IGGY POP: "Every Loser"

Είδος: Rock, Punk-Rock
Εταιρεία: Atlantic
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 6 Ιανουαρίου 2023

Καινούριος χρόνος, καινούριος δίσκος απ’ τον Ίγγαρο, και γράφοντας αυτές εδώ τις αράδες (ίσως και αρλούμπες) προσπαθώ να συγκρατήσω τον αναπόφευκτο φανμποϊσμό που με καταβάλει όταν βγάζει κάτι καινούριο ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης εκεί έξω. Ίσως λοιπόν να πετάξω μια παράγραφο απλώς για να το βγάλω απ’ το σύστημά μου. Η αρχισυνταξία ας κάνει ό,τι θελει μαζί της.

ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΡΕ ΣΚΥΛΕ; ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΡΕ ΛΑΤΡΕΙΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ, ΠΟΥ ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ, ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΟΥΝ ΕΞΩΓΗΙΝΕΣ ΦΑΛΑΙΝΕΣ ΚΙ ΕΣΥ ΘΑ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΓΕΛΑΣ. Θα γελάς γιατί θα ξέρεις. The prototype, ο τελευταίος του καλουπιού σου, ο αιώνιος πρόμαχος, ένα σοφό γέρικο δέντρο, ένας Τομ Μπομπαντιλ που γύρω σου γίνεται της πουτάνας κι εσύ κάθεσαι στην μέση, χορεύεις και τραγουδάς όπως μόνο εσύ ξέρεις και μπορείς.

Αυτά τα λίγα γραφικά, πίσω στο πρόγραμμά μας.

6 Ιανουαρίου του 2023 ο Ίγγαρος κυκλοφόρησε το 20ο του solo album (ή 19ο, αναλόγως πως μετράς το Kill City) με τίτλο “Every Loser”. Στο τιμόνι της παραγωγής (και στις κιθάρες σε κάποια κομμάτια) ο Andrew Watt, συνεργάτης των Ozzy, Morrissey, Pearl Jam, Post Malone και πολλών άλλων, καθώς και κιθαρίστας της σόλο μπάντας του Eddie Vedder. Για άλλη μια φορά ο Iggy επιλέγει να μαζέψει ένα all star cast μουσικών, με τους Duff McKagan (Guns ‘n’ Roses), Chad Smith (Red Hot Chilli Peppers), Josh Klinghoffer (ex-RHCP), Dave Navarro, Chris Chaney & Eric Avery (Jane’s Addiction), Stone Gossard (Pearl Jam) και τον Taylor Hawkins των Foo Fighters στις τελευταίες του ηχογραφήσεις πριν μας αφήσει (ο οποίος μάλιστα είχε υποδυθεί τον Iggy στην ταινία CBGB’s του 2013) να βάζουν όλοι το σημαντικότατο μουσικό τους λιθαράκι.

O δίσκος κάνει πολλά περάσματα και μουσικές αναφορές σε διάφορες εποχές του Ίγγυ, χωρίς να είναι όμως ενδοσκοπικός ή αυτόtribute. Βασικά στιχουργικά θέματα είναι η φήμη και οι «παρανέργειές» της, καθώς και τα ναρκωτικά, θέμα που ο James Osterberg γνωρίζει πάαααρα πολύ καλά κι ας το έχει αφήσει πίσω του τα τελευταία χρόνια (λέξη κλειδί: brinkmanship). Mπόλικο χιούμορ αλλά και βάθος εκεί που δεν το περιμένεις ή δεν το βλέπεις με την πρώτη, σήμα κατατεθέν του καλλιτέχνη.
Σε πιάνει απ’ την αρχή από κει που πολλοί νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα, με το γκαζωμένο και χαρντκοροπάνκικο “Frenzy” (εποχές “Skull Ring” vibes). Ωραία, βαριά και γρήγορη κιθάρα right from the start, αλύχτισμα και “Got a dick and two balls, that’s more than you all”. ΠΟΣΟ ΕΣΥ, ΠΟΣΟ STREET-WALKING CHEETAH WITH A HEART FULL OF NAPALM ΜΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΜΟΥ. Φωνή, τόσο καλή όσο πάντα.

