Αν το όνομα τους σου φέρνει στο μυαλό τα πρόσωπα των Francescoli, Gary Lineker, Jurgen Klinsmann και τη χαίτη του Gheorge Popescu, τότε είσαι κοντά μου στην ηλικία.
Αν όχι πάλι, δεν πειράζει θα τα βρεις με τον νεαρότερο μου Les Miserable, τραγουδιστή των Βρετανών Italia 90, οι οποίοι θα φιλοξενηθούν στο Arch Club στις 8 Δεκεμβρίου μαζί με τους Notowns και Cosmonuts (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ). Μια χαλαρή κουβέντα με τον Δημήτρη Μαρσέλο ήταν επιτακτική.
–Καλησπέρα και σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη. Το όνομα της μπάντας με γυρίζει πίσω στην παιδική μου ηλικία όταν μάζευα αυτοκόλλητα Panini για το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου του 1990 στην Ιταλία, κοινώς ονομαζόμενο Italia 90. Η Αγγλία ηττήθηκε τότε στους ημιτελικούς από τη Δυτική Γερμανία και ο Γκάρι Λίνεκερ είπε το περίφημο: «Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι . Είκοσι δύο άνδρες κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος πάντα κερδίζουν οι Γερμανοί». Γιατί επιλέξατε αυτό το όνομα; Είναι πραγματικά μια αθλητική αναφορά ή ίσως κάτι βαθύτερο που δεν μπορώ να καταλάβω;
Όπως πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με το συγκρότημα για τα οποία οι άνθρωποι θέλουν τώρα να μάθουν περισσότερα, το όνομα επιλέχθηκε όταν δεν ήμασταν σίγουροι αν θα παίζαμε ποτέ μια συναυλία πόσο μάλλον να πρέπει να εξηγήσουμε τις δημιουργικές μας επιλογές σε κανέναν. Απλώς πιστεύαμε ότι ακουγόταν καλό, τόσο απλά. Αν υπάρχει βαθύτερος λόγος, δεν μπορούμε επίσης να καταλάβουμε. Κανένας από εμάς δεν γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του Italia 90, αν και εξακολουθεί να έχει πολλές πολιτιστικές κρυφές μνήμες, και είμαι κάτοχος ενός ολοκληρωμένου album αυτοκόλλητων Panini Italia 90.
-Δεν χρησιμοποιείτε πραγματικά ονόματα στο συγκρότημα και αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει αυτό; Φοβάστε ότι οι θαυμαστές θα σας καταδιώξουν για ένα αυτόγραφο ή ίσως έναν τρόπο να αποφύγετε να είστε στα ταμπλόιντς; Θα θέλατε να παρουσιάσετε το line up του Italia 90 στους αναγνώστες μας;
Μια ακόμη επιλογή που κάναμε πριν ασχοληθούμε σοβαρά με το συγκρότημα. Τα σκηνικά ονόματα είναι βασικά ένα ηλίθιο αστείο για τα ονόματα των punk συγκροτημάτων που μας έκαναν να γελάμε πριν από 9 χρόνια και έχει κολλήσει από τότε. Είμαστε: Les Miserable (τραγουδιστής), J Dangerous (τύμπανα), Bobby Portrait (μπάσο) και Unusual Prices (κιθάρα).
-Διάβασα σε προηγούμενες συνεντεύξεις ότι είστε όλοι φίλοι για πολλά χρόνια και γνωριστήκατε στο σχολείο γύρω στο Μπράιτον, το οποίο ήταν ένα ωραίο μέρος για να πάτε σε συναυλίες. Ποια συγκροτήματα ήταν διάσημα στην περιοχή όταν ήσασταν μαθητές; Ποιο album ήταν το πρώτο που κατέληξε στα χέρια σου και σε έκανε να θέλεις να δημιουργήσεις ένα συγκρότημα; Είχες rock δίσκους στο σπίτι μεγαλώνοντας;
Τα περισσότερα από τα γνωστά συγκροτήματα στο Μπράιτον όταν μεγαλώσαμε, ήταν σκατά, και το μεγαλύτερο μέρος της μπάντας μετακόμισε στο Λονδίνο πριν σχηματιστεί το συγκρότημα πριν από περίπου 12 χρόνια. Οι μπάντες που πήγαμε να δούμε τότε που μας ενέπνευσαν ήταν άνθρωποι όπως οι Gilla Band, Abattoir Blues και Parquet Courts.
