Η αγάπη μου για τους Rotting Christ κρατάει δεκαετίες. Στις αρχές του 90 οι συμμαθητές μου με κοιτούσαν περίεργα όταν ζωγράφιζαν ανάποδους σταυρους και πεντάλφες στο σχολικό μου θρανίο. Όταν οι υπόλοιποι ζητωκραύγαζαν με Nirvana και Rage Against the Machine, εγώ ακολουθώντας τα χνάρια του μεγαλύτερου μου αδελφού βρήκα τους μουσικούς μου ήρωες στους Τόληδες.
Εν όψει επερχόμενης εμφανίσης των μαζί με τους Manowar στο Release festival αποφάσισα να γράψω δυο λόγια για τα 5 σημαντικότερα, κατά τη γνώμη μου, albums των Rotting Christ. Μου είναι δύσκολο να προβώ σε ranking, οπότε επέλεξα να τα καταχωρήσω σε χρονολογική σειρα.
- “Thy Mighty Contract” (1993)
Αφού έκαναν την αρχή με το “Satanas Tedeum” demo και το θρυλικό “Passage to Arcturo”, οι Rotting Christ θέτουν εαυτούς στις κορυφές του black metal με ήχο προσωπικό που διέφερε πάρα πολύ από το επικρατόν τότε σκανδιναβικό black metal ήχο και βάζει τα θεμέλια του Greek black metal που από τότε έχει δική του ταυτότητα. Κυκλοφόρησε μέσω της Osmose Productions, γαλλικής εταιρίας σημαντικής για την εξέλιξη του είδους, και 5 χρόνια αργότερα επανεκδόθηκε με bonus tracks το “Apokathelosis” EP από τη Century Black.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε την επετειακή συναυλία όπου το album παίχτηκε στην ολότητα του…(link)
- “Triarchy of the lost lovers” (1996)
Ήταν σε μια συλλογή του Metal Hammer όταν όλοι ακούσαμε για πρώτη φορά το “Snowing Still” σαν πρώτη επαφή με το album και διακρίναμε μια υποβόσκουσα γκοθίλα να εισέρχεται στον ήχο της μπάντας. Όντας πλεον στο roster της γερμανικής Century Media και σε παραγωγή του Andy Classen, ο δίσκος είναι αυτός που εδραιώνει το κιθαριστικό trademark του Σάκη Τόλη που τόσο αναγνωρίσιμο είναι πλέον.
- “Dead Poem” (1997)
Δευτερο album στη Century Media και τώρα οι Rotting Christ λειαίνουν τον ήχο τους με τη βοήθεια του Xy (Samuel), βουτάνε ακόμη βαθύτερα στο gothic και φιλοξενούν τον Fernando Ribeiro στο “Among two storms”. Στο μπάσο για πρώτη φορά είναι ο Ανδρέας Λάγιος (Nightstalker) και το “Dead Poem” γίνεται το πιο προσιτό σε όλον τους τον κατάλογο, χαρίζοντας τους πολλούς νέους ακόλουθους.
- “Theogonia” (2007)
Ντεμπούτο στη Season of Mist, το ένατο album των Rotting Christ είναι σε παραγωγή Σάκη Τόλη και είναι ο δίσκος τους που ήρθε πιο κοντά στην έννοια του τέλειου.
“Ήτοι μεν πρώτιστα χάος γένετω” και ένα έπος 43 λεπτών ξεκινάει εκτοξεύοντας τη φήμη των Rotting Christ μέχρι τις σιβηρικές στέπες. Ένα album χώρις fillers και οι Rotting Christ σε συνθετικό και ερμηνευτικό οργασμό, δηλώνουν πως το ταξίδι τους δεν θα τελειώσει έτσι εύκολα και σκαρφαλώνουν αχόρταγα στους ψηλούς ορόφους της extreme metal πολυκατοικίας. Στίχοι στα αρχαία ελληνικά και παραδοσιακά όργανα κάνουν την εμφάνιση τους και δίνουν ακόμη έναν λόγο για να αγαπήσει κανείς αυτό το album. Αν πρέπει να έχεις έναν δίσκος τους, το “Theogonia” είναι αυτός.
- “Aealo” (2010)
Παίρνοντας πασα από τον συγκλονιστικό προκατοχο του, το “Aealo” είναι ότι λέει ότι τίτλος. Ισοπεδωτικό, συναισθηματικά έντονο, μια δυνατή εμπειρία.
Από το εναρκτήριο μοιρολόι “Χάρε, πάρε με” ως την ανατριχίλα της Καταστροφής της Σμύρνης στο τελευταίο “Orders of the Dead” με την εξωπραγματική ερμηνεία της Diamanda Galas, οι Rotting Christ δημιουργούν ένα album που πρέπει να έχει ξεχωριστή θέση στα βιβλία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Αλλά ξέχασα, κουμάντο κάνει η Εκκλησία και σε αυτά.
Οι Rotting Christ βρίσκονται εδώ ακόμη, έπειτα από σχεδόν 35 χρόνια και εύχομαι να είναι για πάντα εδώ. Το έργο τους θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις ψυχές πολλών ανθρώπων. Της δικής μου συμπεριλβανόμενης.
Την Τετάρτη 22 Ιουνίου θα είμαι το Release Festival να τους καμαρώσω και πάλι. Αθάνατοι εστέ!
913 
