Ένα χελφεστικό οδοιπορικό από τους Δημήτρη Μαρσέλο (Δ.Μ.) και Στέφανο Στεφανόπουλο (Σ.Σ.) – μέρος 1ο!
Για τέταρτη φορά το rockway.gr, έφτασε κοντά στις όχθες του Ατλαντικού Ωκεανού για να παρευρεθεί στο μεγαλύτερο metal πανηγύρι της Ευρώπης, χωρίς αμφιβολία πλέον.
Η οργάνωση του όλου event είναι μέχρι τελευταίας λεπτομέρειες, τυχόν κακοτεχνίες αντιμετωπίζονται τάχιστα και δεν επαναλαμβάνονται την επόμενη χρονιά και όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει την Clisson για να περάσει ένα τετραήμερο κάθε Ιούνιο.
Να ξεκινήσουμε από την τεράστια έκταση για parking, όπου εθελοντές δείχνουν τον δρόμο προς το επόμενο διαθέσιμο κενό. Από τα λεωφορεία που έχουν τακτά δρομολόγια και σε μεταφέρουν ως το festival. Τους καλοσυνάτους ανθρώπους της ασφάλειας και των διαπιστεύσεων. Την πλούσια επιλογή τροφής ακόμη και για τους αλλεργικούς και τη γρήγορη εξυπηρέτηση στα μπαρ, αλλά και τους πλανόδιους βαρελάδες που σου γέμιζαν το ποτήρι, σκανάρωντας το προπληρωμένο σου βραχιολάκι. Δυστυχώς, οι ουρές στις τουαλέτες όσο πήγαινε η μέρα ήταν και πιο μεγάλες και ειδικά για τις κυρίες, η αναμονή γινόταν αναπόφευκτη.
Αλλά ας μην κουράζουμε με τέτοιες λεπτομέρειες και ας περάσουμε στο ψητό.
DAY 1
Asinhell, Mainstage 1/ 16:30-17:10
Από τη Δανία στην Κλισόν, με κιθαρίστα τον πολύ Michael Poulsen (Volbeat) στην κιθάρα, οι Asinhell ήταν το πρώτο σχήμα που είδαμε στο φετινό φεστιβάλ. Με οδηγό τον φοβερό ήχο και τον επικοινωνιακό τραγουδιστή τους Marc Grewe, οι Δανοί έπαιξαν τα 8 από τα 10 κομμάτια του ντεμπούτου τους “Impii Hora” και ζέσταναν με επιτυχία το κοινό που είχε αρχίσει να “κατασκηνώνει” στις βασικές σκηνές. (Δ.Μ.)
Wormrot, Altar 2/ 16:30-17:10
Παράλληλα με τους Asinhell, σε μια από τις δυο “σκοτεινές”, αλλά και σκεπασμένες σκηνές, εμφανίστηκαν οι grindcorers Wormrot από τη Σινγκαπούρη, βασίζοντας σχεδόν το μισό τους σετ στο “Hiss”, αλλά και στο προηγούμενο “Voices”. Δυστυχώς, ο ήχος κάτω από την τέντα δεν ήταν σωστά τοποθετημένος και έτσι η πριμαριστή μουσική τους, δυσκολευόταν να ακουστεί σωστά, δημιουργώντας δυσφορία. (Δ.Μ.)
Bleed from Within, Mainstage 2/ 17:15-17:55
Οι πρώτοι που πάτησαν στο Mainstage 2 για το 2024 ήταν οι metalcorers Bleed form Within και με περισσή όρεξη μου έτριψαν στα μούτρα το ότι όντως έχασα που δεν τους είδα στο περσινό Release festival! Δυναμική εμφάνιση, με ένα set που βασίστηκε, αναμενόμενα, κυρίως στις 2 πιο πρόσφατες δουλειές τους (οι οποίες είναι και τούμπαντες, να τα λέμε αυτά), κλείνοντας με το υπεργαμάτο “The End of All We Know”. Για 40 λεπτά έδειξαν πως ανήκουν όντως σε κεντρικές σκηνές και μακάρι να τους δούμε και σε κανονικό show στην Ελλάδα. (Σ.Σ.)
