Ένα χελφεστικό οδοιπορικό από τους Δημήτρη Μαρσέλο (Δ.Μ.) και Στέφανο Στεφανόπουλο (Σ.Σ.) – μέρος 2ο!
Η κούραση έχει καταβάλλει κάθε κύτταρο των οργανισμών μας, αλλά η δίψα για μουσική και διασκέδαση μας κρατάει όρθιους, με λιγοστό ύπνο και υποτυπώδη διατροφή.
Η τέχνη απαιτεί θυσίες, οπότε δεν παραπονούμαστε όταν γινόμαστε κοινωνοί κάτι τόσο αξιοπρόσεκτα σημαντικού. Το Hellfest 2024 έχει μαζέψει και πάλι δεκάδες μπάντες από όλον τον κόσμο, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, που θα ήταν δύσκολο να μη βρει κάτι που θα σε ενθουσιάσει. Δυο μέρες πέρασαν, άλλες δυο έμειναν και ήταν οι πιο μεγάλες από θέμα προσέλευσης κόσμου, λόγω των μεγάλων εμπορικών ονομάτων που θα ηγούνταν του φεστιβάλ. Μείνετε μαζί μας όμως…
DAY 3
Black Stone Cherry, Mainstage 1/ 15:10-15:55
Η κούραση κάπως νίκησε και τελικά η τρίτη μέρα του Hellfest ξεκίνησε αργοπορημένα για εμάς, αλλά τουλάχιστον υπό τους ήχους του “Me and Mary Jane” των Black Stone Cherry! Οι Αμερικανοί, έχοντας στις αποσκευές τους το περσινό “Screamin’ at the Sky”, χάρισαν ένα 45λεπτο ποτ πουρί της καριέρας τους, με τα “ White Trash Millionaire”, “Blame It on the Boom Boom” και “Lonely Train” να κλείνουν πανηγυρικά ένα μάλλον άνισο σετ. (Σ.Σ.)
Wayfarer, Temple / 15:10-15:55
Έχοντας δει τους Wayfarer πρόσφατα στο An Club, μετά από μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη μαζί τους, ξέραμε πως στο Temple σίγουρα θα περνούσαμε καλά. Οι κύριοι από το Colorado, με το “American Gothic” στα sacs voyage τους, έδειξαν στους Γάλλους πως το αγελαδάρικο black metal τους μπορεί να τους συγκινήσει. Ο ήχος απίθανος και η μπάντα σε συνεχιζόμενη φόρμα, αποτέλεσε μια ιδανική αρχή για την τρίτη ημέρα. (Δ.Μ.)
Stratovarius, Mainstage 2/ 16:00-16:45
Ο έφηβος Στέφανος αποφάσισε να βγει να παίξει κι αυτός στα λιβάδια της Clisson, έτσι αποφάσισε να δει τους Stratovarius στη Mainstage 2, αντί άλλων κι εκ του αποτελέσματος, καλά έκανε. Οι Φινλανδοί βγήκαν στη σκηνή με το “Survive”, μέσα από το ομώνυμο album, αλλά τα κέφια ανέβηκαν με το σερί “Eagleheart”, “Speed of Light” και “Paradise”, με τον κόσμο να τραγουδάει κάθε στίχο. Επιστροφή στον “Survive” με το “World on Fire” και καπάκι “Black Diamond”. Λίγο πριν το τέλος, έπαιξαν το “Unbreakable” μέσα από το -πολύ καλό- “Nemesis”, για να κλείσουν με το super-hit “Hunting High & Low”. Περάσαμε καλά και αυτό βγήκε προς τα έξω. (Σ.Σ.)
Brutus, Valley/ 16:00-16:45
O δρόμος για τη Valley stage δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, μιας που ένα μεγάλο μέρος του κοινού είχε εισρεύσει εκεί για να παρακολουθήσει τους Βέλγους. Καθόλου περίεργο, αφού από όταν ο ήχος τους ήρθε στα αυτιά μας, με την περήφανα εκπληκτική φωνή της Stefanie Mannaerts που παράλληλα χειριζόταν με φοβερή τεχνική τα τύμπανα, καθηλωθήκαμε αν και η έλλειψη χώρου ήταν σημαντική. Όπως θα περίμενε κανείς, οι Brutus βάσισαν την εμφάνιση τους κατά 80% στο “Unison Life”, και η αντίδραση του κοινού ήταν εκρηκτική σε κάθε πιθανή παύση. (Δ.Μ.)
