρα που θα εμφανιστεί το εξώφυλλο του “Let the Bad Times Roll” (το οποίο ευτυχώς δεν τίμησαν ιδιαίτερα) και ο Dexter και ο Noodles θα σκάσουν στην σκηνή μαζί με Pertzborn (ντραμς) και Morse (μπάσο) εν μέσω πανζουρλισμού και ουρλιαχτών “We gotta keep ‘em separated” όσο παίζουν το “Come out and Play”. Και ήρθαν, και παίξανε, κι εμείς τα παίξαμε από κάθε άποψη. Το “Smash” και το “Americana” φάγανε το “Ixnay” που εκπροσωπήθηκε (επάξια, βέβαια) από το υπέροχο “All I Want”, για να ακολουθήσει πολύ ταιριαστά το “Want You Bad” από το υποτιμημένο και υπέροχο “Conspiracy of One” (εδώ μπορείς να διαβάσεις γιατί είναι υποτιμημένο).
H πλατεία έχει γεμίσει και κουνιέται/ χτυπιέται/ φιλιέται/ αγκαλιάζεται δίχως αύριο. Οι Offspring δείχνουν σε εξαιρετική κατάσταση και σε μεγάλα κέφια, με την φωνή του Dexter να είναι 10 φορές καλύτερη απ’ ότι την περίμενα, όσο και αν κουράστηκε προς το τέλος. To “Staring at The Sun” θα διαδεχθεί το “Blitzkrieg Bop” των Ramones, για ένα ακόμα τεράστιο highlight της βραδιάς (αν και όλο το set τους ήταν τέτοιο). Συνέχεια με πυραυλοκίνητο “Million Miles Away” και “Original Prankster”, για να επιστρέψουμε στο “Smash” που είχε την τιμητική του (τριαντάρισε κι αυτό) με “It’ll be a Long Time” και το καβλωτικό “Bad Habbit”, στο χαρακτηριστικό σημείο του οποίου Dexter και Noodles θα κάνουν μια παύση να συζητήσουν πόσο ενθουσιώδες κοινό είμαστε (άδικο έχουν;), πριν ξαναπάμε στα κλασικά “STUPID DUMBSHIT GODDAMN MOTHERFUCKER”.
Μιας και πιάσαμε όμως το κοινό. Όσο υπέροχοι ήταν οι Offspring, άλλο τόσο ήμασταν κι εμείς, if I may say so. Τραγούδι συ νε χεια, χορός ασταμάτητος, όμορφα πίτια παντού, υπέροχο πάρε-δώσε με την μπάντα, τα πάντα όλα. Επίσης, δεν θυμάμαι (σχετικά πρόσφατο) live με τόσα λίγα κινητά στον αέρα. Huge pet peeve για μένα, και με έκανε πολύ χαρούμενο ότι δεν χρειάστηκε ποτέ να κανω πέρα-δώθε το κεφάλι μου για να δω. Όσο boomer κι αν μπορεί να ακούγομαι, νιώθω ότι το ζήσαμε λίγο παραπάνω.
Και πώς να μην το ζήσεις, όταν ακολουθεί το γμμνο το “Gotta Get Away”. Ανατριχιάζω και μόνο που το γράφω. Όχι με τις βλακείες που γράφω προφανώς, αλλά γιατί ακόμα υπάρχει μέσα μου ο συναισθηματικός χείμαρος του να βλέπεις μια μπάντα που έχεις αγαπήσει και μεγαλώσει μαζί της, και να ακούς live τραγούδια που σε έχουν συντροφεύσει σχεδόν στα πάντα σου. Ακριβώς το ίδιο ένιωσα και στο “(Can’t Get My) Head Around You”, με τον 13χρονο μικρό εαυτό μου που μπαίνει στο δισκάδικο και παίρνει το “Splinter” να περνάει μπροστά απ’ τα μάτια μου. Στην μέση χορέψαμε και με το “Why Don’t You Get a Job”, και μετά ξεπατωθήκαμε με το “Pretty Fly (for a White Guy)”, με το απαραίτητο γραφικό του γραφικού wannabe cool teenager από το βίντεο κλιπ να κοσμεί την σκηνή. Τελευταίο (spoiler, όχι) κομμάτι πριν φύγουν για λίγο το “The Kids aren’t Alright”, ένα κομμάτι που χαρακτηρίζει αφάνταστα αυτήν την μπάντα και την πιο κριτική ματιά της, με πολύ δυνατό το προσωπικό της φίλτρο προφανώς.
Γρήγορα θα έρθει η ώρα του encore με λίγο από “Lullaby” στα ηχεία, “You’re Gonna go Far,Kid” και φυσικά το “Self Esteem”, όπου όλοι θα ξεσπάσουμε για μια τελευταία φορά, μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά περίπου από την έναρξη του σετ τους. (μπορεί να ακούγεται λίγο, αλλά ήταν ιδανικό)
Set list
Come Out And Play
All I Want
Want You Bad
Staring At The Sun
In The Hall Of The Mountain King (Edvard Grieg Cover)
Blitzkrieg Bop (Ramones Cover)
Million Miles Away
Original Prankster
It’ll Be A Long Time
Bad Habit
Gotta Get Away
Why Don’t You Get a Job?
(Can’t Get My) Head Around You
Pretty Fly (for a White Guy)
The Kids Aren’t Alright
Encore:
You’re Gonna Go Far, Kid
Self Esteem
Γενικά είμαι γνωστός για την υπερβολή μου, και στα θετικά και στα αρνητικά, και δεν φοβάμαι να το παραδεχτώ ασούμε, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει ψήγμα υπερβολής στο να πω πως ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχω πάει (σημαντική σημείωση, ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα οπότε δεν έχω να συγκρίνω). Μπράβο στους Overjoyed που άνοιξαν όσο καλύτερα γινόταν, στους Danko Jones που μας έδωσαν μια κλωτσά και μπήκαμε για τα καλά στο mood, στους Subways που ήταν καλύτεροι των προσωπικών μου προσδοκιών, αλλά πιο πολύ στους Offspring που δείξανε πως γίνεται ακόμα κι όταν δεν είσαι spring chicken που λένε και στο χωριό μου. Θα μείνω για άλλη μια φορά στον κόσμο που ήταν σημαντικότατος για αυτό το φοβερό πάρτι που στήθηκε, και φυσικά στο Release για εξαιρετική έναρξη καλοκαιριού, τον φοβερό ήχο (από τους καλύτερους που έχω πετύχει στο συγκεκριμένο φεστιβάλ) και ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια.
photos The Subways, Danko Jone, The Overjoyed: Cristina Alossi
photos The Offspring: Release Athens
491 