Morne, Temple/ 17:15-17:55
Ένα από τα ονόματα που είχαμε την περιέργεια να δούμε, μετά από την κυκλοφορία του εξαίσιου “Engraved With Pain” (να διαβάζετε Γιαννακόπουλο να ενημερώνεστε), η οποία όχι μόνο δεν μας σκότωσε όπως τη γάτα, αλλά μας αντάμειψε πλουσιοπάροχα, με μια από τις καλύτερες εμφανίσεις για την πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Ένα post-metalικό κτήνος μας κατάπινε λεπτό προς λεπτό, όσο η Βοστωνέζοι με μια τέλεια αρχιτεκτονική ήχου μας καθήλωνε και μας άφησε με το στόμα ανοιχτό για 40 λεπτα, φωνάζοντας ΦΕΡΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ! Και τι υπέροχος drummer ρε παιδιά… (Δ.Μ.)
Immolation, Altar/ 18:00-18:40
Χωρίς ανάσα κάναμε λίγα βήματα προς τα αριστερά για να απολαύσουμε ένα από τα ιστορικότερα ονόματα του death metal. Οι Immolation από τη Νέα Υόρκη ξεκίνησαν την παραδοσιακής τους κλωτσοπατινάδα χωρίς να λυπούνται κανέναν και ευτυχώς ο ήχος τώρα, ήταν βίαια μπάσος στην Altar Stage και ο στομαχόπονος από τις μποτιές του Steve Shalaty ήταν ευπρόσδεκτος. Με κομμάτια από όλη τους τη δισκογραφία, η αμερικανική αρμάδα των Dolan και Vinga, δίδαξε με τον καλύτερο τρόπο τι σημαίνει death metal. (Δ.Μ.)
Slaughter to Prevail, Mainstage 1/ 18:00-18:40
Ένα από τα ονόματα που συζητήθηκαν ιδιαίτερα στο φετινό Hellfest ήταν αυτό των Slaughter to Prevail, οι οποίοι λίγες μέρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ, ανακοίνωσαν πως θέλουν να διοργανώσουν το μεγαλύτερο wall of death ever. Ξεκίνησαν γκαζωμένοι με τα “Bonebreaker”, με τον frontman να βγάζει τη μάσκα του στο τρίτο κομμάτι και να απευθύνεται στο κοινό (βέβαια με τη βαριά ρωσική προφορά του, ό,τι έλεγε ακουγόταν σαν να είχε νεύρα), ενώ σε κάποια φάση, έφτασε και η στιγμή του περιβόητου wall of death. Χρυσό το έκανε το κοινό για να κάνει διάδρομο, μιας και μεγάλο μέρος είχε έρθει για να δει το θέαμα και όχι να συμμετάσχει ενεργά, ενώ μια μερίδα (πιωμένων) Γάλλων τριγυρνούσε μόνιμα στον χώρο που άνοιγε προκειμένου να βγάλει φωτογραφίες. Με τα πολλά, ο (ντούκι) frontman κατέβηκε κάτω από τη σκηνή και έδειξε τι πρέπει να γίνει κι εν τέλει τα κατάφεραν οι Slaughter to Prevail να κάνουν το πολυπόθητο wall of death, έστω και με το στανιό. Όχι, δεν ήταν το μεγαλύτερο (των Dagoba του 2019 θαρρώ έχει ακόμα τα σκήπτρα), αλλά καλή καρδιά. (Σ.Σ.)
Dying Wish, Warzone/ 18:45-19:35
Όσο οι (Dolch) έπαιρναν θέση στη σκηνή Temple και οι Ice Nine Kills στη Main stage 2, εμείς για πρώτοι φορά φέτος βαδίσαμε προς τις δυτικές σκηνές για να παρακολουθήσουμε τους Dying Wish, ένα όνομα που ακούγεται πολύ συχνά πλέον στους hardcore κύκλους. Πολύ δυναμική εμφάνιση από τους Αμερικάνους, που έγειραν την πλάστιγγα περισσότερο προς το νεότερο τους Symptoms of Survival, αλλά δυστυχώς από την ένταση και το άγχος η φωνή της Emma Boster έχασε τη δυναμική της στα μισά του set. Παρόλα αυτά, μια πολύ θετική εντύπωση έμεινε. (Δ.Μ.)
Kerry King, Mainstage 1/ 19:30-20:20
Δεν γινόταν όπως καταλαβαίνετε ο δρόμος να μη μας πάει προς τον κιθαρίστα των Slayer και την καινούργια του παρέα, η οποία εκτός από τραγούδια του ντεμπούτου album, “From Hell I Rise” έπαιξαν και Slayer. “Disciple”, “Raining Blood” και “Black Magic” με τον Mark Osegueda να μας δίνει την τσιρίδα εκείνη που μας μεγάλωσε. (Δ.Μ.)