-Πώς ήταν η μουσική σας ζωή πριν τους Italia 90; Υπήρξαν παλαιότερες εκδόσεις του συγκροτήματος ή άλλα συγκροτήματα; Πού κάνατε πρόβες; Ξεκινήσατε με καμία διασκευή μέχρι να σας συνθέσετε τις δικές σας μελωδίες;
Τα υπόλοιπα παιδιά ήταν όλα σε συγκροτήματα (συχνά μεταξύ τους) από την πρώιμη εφηβεία τους. Οι Italia 90 ήταν η πρώτη μου μπάντα γιατί δεν είχα την αυτοπεποίθηση να προσπαθήσω ή την αυτοεκτίμηση για να επιτρέψω στον εαυτό μου να αποτύχει. Ούτε είχα τραγουδήσει ποτέ πριν και δεν είναι κάτι που μπορώ να πω ειλικρινά ότι νιώθω τόσο άνετα να κάνω ακόμα και τώρα.
-Πότε αποφασίστηκε η ίδρυση των Italia 90; Μου φαίνεται ότι οι Joy Division και Wire θα ήταν περήφανοι για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που παράγετε, καθώς και πιο σκληρά punk συγκροτήματα όπως οι UK Subs. Ποιες είναι οι μπάντες που είχατε ως κοινό τόπο όταν ξεκινήσατε το συγκρότημα;
Δεν έχουμε τόσα κοινά συγκροτήματα, κάτι που εξηγεί πιθανώς τη συγχώνευση πιο φιλόδοξης post punk και synth μουσικής με πιο επιθετικά φωνητικά στιλ punk (αυτό και η έλλειψη ικανότητας από την πλευρά μου). Τα ενδιαφέροντά μας ποικίλλουν από άτομο σε άτομο και περιλαμβάνουν punk, reggae, indie, disco, electronic, latin pop και πολλά άλλα.
-Τώρα έχετε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο σας “Living Human Treasure” το οποίο επίσης, περιέχει μερικές επαναηχογραφημένες μελωδίες από προηγούμενες εκδόσεις EP σας. Γιατί αποφασίσατε να ξαναηχογραφήσετε αυτά τα τραγούδια; Υπάρχουν τραγούδια που έχουν απομείνει από τις ηχογραφήσεις του “Living Human Treasure” που δεν είχαν τα φόντα για να είναι στο δίσκο;
Πιστεύαμε ότι αυτές οι μελωδίες είχαν αδικηθεί σε προηγούμενες εκδόσεις και ήταν αρκετά καλές για να αξίζουν μεγαλύτερη παραγωγή. Πολλοί μουσικοί έχουν εμμονή με τη διαρκή ανάγκη να βελτιώσουν τον εαυτό τους. Γιατί να μην γιορτάσεις απλά παλαιότερες εργασίες που πιστεύεις ότι αξίζουν προσοχή. Επιπλέον, εξοικονομεί χρόνο για χαλάρωση τρώγοντας πατατάκια. Δεν έχει απομείνει τίποτα από αυτές τις ηχογραφήσεις γιατί γράφαμε μόνο ό,τι χρειαζόμασταν και περάσαμε τον υπόλοιπο χρόνο τρώγοντας πατατάκια.