The Haunted, Altar/ 17:45-18:35
Αφού κάναμε μια παύση για συγκομιδή ενέργειας, σπεύσαμε να δούμε μετά από αρκετά χρόνια και πάλι τους φοβερούς Σουηδούς. Μαζεύοντας κομμάτια σχεδόν από όλα τους albums, ακόμα και από εκείνα όπου τραγουδούσε ο Dolving, με τον Marco Aro εδω και μια δεκαετία και πάλι στο μικρόφωνο, οι The Haunted έδειξαν για μια ακόμη φορά πως ξέρουν καλά πως να παίζουν το παιχνίδι. Stage dives και circle pits σε πληθώρα, με ήχο ογκώδη και αρχοντικό, και τα 50 λεπτά αν και χορταστικά φάνηκαν λίγα αυτή τη φορά. (Δ.Μ.)
Chelsea Wolfe, Valley/ 19:35-20:35
Όσο ψωλαρμενίζαμε πίνοντας και τρώγοντας (και περιμένωντας για κατούρημα), πήραμε λίγο τζούρα από Extreme στη Mainstage 1 και Corvus Corax στην Temple, για να καταλήξουμε μπροστά από τη Valley που φιλοξενούσε την Chelsea Wolfe. Με το που ξεκίνησε το set της η αμερικανίδα “μάγισσα” άρχισε και η βροχή, δημιουργώντας το ιδανικό σκηνικό για την εμφάνιση της. Ο νέος της δίσκος είχε φυσικά την τιμητική της, αλλά αλήθεια ό,τι και να έπαιζα θα ήταν συναρπαστικό, αφού η μαγευτική φωνή της Chelsea, είναι πιο δροσερή και σίγουρα πιο ευχάριστη από τις ψιχάλες. (Δ.Μ.)
Skyclad, Temple/ 20:40-21:40
Ενώ οι Δανοί Nekromantix έπαιρναν τη θέση τους στη Warzone και οι Mass Hysteria στη Mainstage 1, κάτω από βροχόπτωση πάντα, κρυφτήκαμε στην Temple την ώρα που οι Βρετανοί έπαιζαν το “Spinning Jenny”. Πρώτη φορά τους βλέπαμε χωρίς τον Martin στα φωνητικά, όμως το φοβερό τους performance, μας έκανε να ξεχάσουμε τον “καταραμένο” εκείνον ποιητή. H setlist χορταστική και λειτούργησε σαν μια ρετροσπεκτίβα που έφερε σχολικές μνήμες σε όλους μας. Στο άκουσμα της διασκευής στο “Emerald” των Thin Lizzy, το κοινό συντονίστηκε ουρλιάζοντας τους στίχους, ενώ ακραίες αντιδράσεις παρατηρήθηκαν στα “The Widdershin’s Jig”, “Another Fine Mess”, “Parliament of fools” με τους Skyclad να προμηνύουν το φινάλε με το εμβληματικό “Inequality Street”. Μια από τις ομορφότερες στιγμές του φετινού Hellfest… (Δ.Μ.)
