Επιστροφή στην όποια κανονικότητα και στα συναυλιακά δρώμενα για τους Αθηναίους και τους λοιπούς μουσικόφιλους της ενδοχώρας. Η Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων άνοιξε τις πύλες της κάτω από τον άναστρο ουρανό για να υποδεχθεί τις ορδές των πεινασμένων/διψασμένων μουσικόφιλων, με σκοπό να κορέσει έστω κατά το ελάχιστο αυτήν τους την ανάγκη. Σίγουρα η νέα τάξη πραγμάτων για τις συναυλίες δεν είναι η ιδανική αλλά πιθανώς ό,τι καλύτερο τη δεδομένη στιγμή. Ο χώρος όμορφα διαμορφωμένος, με τα υγειονονικά πρωτόκολλα να προσπαθούν να τηρηθούν, με καθήμενο κόσμο, χρήση μάσκας και με το ευγενέστατο προσωπικό να εξυπηρετεί τον κόσμο. Η ανταπόκριση πάντως του κοινού όσον αφορά τα μέτρα ήταν θετική κατά το δοκούν, ενώ και όσον αφορά την προσέλευση ήταν αρκετά ικανοποιητική, δεδομένου ότι βοήθησε και ο καιρός πάρα πολύ.
Κοινωνός αυτής της ιδέας η Made of Stone η οποία, εκτός από τις εκπληκτικές μουσικές ψηφιακού και φυσικού format που μας χαρίζει από το φοβερό της ρόστερ, πλέον μας δίνει και την οπτικοακουστική ευκαιρία να χαρούμε αγαπημένες μπάντες επί σκηνής. Αξιέπαινη προσπάθεια από μια εγχώρια εταιρεία που έχει δείξει μεράκι και αγάπη για αυτό που κάνει. Αξίζει να σημειωθεί ότι το εν λόγω Σαββατοκύριακο έπαιζε μπάλα σε διπλό ταμπλό καθώς έτρεχε και το Mammothfest στο Ακόντισμα (Νέας Καρβάλης) στην Καβάλα. Κρίμα να μην υπάρχει τηλεμεταφορά να μετακινούμασταν ανέξοδα και άχρονα για να τα παρακολουθήσουμε και τα δύο.
Οι συναυλίες σίγουρα μας έλειψαν. Αυτό όμως που δεν έλειψε καθόλου ήταν οι διάφορες ομιλίες κατά τη διάρκεια της συναυλίας, πιθανότατα και το μοναδικό ψεγάδι της κατά τα άλλα φοβερής βραδιάς. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το θέμα συζήτησης ήταν ο covid και τα εμβόλια λες και δεν μας κάνουν πλύση εγκεφάλου 24/7… κοινώς δεν υπάρχει σωτηρία. Αλλά ακόμα και έτσι δεν χάλασε το θετικό vibe που υπήρχε στον χώρο.
Για τον γράφοντα το κεφάλαιο συναυλίες είχε κλείσει 1,5 χρόνο πριν με δύο αγαπημένες μπάντες στο live των Torche/Knock Nevis στο Temple και άνοιξε πάλι ιδανικά με το πακετάκι των Naxatras και των πρωτοεμφανιζόμενων Supermoon (οι οποίοι θα μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον και τους οποίους είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε μέσα από την κριτική του δίσκου).
Συνεπής στην ώρα έναρξης περί της 21:10 οι Supermoon, το πνευματικό παιδί του Βασίλη Τσιγκρή με συνοδοιπόρους σε αυτό το μουσικό όραμα τον Δημήτρη Φουκαράκη στην κιθάρα και τον Δημήτρη Τσάρνο στα τύμπανα, ανεβαίνουν στη σκηνή. Για τα πρακτικά, αυτή είναι η δεύτερη εμφάνιση της μπάντας καθώς προηγήθηκε η παρθενική τους μία μέρα πριν στο Mammothfest, αλλά για το Αθηναϊκό κοινό ήταν όντως η πρώτη φορά.
Το forest rock power trio άνοιξε τις πόρτες του θιάσου του, μας παρουσίασε σχεδόν στην ολότητά του το ντεμπούτο δίσκο του και πλυμμήρισε με ψυχεδελικές μελωδίες το χώρο της Τεχνόπολις. Η μουσική τους θα μπορούσε να είναι ένα “καραβάνι ήχων” δεδομένου ότι έχουν μαζέψει αρκετά folk/ethnic στοιχεία υπό ένα (stoner και όχι μόνο) rock και ενίοτε metal πρίσμα, αλλά όχι τόσο από πλευράς ηχητικής εντάσεως αλλά περισσότερο συναισθηματικής φορτίσεως. Mantra oriented κιθάρες με υπνωτιστικές μελωδίες κατάφεραν να μας “προσηλυτίσουν” και να μεταφέρουν τη “σκοτεινή” και “ψυχρή” ατμόσφαιρα του δίσκου σε μία ζωντανή παράσταση, ελέω και της θεματολογίας του δίσκου.
