Λίγες φορές θυμάμαι να ενθουσιάζομαι και να εκπλήσσομαι περισσότερο με ανακοίνωση συναυλίας απ’ αυτήν των Home Front.
Ενθουσιασμός γιατί από την πρώτη στιγμή που τους άκουσα τους ερωτεύτηκα, κι έκπληξη γιατί δεν περίμενα να έρθουν τόσο νωρίς στην Ελλάδα. Μιλάμε για μια μπάντα που τώρα ανεβαίνει (με μεγάλη συνέπεια και αποφασιστικότητα όπως είναι φανερό) ένα-ένα τα σκαλοπάτια προς την καθαρά υποθετική κορυφή για να βρει την θέση που ξεκάθαρα της αξίζει.
Η παρθενική τους εμφάνιση στην χώρα μας έλαβε χώρα στο Temple μια Δευτέρα του Αυγούστου (ώπα ρε Σεφέρη). Πως πήγε; Θρίαμβος…
Πάμε να δούμε γιατί.
Η φάση θα ξεκίναγε κατά τις 21.30, οπότε ραντεβού λίγο νωρίτερα για μια βόλτα απ΄το μερτς, αγορά τιμιότατου μπλουζακίου (παιδεύτηκα πολύ να μην πάρω και δίσκο, αλλά το άφησα για λίγο αργότερα), και στην ώρα τους ακριβώς θα σκάσουν στην σκηνή οι Dramachine (γαμώ τα ονόματα). To Aθηνέζικο τρίο θα ξεκινήσει με τον “Κλεμμένο χρόνο”, εισαγωγικό κομμάτι και της “Συγκινησιακής Πανούκλας” (2021), δηλαδή της πρώτης και μοναδικής ολοκληρωμένης δουλειάς τους μέχρι στιγμής, και θα συνεχίσει με το “Αστεροσκοπείο” και την “Νύχτα Θλίψη”. Synth post-punk με άρωμα ‘80s (με πιο έντονη –καλώς εννοούμενη- βρωμιά δισκογραφικά, πιο καθαρό στο live) και μπόλικη ενέργεια για να μας βάλουν στο κλίμα, αφού και η τραγουδίστρια μας παρακίνησε από νωρίς να πλησιάσουμε. Κομμάτι με το κομμάτι ζεσταινόμασταν όλο και πιο πολύ (συναυλιακά, ευτυχώς ο κλιματισμός έκανε την δουλειά του).
Moυσικά το drum machine των Dramachine και τα σύνθια κλέβουν την παράσταση, με το μπάσο να υποστηρίζει στιβαρά και την κιθάρα –όποτε αυτή εμφανιζόταν- να έχει καθαρά δεύτερο ρόλο. Όσο πέρναγε η ώρα και το Temple σιγά-σιγά γέμιζε, το συγκρότημα συνέχισε να μας βάζει σε συναυλιακό mood με κομμάτια όπως το “Δεν έχει μείνει τίποτα” και μια ιδιαίτερη διασκευή του “Άγχος” των ιστορικών Stress. Θα κλείσουν το σετ γύρω στις 22.10, αφήνοντάς μας χρόνο για μπίρες, τσιγάρο και σουσού.
Όλα αυτά θα κοπούνε είκοσι λεπτά μετά που θα σκάσουνε μύτη οι Καναδοί και θα γεμίσουν την σκηνή. Oι βασικοί συντελεστές του σχήματος είναι ο ΘΕΟΣ Graeme MacKinnon (ένα κράμα Will Ferrell με Cobra Kai και σίγουρα με προγόνους από Σκωτία) στα φωνητικά (δισκογραφικά και κιθάρες και μπάσο, στην συναυλία άλλοι είχαν αναλάβει αυτούς τους ρόλους με μεγάλη επιτυχία) και ο Clint Frazier σε σύνθια και κάποια κρουστά (στο άλμπουμ είχε αναλάβει και ντραμς). Αυτοί ήταν και οι πιο ενεργοί στην σκηνή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι υπόλοιποι κάθονταν στα χέρια τους, για να δανειστώ μια αγγλικούρα. Ο MacKinnon όμως ήταν το κάτι άλλο. Αστείρευτη ενέργεια, εναέριες κλωτσιές που θα ζήλευε και ο David Lee Roth (τον οποίον λατρεύει όπως μου είπε σε μια κουβέντα που είχαμε μετά το live, δεν άντεξα να μην τον αρπάξω σαν fanboy, δεν έγινε κάτι παραπάνω, μόνο μυρώθηκα όλον τον τίμιο συναυλιακό του ίδρωτα), και punk attitude. Και όλα αυτά με μια απίστευτη αυθεντικότητα που χαρακτηρίζει και την μουσική της μπάντας. Προτρέχω όμως…