Bruce Dickinson, Mainstage 2/ 21:40-22:40
Αν και θα μπορούσαμε να τον δούμε στο Release Athens, λίγο η κούραση, λίγο η βρόχα, μας έκανε να τον προτιμήσουμε και να καβατζώσουμε και θέση για να δούμε στη συνέχεια τους Metallica. O πολυτάλαντος Bruce Dickinson με τα άπταιστα γαλλικά του ξεσήκωνε ολοένα και περισσότερο το φεστιβάλ και ξεκίνησε με φόρα. “Accident of Birth” και η διάθεση μας στα ύψη, όσο ο θρυλικός τραγουδιστής τα έδινε όλα και πάλι στη σκηνή. Ο ήχος άρρωστα καλός και η μπάντα να μας δείχνει πως δεν θα μας λυπηθεί στην Πλατεία Νερού και η setlist αν και δεν περιείχε το “Tears of Dragon”, ήταν πολύ όμορφα στημένη με το “Laughing in the hiding bush” να αποτελεί την έκπληξη. Αειθαλής, αεικίνητος, ευδιάθετος και “Scream for me Hellfest”, o Bruce επιβεβαίωσε το status του στη μουσική σφαίρα, δίνοντας μοναδικές ερμηνείες σε κομμάτια σαν το “Afterglow of Ragnarok” και “Chemical Wedding”, ενώ και οι καιρικές συνθήκες ήταν σύμμαχος του για την απαραίτητη ατμόσφαιρα στο “Rain on the Graves” και η βραδιά έκλεισε ιδανικά με το “The Darkside of Aquarius”. (Δ.Μ.)
Metallica, Mainstage 1/ 22:45-01:00
Οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν σύμμαχος της τρίτης μέρας, αλλά αυτό δεν πτόησε χιλιάδες κόσμου να βρεθεί στη Mainstage 1 για να δει τους Metallica. Έχοντας δει γενικά τι παίζουν στην περιοδεία, ήλπιζα να πετύχουμε καλές εκπλήξεις στη setlist και να βρούμε το συγκρότημα σε κέφια. Έχοντας μάλιστα να τους δω αρκετά χρόνια, ήταν από τις εμφανίσεις που περίμενα πώς και πώς να δω. Η εισαγωγή του “The Ecstasy of Gold” μας πήγε στο έπος “Creeping Death”, με το “For Whom the Bell Tolls” να σκάει αμέσως μετά και να απογειώνει άπαντες. Εντάξει, ο Hetfield εξ αρχής ήταν κουρασμένος φωνητικά, αλλά κανείς δεν πτοήθηκε, ούτε περίμενε την απόδοση που είχε χρόνια πριν. Πάμε κι ένα “Hit the Lights” για τη συνέχεια, για να κουνήσουμε γοφούς και να ανέβει η διάθεση. Από εκεί και πέρα, το σετ (παρα)ήταν προβλέψιμο και η μπάντα άρχισε να είναι κάπως διεκπεραιωτική, κάτι που δεν γίνεται να παραβλέψω, όσο για αν τους αγαπάω. “Enter Sandman” λοιπόν, με “72 Seasons” και “Too Far Gone” για την πορεία, με το καθιερωμένο “doodle” των Hammet και Trujillo να μεσολαβεί πριν περάσουμε στο εξαιρετικό “The Day That Never Comes”. Ακολουθούν τα “Shadows Follow”, “Orion” και “Nothing Else Maters”. Το κοινό γουστάρει εννοείται, αλλά φαίνεται κάπως η έλλειψη ενέργειας και η κινητικότητα. Το heaviness του “Sad but True” μάς ξύπνησε εκ νέου, ενώ τα “Lux Æterna” και “Seek & Destroy” μάς ξεκούνησαν. Λίγο πριν το τέλος ήρθε το all-time classic “One” και αυλαία με το λατρεμένο “Master of Puppets”. Η γεύση που άφησαν οι Metallica, σε μένα τουλάχιστον, δεν ήταν εξίσου γλυκιά με τις άλλες 3 φορές που τους έχω δει. Ακόμα και το ότι χαιρετούσαν στο τέλος για πολλή ώρα μου φάνηκε αχρείαστο, ενώ δεν θεωρώ πως τους πετύχαμε σε μεγάλα κέφια. Εννοείται αυτό δεν αναιρεί το πόσο τεράστιοι παραμένουν, αλλά έχοντας high hopes για το headlining show τους, κάπως έμεινα με τα hopes στα χέρια. (Σ.Σ.)