Brujeria, Altar/ 19:40-20:40
Αφού τελείωσε ο Kerry, ο ήχος από την Altar μας καλούσε στο πάρτι της κολλεκτίβας Brujeria, οι οποίοι με τη μεξικάνικη σημαία στη σκηνή, έδινε της δικής της παράσταση. Λογιών σημαίες από την Κεντρική και Νότια Αμερική κάλυπταν πλάτες του κοινού και οι Μεξικανοί με βάση το “Raza Odiada” που σύντομα θα γίνει 30 χρονών, έβαλαν τα δυνατά τους, αν και ο ήχος δεν ήταν ο ιδανικός. (Δ.Μ.)
Green Lung, Valley/ 19:40-20:40
Όλοι μου έλεγαν το πόσο καλοί είναι οι Green Lung live, αλλά χρειάστηκε να το ζήσω ο ίδιος για να το επιβεβαιώσω. Οι βρετανοί μάς χάρισαν ένα εξαιρετικό 60λεπτο, το οποίο μοιράστηκε κατά περίπου 50% στο περσινό “This Heathen Land” και κατά το άλλο 50% στα “Black Harvest” και “Woodland Rites”. Τα φωνητικά του Tom Templar ήταν ένα μικρό έπος, αποδίδοντας τα κομμάτια όπως τα ακούς στα album, αλλά με ακόμα περισσότερη ψυχή. Από τις καλύτερες εμφανίσεις της πρώτης μέρας, γεμάτη groove (μόνο στο “Song of the Stones” χαλάρωσε κάπως η φάση) και αγνή doom κάβλα, η οποία καταχειροκροτήθηκε από το γεμάτο Valley! (Σ.Σ.)
Babymetal, Mainstage 2/ 20:25-21:15
Καταλαβαίνω την επιτυχία, σέβομαι τον κόσμο που τις ακολουθεί, αλλά οι Babymetal δεν είναι για μένα. Παρόλα αυτά, ήθελα να τις παρακολουθήσω, για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Από μουσικής άποψης, όλα υπέροχα. Από φωνητικής όμως, δυσκολεύομαι να ενθουσιαστώ με το αποτέλεσμα. Η μίξη K-Pop με metal που κάνουν είναι πολύ πετυχημένη όμως και από πλευράς show, μιλάμε για άλλο επίπεδο, με χορογραφίες και απόδοση που δείχνει επαγγελματισμό. Ένα ευχάριστο 50λεπτο, που μπορεί να μην με κέρδισε, αλλά ενθουσίασε τη γεμάτη Main 2 κι αυτό είναι που έχει σημασία. (Σ.Σ.)
Sylvaine, Temple/ 20:45-21:45
Όσο οι Γιαπωνέζες τσίριζαν παραδίπλα και οι Crystal Lake είχαν πάρει θέση στη Warzone, οι μάγισσα Sylvaine μας ηρεμούσε τις ψυχές. H Νορβηγίδα ιέρεια είτε ούρλιαζε με πάθος, είτε γλύκαινε τα φωνητικά της, πάνω από τα τρομερά blackgaze κομμάτια της, μαγνήτιζε αυτιά και βλέμματα χωρίς κόπο. Ο χρόνος μοιράστηκε σε όλα τα albums και φυσικά, το set έκλεισε με το παραδοσιακό “Eg Er Framand”. (Δ.Μ.)
Megadeth, Mainstage 1/21:20-22:20
Ως συνήθως, η γριά η κότα έχει το ζουμί και ο Dave Mustaine είναι η κατάλληλη περσόνα για να το αποδείξει. Με μικρότερο set από εκείνο της Αθήνας, όργωσε για μία ώρα τη Mainstage 1, εκτοξεύοντας ριφάρες σε κάθε κατεύθυνση. Το πιο πρόσφατο “The Sick, the Dying… and the Dead!” εκπροσωπήθηκε από το ομώνυμο (με το οποίο κλασικά άνοιξαν) και με το πόσο-πιο-Mustaine-το-θες “We’ll be Back”, ενώ έκπληξη αποτέλεσε το “Kick the Chair” από το “The System Has Failed”. Σίγουρα έλειψαν κομμάτια όπως “She-wolf” και “Trust”, αλλά οκ, οι Megadeth χώρεσαν “Rattlehead”, “Mechanix”, “Skin o’ My Teeth”, “Tornado of Souls”, “ A tout le monde”, “Peace Sells” και “Holy Wars” στη setlist τους, οπότε δεν παραπονιέμαι. (Σ.Σ.)
