Το να έχεις απογευματινά μαθήματα ως φοιτητής, έχει πολλές φορές την πλάκα του, ιδίως όταν κάνεις sneak out για να πας σε συναυλίες, κάτι που σε κάνει να νιώθεις και λίγο παιδάκι που κάνει μια αταξία, αλλά κανείς ποτέ δεν θα σε μαλώσει γιατί στην πραγματικότητα δεν είσαι παιδάκι, ούτε θα γίνεις ξανά κατάθλιψη incoming.
Κάτι τέτοιο λοιπόν συνέβη για το live των Playgrounded και we.own.the.sky. που τόσο είχαμε λησμονήσει, οι οποίοι εν τέλει, όχι απλώς δεν μας τιμώρησαν που κάναμε κοπάνα, αλλά μας έδωσαν λόγους να ξανακάνουμε.
Τους we.own.the.sky. είχαν προσκαλέσει οι ίδιοι οι Playgrounded, κάτι το οποίο λέει πολλά αν το σκεφτείς, και πράγματι, αν εξαιρέσεις το πλήθος που – όπως ήταν λογικό – αυξήθηκε με την εμφάνιση των Playgrounded, η ερμηνεία των we.own.the.sky ήταν τόσο ολοκληρωμένη που μπορούσες να πεις ότι έχεις πάει σε δική τους συναυλία. Η post rock πεντάδα, μας πήγε σε ένα πολύ βαθύ ταξίδι του εσωτερικού, σε μονοπάτια με ακραία συναισθηματική φόρτιση.
Η ενέργεια που είχε ο καθένας ξεχωριστά αλλά και όλοι μαζί σαν σύνολο, ενέπνεε μια πολύ βαθιά σύνδεση. Σύνδεση τόσο με τη μουσική που έπαιζε ο καθένας, όσο και μεταξύ τους σαν μπάντα, κάτι το οποίο μεταδιδόταν και σε εμάς, δημιουργώντας ένα κλίμα πολύ οικογενειακό. Οι εντάσεις που έχτιζαν και κατέληγαν σε κλασσικά (και αγαπημένα) εκρηκτικά post rock ξεσπάσματα, με τρεις (!) κιθάρες να ακολουθούν πιστά η μια την άλλη, μας είχαν συνεπάρει πλήρως, κατακλύζοντάς μας με συναισθήματα και (ξανά) ένταση, μιας που ο ηχολήπτης δεν τα λυπήθηκε τα db. Και εδώ που τα λέμε, γιατί να τα λυπηθεί;
Γενικώς η εμφάνιση των we.own.the.sky, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν έντονη από κάθε άποψη, μιας που και τα φώτα οριακά μας τύφλωναν ανά φάσεις, κάτι το οποίο προσωπικά και όντας αρκετά μπροστά καθούμενη, με δυσαρεστούσε κάποιες στιγμές γιατί έπρεπε αναγκαστικά να κλείνω τα μάτια μου. Όχι πως δεν το κάνω έτσι κι αλλιώς σε συναυλίες, αλλά ρε παιδάκι μου, άσε με να το κάνω από μόνη μου. Αν εξαιρέσουμε ωστόσο αυτό, που δεν έχει και πολλή σημασία και δεν ήταν αρκετό για να αλλοιώσει την, κατά τα άλλα, υπέροχη εμφάνιση των we.own.the.sky, η πεντάδα κατάφερε μέσα σε τόσο λίγη ώρα που είχαν στη διάθεσή τους να αναπτύξουν μια βαθιά επικοινωνία με το κοινό, με την κορύφωση να έρχεται με το “Youth”, όπου μας παρακίνησαν να φέρουμε στην επιφάνεια αυτό το παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας, αυτήν την αθωότητα που με τα χρόνια χάνεται κάπου στην σκληρή πραγματικότητα της ενηλικίωσης. Και κάπου εκεί, υπό τις post rock μελωδίες που διαχέονταν τόσο στο χώρο του fuzz, όσο και στον καθένα μας, βρεθήκαμε να τραγουδάμε όλοι μαζί. Και ίσως να ξανανιώσαμε παιδάκια για λίγο.
Οι we.own.the.sky. μας αποχαιρετούν και, προτού να προλάβουμε να πάρουμε μια ανάσα πίσω στην σκληρή πραγματικότητα, οι Playgrounded έχουν ανέβει στη σκηνή, προετοιμάζοντας το ιερό τους. Η χαρά τους που είχαν επιστρέψει στο σπίτι τους μετά από τόσο καιρό ήδη φαινόταν, αφού κάποια μέλη της μπάντας, κατά την προετοιμασία του εξοπλισμού τους επί σκηνής, ερχόντουσαν μπροστά, ανταλλάζοντας κουβέντες και γέλια με φίλους. Για τους Playgrounded, η βραδιά στο Fuzz δεν επρόκειτο για μια απλή συναυλία, αλλά μια επανένωση ανάμεσα σε φίλους και οικογένεια και το κλίμα ξεχείλιζε από κάτι το νοσταλγικό.