Suicidal Tendencies, Warzone/ 01:00-02:00
Μια λέξη μόνο μπορεί να περιγράψει την εμφάνιση των Καλιφορνέζων ST. Μ Α Κ Ε Λ Ε Ι Ο! Ξύλο και χαμός σχεδόν σε όλη την έκταση της Warzone Stage, με απόλυτο ήχο, έναν αγέραστο Mike Muir να τρέχει συνέχεια πάνω κάτω και μια μπάντα πάλι, ένας και ένας διαλεγμένοι. Στα τύμπανα πλέον, ο ex-Slipknot, Jay Weinberg, γιος του επι χρόνια τυμπανιστή της E-Street Band, στη μια κιθάρα ο Ben Weinman των Dillinger Escape Plan και στο μπάσο, ο γιος του Robert Trujillo που σίγουρα θα παρακολουθούσε από κάπου περήφανος τον γιο του να παίζει στην παλιά του μπάντα. Τι ακούσαμε; ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Πως τα ακούσαμε; ΧΟΡΟΠΗΔΩΝΤΑΣ. Πως ήταν; Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ! Και ίσως ένα από τα 5 καλύτερα live που έχω δει στη ζωή μου. To crossover hardcore punk στα καλύτερα του ξεκίνησε με το “You can’t bring me down” και κάθε κομμάτι μας έφερνε πιο κοντά στη σκηνή, αφού δίνη δημιουργούταν από την κυκλική κίνηση του κόσμου που σε τραβούσε στο κέντρο του στροβίλου. Mεγάλες στιγμές το “I shot the devil” που ζωντανά μετατρέπεται σε I shot Reagan, το “Subliminal” που μας έκανε να χάσουμε τις φωνές μας, τον κόσμο που άρχισε να ανεβαίνει στη σκηνή στο “I saw your mommy” με τον Cyco Miko να λέει “No más. We nees some space up here”, αλλά ο κόσμος τελικά γέμισε μέχρί μπροστά τη σκηνή. Η μπάντα δεν πτοήθηκε αφού είχε πλέον στο πλάι της τον ST Army και συνέχισε με “Freedumb”, “How will I laugh Tomorrow”, σταματώντας τη σφαγη με “Institutionalized”. Όσα και να γράψουμε για αυτό που έγινε με τους ST, θα είναι λίγο. ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΑΛΙ!!!! (Δ.Μ.)
DAY 4
Yoth Iria, Temple/ 15:10-15:55
Κάθε αρχή και δύσκολη που λένε, οπότε και πάλι με καφεδάκι ανά χείρας από Καφέ Ρισάρ, πήγαμε να την τρίτη ελληνική συμμετοχή στο Hellfest 2024, τους blacksters Yoth Iria του Jim Mutilator (ex-Rotting Christ). Αρκετός κόσμος μαζεμένος στην τέντα της Temple σκηνής και οι Yoth Iria με τον νέο τους τραγουδιστή He στη σκηνή, έπαιξαν με πάθος και αρκετά καλό ήχο κομμάτια από όλη τη σύντομη δισκογραφία τους, ενώ στο τέλος εμφανίστηκε στη σκηνή ο Merkaal για να πάρει το μικρόφωνο σε μια διασκευή του “Non Serviam” που προλόγισε ο Τζίμης. Αν και ήταν όμορφο το γεγονός πως ο Merkaal κατέβηκε στα χέρια του πλήθους, ήταν σε μη-νηφάλια κατάσταση, σε τέτοιο βαθμό που δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε αντί των στίχων. Παρόλαυτα, περάσαμε περίφημα! (Δ.Μ.)
Blues Pills, Mainstage 1/ 15:30-16:20
Οκ, όταν δεν καταφέρνεις να προλάβεις Dool και Nova Twins, οφείλεις να χτυπάς το κεφάλι σου, αλλά η απόσταση και οι σχετικά λίγες ώρες ύπνου, δεν βοηθούν. Ευτυχώς τις Nova Twins είχα δει πριν χρόνια στο Street Mode Festival, ενώ Dool θα έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε τον Νοέμβριο στην Αθήνα! Φτάνοντας λοιπόν (καλό) μεσημεράκι στον χώρο, προλάβαμε τους Blues Pills να στήνουν τη δική τους 70’s γιορτή, με μια εξαιρετική Elin Larsson να ερμηνεύει κομμάτια από τους πρώτους 3 δίσκους τους, όπως κι από το επερχόμενο “Birthday”. Ναι οκ, δεν ανακαλύπτουν εκ νέου τον τροχό σε ό,τι αφορά τη μουσική τους, αλλά παραμένουν μια από τις πιο ποιοτικές revival προτάσεις, ενώ δεν γίνεται να μην τους παραδεχτείς όταν τους βλέπεις ζωντανά. (Σ.Σ.)