Πραγματικά, αν υποθετικά ο Jim Jarmush ανακάλυπτε την μπάντα θα τους ζητούσε να “επενδύσουν” μουσικά την επόμενή του ταινία με τη μυσταγωγική και “psyritual” μουσική τους. Σίγουρα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, καθώς και προσθήκης στοιχείων στο stage show τους στο μέλλον, αλλά αυτά εν ευθέτω χρόνο.
Δυστυχώς όταν περνάς καλά περνάει γρήγορα ο χρόνος και κάπως έτσι, μετά από περίπου 40 λεπτά και αφού δεν είχαν άλλα κομμάτια να μας παίξουν, μας χαιρέτισαν αποσπώντας το χειροκρότημα, δίνοντας τη σκυτάλη στους headliners της βραδιάς.
Ας ελπίζουμε να ανανεώσουμε σύντομα το ραντεβού μας σε διαφορετικές συνθήκες.
Supermoon Setlist:
The Dome
Sun is High
Mantra
Serpent Spirit
Mandala
Λίγα λεπτά αργότερα, έπειτα από τις απαραίτητες αλλαγές on stage και με την προσέλευση του κόσμου να γεμίζει τα όποια άδεια καθίσματα, ήρθε η στιγμή να υποδεχτούμε τους αγαπημένους, τολμώ να πω, του Αθηναϊκού κοινού πλέον: Naxatras.
‘Εχοντας κάνει την κατάλληλη προθέρμαση την προηγούμενη μέρα στο Mammothfest ήρθανε ζεστοί να μας παρουσιάσουν ζωντανά το υλικό τους. Με το ρολόι να δείχνει 22:00 τα μέχρι πρότινος τρία και πλέον τέσσερα καρντάσια από τη συμπρωτεύσουσα ανεβαίνουν στη σκηνή. Οι συνθήκες είναι ιδανικές από όλες τις απόψεις και με σύμμαχό τους τον φοβερό ήχο ξεκινάνε το ταξίδι τους.
Για περίπου 100 λεπτά η μπάντα υφαίνει ένα ηλεκτρισμένο μάνταλο που απλώνεται πάνω από το συναυλιακό χώρο με εμάς να γινόμαστε οι επιβάτες του, για να μας ταξιδέψει (δυστυχώς με επιστροφή) με τις ανατολίτικες και ψυχεδελικές του μελωδίες προς την Ανατολή μεριά, ως και στα ανώτερα στρώματα out of space.
Οι πρώτες νότες του “Sun is Burning” διαχέονται στην ατμόσφαιρα και πλέον είναι έκδηλη η ευφορία και η ψυχική ανάταση στα πρόσωπα του κοινού, με τα πρώτα μειδιάσματα τα οποία οδηγούνται σε χαμόγελα να “σκάνε” μαζί με τις καλοπροαίρετες και ευχάριστες ευωδίες στην ατμόσφαιρα. Η συνέχεια αναμενόμενη και ηλεκτρισμένη με τα “On the Silver Line Machine”, “Proxima Centauri” και “Pulsar 4000” από το ep, να παίρνουν σειρά και με τον κόσμο σιγά σιγά να μπαίνει στην εξίσωση καθώς κάποια ανεπαίσθητα επικαθήμενα λικνίσματα άρχισαν να αχνοφαίνονται.
Η μπάντα εμφανώς ανανεωμένη, με φοβερή διάθεση και απόδοση παρόλη την αναγκαστική αποχή από τα δρώμενα, μας παρουσίασε ένα ευρύ φάσμα τραγουδιών από τη μέχρι τώρα δισκογραφία τους και όχι μόνο, κάνοντας μία αναδρομή στο παρελθόν και αναφορά στο παρόν και δίνοντας μία γεύση όσων μας ετοιμάζουν στο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν τυχεροί καθώς μας παρουσίασαν και δύο νέα κομμάτια, τα “Omega madness” και “Journey to Narahmon“ από τον επερχόμενο δίσκο ο οποίος έχει ηχογραφηθεί και θα κυκλοφορήσει στο εγγύς μέλλον. Όπως φάνηκε εκ πρώτης ακροάσεως, η μπάντα δεν κάνει κάποια στροφή 360 μοιρών στον ήχο της, αλλά με την προσθήκη του πληκτροφόρου Παντελή Κάργα (παλιού γνώριμου και πλέον μέλος της μπάντας) στα πλήκτρα/synthesizer και στα διάφορα εφέ, σαν άλλος Dr. Space δίνει μια ακόμα spacey και post ατμοσφαιρική απόληξη σε μία progressive φόρμα. Με κάθε επιφύλαξη, αυτή η προοδευτική πλευρά ταιριάζει στην μπάντα και καταφέρνει να βρει την κοινή συνιστώσα σε συγκροτήματα όπως Rush και Eloy με τους Oresund Space Collective και Yuri Gagarin, ενώ συνεχίζει να διατηρεί τους άρρηκτους ηχητικούς δεσμούς με τους Pink Floyd.
