Είδος: Black Metal/Avant Garde/Ambient
Δισκογραφική: Season of Mist
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 24 Φεβρουαρίου 2023
“The story of the endless cycle of birth and death told on a cosmic scale, being viewed from The Void that permeates the whole existence.”
Tο παραπάνω αναγράφεται στο δελτίο τύπου που συνοδεύει το promo και αυτομάτως με προετοίμασε για ηχητικά μεγαλεία. Δεύτερο άλμπουμ των Αυστραλών μετά το “Solar Spectre” του ‘20. Δοσμένοι στο απόκοσμο, οι Tentakel P. (Todtgelichter) και Xenoyr (Antiqva, Ne Obliviscaris) συνεχίζουν στο ίδιο disturbing μονοπάτι και κυκλοφορούν ένα δίσκο δύσκολο αλλά και πλούσιο, ο οποίος κάνει περάσματα από black, ambient και ατμοσφαιρική μουσική, ώστε να δημιουργήσει ένα τρόπον τινά avant garde σύνολο.
Κοινό σε σχεδόν όλα τα κομμάτια, θα βρείτε ένα “χαλί” ηλεκτρονικής μουσικής και πιάνου, που σε συνδυασμό με τα σε σημεία απόκοσμα φωνητικά και το εξαιρετικό drumming, μάλλον σκοπό έχει να δημιουργήσει στον ακροατή ένα discomfort, το οποίο πετυχαίνει με το παραπάνω. Dissonant, θορυβώδες και χαοτικό, είναι κάποιες από τις λέξεις που σίγουρα θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να περιγράψουμε αυτό που ακούγεται. Σημεία που οι τόνοι πέφτουν (πχ η εισαγωγή του “Creation”), έρχονται για να ξεκουράσουν το αυτί, αλλά λειτουργούν και ως παγίδα για να εφησυχαστεί ο ακροατής, πριν τον ξαναρπάξουν από τα μούτρα το χάος και τα ουρλιαχτά. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του δίσκου, είναι το repetitiveness σε κάποια κομμάτια (“Iron Age”) πράγμα που από τη μία δίνει χαρακτήρα, από την άλλη όμως ίσως κουράσει κάποιους.
Στιχουργική εξερεύνηση του Μεγάλου Κενού του διαστήματος στο “Solar Spectre”, εδώ υπάρχει μια μικρή διαφοροποίηση και η μπάντα στρέφεται στην εξερεύνηση του Χρόνου, από το Big Bang μέχρι σήμερα και την αναπόφευκτη καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού, την κατάρρευση αυτού και το τέλος του σύμπαντος.
Ξεκάθαρα φιλόδοξη δουλειά, η οποία θέλει χρόνο για να εκτιμηθεί. Μία (ή δέκα) ακροάσεις, δε θα φτάσουν. Έχει όμως πολλά να δώσει. Black metal με 90s διάθεση και πειραματική ψυχή, μπροστά τα ηλεκτρονικά στοιχεία και τα drums, με τις μπασογραμμές να μας εκπλήσσουν σε σημεία (“Banish Us from Eden”) και τις κιθάρες να έχουν ένα διακριτικό (αλλά σημαντικό) ρόλο. Στα μεγάλα plus του δίσκου, οι πολλές συνεργασίες που έχουν προσφέρει βάθος αλλά και ένα λυρισμό που χρειάζεται για να δώσει ανάσες στον ακροατή, όπως στο “Iron Age” με την εξαιρετική Adrienne Cowan (Seven Spires, Avantasia), στο “Death Rays” στο οποίο συμμετέχει η Lindsay Schoolcraft (Antiqva/Ex- Cradle of Filth) και στο “Voices at the End of Time” με τον Andras Nagy (Sear Bliss). Μπονουσάκι οι διασκευές σε Emperor (“Ye Entrancemperium”) και Sear Bliss (“Night Journey”).
Δεν θα μιλήσω για καλύτερα κομμάτια μιας και το γενικότερο level του δίσκου είναι ψηλό και δεν έχει αδύναμες στιγμές, αλλά θα πρέπει να μιλήσω για το “To the Stars” το οποίο με έκανε να σηκώσω το φρύδι. Με τέτοιους δίσκους, το σκοτάδι δεν υπήρξε ποτέ πιο θελκτικό…
Bandcamp: https://omegainfinity.bandcamp.com/
Facebook: https://www.facebook.com/thedeepdarkvoid
457 