Dark Tranquillity, Altar/ 21:50-22:50
To απόλυτο highlight της ημέρας. Οι Σουηδοί τη στιγμή που ο Megadave έπαιζε στη mainstage 1 και οι συμπατριώτες τους, Graveyard, στη Valley, γέμιζαν ασφυκτικά την Altar, με τους Γάλλους να αποδεικνύουν την απέραντη αγάπη τους για τους Dark Tranquillity. Stage dives που δεν σταματούσαν ούτε στις παύσεις, η τέντα σειόταν από τον υπέροχο ογκώδη τους ήχο και ο Mikael Stanne σε απόλυτο οίστρο. Είναι δύσκολο βέβαια να καλύψεις σε μια ώρα μια τόσο μακρά δισκογραφία, όμως οι DT πήγαν πίσω ως το “Projector” χωρίς φυσικά να ξεχάσουν τα νέα του κομμάτια και να μας γεννήσουν τεράστιες προσδοκίες για το επερχόμενο “Endtime Signals”. (Δ.Μ.)
Avenged Sevenfold, Mainstage 1/ 23:30-01:00
Η δισκογραφική επιστροφή των Avenged Sevenfold με άφησε αδιάφορο, αλλά αυτό δεν θα με πτοούσε από το να τους παρακολουθήσω ως headliners της πρώτης μέρας. Άλλωστε η συνολική πορεία τους, μόνο αδιάφορη δεν μου είναι. Βέβαια η μερίδα του λέοντος άνηκε στο “Life Is But a Dream”, οπότε joke’s on me, αλλά τι να κάνεις. Μάλιστα τα κομμάτια του νέου δίσκου συνοδεύονταν και με πολύ όμορφα video στο background, κάτι όμως που δεν χρειάζονταν συνθέσεις όπως “Hail to the King”, “Buried Alive” και “Nightmare”, που τραγουδήθηκαν από όλο το κοινό. Γενικά η εμφάνιση των AX7 δεν ήταν όσο wow πίστευα. Μου έλειψε το νεύρο και γενικά η ενέργεια. Σαν να βρίσκονταν σε έναν μικρό θρόνο και να μην ήθελαν να δώσουν το κάτι παραπάνω. Oh wel… (Σ.Σ.)
Sodom, Altar/ 00:00-01:00
Οι All them Witches σίγουρα θα έδιναν ένα μοναδικό live στη Valley, αλλά οι Sodom στην Altar ήταν πιο θελκτικοί για τις εφηβικές μας αναμνήσεις. Και καθόλου άσχημη αποδείχτηκε αυτή η απόφαση. Setlist από τη κόλαση, τελείως oldschool να φτάνει ως τα “In the sign of evil” και “Better of dead”, με τα “Agent Orange” και “Remember the Fallen” να δημιουργούν έξτρα πανικό. Ο θείος Τομ σε μεγάλα κέφια και η νύχτα έφτανε σιγά σιγά στο τέλος της. (Δ.Μ.)
Cradle of Filth, Temple/ 01:05-02:05
Από όσο φάνηκε με την πρώτη μέρα να σβήνει, το δίδυμο των σκηνών Altar/Temple κέρδισε πόντους στη συνολική εμπειρία, περισσότερο από όσο θα αναμέναμε. Οι Cradle of Filth κατείχαν μια ιδιαίτερη θέση στο black metal πάνθεον στα 90s και επαγγελματική προσέγγιση τους τόσο ηχητικά, αλλά όσο και σε σκηνική παρουσία είναι ιδανική. Η setlist μοιρασμένη ανάμεσα στα καλύτερα τους albums και στο άκουσμα του “The Principle of Evil made flesh” έγινε πανζουρλισμός. Τι ωραίο κλείσιμο για την πρώτη μέρα ένας Dani Filth! (Δ.Μ.)
Dropkick Murphys, Mainstage 1/ 01:05-02:05
Ναι, είναι μία από τις χαρές των φασαίων στην Ελλάδα και ναι, αυτό το “Rose Tattoo” έχει κουράσει όσο δεν πάει. Αλλά για κλείσιμο φεστιβάλ, είναι μια πολύ fun επιλογή και μία δοκιμασμένη συνταγή. Όσοι έμειναν από τους Avenged Sevenfold (και δεν ήταν και λίγοι) χόρεψαν στους κέλτικους ρυθμούς των Dropkick Murphys και αποχαιρέτησαν την πρώτη μέρα πανηγυρικά. (Σ.Σ.)