Εκεί που σιωπαίνουν για λίγο όλα, το κοινό αρχίζει να αποθεώνει την μπάντα, τα φώτα έχουν αρχίσει να δίνουν πόνο και σκάνε οι πρώτες νότες του “The Swan”. Οι Playgrounded είχαν υποσχεθεί μια παρουσίαση του καινούριου δίσκου τους “The Death of Death” (διάβασε ΕΔΩ), αλλά μας τίμησαν και με διάφορα ακόμη αγαπημένα κομμάτια του κοινού από τις προηγούμενες δουλειές τους (Crossing, Western Sun κ.α.). Σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτό που θα ζήσουμε με τους Playgrounded ήταν περισσότερο ένα show, παρά ένα απλό live. Η φωτογραφική μου δε πλευρά, εξ’ αιτίας και της ενασχόλησής μου με φώτα λόγω σπουδών, δε μπορούσε να ξεπεράσει το show που έδιναν τα φώτα από μόνα τους (!), καθώς αυτό που παρακολουθούσα, ήταν στην κυριολεξία σαν ένα live video clip. Αυτό έγινε ακόμη πιο αισθητό, όταν στα “Tomorrow’s Rainbow” και “The Death of Death”, οι Playgrounded αναπαρήγαγαν πολύ παρόμοιες φωτιστικές συνθήκες όπως στα video clip των εν λόγω τραγουδιών, κυρίως χρωματικά, αλλά όσο μπορούσαν και ρυθμικά.
Για τη μουσική από πού να ξεκινήσω καν; Εκεί που τα drums μας περικύκλωναν με τον ρυθμό τους, έσκαγαν τα πλήκτρα και μας τρυπούσαν τον εγκέφαλο, καθηλώνοντάς μας σε κάθε νότα που ακολουθούσε. Ο ήχος ήταν πραγματικά κρύσταλλο, άκουγες τα πάντα τόσο καθαρά, που κάπου θα σκεφτόσουν ότι δε μπορεί να παίζεται live αυτό. Άψογος συγχρονισμός όσο και χημεία ανάμεσα στα μέλη των Playgrounded. Και φυσικά δε μπορώ να αφήσω ασχολίαστη την καθηλωτική εμφάνιση του Μαρκόνη (φωνητικά), ο οποίος όταν άφηνε τα φωνητικά του καθήκοντα, άφηνε τη μουσική να τον κατακλύει σωματικά και γκρούβαρε από την κορυφή ως τα νύχια, μεταδίδοντας τους ρυθμούς του μέχρι μη σου πω και έξω απ’ το Fuzz.
Εκεί που οι Playgrounded έκαναν πως πάνε να φύγουν, αφού πρώτα μας είχαν προϊδεάσει ότι θα μας παίξουν άλλα δύο κομμάτια και “τέλος”, η παράκληση του κοινού φυσικά υπερνίκησε τα πλάνα που είχαν και έτσι μας κέρασαν άλλο ένα κομμάτι. Κάτι συμβαίνει σε συναυλίες με μπάντες που αγαπάς και όταν πρόκειται να τελειώσουν, κάπως προσπαθείς να κάνεις ό,τι μπορείς για να το αποτρέψεις. Και καταλήγουμε κάθε φορά να αποθεώνουμε τους καλλιτέχνες στο τέλος, δημιουργώντας πολύ δυνατές αναμνήσεις, τόσο για τους καλλιτέχνες όσο και για εμάς που τους απολαμβάνουμε. Έτσι ακριβώς συνέβη και την περασμένη Παρασκευή, με τους Playgrounded, τους οποίους αν χάρηκα μια φορά που τους είδα τώρα, δεν ξέρω και εγώ πόσο εκστασιασμένη θα είμαι να τους ξαναδώ το Σεπτέμβρη, σε ένα ανεπανάληπτο live εξ’ ολοκλήρου με αστέρια της Pelagic Records, The Ocean και LLNN (μπαντάρες, ναι, εγκεφαλικό, απ’ τα καλύτερα line up του 2022, το είπα).
Η συναυλία τελείωσε με μια πολύ ζεστή υπόκλιση από τους Playgrounded, που οριακά χαμογελούσαν σαν τον Joker απ’ τη χαρά που τους είχε βρει, όπως άλλωστε και εμείς, αλλά και μια δεύτερη υπόκλιση που μοιράστηκαν μαζί τους οι we.own.the.sky. Η ανυπομονησία ήταν τέτοια, που τα περισσότερα μέλη από τις δύο μπάντες κατέβηκαν κατ’ ευθείαν από τη σκηνή, πηγαίνοντας να μοιραστούν αγκαλιές με φίλους και γνωστούς. Ευχαριστούμε τις δύο μπάντες για αυτήν την πανέμορφη, με υπέροχες μουσικές αλλά κυρίως γεμάτη ζεστασιά βραδιά! Τα λέμε σύντομα!
Φωτογραφίες: Αποστόλης Καλλιακμάνης
1097 