-Πώς μοιάζει μια τυπική ημέρα στο studio για τους Italia 90; Έχετε ένα συγκεκριμένο σχέδιο που πρέπει να ακολουθήσετε στην παραγωγή ή απλώς εμπιστεύεστε τους ανθρώπους του studio για το πώς να οργανώσετε τα πράγματα;
Συνήθως ηχογραφούμε όλα τα βασικά κομμάτια ζωντανά, συμπεριλαμβανομένων των φωνητικών, και μετά κάνουμε μερικά overdubs, συνήθως στην κιθάρα. Έχοντας μια εβδομάδα στο studio επετράπησαν περισσότεροι πειραματισμοί, γι’ αυτό, καλώς ή κακώς, το album περιλαμβάνει τα πάντα, από melatron μέχρι tubular bells. Συνεργαζόμαστε αρκετά με τον παραγωγό μας, τον Louis (από το Folly Group). Ο τύπος απλούστατα μας καταλαβαίνει!
-Ας συνεχίσουμε με το εξώφυλλο. Θα μπορούσε να ήταν ένας πίνακας που θα συνόδευε έναν δίσκο jazz και δείγμα του είδους ακούγεται λίγο στο “The MUMSNET Mambo”. Πως συνδέεται το έργα τέχνης με το στιχουργικό περιεχόμενο των τραγουδιών και ποιος είναι ο δημιουργός; Πώς αισθάνεσαι για την jazz γενικά;
Το εξώφυλλο του album ζωγράφισε η αγαπημένη μας φίλη Megan Ross, αυτή η κυρία μπορεί να ζωγραφίσει! Νομίζαμε ότι η εικόνα αποτύπωσε κάτι σχετικά με τη συνάντηση της ανυπομονησίας, αντλώντας συνειδητά από το παρελθόν που συμβαίνει στο album. Οι άνθρωποι μοιάζουν σαν να έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, αλλά κοιτάζουν προς ένα μέλλον που δεν μπορούμε να δούμε, κάτι τέτοιο. Όταν γράφαμε το MUMSNET Mambo νομίζαμε ότι ήταν mambo, αλλά προφανώς δεν είναι. Νομίζω ότι οι Bobby Portrait και Unusual Prices είναι περιστασιακά απολογητές της jazz. Νομίζω ότι είναι διαβολικό.
-Θα έλεγε κανείς ότι μπάντες όπως οι The Idles ανακάτεψαν λίγο τον βυθό του ωκεανού και πολλά ψάρια εμφανίστηκαν και τώρα μπορούμε πραγματικά να ακούσουμε το μπάσο να παίρνει τη θέση του ξανά στη μουσική, ήταν λίγο υποβαθμισμένο στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στα 00s. Το post punk είδος έχει ξυπνήσει και μας χαρίζει ξανά θησαυρούς. Ποιες μπάντες σας αρέσουν περισσότερο από όλες αυτές που ανεβάζουν το ρυθμό; Πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα κάποιες από αυτές πιστεύετε;
Θα ήμουν διστακτικός να πιστώσω στους Idles οποιοδήποτε είδος καινοτομίας, αλλά σίγουρα φταίνε εν μέρει για τη neo post punk σκηνή που εξακολουθεί να περιγράφεται ως αναδυόμενη ή έκρηξη παρόλο που υπάρχει για περίπου μια δεκαετία και μοιάζει με ένα φουσκωμένο πτώμα που μεταφέρεται εκτός κάθε βράδυ ως μέρος μιας απεχθούς παράλληλης παράστασης τσίρκου που πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν μερικές εξαιρετικές μπάντες τριγύρω που τοποθετούνται κάτω από τον γιγάντιο όρο ομπρέλα που είναι το post punk. Ακόμα κι αν δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια συγκεκριμένη τώρα.
-Ας παίξουμε λίγο τώρα. Ποιο album θα αντέγραφες και θα χαρίζες στον κόσμο που συγκεντρώθηκε στο εξώφυλλο;
ABBA: “Gold”. Μερικές φορές πρέπει απλώς να πεις fair enough.
-Ποιο punk τραγούδι θα ταίριαζε να ακουστεί σε μια τέτοια συγκέντρωση και ποιο συγκρότημα θα έπαιζε ζωντανά για τέτοιο κοινό;
Ας το αντιστρέψουμε. Αν ο Lou Reed έλεγε ότι το Blitzkrieg Bop από τους Ramones ήταν το καλύτερο πράγμα που είχε ακούσει ποτέ, φανταστείτε τι θα έκανε σε αυτούς τους ντεμοντέ χαμένους. Δεν θέλουμε να στηριχθούμε πολύ στο punk, οπότε για τη ζωντανή συναυλία ίσως αλλάξει ο ρυθμός: Η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου να παίζει τη μουσική του Jurrasic Park.