Therapy?, Valley/ 16:00-16:45
Και Α και ΟΥ και Therapy? παντού! Αφού τους είχαμε χαρεί φέτος για πολλοστή φορά στα πάτρια εδάφη, ευκαιρία να τους δούμε και στο Hellfest. Με το πάρα-πολύ-καλό-άκουσέ-το-αν-δεν-το-έχεις-ακούσει “Hard Cold Fire” στις αποσκευές τους, έδωσαν στη γεμάτη Valley ένα ακόμα super fun show, με τραγούδια μόνο για χορό. Ως συνήθως, το βάρος έπεσε στο αειθαλές “Troublegum”, ενώ περάσματα έγιναν κι από τα “Pleasure Death”, “Nurse”, “Infernal Love”, “Disquiet” και φυσικά το προαναφερθέν “Hard Cold Fire”. Top στιγμές, τα απανταχού λικνίσματα στο “Teethgrinder”, η συμμετοχή του κόσμου στο “Woe”, η προσθήκη του “Still Hurts” στο σετ και το κλείσιμο με το “Knives”. (Σ.Σ.)
Wiegedood, Temple/ 16:50-17:40
Φλαμανδική μυσταγωγία στο κατάλληλο ιερό! Οι ιδιότυποι blacksters από το Βέλγιο έριξαν ένα σκοτεινό πέπλο κάτω από τη βροχερή κοιλάδα του Moine και η μπλούζα ΟΜ που φορούσε ο Levy Seynaeve μαρτυρούσε τη θρησκευτική κατάνυξη που υπάρχει στη μουσική τους. Η setlist κάλυπτε κυρίως το πρόσφατο τους “There’s Always Blood at the End of the Road”, αλλά και το “De doden hebben het goed II”, και με τον τεράστιο ήχο που παράχθηκε περάσαμε και μεις όσο καλά και οι νεκροί, όπως λέει ο τίτλος της αρχικής τους τριλογίας. (Δ.Μ.)
Royal Blood, Mainstage 1/ 17:20-18:15
Μαζί με τους Foo Fighters, οι Royal Blood αποτελούσαν τα πιο mainstream ονόματα του φετινού Hellfest και όποιοι νόμιζαν πως η εμφάνισή τους θα είναι meh, πρέπει να αναθεωρήσει. Περισσότερο groove κι από τους QOTSA και με ανεβασμένη διάθεση, το δίδυμο έκανε ξεκάθαρο γιατί είναι αγαπητό στον κόσμο. Και μπορεί να έλειψε το “Ten Tonne Skeleton” από τη setlist, αλλά μας κάλυψαν κομμάτια όπως “Out of the Black”, “Boilermaker”, “Trouble’s Coming”, “Lights Out” και “Figure it Out”. Από τις αξιομνημόνευτες εμφανίσεις του φετινού φεστιβάλ και μακάρι να έχουμε την τύχη να τους δούμε και στην Ελλάδα. (Σ.Σ.)
The Black Dahlia Murder, Altar/ 17:45-18:35
Δεν τους είδαμε στο Arch Club, οπότε έπρεπε να τους δούμε στο Hellfest για να τιμήσουμε με αυτόν τον τρόπο τον αείμνηστο Trevor Strnad, του οποίου τη θέση έχει πλέον πάρει ο Brian Eschbach του οποίου τη θέση στην κιθάρα, έχει πάρει ο Ryan Knight που επέστρεψε μετά από 6 χρόνια στους TBDM. H setlist ιδανικά μοιρασμένη στη δισκογραφία τους, συν ένα κομμάτι από το επερχόμενο “Servitude”, και ένα τίγκα γκαζωμένο μουσικό σύνολο που δημιουργούσε καταστάσεις πανικού στα έμπροσθεν της σκηνής. (Δ.Μ.)
