Η εξέλιξη είναι η φυσική συνέχεια για ένα μυαλό που είναι πάντα ξάγρυπνο. Εκείνο των Loud Silence ξαγρύπνησε αρκετά τα τελευταία χρόνια και από το προηγούμενο τους album “Elements” ως τo “Feartales”, τα πράγματα άλλαξαν συθέμελα. Αφού ακροάστηκε, ο Δημήτρης Μαρσέλος επικοινώνησε με το συγκρότημα και νικητής ήταν ο Τόλης Βοσκόπουλος.
-Καλησπέρα, Loud Silence! Η σιωπή σας επέστρεψε με περισσότερη ένταση. Τι μεσολάβησε αυτά τα τρία χρόνια ως την αλλαγή ηχητικής πλεύσης;
Μια πανδημία, πολύ στρες, χωρισμοί, δύσκολες καταστάσεις αλλά και άλλες πανέμορφες στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα ως μπάντα και ως άτομα. Λίγο από όλα θα λέγαμε. Διαφορετικά στοιχεία που έκαναν την είσοδό τους στη μουσική μας.
-”Feartales” λοιπόν. Ιστορίες φόβου ή φοβιών; Το δεύτερο θα ταίριαζε και με τη φοβία της ασφυξίας που πιθανολογώ πως πραγματεύεται το εξώφυλλο. Οι στίχοι εξιστορούν προσωπικά βιώματα;
Ιστορίες φοβιών. Είναι αλήθεια πως το εξώφυλλο παρουσιάζει μια ασφυξία, μια απελπισία, μια μοναξιά που προκαλεί ο σύγχρονος κόσμος. Τα ίδια συναισθήματα που νιώθαμε κατα την σύνθεση του δίσκου. Οι στίχοι εξιστορούν βιώματα, μέρη, σκέψεις, απορίες προσωπικές και του κοντινού μας κύκλου.
-Μιας που μιλάμε για το εξώφυλλο, ας μάθουμε ποιος είναι υπεύθυνος για εκείνο. Πως κύλησε η συνεργασία με τον φωτογράφο; Το μοντέλο είναι κάποιος από εσάς;
Υπεύθυνη για το εξώφυλλο είναι η Μαρίζα Καψαμπέλη (marizacaps) και η εκπληκτική της φωτογραφία. Βρήκαμε την φωτογραφία στο προφίλ της, μας ταίριαξε απευθείας με όλο το concept και αμέσως επικοινωνήσαμε μαζί της για να την χρησιμοποιήσουμε ως εξώφυλλο και εκείνη δέχτηκε. Και πάλι μπράβο και ευχαριστούμε στην φωτογράφο. Είμαστε ευγνώμων. Το μοντέλο συνεπώς δεν είναι κάποιος από εμάς.
-Ας πάμε και στο ζουμί. Όσοι θυμούνται τους Loud Silence πριν, καλό θα ήταν να ξεχάσουν όσα ήξεραν, γιατί η εξέλιξη είναι συνταρακτική και εκ διαμέτρου αντίθετη σε σχέση με το παρελθόν σας. Πως φτάσαμε εδώ; Ήταν η εξέλιξη σας ως μουσικοί που σας οδήγησε στη νέα μουσική σας ταυτότητα ή ήταν πιο συνειδητή επιλογή;
Νομίζουμε ότι εμείς οι ίδιοι το βιώσαμε πολύ πιο “φυσικά” από όσο μπορεί να το βίωσε κάποιος ακροατής όλο αυτό. Ο λόγος είναι ξεκάθαρα τα μουσικά μας ακούσματα τα οποία αλλάζουν συνεχώς καθώς και η εξέλιξη μας ως άνθρωποι. Τα τραγούδια προκύπτουν από την καθημερινότητα και τα βιώματα μας συνεπώς ήταν το επόμενο βήμα για εμάς αυτός ο δίσκος.
-Που δουλεύτηκε το “Feartales” και ποιοι σας βοήθησαν στην παραγωγή; Πόσος χρόνος χρειάστηκε για την ολοκλήρωση του;
Το “Feartales” ξεκινήσαμε να το συνθέτουμε πριν κυκλοφορήσουμε το “Ball n’ Chain”. Στα μέσα του 2020. Οκτώβρη του 2021 μπήκαμε για πρώτη φορά στο Few Studio με τον Γκρεγκ (Γρηγόρης Μάγος) και τον Στέλιο (Στέλιος Προβής) για να ηχογραφήσουμε αρχικά τρία τραγούδια τα οποία σκεφτόμασταν να κυκλοφορήσουμε σαν ep. Τελικά αποφασίσαμε ότι θα ηχογραφήσουμε άλλες περίπου 8 ιδέες που είχαμε ως τότε από τις οποίες οι 7 ενώθηκαν με τα πρώτα 3 και δημιουργήθηκε ο δίσκος. Ο Γρηγόρης και ο Στέλιος μας βοήθησαν πάρα πολύ για το τελικό αποτέλεσμα, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και σίγουρα αυτή η συνεργασία ήταν κομβική για εμας. Το τελικό master το παραλάβαμε το καλοκαίρι του 2023. Οπότε ο συνολικός χρόνος που χρειάστηκε ήταν περίπου 3 χρόνια.