DAY 2
Wargasm, Mainstage 2/ 12:50-13:30
Με περίπου 5-6 ώρες ύπνου, επιστρέψαμε στην Clisson πάνω στην ώρα για ένα από τα ονόματα που ολοένα και ανεβαίνουν στη μουσική βιομηχανία. Ο λόγος για τους Wargasm, οι οποίοι παίζουν ένα περίεργο και θρασύτατο κράμα punk, nu metal και electro. 40 λεπτά ήταν αρκετά για να «φορτίσουν» τους από κάτω και με highlights τα “Pyro Pyro” και “Spit”, μας είπαν αντίο, το οποίο θεωρώ πως θα μετουσιωθεί σε «ατουταλέ». Τσαμπουκαλίδικη εμφάνιση, η οποία έδωσε την κατάλληλη ώθηση στη δεύτερη μέρα. (Σ.Σ.)
Shores of Null, Temple/ 13:35-14:15
Οι Ιταλοί doomsters Shores of Null είναι αναπάντεχα πιο ενδιαφέροντες ζωντανά από όσο στα δισκογραφικά τους πεπραγμένα, και αν φανταστεί κανείς πως τους παρακολουθήσαμε πίνοντας espresso (ταιριάζει στην καταγωγή τους άλλωστε), το μυαλό δεν έπαιξε περίεργα παιχνίδια. O Davide Straccione είναι ένας αρκετά προικισμένος τραγουδιστής και αυτό βοηθάει πολύ να γίνει πιο εντυπωσιακό το playbook doom/death που παίζουν τα παιδιά από τη Ρώμη. Ο ήχος ήταν αρκετά καλός επίσης και ο κόσμος ζεστάθηκε γρήγορα, ανταποδίδοντας με θερμό χειροκρότημα. (Δ.Μ.)
While She Sleeps, Mainstage 2/ 14:20-15:00
Άλλη μια μπάντα που δεν είχα αξιωθεί ποτέ να δω είναι οι metalcorers While She Sleeps. Φημισμένοι για της εκρηκτικές εμφανίσεις τους, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και παρά τη ζέστη του μεσημεριού, έδωσαν συνθετική δροσιά στη Main 2, με τον κόσμο να τους αποθεώνει. Για την ιστορία, η μπάλα παίχτηκε από το “You Are We” του 2017 και μετά, με έφεση στο φετινό “Self Hell” και “Sleeps Society”, με καλύτερες στιγμές για τον γράφοντα τα “Rainbows”, “Silence Speaks” και “To the Flowers”. Θα προτιμήσω να τους ξαναδώ σε κλειστό χώρο πάντως, με περισσότερη ώρα στη διάθεσή τους. (Σ.Σ.)
Ereb Altor, Temple/ 15:10-15:55
Οι Σουηδοί Ereb Altor τίμησαν την επική περίοδο των Bathory με την εμφάνιση τους στην Temple σκηνή, αφού η μουσική τους έχει χαραγμένο το πρόσωπο του Quorthon στο DNA της. Είχαν δυνατό και στιβαρό ήχο, πειστική σκηνική παρουσία και σίγουρα, θα μας κάνουν να τους πάρουμε πιο σοβαρά στο μέλλον. (Δ.Μ.)
Planet Of Zeus, Valley/16:00-16:45
Αλλάζοντας ώρες εμφάνισης με τους Σουηδούς Gaupa, οι Αθηναίοι γνώριμοι μας έδωσαν γκρόυβα και παλμό στη Valley που φαινόταν να τους αγκαλιάζει με θέρμη. Τα “Macho Libre” και “Vigilante” είχαν την τιμητική τους, ο Μπάμπης ξεσήκωνε διαρκώς το κοινό και στο “Loyal to the pack” έγινε ένα μικρός χαμούλης. (Δ.Μ.)