Corey Taylor, Mainstage 2/ 18:20-19:20
Με όποιο σχήμα να δεις τον Corey Taylor, δεν πρόκειται να χάσεις. Ο ταλαντούχος συνθέτης κι ερμηνευτής, λίγο καιρό μετά την εμφάνισή του στην Ελλάδα, βρέθηκε στην Clisson για ένα ακόμα φοβερό σετ, που περικλείει κομμάτια και από τους solo δίσκους του, και από τους Stone Sour, αλλά και από τους Slipknot. Φωνάρα όπως πάντα και τίγκα γλυκούλης, αναφέροντας τουλάχιστον 2 φορές το πόσο αγαπάει τη γυναίκα του, η οποία μάλιστα σε κάποια φάση τον φώναξε για μερικά δευτερόλεπτα πίσω για να του βάλει αντηλιακό μην καεί. Τρομερή ενέργεια στα “We Are the Rest”, “Before I Forget”και “Duality”, αναμενόμενη συμμετοχή στο κομμάτι του Μπομπ Σφουγγαράκη, άγγιγμα ψυχής στα “Snuff” και “Home”. Ο Corey Taylor είναι εγγύηση σε ό,τι κι αν κάνει, τέλος. (Σ.Σ.)
Batushka, Temple, 18:40-19:40
Μανουάλια, εικόνες, αγιαστούρες, πατερημά, Χερουβείμ και εκκλησιαστική ατμόσφαιρα είχε στηθεί για να υποδεχθεί τους ορθόδοξους blacksters από την Πολωνία που προσευχήθηκαν για μια περίπου ώρα. Πλήρης ησυχία επικρατούσε στη σκηνή Temple, ο ήχος φορούσε και εκείνος χρυσοποίκιλτο ένδυμα και ήταν από τους καλύτερους που νιώσαμε στην τέντα. Θα ρωτήσετε δικαίως ποιους Batushka είδαμε και θα απαντήσουμε εκείνους του Krzysztof Drabikowski, αλλά και πάλι αφού δεν τους βλέπουμε μπορούμε να είμαστε σίγουροι; Η λειτουργία όμως, ήταν από άκρη σε άκρη εντυπωσιακή και ένα φοβερά καλοστημένο ηχητικά και σκηνικά θέαμα που θα μας μείνει και πάλι σκαλισμένο στους εγκεφαλικούς διαδρόμους. (Δ.Μ.)
Queens of the Stone Age, Mainstage 1/ 19:25-20:40
Τρέχαμε με τις μπίρες στα χέρια υπό τους ήχους του “Regular John” για να βρεθούμε με την υπόλοιπη παρέα και ξέραμε ήδη πως με τέτοια αρχή η συνέχεια θα ήταν παρά μόνο αξέχαστη. “The Lost art of keeping a secret”, 4 κομμάτια από “Songs for the deaf”, 3 μόνο από το “In times new roman” (ευτυχώς), 3 από “…Like Clokwork” συμπεριλαμβανομένου του αγαπημένου “I sat by the ocean”, “Make it wit chu” και δε συμμαζεύεται. Χορός παντού, ουρλιαχτά ενθουσιασμού (μπορεί απλά να ακούγαμε τις φωνές μας και να υπερβάλω), μπίρες έρρεαν και η τρελοπαρέα του κοκκινοτρίχη Josh Homme έδωσε ρέστα. Τι άλλο να πεις; Για τον ήχο; Άστα. Για την ερμηνεία; Θα δείτε και μόνοι σας. Η ευτυχία του να βλέπεις τους QOTSA σε μια setlist που πιθανότατα θα έφτιαχνες και συ ο ίδιος (ίσως όχι τόσο καλή) είναι απερίγραπτη και κάνουμε και εμείς ό,τι καλύτερο μπορούμε. (Δ.Μ.)