-Ακούγοντας το περασμα σας σε πιο alternative μονοπάτια, ήρθαν στο μυαλό μου οι Queens of the stone age και η τότε δική τους μεταστροφή. Ποιοι καλλιτέχνες σας ενέπνευσαν στο να γράψετε το “Feartales”;
Ουάου. Δεν το είχαμε σκεφτεί για τους Queens, αλλά ισχύει. Δύσκολη ερώτηση. Δεν ξέρουμε αν ήταν συγκεκριμένοι καλλιτέχνες ή γενικά μουσικά ερεθίσματα από παλιά που βγήκαν πάνω στα τραγούδια. Η στροφή μας προς τον βρετανικό ήχο έπαιξε μεγάλο ρόλο. Αν πρέπει να αναφέρουμε κάποιους που μας έστειλαν προς τα αυτήν την κατεύθυνση θα έλεγα ένα μείγμα από τους Rage Against the Machine, Foo Fighters, τους Royal Blood, τους The 1975, τους Nothing But Thieves, οι Catfish & The Bottlemen και πολλούς ακόμα που ακούγαμε στα 2-3 χρόνια της σύνθεσης του δίσκου. Κομβικό ρόλο έπαιξαν όπως παντα και ακούσματα που είχαμε ως παιδιά.
-Τι σχέδια έχουν οι Loud Silence για το μέλλον; Σκέφτεστε να εξάγετε τη μουσική σας; Ποτε είναι η επόμενη ευκαιρία να σας δούμε ζωντανά;
Είμαστε από τα συγκροτήματα που λατρεύουμε να κάνουμε σχέδια και να ονειρευόμαστε για το μέλλον όποτε θα περιοριστούμε στα πιο άμεσα. Σίγουρα είναι να δημιουργήσουμε ένα – λίγο διαφορετικό από το προηγούμενα – show το οποίο θα συνοδεύσει τις εμφανίσεις για την προώθηση του δίσκου μας. Από εκεί και πέρα προγραμματίζουμε ήδη κάποιες συναυλίες τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων της χώρας. Είμαστε πάρα πολύ ενθουσιασμένοι που θα μας δοθεί για πρώτη φορά η ευκαιρία να ταξιδέψουμε τόσο μακριά από το σπίτι μας με την μουσική μας. Μέσα στην άνοιξη του 2023 θα επιστρέψουμε στα venues και θα χαρούμε πολύ να σας δούμε σε κάποιο.
-Ας το ελαφρυνουμε λίγο. Τελικά “η σιωπή είναι χρυσός” ή “κανείς δεν ξέρει τι να πει, τα λέει όλα η σιωπή”;
Θα επιλέξουμε το “Κανείς δεν ξέρει τι να πει, τα λέει όλα η σιωπή”.
(σ.σ. η νεολαία ψηφίζει Βοσκόπουλο)
-Αν σας πλησίαζαν για να ζητήσουν κάποιο τραγούδι σας για το soundtrack μιας ταινίας, τι πλοκή θα είχε για να σας ταιριάζει;
Τέλεια ερώτηση. Σίγουρα νιώθουμε ότι θα ήταν διπολική. Θα είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Θα θέλαμε ένα τραγούδι μας να γίνει soundtrack σε μια ταινία που να δείχνει το όνειρο μια μπάντας που ξεκινάει από το τίποτα και κυνηγάει το όνειρο της μέχρι τέλους και ταξιδεύει τον κόσμο για να το πετύχει. Να δείξει όλες τις δυσκολίες και το ποσό δυνατά είναι τα λίγα θετικά που υπάρχουν ώστε να συνεχίζεις ενάντια σε όλα. Αλλιώς θα θέλαμε να ζούμε 30 χρόνια πριν και να γίνουμε soundtrack στο Harry Potter.
-Ποια album θα προτείνατε να ακουστούν πριν και μετά το “Feartales”;
Είναι… tricky αλλά θα πάμε με “Hidden Gems” από Blue Stones και “Being Funny in a Foreign Language” από τους 1975.
-Χρόνος τελειώνει, χρόνος ξεκινά, χιλιάδες λίστες. Ποιο είναι το δικό σας top 3 για το 2023;
Θα διαλέξουμε τους τρεις κορυφαίους δίσκους της χρονιάς για εμάς: Royal Blood – “Back to the Water Below”, Lewis Capaldi – “Broken by Desire to Be Heavenly Sent”, Sleep Token – “Take Me Back To Eden”.
-Φεύγεις αύριο για ταξίδι και μπορείς να έχεις τη δισκογραφία μόνο ενός συγκροτήματος/καλλιτέχνη. Ποιον/ους θα διάλεγες και γιατί;
Άλλη μια δύσκολη. Θα πηγαίναμε με καλλιτέχνη με «ποικιλία» στα τραγούδια του αναγκαστικά. Πιστεύω θα απαντήσουμε περισσότερο με ένα συγκρότημα που δεν θα μπορούσαμε να σταματήσουμε να ακούμε ποτέ. Με ένα συγκρότημα που αν φύγει δεν θα μπορεί να καλυφτεί το κενό, αν αυτό βγάζει νόημα. Θα διαλέγαμε τους Foo Fighters.
-Ποια θα έπρεπε να είναι η τιμωρία για όσους πατούν την οδοντόκρεμα στη μέση;
Χαχαχα η αλήθεια είναι ότι είμαστε και εμείς από αυτούς που το κάνουν όσο και αν προσπαθούμε να μην το κάνουμε. Η τιμωρία μας θα έπρεπε να είναι η ίδια με αυτούς που βάζουν πρώτα το γάλα και μετά τα δημητριακά. Ας μας πουν οι αναγνώστες τι αξίζουμε!
-Τέλος λοιπον και με το ψυχογράφημα, για τον επίλογο θα ήθελα να ζητήσω μια στροφή από τους νέους σας στίχους. Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!
“Stop killing the moments we are gonna die for, before we even live them”
1384 