Fear Factory, Mainstage 1/ 16:40-17:30
Μια φορά κι έναν καιρό, δίσκοι όπως “Oboslete”, “Digimortal” και “Archetype” ξεσήκωναν τις μάζες και έβαζαν τους Fear Factory σε industrial θρόνους. Η ιστορία έδειξε πως παρά την τίμια συνέχεια, κάπου χάθηκε η πρωτοτυπία και η επαναληψιμότητα έγινε σύντροφος των δίσκων τους, οδηγώντας τους σε meh μονοπάτια. Με τον Milo Silvestro πίσω από το μικρόφωνο πλέον και καπετάνιο τον Dino Cazares (μοναδικό ιδρυτικό μέλος), το σχήμα άλωσε τη Mainstage 1 και για 50 λεπτά θύμισε γιατί είναι ακόμα «όνομα»! Αρχή με το “ What Will Become?” και τι να λέμε τώρα. Όταν δε, ακολουθεί το “New Breed” από το “Demanufacture”, γίνεται ξεκάθαρο πως η εμφάνιση μόνο αδιάφορη δεν θα είναι, κάτι που επιβεβαίωσαν και κάτι “Edgecrusher”, “Zero Signal”, “Shock” και “ Linchpin”. Το συγκρότημα τα έσπασε γενικά και ίσως είναι επιτέλους καιρός να τους δούμε κι από τα μέρη μας. (Σ.Σ.)
Mork, Temple/ 16:50-17:40
H σκηνή Temple συνεχίζοντας να μας δίνει αναπάντεχες εμπειρίες, έφερε μπροστά μας τους Νορβηγούς Mork που το παλιακό τους black metal ξεσήκωσε πολλούς Γαλάτες, αλλά και εμάς. Ήχος κρυστάλλινος για τα δεδομένα του ήχου, με τις δυσαρμονίες να σε παρασέρνουν σε έκσταση. Τα παγωμένα riffs του εγκεφάλου Thomas Eriksen διαπέρασαν τις φλέβες μας και με έδεσαν βίαια για ολόκληρο το set τους. (Δ.Μ.)
Savage Lands, Mainstage 2/ 17:35-18:30
H κούραση και η δίψα μας έφερε κοντα στη Mainstage 2 και εκεί αντικρύσαμε τους Savage Lands, project των Sylvain Demercastel και Dirk Verbeuren (Megadeth), παρέα με τον Andreas Kisser (Sepultura), ενώ πολλοί guests ανέβηκαν στη σκηνή. Η σύζυγος του Robert Trujillo, Chloe για το “Black Rock Heart”, ο Shane Embury (Napalm Death) για τη διασκευή του “Roots Bloody Roots”, ενώ και η Silje Wergeland (The Gathering) ανέβηκε στη σκηνή. Ακούσαμε και ένα “Whole lotta Rosie”, ενόσω στις γιγαντοοθόνες έπαιζαν μηνύματα διάφορων καλλιτεχνών που στηρίζουν την κίνηση των Savage lands (διαβάστε εδώ σχετικά) και ο Σάκης Τόλης ήταν εκεί. (Δ.Μ.)
Einar Solberg, Altar, 17:45-18:35
Έχοντας κυκλοφορήσει πέρυσι τον solo του δίσκο “16”, ο frontman των Leprous ανέβηκε στη σκηνή Altar για να μας δείξει πως είναι αψεγάδιαστος σε κάθε εκδοχή του. Ο Einar Solberg μας ταξίδεψε με την αλάνθαστη φωνή του και με τις μαγευτικές ερμηνείες του, παίζοντας αποκλειστικά κομμάτια από το “16” (και δεν μας πείραξε και καθόλου). Είναι φοβερό το πόσο ταλέντο έχει αυτός ο άνθρωπος και πόσο εύκολα σε καθηλώνει, ενώ είναι άξιο απορίας πώς καταφέρνει να είναι τόσο παραγωγικός (σε λίγο καιρό βγαίνει και η νέα δουλειά των Leprous). (Σ.Σ.)
Polyphia, Mainstage 1/ 18:35-19:35
Αν είναι λάτρης των τεχνικών και κιθαριστικών συγκροτημάτων και δεν γνωρίζεις τους Polyphia, τότε κάτι λάθος έχεις κάνει στη ζωή σου. Οι (απίστευτοι) Polyphia κεντάνε από κάθε άποψη και είναι ικανοί να σε κάνουν να παρατήσεις το μουσικό όργανό σου. Τόσο καλοί είναι. Τόσο εντυπωσιακά παίζουν και ζωντανά. Και όχι, δεν μιλάμε για ένα απλό group με βιρτουόζους, μιλάμε για κάτι μοντέρνο που δεν αναλώνεται σε πεπατημένες και πιάνει το prog και το σπρώχνει προς το r&b, ρίχνοντας στο πιάτο οποιοδήποτε είδος μπορεί να περάσει από τα τάστα και τα τομ τους. Πολύ τυχεροί όσοι τους απολαύσαμε και όσοι τους πετύχουν, να μην τους χάσουν. (Σ.Σ.)
