Είδος: Classic Rock
Δισκογραφική: Nuclear Blast Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 28 Φεβρουαρίου 2020
Οι εραστές του AOR και hard rock The Night Flight Orchestra από τη Σουηδία, δεν μπορούν να κάτσουν λεπτό σε ησυχία κι αυτό φαίνεται από τις συχνές τους κυκλοφορίες ανά τα χρόνια. Τους αναλύσαμε άλλωστε εν τω βάθει όταν κυκλοφόρησαν τρία χρόνια πριν το τρίτο και αριστουργηματικό, “Amber Galactic” και πριν από δύο χρόνια περίπου το τέταρτο album τους, “Sometimes The World Ain’t Enough”. Το album No5 της παρέας του Björn Strid και του David Andersson μόλις κυκλοφόρησε και έχει να κάνει με τα “ρομαντικά ταξίδια στον αέρα”, με μουσικό υπόβαθρο το pop και το rock genre.
Το “Aeromantic” ξεκινάει με πρώτο κομμάτι το “Servants Of The Air” το οποίο έχει το δικό του εισαγωγικό ιντερλούδιο και τοποθετεί απευθείας τον ακροατή στο κλίμα και στις διαθέσεις του συγκροτήματος. Hard rock συνδυαζόμενο με τα μαγικά πλήκτρα των ’80s. Στην γέφυρα όμως του τραγουδιού υπάρχει ένα σημείο στις κιθάρες κατευθείαν βγαλμένο από τα λατρεμένα ’70s. Ωστόσο, ο δίσκος περιλαμβάνει πολλά τραγούδια hits (που άνετα θα μπέρδευαν τον οποιονδήποτε καθώς θα νόμιζε ότι βγήκαν στην “χρυσή δεκαετία”) κι ένα από αυτά είναι το single “Divinyls”. Εξαίρετο δείγμα AOR μουσικής με κολλητικό ρεφραίν εν έτει 2020. Ο παθιασμένος και υπέροχος τρόπος που τραγουδάει ο Bjorn, αγαλλιάζει και προσηλυτίζει και τον πιο άπιστο ακροατή. Tα “If Tonight Is Our Only Chance” και “This Boy’s Last Summer” παραπέμπουν έντονα στους συμπατριώτες των TNFO, Abba (σ.σ. fun fact, η μπάντα χρησιμοποίησε το ίδιο drum kit που ακούγεται στον πιο γνωστό δίσκο τους, το “Super Trouper”).
Συνεχίζουμε με το επόμενο και λατρεμένο hit του “Aeromantic”, το “Transmissions”. Πρόκειται για παρόμοια περίπτωση με το “Divinyls”. Πρόκειται για ένα νοσταλγικό track, με φανταστικά, ρετρό, φουτουριστικά στοιχεία στα πλήκτρα από τον Richard Larsson. Το solo στο βιολί από το 3ο λεπτό και 50 δεύτερα μετά, το καθιστά ως μία από τις πιο δυναμικές και συγκινητικές στιγμές του album. Σίγουρα, φτιάχνει το έδαφος για το synth pop, AOR-ικό και ομώνυμο τραγούδι του album, το οποίο είναι σαν να συνιστά soundtrack μουσική. Κάπως έτσι λοιπόν θα ακουγόντουσαν το pop και το rock των ’70s και ’80s τη σήμερον ημέρα, με σύγχρονη παραγωγή, μίξη και πάει λέγοντας.
Και κάπου εκεί, στην μέση του δίσκου, καταλαβαίνει κανείς πως το synth pop κρατάει περισσότερο τα ηνία απ’ ότι το hard rock που μας είχε συνηθίσει η μπάντα. Υπάρχει μεγάλος κορεσμός και μία ήπια επανάληψη αυτών των στοιχείων στο δεύτερο μισό του. Οι αναφορές σε συγκροτήματα όπως οι Abba, Journey και άλλα κλασσικά του είδους σε αυτό δεν είναι απαραίτητα κακές, όμως αισθάνομαι πως είναι αρκετά έντονες και πως χάνεται λίγο πολύ η ταυτότητα, ο χαρακτηριστικός ήχος και το ύφος των TNFO. Ίσως η καλύτερη λύση θα ήταν ο περιορισμός μερικών fillers τραγουδιών στο tracklist του “Aeromantic”.
Πιστεύω πως τα “Amber Galactic” και “Sometimes The World Ain’ t Enough” έθεσαν τόσο υψηλά τον πήχη, για την μουσική δεινότητα του συγκροτήματος, που το “Aeromantic” “χάθηκε κάπου στην μετάφραση”. Προσωπικά, κρατάω το πρώτο μέρος του στην λίστα μου. Δεν θα τον χαρακτήριζα σε καμία περίπτωση κακό δίσκο, ιδίως όταν υπάρχουν σε αυτόν εξίσου φοβερές και άξιες θαυμασμού ερμηνείες του Strid. Απλά, είναι λίγο κατώτερο από τα δύο προηγούμενά τους.
642 