The Offspring, Mainstage 2/ 20:45-21:55
Τους απολαύσαμε στο φετινό Release, τους χαρήκαμε και στο Hellfest και γίναμε και πάλι punk rock παιδιά υπό τους ήχους των πιο εμβληματικών τραγουδιών τους. Ανώτεροι από το live που είχαν δώσει στο ίδιο μέρος 2 χρόνια πριν και με περισσότερη ενέργεια, έπαιξαν σχεδόν το ίδιο σετ με την Αθήνα, με τη διαφορά πως στη θέση του “Million Miles Away”, μπήκε το ολοκαίνουριο “Make It All Right” (που μάλλον δεν το πολυήξερε ο κόσμος ακόμα). Το κοινό δεν σταμάτησε να χορεύει να κάνει pits και τέλος πάντων να περνάει καλά, μιας και το σχήμα έπαιξε ένα super best of, που ανέβασε άπαντες. Fun, fun, fun που λέει και ο Σόλωνας.
Foo Fighters, Mainstage 1/ 22:00-00:00
Φτάνοντας στο τέλος της τέταρτης μέρας, οι Foo Fighters ανέλαβαν δικαιωματικά τον ρόλο του headliner (φουφαϊτέγ, φουφαϊτέγ φώναζαν οι παρευρισκόμενοι για να καλωσορίσουν την παρέα του Dave Grohl). Και το σχήμα βγήκε και τα έσπασε. Όσοι ήσασταν τότε στο Ηρώδειο, σκεφτείτε ένα live δέκα φορές καλύτερο. Ο Grohl βγήκε λυσσασμένος και με στόφα αληθινού rock n’ roller, παρασύροντας το κοινό σε ένα ξέφρενο (post) grunge party. Την αρχή την έκανε το εκρηκτικό “All My Life” (5 λεπτά μάλιστα πριν την προκαθορισμένη ώρα), με το σετ να εξελίσσεται σε ένα ονειρικό best-of, με ένα μόλις κομμάτι από το τελευταίο (και κάπως αδύναμο) “But Here We Are”. Υπήρξαν ελλείψεις; Ε σίγουρα, αλλά προσωπικά χάρηκα στιγμές όπως “White Limo”, “Stacked Actors”, “No Son of Mine”, “Walk”, “These Days”, “The Sky Is a Neighborhood” και το αγαπημένο μου “Arlandria”, ενώ ακούστηκαν και τα classics “The Pretender”, “Times Like These”, “Breakout”, “My Hero”, “Learn to Fly”, “These Days”, “Monkey Wrench” (ένας τύπος στο κοινό κράταγε ταμπέλα που παρακαλούσε τη ν μπάντα να τον ανεβάσουν να το παίξει μαζί τους στα ντραμς, αλλά τελικά έμεινε με την ταμπέλα στο χέρι),“Best of You” και “Everlong” (που φυσικά έκλεισε και το σετ τους). Το μόνο μείον, το ότι τελικά έπαιξαν λιγότερο από το δίωρο που είχε ανακοινωθεί, αλλά οκ, ύστερα από τέτοια ισοπεδωτική εμφάνιση (μαζί με Machine Head, οι headliners που κέρδισαν τις εντυπώσεις φέτος), αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Μετά το πέρας των Foo Fighters, περιμέναμε τα πυροτεχνήματα της λήξης, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Παρόλα αυτά, αυτό το τετραήμερο ήταν γεμάτο πυροτεχνήματα εκ μέρους των συγκροτημάτων, με μία διοργάνωση που παρείχε σε 70.000 επισκέπτες ανά ημέρα όλα όσα θα περίμενε κανείς από ένα μεγάλο κι οργανωμένο φεστιβάλ.
Το Hellfest, εδώ και χρόνια, αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό rock φεστιβάλ, αγκαλιάζοντας πολλά είδη και φλερτάροντας και με πιο alternative κοινό. Η επόμενη έκδοσή του θα πραγματοποιηθεί 19 με 22 Ιουνίου 2025 και τα τετραήμερα εισιτήρια βγήκαν 9 Ιουνίου 2024 κι έκαναν ήδη φτερά. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και προσπαθήστε να πάρετε όταν βγουν τα μονοήμερα. Αξίζει μέχρι τελευταίου ευρώ.
Όσο για εμάς, καλώς εχόντων των πραγμάτων, ανανεώνουμε το ραντεβού μας με την κόλαση για του χρόνου.
cover photo by Nicko Guihal
1702 