Kanonefieber, Temple/18:40-19:30
Σκηνικά Πρώτο Παγκοσμίου Πολέμου, με ένα κανόνι στημένο στη σκηνή και τα μέλη των Kanonenfieber ντυμένα με γερμανικές στρατιωτικές στολές της εποχής. Η φρίκη του πολέμου είναι το θέμα που πραγματεύεται η μπάντα και το live ξεκίνησε με ένα ΜΠΑΜ. Φωτιές και πυροτεχνήματα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της πολεμικής παράστασης όσο o Noise έφτυνε τις γερμανικές του ρίμες. Σακιά με άμμο και συρματόπλεγμα προφύλασσαν τα τύμπανα σαν να περίμεναν επίθεση, την οποία λάβαμε εμείς υπό τη μορφή εξαιρετικού black metal που έμοιαζε ως τώρα να είναι το ιδίωμα που κέρδισε περισσότερους πόντους. Θα ξαναέβλεπα με μανία! (Δ.Μ.)
Ne obliviscaris, Altar/ 19:35-20:35
Όσο οι Steel Panther γέμιζαν τη Mainstage 2 με γυναικείες παρουσίες, οι Ne Obliviscaris το βιολί τους, κυριολεκτικά. To προοδευτικό metal των Αυστραλών ήταν ό,τι έπρεπε για λίγη χαλάρωση και το βιολί του Tim Charles βοήθησε πολύ. Η setlist μοιρασμένη, αλλά αφού τα κομμάτια τους κυρίως πλησιάζουν τα 10 λεπτά, δεν προλάβαμε να ακούσουμε πολλά από αυτά, χωρίς αυτό βέβαια να μας ενοχλεί αφού η παρουσία τους κάθε άλλο από ενοχλητική ήταν και παρόλο που δεν ήταν στη λίστα με τα “θέλω”, μας κράτησαν καλή παρέα τελικά. (Δ.Μ.)
Satyricon, Temple/ 20:40-21:40
Συνεχίζοντας το αριστερα-δεξιά μεταξύ των δυο σκηνών και αφήνοντας τους Clawfinger στη Warzone, αποφασίσαμε να δούμε και τους Satyricon. Άλλη μια καλή επιλογή (δύσκολα να πάρει κακή απόφαση στο Hellfest), αφού οι Νορβηγοί με τιτάνιο ήχο και τον Satyr σε δαιμονιώδη φόρμα, μας έδωσαν τα μυαλά στα χέρια. Από “Nemesis Divina” ως το “Deep Calleth Upon Deep” καλύφθηκαν σχεδόν όλες τους οι στιγμές και αποδοχή του γαλλικού κοινού ήταν το λάδι που φούντωσε τη φωτιά, με αποτέλεσμα μια ψυχωμένη εμφάνιση από τους Satyricon. (Δ.Μ.)
Amorphis, Altar/ 21:45-22:45
Λίγο πριν νυχτώσει (αργεί να πέσει ο ήλιος εκεί), φτάσαμε ως Φινλανδία, για να δούμε τους πάντα άχαστους Amorphis. Tomi Joutsen εγγύηση πλέον πίσω από το μικρόφωνο και για μια ακόμη φορά, το συγκρότημα κατέθεσε ψυχή σε μια φουλ γεμάτη Altar. Εκκίνηση με “On the Dark Waters”, μέσα από το “Halo”, από το οποίο ακούσαμε και τα “The Moon” και “The Wolf”, με την «παλιά φρουρά» να εκπροσωπείται από τα “The Castaway”, “Black Winter Day” και “My Kantele”. Από τη μέση περίοδο δεν ακούσαμε νότα (δυστυχώς), με το group να μας χαρίζει τα όμορφα “Silver Bride”, “Wrong Direction” και “House of Sleep”, πριν κλείσει με το υπέροχο “The Bee”. (Σ.Σ.)
