Όπως είχα γράψει και στην εισαγωγή της συνέντευξης με τους Okwaho, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γιορτάσεις την κυκλοφορία ενός καινούργιου album από το να κανονίσεις ένα live παρέα με φίλους.
Οπότε την Κυριακή 19/11 ήμασταν καλεσμένοι σε μια γιορτή η οποία είχε οικογενειακό κλίμα. Από νωρίς βρεθήκαμε έξω από το AN Club και συνεχώς τσουγκρίζαμε, δημιουργούσαμε πηγαδάκια, πειράζαμε ο ένας τον άλλον περιμένοντας να κατέβουμε τα σκαλιά του αγαπημένου μας υπογείου.
Όταν κατεβήκαμε καταλάβαμε για μια ακόμα φορά, ότι o underground ήχος είναι μια κοινότητα που όχι μόνο δεν έχει τίποτα να χωρίσει, αλλά μακριά από βεντετισμούς και απροσδιόριστους διαχωρισμούς αγκαλιάζει οποιαδήποτε προσπάθεια. Η μία μπάντα δίνει εξοπλισμό στην άλλη, η μία φοράει το merch της άλλης και στο κοινό βλέπουμε όλο και περισσότερα μέλη σχημάτων, που έρχονται να ακούσουν, να διασκεδάσουν ή ακόμα και να συμβουλέψουν τους φίλους τους πια, τι μπορούν να κάνουν καλύτερα.
Η αρχή έγινε με τους Breeding The Shadows. Με το που ανέβηκαν στην σκηνή έριξαν τις σκιές τους στο AN Club με το αγαπημένο μου κομμάτι τους: “Seizure” και μας έδειξαν ότι είναι από τα πιο δεμένα σχήματα του χώρου. Αυτό που θαυμάζω στους Breeding The Shadows είναι ότι ενώ είναι μια πολύ δεμένη μπάντα είναι και υπέροχα μόνοι.
Παρατηρώντας τα μέλη, ενώ έπαιζαν δεν έριχναν ούτε μια ματιά ο ένας στον άλλον, απολαμβάνοντας κάθε νότα που έπαιζαν και όμως ήταν σε απόλυτη αρμονία. Δεν μπορώ να μη σταθώ στην θεατρικότητα της τραγουδίστριας, Alice Wanderland. Υπάρχουν performers οι οποίοι προσπαθούν πολύ να δώσουν έναν τόνο θεατρικότητας στην παρουσία τους και τελικά το αποτέλεσμα είναι άκομψο και περίεργο.
Η Alice ανήκει στην μεριά των performers όπου η τοποθέτηση τους στην σκηνή βγαίνει τόσο φυσικά όσο μια ανάσα και καταφέρνει να περάσει στο κοινό την ατμόσφαιρα της μουσικής και των στίχων τους.
Οι Breeding The Shadows έκαναν μια διαδρομή στον δίσκο τους, τον οποίο δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα σε φυσική μορφή, μας παρουσίασαν υλικό που δεν βρίσκεται στον δίσκο και διασκεύασαν με τον δικό τους τρόπο Paradise Lost. Αυτό που μου έλειψε ήταν τα ατμοσφαιρικά samples που έχουν στον δίσκο τα οποία θεωρώ ότι θα απογείωναν την εμπειρία να τους βλέπεις live. Ελπίζω στο επόμενο live να έχουν περισσότερο καινούργιο υλικό για να δούμε την κατεύθυνση που έχουν αυτήν την φορά.
Η συνέχεια άνηκε στους οικοδεσπότες της βραδιάς Okwaho. Με παλαιστινιακές μαντήλες στο stand του μικροφώνου και πάνω σε μία καμπίνα, έδωσαν από την πρώτη στιγμή το στίγμα για το που αφιερώνουν το live τους. Πριν ξεκινήσουν, στα πηγαδάκια που είχαμε αρκετός κόσμος μου είπε ότι δεν είχε ξαναδεί live τους Okwaho και ότι ήρθαν λόγω του δίσκου που του έκανε εντύπωση. Μια μπάντα που έχει στα χέρια της μια πολύ δυνατή κυκλοφορία, έχει την πολυτέλεια να έχει κοινό πολύ θετικά προκατειλημμένο αλλά και το “άγχος” να αποδώσει το κλίμα του album και ζωντανά.