-Αν ήσουν δίσκος, ποιος θα ήσουν και ποιο από τα τραγούδια του είναι το soundtrack της ζωής σου;
Αν ήμουν δίσκος θα ήμουν το “Cast of Thousands” των Adverts. Έχει αρκετούς υπερασπιστές, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αρκετά εκνευρισμένοι από αυτό όταν το ακούν για πρώτη φορά. Αν η ζωή μου ήταν ένα τραγούδι θα ήταν το “I Hate Myself and Want to Die” των Nirvana.
-Ποιο θα ήταν το ιδανικό line up για ένα φεστιβάλ 6 συγκροτημάτων όπου θα ήταν μέρος και οι Italia 90 και ποια τοποθεσία θα ήταν η καλύτερη για να στηθεί;
Πρώτη θα βγούν οι Italia 90, μετά Nancy Sinatra, System of a Down, John Otway, The Blue Man Group, και θα κλείσει ο Tchaikovsky.
-Ποια συναυλία σας είναι η αγαπημένη σου μέχρι στιγμής και ποια θα προτιμούσες να ξεχάσεις; Κάποια αστεία ιστορία που θα ήθελες να μοιραστείς;
Κάναμε ένα album release show στο 100 Club με όλους τους μουσικούς του album, το οποίο ήταν πολύ ιδιαίτερο, αυτό ήταν ίσως το αποκορύφωμα. Η χειρότερη συναυλία; Κάποτε παίξαμε στα περίχωρα του Λίβερπουλ εν μέσω σφοδρής καταιγίδας και ο διοργανωτής είχε ξεχάσει να το προωθήσει λόγω προσωπικών προβλημάτων. Κάνεις τους υπολογισμούς!
-Έρχεστε κοντά μας τον Δεκέμβριο. Τι περιμένετε από την επίσκεψή σας στην Ελλάδα και τι να περιμένουν οι θαυμαστές από τους Italia 90 στη σκηνή;
Αναμένουμε να φάμε μερικές από τις καλύτερες κουζίνες του κόσμου και να μάθουμε περισσότερα για τη γέννηση της δημοκρατίας. Εάν οι οπαδοί μας συμπεριφέρονται με σεβασμό, θα τα πάμε μια χαρά. Αν όχι, θα έχουμε πρόβλημα. Είναι τόσο απλό.
-Ο κόσμος μας έχει τρελαθεί και ακούμε κυρίως για σφαγές και πολέμους. Θα ήθελα να τελειώσεις τη συζήτηση με κάποιους στίχους σου που θα έπειθαν τον κόσμο να κουνήσει το κεφάλι του και να αρχίσει να σκέφτεται λογικά.
Δυστυχώς, δεν νομίζω ότι η βία που βλέπουμε να εξαπολύεται σε όλο τον κόσμο είναι αποτέλεσμα του ότι οι άνθρωποι δεν σκέφτονται λογικά. Ο ιμπεριαλισμός και η εθνοκάθαρση είναι το λογικό τελικό αποτέλεσμα του παγκόσμιου καπιταλιστικού σχεδίου που έμεινε ανεξέλεγκτο. Θα πρότεινα κάθε στίχο που προκαλεί τους λεγόμενους προοδευτικούς να αναγνωρίσουν επιτέλους ότι το αστικό κράτος δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί και πρέπει να σαρωθεί. Από το “Leisure Activities”: “You resist within the system, liberation through the state, let things slide for the sake of peace, hollow tears when they’re on their knees“. Σε αντίθετη περίπτωση, θα ενθαρρύνω όλους να αφιερώσουν λίγο χρόνο για να χαλαρώσουν. Θα πρότεινα μια μπύρα στο μπάνιο και μετά στο κρεβάτι.
1644 