Biohazard, Warzone/ 22:50-23:50
Αφού είχαμε δει τους Emperor στο Floyd την περασμένη άνοιξη, οι Biohazard ήταν μονόδρομος και το ξύλο στη Warzone έρεε άφθονο, τόσο που ακόμη και ο Billy κατέβηκε να ενορχηστρώσει ένα ακόμη πιο οδυνηρό circle pit. To τρίπτυχο “Urban Discipline”, “Biohazard”, “State of World Adress” είχε την τιμητική του με μια ταχύτατη διασκευή στο “We’re only gonna die” των Bad Religion να συμπληρώνει τη σετλιστ, που περιείχε μεγάλες στιγμές σαν τα “Urban Discipline”, “State of Grey”, “Five blocks to the subway” και άλλα. Φοβερός ήχος, δυναμική σκηνική παρουσία και πλήθος κόσμος να χοροπηδάει χωρίς σταματημό. O Evan Seinfeld ζήτησε από τον κόσμο να κάνει ένα τεράστιο circle pit προκαλώντας τον Ice-T πως δεν μπορεί καλύτερα, δίνοντας μας κάτι ακόμη για να περιμένουμε το βράδυ. (Δ.Μ.)
Machine Head, Mainstage 1/23:15-00:45
Οι headliners της δεύτερης μέρας, σε αντίθεση με τους AX7 της πρώτης (αλλά και των Metallica της τρίτης), ναι, είχαν ενέργεια και έκοψαν κώλους! Με “Imperium” να αρχίζει τον χορό και “Ten Ton Hammer” να μάς οδηγεί σε μια καταπληκτική εμφάνιση (κρίμα που ακυρώθηκε το live της Αθήνας). Από το -πάρα πολύ καλό- “Of Kingdom and Crown” ακούσαμε μόνο τα “Choke on the Ashes of Your Hate” και “No Gods, No Masters”, μιας και ο Robb Flynn να μοιράσει το σετ όλη την καριέρα των Machine Head (εξαιρώντας το υποτιμημένο “Catharsis”). Έτσι, ακούσαμε και “Now We Die” και “Locust” και “Darkness Within” και “Bulldozer” και “From this Day” και “Davidian” και “Halo” (με το οποίο έκλεισαν), αλλά και το single “Is there Anybody Out there?”. Κατ’ εμέ το highlight μιας ήδη πολύ καλής μέρας, που άφησε τον κόσμο με τις καλύτερες εντυπώσεις. (Σ.Σ.)
The Prodigy, Mainstage 2/ 00:50-02:00
Ύστερα από τους οδοστρωτήρες Machine Head, σειρά είχαν οι The Prodigy στη Mainstage 2, κλείνοντας τη μέρα με ένα 70λεπτο dance πανζουρλισμού. Ντου στη σκηνή με “Breathe” και καπάκια “Omen”, “Spitfire” και “Firestarter”, ενώ γενικά ακούστηκαν όλα τα hits, ιδρώνοντας τη φανέλα, αλλά κι εμάς, ως το τέλος! Μια high energy εμφάνιση που «έσπασε» λίγο τις κιθάρες του φεστιβάλ (εξαιρώντας το “Their Law”, στο οποίο έγινε και pit) και έδωσε το τελειωτικό push της ημέρας για διασκέδαση. (Σ.Σ.)
Body Count feat Ice-T, Warzone/ 01:00-02:00
Πώς και πώς περιμέναμε την ώρα που θα ακουστεί η μελωδία του “Body Count’s in the house” που ήταν η εισαγωγή για να ακούσουμε για δεύτερη φορά το “Raining Blood” την ίδια μέρα. Με τη setlist βασισμένη στο ομώνυμο και το “Born Dead”, με το οποίο έκλεισε η δεύτερη μέρα του Hellfest, τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει στραβά. Αν εξαιρέσει κανείς το άτυχο αντιφεμινιστικό ξέσπασμα του Ice-T, ο γερο-ράπερ τα πήγε περίφημα, έχοντας τον γιο του Lil’ Ice να βοηθάει και μάλιστα, εμφάνισε και τη μικρή 9-χρόνη κόρη του για να προλογίσει το “Talk Shit, Get Shot”. H μπάντα ξέρει καλά να γκρουβάρει και με τη μαεστρία του Ernie C, το κοινό “χόρευε” ακατάπαυστα στους gangsta metal ρυθμούς τους, αφήνοντας μας ένα πλατύ χαμόγελο μετά τα “Copkiller” και “Born Dead”. Ρε τι ωραία μέρα και αυτή! (Δ.Μ.)
cover photo by Florentine Paute
1391 