Θα ξεκινήσουν εκρηκτικά με το “Real Eyes”, θα μας παίξουν μια καινούρια σύνθεση που θα είναι στον καινούριο τους δίσκο (εξαιρετικό δείγμα) για να πάνε στο “Faded State”. Οι Home Front μοιάζει να έχουν ήδη χτίσει έναν φανατικό πυρήνα οπαδών στην χώρα μας, πράγμα που με χαροποίησε αφάνταστα, καθώς το φοβόμουνα λίγο. Δεν τους λες και τεράστιο (ακόμα, they are fucking coming) όνομα, Δευτέρα τέλη Αυγούστου στην Αθήνα είναι λίγο επίφοβο. Όσοι πιστοί προσήλθαμε να κοινωνήσουμε όμως ήταν ξεκάθαρο πως θέλαμε πολύ να τους δούμε, τους το επικοινωνήσαμε και αυτοί το τσιμπήσανε. Μάλλον έπιασε τόπο το hype που ρίξαμε όσοι τους πιάσαμε σχετικά νωρίς. Συνέχεια στο πάρτι με “Βorn Killer”, “New Face of Death” και το υπέροχο “Contact”. Ένα από τα πράγματα που λάτρεψα σε αυτήν την μπάντα από την αρχή, και το έγραψα και τότε στο review του “Games of Power” και το είπα και στους ίδιους, είναι πως ενώ σε πολλά σημεία οι επιρροές τους είναι ξεκάθαρες (πχ το προαναφερθέν κομμάτι μου φέρνει έντονα στο μυαλό Simple Minds, το “Quiet World” Cure, κάποιο άλλο Flock of Seagulls) δεν γίνονται ποτέ όμως καρικατούρα, πολύ εύκολη παγίδα στην οποία πέφτουν πολλές μπάντες και δη σε αυτόν τον ήχο. Οι Home Front παίρνουν αυτήν την επιρροή και βγάζουν ένα οριτζιναλ αποτέλεσμα. Αυτήν την δυναμική είχαν και στην εμφάνισή τους, με το punk στοιχείο (πιο πολύ προς την βρετανική του μορφή) να τονίζεται ακόμα περισσότερο.
Ο Graeme επικοινωνούσε κυρίως με το σώμα του (interpretive punk dance, roundhouse kicks, άσπρη πουκαμισάρα που όσο πέρναγε η ώρα άνοιγε όλο και περισσότερο από κάτω προς τα πάνω για να παρουσιάσει ένα μικρό εξωτικό μπιροκοίλι), σε μια-δυο περιπτώσεις όμως σταμάτησε να μας πει πόσο καλοί είμαστε, να μας πει ότι ακούει φανατικά Chain Cult και Antimob (έχει γούστο ο άνθρωπος), να πει δυο λόγια για την Παλαιστίνη και να προλογίσει το υπέροχο και αγαπημένο “Overtime” λέγοντάς μας για τον πατέρα του που έχασε πρόσφατα. Όλα αυτά χωρίς να κόψει τον ρυθμό του live. Θα ακολουθήσει πανκοχαμούλης με το “Nation” και μια διασκευή του “New Age” των βρετανών Blitz, ολιγόλεπτη αποχώρηση κι επιστροφή by popular demand με το πρώτο κομμάτι που γράψανε, το “Flaw in the Design” από το παρθενικό EP τους ονόματι “Think of The Lie” (2021). Κλείσανε οριστικά το σετ με το “Kill the Time”, περίπου μία ώρα μετά το εναρκτήριο λάκτισμα καράτε.
Αν το συγκεκριμένo live είναι προάγγελος του τι θα ακολουθήσει την υπόλοιπη χρονιά, θα περάσουμε πολύ όμορφα… Είναι υπέροχο να βλέπεις μια τόσο promising μπάντα στην αρχή της απογείωσής της, να την βλέπεις γεμάτη κάβλα και αγάπη για αυτό που κάνει, να βλέπεις την ωμή δύναμη, το μάτι της τίγρης και άλλα κλισέ. Πιστεύω πως σε δέκα χρόνια αυτό το live θα έχει συλλεκτική αξία στην μνήμη μου. Νιώθω σαν να έχω ανακαλύψει κάποιο wonderkid στο FM και περιμένω να δω την πορεία του (αν το έχεις κάψει με το συγκεκριμένο παιχνίδι, you know the feeling). Όποιος δεν τα κατάφερε ή δεν το πίστεψε αρκετά για να ξεκουβαληθεί, ας μην ξανακάνει το ίδιο λάθος. Μπράβο στην Made of Stone που τους έφερε, μπράβο στην La Vida Es Un Mus- εταιρία που βγάζει διαμαντάκια- και τεράστιο ευχαριστώ στον Άλεξ Κλίμεντόπουλο των Frantic Five που μια μέρα μου έστειλε “τσέκαρε αυτούς, θα σου αρέσουν”.
Aυτό (ξανα)λέω κι εγώ σε σας. Τσεκάρετέ τους, θα σας αρέσουν.
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος (καλορίζικος, ρέι)
965 
