Είδος: Heavy metal/Hard rock
Δισκογραφική: Steamhammer
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 21 Αυγούστου 2020
Οφείλω να ομολογήσω ότι η μόνη μου εμπειρία σε οτιδήποτε περιέχει το όνομα Mad Max μέχρι σήμερα, είναι οι ταινίες του George Miller. Και χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους Γερμανούς metallers, η αλήθεια είναι ότι προφανώς γνώριζα το όνομα τους, δεν είχα την τύχη θέλετε, δεν μου έκανε “κλίκ” το όνομα θέλετε, πάντως έως σήμερα απέφευγα να τους ακούσω, παρ’ όλο που γουστάρω το ‘80s heavy metal. Το “Stormchild Rising” μου έδειξε τι έχανα όλα αυτά τα χρόνια που δεν είχα ασχοληθεί με τα πεπραγμένα της μπάντας όπως και τι μπορούν να προσφέρουν ακόμα και τώρα έπειτα από 40 χρόνια οι Βεστφαλοί metallers.
Οι Mad Max, είναι ενεργοί εδώ και 40 χρόνια (από το 1981, συγκεκριμένα) και ενώ είχαν μπει σε εκτενές hiatus από το 1989 μέχρι το 2005 (με μια ενδιάμεση επανασύνδεση το 1999) έχουν καταφέρει να κυκλοφορήσουν 14 album συμπεριλαμβανομένου και του νέου τους πονήματος “Stormchild Rising”. Αυτό που εντυπωσιάζει με τη μπάντα δεν είναι τόσο τα 40 χρόνια παρουσίας αλλά η δυνατότητα της να παράγει για τόσα πολλά χρόνια ισάξια albums, catchy μελωδίες, με κλασικά μεταλλικά riffs και σαγηνευτικά solo που μάλλον δεν περνούν απαρατήρητα από το ακροατή τους. Ο νέος αυτός δίσκος δε θα μπορούσε να λοξοδρομήσει από τη βασική ιδέα και έρχεται να προσδώσει ακόμη έναν άθλο στο παλμαρέ των Γερμανών θρύλων.
Το album κινείται ηχητικά μεταξύ του hard rock και του melodic heavy metal, πεδία από τα οποία εδώ και 40 χρόνια αντλεί η μπάντα τη φαιά ουσία της. Είναι φανερό ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, οπότε για ποιό λόγο να αναλωθούν σε πειραματισμούς όταν ο κόσμος τους έχει γνωρίσει και αγαπήσει σε αυτό το ηχητικό παρακλάδι; Οι Mad Max, γνωρίζουν και υπηρετούν το μελωδικό heavy metal και αυτό δε πρόκειται να αλλάξει, ακόμη και αν τους υπόσχονταν παγκόσμια αναγνώριση και οικονομική ευμάρεια, γιατί πολύ απλά μέσα από το hard rock και το melodic heavy metal αισθάνονται άνετα και προσφέρουν έργο οικοδομώντας την μουσική κληρονομιά τους.
Το “Stormchild Rising” βέβαια διακρίνεται και για ακόμη ένα λόγο. Οι Mad Max φαίνεται ότι έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας σε ότι αφορά τις εύηχες και catchy συνθέσεις, τα κοφτερά riff και τα γεμάτα ‘80-ίλα solo. Και τα 12 κομμάτια του δίσκου αγγίζουν την τελειότητα, είτε συνθετικά είτε παικτικά και από το πρώτο κιόλας riff του “Hurricaned” στροβιλίζονται στο μυαλό σου και να γίνονται ένα με το είναι σου. Νοιώθεις έναν μελωδικό hard rock/heavy metal “τυφώνα” να σε “αγκαλιάζει” και να σε “εξυψώνει”. Η μουσική “ευλάβεια” των “Talk To The Moon”, “Eyes Of Love” και “Ladies And Gentlemen”, αντικαθίσταται από την heavy metal ορμή των “Mindhunter”, “Gemini” και “Kingdom Fall”. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι radio rock επιτυχίες με τα πιασάρικα “Take Her” και “Busted” να έχουν αυτό το ρόλο. Αυτό που αποτελεί όμως το κάτι διαφορετικό στο δίσκο δεν είναι άλλο από το southern rock/heavy metal ύμνο που ακούει στο όνομα “The Blues Ain’t No Stranger”. Ένα mid tempo κομμάτι, με μια απολαυστική southern, στα όρια της Άγριας Δύσης, αισθητική, που εξελίσσεται σε έναν heavy metal ύμνο.
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να λέμε πολλά λόγια όταν το μόνο που απαιτείται για να αντιληφθείς για τι μιλάμε είναι μια ακρόαση. Οι Mad Max, καταφέρνουν να συγκεντρώσουν τα 40 χρόνια μουσικής νοοτροπίας τους μέσα στο “Stormchild Rising” και να δηλώσουν ευθαρσώς στους νεότερους ότι “Έτσι γίνεται, μάγκες”. Για όποιον δεν έχει ακούσει ακόμη τη μπάντα (όπως ο υποφαινόμενος) το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Όσοι δε, έχετε ασχοληθεί και παρακολουθήσει το group μέσα στα χρόνια, δεν χρειάζεται να σας πω ότι πρέπει να αποκτήσετε αυτό το album. Βασικά, μιλάμε για μία από τις κυκλοφορίες της χρονιάς στο χώρο του.
Facebook: https://www.facebook.com/MADMAXBand/
548 
