Αφού κατάπια ένα κουτί ζύθο από το πλησίον σουβλακοποιείον, του οποίου ο ιδιοκτήτης την ώρα εκείνη, τεμάχιζε κρομμύδιον εις τα τέσσερα για να το μπουκώσει, έτρεξα να προλάβω την εναρκτήρια πενιά.
Έκπληξη πρώτη. Κιθάρα και φωνή, Δημήτρης AKA Spoon, γνωστός από τη θητεία του με τους υπέροχους Hedvika, αλλά και το thrash-ύτατο alter ego των Earth of Distrust.
Οι νεοσύστατοι Ripping Wounds λοιπόν, με σαφώς προσανατολισμένη Slayer-ική ριφολογία, ταίριαξαν όμορφα τη ντεθοθρασίλα των φωνητικών, εμπλουτίζοντας τον ήχο με hardcore περάσματα και σκληροπυρηνικές ντουμιές.
Μεγάλη αίσθηση έκαναν εκτός του ήχου, η κορμοστασιά του διμετρου έτερου κιθαρίστα και το φοβερά μακρύ μαλλί του μπασίστα, αλλά και η σταθερότητα του τυμπανιστή του σχήματος, δημιουργώντας έτσι, μια συνολικά πολύ καλή, πρώτη εντύπωση που γέννησε προσδοκίες.
Στη συνέχεια, Τελευταία Ζάλη, ή αλλιώς Final Daze, με πυρήνα δομημένο από My Turn (με τον κιθαρίστα τους, Φώτη εδώ να παίζει το μπάσο), κιθάρα από Against All Odds και τύμπανα από The Titz (και προσφάτως Runs Deep). Χοροπηδηχτό hardcore, με περίσσια γκρούβα και με την εμπειρία του Αποστόλη στη σκηνή, ο οποίος έχει καταπιεί το κουνελάκι μαζί με τις Duracell, και δεν σταματάει να κινείται.
Ακούστηκαν ελληνόφωνα και αγγλόφωνα κομμάτια που άρχισαν να φέρνουν κόσμο κοντύτερα στη σκηνή και άναψαν το κεφι. To αμερικάνικο beatdown τους έχει τους οπαδούς του, οι οποίοι άρχισαν να χορεύουν με τον μοναδικό τρόπο τους και να δημιουργούν πολεμική ατμόσφαιρα, λίγο πριν την τελική μάχη. Ήχος καλός και εδώ, με δυο guest stars να ανεβαίνουν στα μικρόφωνα για να δώσουν την αποφώνηση.
Μετά από πολλά χρόνια, το μουσικό όχημα του Dwid Hellion, με όνομα βαρύ σαν ιστορία, επιστρέφει στην Ελλάδα και αρκετοί άνθρωποι έσπευσαν να απολαύσουν τους Integrity παρόλο που η καταραμένη ημέρα Δευτέρα ήταν ακόμη χειρότερη λόγω της φοβερής υγρασίας. Τα βλέμματα τράβηξε εξαρχής το mini bass του μπασίστα, με το ξεχωριστό του ηχόχρωμα, για το οποίο ο Dwid σχολίασε πως είναι το μοναδικό μικρό πράγμα που διαθέτει, αφού έχει πολύ μεγάλο…ταλέντο.
Ψυχεδελίζοντας σε αγαστή συνεργασία με την κιθάρα και τα τύμπανα, εισήγαγαν πολύ όμορφα τον πληθωρικό frontman της μπάντας που ξεκίνησε να γρυλίζει και να ουρλιάζει, κάνοντας το ιδανικό ζέσταμα με το “Vocal Test”. Έχοντας ως αφετηρία τις κυκλοφορίες της στη δεκαετία του ‘90, η παρέα από το Cleveland με τον ιδιαίτερο crossover ήχο της, μας τίναξε τα μυαλά στον αέρα. “Hollow”, “Hymn for the Children of the Black Flame”, “Psychological Warfare”, “Rise”, “Judgement day”, το αγαπημένο “Systems overload” που έφερε πολύ ντουνιά κοντά στο μικρόφωνο του Dwid, και άλλα τόσα σε μια ισοπεδωτική εμφάνιση περίπου μια ώρας.
Ο Dwid εξαιρετικά χαρούμενος που επέστρεψε στη χώρα μας, ευχαριστούσε με κάθε ευκαιρία όλους όσοι βρεθήκανε στο Arch Club και τη διοργανώτρια Hardtimes Athens, ήταν σε φοβερή φόρμα και φαινόταν ακούραστος, αλλά και όχι πολύ σίγουρος πως η νύχτα αυτή θα ήθελε να τελειώσει. Για αυτόν τον λόγο, οι Integrity έπαιξαν δυο παραπάνω τραγούδια από αυτά που το setlist τους έγραφε, ξεκινώντας με το μεγαλύτερο σε διάρκεια (όπως είπε ο Dwid χαριτολογώντας) κομμάτι τους “No One”, 43 μόλις δευτερολέπτων, και κλείνοντας την φοβερή τους εμφάνιση με το σημαντικό “Incarnate 365”, αφού πρώτα είχαν προηγηθεί η όμορφη διασκευή στο “Hybrid Moments” των Misfits και το “Harder they Fall”.
Στο τέλος της συναυλίας, η Δευτέρα είχε χαθεί αν και σύμφωνα με το ρολόϊ δεν είχε τελειώσει και η επίγευση που μας έμεινε ήταν σκληροπυρηνικά μεταλλική. Πάντα τέτοια, μάγκες!
Setlist:
Vocal Test
Hollow
Psychological Warfare
Sarin
Hymn for the Children of the Black Flame
Abraxas Annihilation
Systems Overload
Rise
Judgement Day
Micha: Those Who Fear Tomorrow
Jagged Visions of True Destiny
Hybrid Moments (Misfits)
Harder They Fall
No One
Incarnate 365
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
437 