Η βραδιά συνεχίστηκε με αμείωτους ρυθμούς με τα “Machine”, “Waves Garden of the senses” να αναλαμβάνουν τη σκυτάλη και να δίνουν τα κατάλληλα καύσιμα για το trippy ταξίδι μας μέσα από της κιθαριστικές μελωδίες και τα μοναδικά solo του Γ. Ντέλια, καθώς και το έναυσμα για συνεχή καταπολέμηση της δίψας με την κατάποση μπύρας και λοιπών δροσιστικών ποτών, δεδομένου ότι ο κόσμος πηγαινοερχόταν στo bar για αναγόμωση.
Η urban αισθητική του συναυλιακού χώρου μπορεί να μην ήταν η πλέον ειδυλλιακή αλλά δεν έδειχνε να επηρρεάζει το κοινό, πόσο μάλλον την μπάντα η οποία έπιασε ένα peak απόδοσης και σε συνδυασμό με τον φοβερό ήχο συνέχισε να μας ταξιδεύει με τα “Garden of the senses” και τις ιδιαίτερες tribal τυμπανοκρουσίες του Κ.Χαριζάνη και τις groovy/gunky “υγρές μπασογραμμές” του Γ.Βαγενά, οι οποίοι αμφότεροι δημιούργησαν ένα αψεγάδιαστο rhythm section και μετέδωσαν την απαραίτητη ρυθμικότητα. Ειδική μνεία αξίζει να κάνουμε και στις χορευτικές κινήσεις του Κ.Βαγενά, που θα μπορούσαν να αναγκάσουν τον κόσμο κάλλιστα να σηκωθεί και να λικνιστεί, αν και εφόφον δεν ήταν βιδωμένα τα καθίσματα κι εμείς κατ’ ανάγκη στερεωμένοι πάνω τους.
Επειδή δυστυχώς τα ωραία κάποτε τελειώνουν “I Am the Beyonder” και “The Great Attractor” για το τέλος, με αρκετό κόσμο από το κοινό να επιδίδεται σε θραύση αλάτων μέσω της headbanging οδού, ποτήρια υψωμένα και “χαμογελαστά τσιγάρα” αναμμένα. Λίγο πριν της 00:00 με τις τελευταίες νότες να δημιουργούν ένα fading outro ήρθε το τέλος μια εκπληκτικής βραδιάς. Εν μέσω χειροκροτημάτων και της κλασσικής πλέον αναμνηστικής φωτογραφίας, η μπάντα μας ευχαρίστησε, ανανέωσε το ραντεβού της μαζί μας κάποια στιγμή στο μέλλον (μακάρι υπό διαφορετικές συνθήκες) και, ομολογουμένως, προσπάθησε να μας προσγειώσε αλλά εμείς… were floating in space.
Για περίπου τρεις ώρες οι Supermoon και οι Naxatras μας έκαναν να αφεθούμε στη μαγεία της μουσικής και να ξεχάσουμε την δυστοπική καθημερινότητα που ζούμε. Το πιο σημαντικό δε, μας υπενθύμισαν πόσο πολύ μας λείπει η “ζωντανή” μουσική, πόσο μας λείπουν οι μουσικοί και αντιστρόφως, και αυτό γιατί είναι μια μοναδική διαδραστικότητα και ένα υπέροχο “αλισβερίσι” συναισθημάτων και εμπειριών που γεμίζουν όλους μας θετική ενέργεια και ψυχική ανάταση.
Για αυτό στηρίξτε τη μουσική, τους καλλιτέχνες και τους αφανείς ήρωες που κρύβονται από πίσω με κάθε τρόπο.
Το έχουμε και το έχουν ανάγκη.
Setlist Naxatras:
Sun is Burning
On the Silver Line
Proxima Centauri
Pulsar 4000
Omega Madness
Journey to Narahmon
Machine
Waves
Garden of the Senses
All the Stars Collide Into a Single Ray
I Am the Beyonder
The Great Attractor
850 
