Είδος: Industrial metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας: 18 Ιουνίου
Να είναι η πληθώρα νέου υλικού που βγαίνει στον αφρό καθημερινά; Να είναι υψηλές οι προσδοκίες του γράφοντος; Να έχουν γίνει πια τα κριτήρια πιο σφιχτά; Ή απλά μπας και έχει γίνει ο υποφαινόμενος τόσο σκληρός καριόλης που δεν τον ευχαριστεί τίποτα πια;
Πολλά τα ερωτήματα που εγείρονται όλο και πιο συχνά και ειδικά όταν έρχομαι αντιμέτωπος με νέες κυκλοφορίες από μπάντες τις οποίες θεωρώ ως κορωνίδες στα αντίστοιχα εικαστικά μονοπάτια που δρουν. Και φυσικά και με το αντικείμενο της παρούσας αναφοράς, το “Aggression Continuum” των Αμερικανών Fear Factory, μιας μονάδας από τις κορυφαίες και πιο επιδραστικές στο λεγόμενο industrial metal.
Ο προκάτοχός του, το “Genexus” υπήρξε μεγαλειώδες, με δυναμική που ισχυροποιούσε το ήδη υψηλό status τους. Αλλά πέρασαν έξι χρόνια από τότε, αρκετά πράγματα άλλαξαν και για να δούμε το επίπεδο των σημερινών Fear Factory.
Μετά τις ακροάσεις κατέληξα ότι η ομάδα που συγκροτεί ο ιθύνων νους (πλέον) κιθαρίστας Dino Cazares επεδίωξε μια επαναφορά στις ρίζες της μπάντας και κυρίως στο θεμελιώδες “Demanufacture” το οποίο και όρισε εν πολλοίς το σύγχρονο industrial metal. Οι συνθέσεις φέρουν πολλά στοιχεία από το προαναφερθέν album, είναι “κομψά” thrashy και αυτό οφείλεται και στον καθαρότατο αλλά όχι τόσο βουτηγμένο σε μηχανικούς, bio-tech πειραματισμούς, ήχο, προσεγγίζοντας τον ήχο μιας απλής heavy metal μπάντας. Βέβαια το κοφτό riffing του Cazares συνεχίζει να είναι σήμα κατατεθέν, ενώ και το ρυθμικό δίδυμο των Tony Campos (μπάσο) και Mike Heller (drums) αποδίδει με χαρακτηριστική ευκολία τις οικειέστατες δομικές γραμμές σε ένα album που έχει περίπου ίση κατανομή στις ταχύτητές του. Και άλλο ένα ατράνταχτο credit είναι η αναμενόμενα τέλεια συνεισφορά του Burton C. Bell ο οποίος δεν ανήκει πλέον επίσημα στην μπάντα αλλά της διέθεσε τη φωνή του που πλέον τη χειρίζεται πολύ ώριμα, άλλωστε είναι και πολύ έμπειρος πλέον και μπορεί να αποδίδει με την πρέπουσα έκφραση τα εν γένει καλά ρεφρέν των κομματιών.
Αυτό που λείπει από το album κυρίως είναι η “ισότητα”. Ναι μεν υπάρχουν κάποιες αριστουργηματικές στιγμές όπως τα εξαιρετικά “Recode”, “Purity”, “Fuel Injected Suicide Machine” και “Monolith” αλλά ένα μεγάλο μερίδιο του album είναι σχετικά παρωχημένο και μοιάζει να ανακυκλώνει μια πετυχημένη μεν, πολυφορεμένη δε συνταγή, χωρίς να σημαίνει ότι πρόκειται βέβαια για αρπαχτή αλλά μάλλον για τάση προς συμπλήρωση μιας δουλειάς που έπρεπε (όχι μόνο για καλλιτεχνικούς λόγους) να δει το φως της ημέρας έτσι ώστε να κρατηθεί το όνομα των Fear Factory στην επικαιρότητα.
Αρκετά καλά και το ομότιτλο track “Aggression Continuum”, “Manufactured Hope” και “Collapse” αλλά γενικά το σύνολο του “Aggression Continuum” δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αριστουργηματικό αν και δεν παύει να είναι μια αξιόλογη δουλειά που το μόνο εμφανές ψεγάδι της είναι ότι στερείται εκπλήξεων (αν και η μη ύπαρξη αργού, ατμοσφαιρικού επιλογικού track είναι ένα στοιχείο που εκπλήσσει κρίνοντας από τον πρότερο βίο τους).
Ο γράφων έμεινε σχετικά ικανοποιημένος αλλά είναι και σίγουρος ότι οι συγκεκριμένες προσωπικότητες μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα. Ένα αξιοπρεπές βήμα που τουλάχιστον δεν θα απογοητεύσει τους φίλους τους με κάποιο στίγμα “ασχήμιας” και “αδυναμίας” αλλά και που δύσκολα θα τους συνεπάρει σε επίπεδα που κατάφεραν οι προηγούμενες δουλειές τους. Και αν θέλετε να το θεωρήσουμε ως “κάμψη”, πρώτον, ε δικαιούνται να κάνουν κι αυτοί μια κοιλιά στην καριέρα τους και κατά δεύτερον, είναι αρκετά εμπνευσμένη ώστε να θεωρηθεί “μέτρια” στιγμή. Πρόσημο θετικό αλλά επαναλαμβάνω, οι Fear Factory έχουν τα φόντα να διαλύσουν τα πάντα, απλά αυτή τη φορά δεν συνέβη αυτό. Next time folks.
Official page: http://www.dinocazares.com/
Facebook: https://www.facebook.com/fearfactory
672 