Οι Okwaho δούλεψαν πάρα πολύ για αυτό το album και φρόντισαν να το κάνουν ξεκάθαρο σε όλους μας. Όταν μία μπάντα με 3 μέλη έχει τόσο όγκο στον ήχο, ο μόνος τρόπος να το καταφέρει είναι η αφοσίωση και η δουλειά. Συνεχώς άκουγα κόσμο να λέει με έκπληξη: “Δεν γίνεται 3 άτομα να βγάζουν τέτοιο ήχο” αλλά τελικά γίνεται και μάλιστα οι Okwaho το κάνουν με τον δικό τους τρόπο χωρίς να φοβούνται να εκτεθούν αλλά και να ρισκάρουν. Με συμπαγή και απόλυτα συγχρονισμένη ρυθμική βάση (μπάσο – τύμπανα), ο τραγουδιστής και κιθαρίστας του σχήματος έσκιζε τις φωνητικές του χορδές και έχτιζε την σκοτεινή ατμόσφαιρα του “The Usurper Regime” riff by riff.
Φωνάζοντας και φίλους στην σκηνή, οι Okwaho κατάφεραν να ταλαιπωρήσουν τους αυχένες μας και ακόμα και αν κάποιος δεν είχε σχέση με τον συγκεκριμένο ήχο, η ατμόσφαιρα το κλίμα και o ρυθμός του σχήματος τον έπαιρναν μαζί σε ένα λασπώδες ταξίδι. Οι Okwaho με το “The Usurper Regime” και το live της Κυριακής, θεωρώ ότι έκαναν ένα πολύ σταθερό βήμα για να αρχίσουν να θεωρούνται από τα μεγαλύτερα σχήματα του χώρου.
Το κλείσιμο της βραδιάς άνηκε στους Mass Culture. Του “Φόβου τη Φωνή” την ανέλαβε καινούργιος τραγουδιστής (Δημήτρης Νικολής) και ήμουν πραγματικά περίεργος πως έδεσε με το σχήμα και φωνητικά αλλά και σαν χημεία. Προφανώς και δεν έχω κρύψει, ούτε έχω ανάγκη να το κάνω, την αδυναμία που έχω στους Mass Culture, οπότε σε αυτό το σημείο πήρα την κατάλληλη θέση μπροστά στην σκηνή για να απολαύσω το headbanging μου.
Ο Δημήτρης μας έδωσε την αίσθηση ότι είναι χρόνια μαζί με το συγκρότημα. Χωρίς να προσπαθεί να αντιγράψει τον προηγούμενο τραγουδιστή (Στέφανος), έπιασε ακριβώς το συναίσθημα και την αισθητική του και όργωσε την σκηνή, έκανε headbanging, κατέβηκε για να βρεθεί ανάμεσα στον κόσμο. Ο Δημήτρης ταίριαξε απόλυτα με τους Mass Culture, οι οποίοι, αν και από ότι μας είπαν οι ίδιοι δεν άκουγαν καλά πάνω στην σκηνή, έκαναν ένα πολύ όμορφο live και σε εμάς ο ήχος έφτανε άψογος.
Σε ένα από τα διαλείμματα, πέτυχα έναν φίλο και μου είπε ότι φαινόμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι. Πως να μην είμαστε χαρούμενοι όταν στήνονται τέτοιες γιορτές. Σχεδόν όλοι γνωριζόμασταν και δεν σταματούσαμε να χαμογελάμε και να αγκαλιαζόμαστε.
Ο σκοτεινός underground ήχος στην Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ mainstream γιατί δεν θέλει να γίνει mainstream. Οι μπάντες του χώρου θέλουν να θέτουν τους δικούς τους κανόνες και το live των Okwaho, Mass Culture και Breeding The Shadows το απέδειξε ακόμα και στους πιο δύσπιστους. Το live της Κυριακής θα είναι από αυτά που θα αναπολούμε.
photos: Άννα Βασιλικοπούλου
1048 