Κι ας ήρθε βραχνιασμένος στην Πλατεία Νερού και βγήκε ο καθένας να πει την μλκία του, που άλλοι έρχονται στα 60 και δεν μπορούν (και δεν τους νοιάζει) καν να κουνηθούν. But I digress…

Πιο ευαίσθητο, ποστπανκίστικό το “Strung Out Johnny”, με όμορφα όμως ξεσπάσματα, ακούγεται παλιό και φρέσκο ταυτόχρονα. To “New Atlantis” ξεκινάει με την χαρακτηριστική, ανατριχιαστική χαμηλή του Ίγγυ όταν κάνει τις “αφηγηματικές” φασούλες του, κι ένα κομμάτι που φέρνει έντονα στον νου “American Valhalla” και “Post Pop Depression”.

To riff του “Modern Day Ripoff” και τα πλήκτρα του είναι ένα ξεκάθαρο κλείσιμο ματιού στους Stooges (εποχές Raw Power), που μαζί με το φλύαρο (με την καλή έννοια) και δυνατό μπάσο δίνουν έναν υπέροχο ρυθμό στο κομμάτι. Συνέχεια με το πολύ γλυκό “Morning Show”, ένα κομμάτι που βγάζει μια απογευματινή κούραση και περιγράφει (τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά) τον 75χρονο James Osterberg που πρέπει να βάλει το κουστούμι του Iggy Pop και να βγει στον κόσμο. Πολύ συγκινητικό τραγούδι, απ’ αυτά που ο καλλιτέχνης βουτάει στα ενδόμυχα της ψυχούλας του και στην προσφέρει σε πιατέλα. Διαλειμματάκι με το “The News for Andy (Interlude)” και εισαγωγή στο δεύτερο μισό του δίσκο με την straightforward πανκίλα του “Neon Punk”, που στο τέλος μας αφήνει να πάρουμε και μια κλεφτή ματιά πίσω απ’ την κουρτίνα των ηχογραφήσεων με τον Iggy να γελάει και να το χαίρεται. Fun fun fun…

Ακολουθεί το πανέμορφο “All The Way Down”, κατά την ταπεινή μου άποψη από τις κορυφαίες συνθέσεις του δίσκου. Πολύ γεμάτο κομμάτι, που ακολουθείται από το αντίστοιχο “Comments” (που έχουμε και την συμμετοχή του Taylor Hawkins, όπως και στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου). Εξαιρετικό μπάσο και χορευτικό ρεφρέν.

Στο “My Animus (Interlude)” η φωνή του αγαπημένου τέκνου του Ντιτρόιτ έρχεται κατευθείαν απ’ την λάσπη, δεν νομίζω ότι την έχω ξανακούσει πιο βαριά, βαθιά και Τομ Γουειτσική. To “Every Loser” κλείνει με το “The Regency”, του οποίου οι δεύτερες στην αρχή θα μπορούσαν να είναι sample από το “The Idiot” ή το “Lust for Life”. Πολύ δυνατό κλείσιμο, για έναν πολύ δυνατό δίσκο.

Τι να πω; Ένα άλμπουμ που μπαίνει άνετα στην δεκάδα των καλύτερων σόλο δίσκων του τιτάνα αυτού, πολύ κοντά στα ποιοτικά επίπεδα του Post Pop Depression, αλλά με μεγαλύτερη ποικιλομορφία.

Δεν μιλάμε για έναν καλό δίσκο για την ηλικία του τραγουδιστή, δεν μιλάμε για ένα ιδιόμορφο, προσωπικό πρότζεκτ τύπου “Free”. Μιλάμε για έναν εξαιρετικό δίσκο, κι αν τον έβγαζε στα 30, στα 40, στα 50, γουατέβερ. Οι αριθμοί για τον Ίγγαρο είναι trivial, δεν έχουν καμία σημασία έτσι κι αλλιώς.

Η έμπνευση, η όρεξη και η κάβλα είναι αστείρευτες.

ΙΓΓΑΡΕ Σ’ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΟΞΩ ΟΙ ΜΙΖΕΡΟΙ ΑΠΟ ΔΩ.