Πράξη δεύτερη και μέρος πρώτο από τα τρία που μας επιφύλασσε το Demons Gate Festival για την Κυριακή πρώτη του Οκτώβρη.
Με τον απόηχο της εκρηκτικής εμφάνισης των ανυπέρβλητων The Obsessed από την προηγούμενη μέρα, μεταβήκαμε με ανεβασμένη διάθεση στο χώρο του εγκλήματος για να νιώσουμε τη μοναδική εμπειρία ενός ακουστικού show σε συνδυασμό με την προβολή του αυτοβιογραφικού ντοκιμαντέρ “Wino” σε αποκλειστικότητα και σε συνεργασία με το Gimme Shelter Film Festival.
Κάπως έτσι λίγο πριν την προγραμματισμένη έναρξη του show, περάσαμε για δεύτερη φορά το κατώφλι του Κυττάρου για να αντικρίσουμε ένα διαφορετικό σκηνικό με χωροταξικές ρυθμίσεις και τοποθέτηση καρεκλών δεδομένου ότι πρόκειται για μία παράσταση καθήμενων. Κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα εμένα και τη σπονδυλική μου στήλη, καθώς η χθεσινή ορθοστασία άφησε τα σημάδια της.
Στις 19:05 η μοναδική περσόνα του Wino με την ηλεκτροακουστική του κιθάρα πήρε την θέση του στη σκηνή για την έναρξη της βραδιάς. Δεν ξέρω πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας, και από ποια οπτική το βλέπει κανείς αλλά ο Wino ακόμα και μόνος του, γεμίζει τη σκηνή και μόνο με την παρουσία του και την αύρα που βγάζει προς τα έξω, ακόμα και χωρίς να συνοδεύεται από κάποιον άλλον.
Στο ακουστικό μέρος εμφανίστηκε ως μία από τις μετενσαρκώσεις του, όπως ακούγεται στον προσωπικό του δίσκο “Forever Gone”, ή τη συνεργασία του με τον Conny Ochs, ή ακόμα και στο συνεργατικό δίσκο με τους Scott Kelly και Steve Von Till με τα τραγούδια του Townes Van Zandt. Και η αλήθεια είναι πως αυτό που βιώσαμε το απόγευμα της Κυριακής ήταν o Wino σαν ενσαρκωμένος Townes Van Zandt να κάνει κατάθεση ψυχής πάνω στο σανίδι.
Κινούμενος σε Dark Folk και Americana ηχοτοπία ξεδίπλωσε τις πτυχές της προσωπικότητας του σαν ανοιχτό βιβλίο προς ανάγνωση για όλους, μηδενός εξαιρουμένου. Σε κομμάτια όπως το “The Song’s At the Bottom of the Bottle” όπου και «έσπασε» λυγίζοντας επί σκηνής, απέδειξε το μεγαλείο του ανθρώπου που ακούει στο όνομα Scott “Wino” Weinrich. Δεν ήταν κροκοδείλια αυτά τα δάκρυα και όσοι βρεθήκαμε εκεί το νιώσαμε, όπως νιώσαμε την δική μας ευαίσθητη χορδή να σφίγγεται για τους δικούς μας λόγους.
Μέσα από το once in a lifetime show που μας χάρισε, ταυτιστήκαμε μαζί του και κάναμε τη δική μας ηχητική συνεδρία. Μία συνεδρία που δεν ήταν απαραίτητα εύκολη αλλά ήταν απελευθερωτική. Ότι και να πούμε για αυτόν τον καλλιτέχνη είναι περιττό καθώς είναι ένας απλός και αυθεντικός άνθρωπος σαν και εμάς, που καθημερινά πασχίζει για το καλύτερο αντιμετωπίζοντας τους προσωπικούς του δαίμονες και τα προβλήματα του. Ακόμα και έτσι καταφέρνει να περάσει όλα αυτά τα στοιχεία στη μουσική του με σκοπό να βοηθήσει με τον τρόπο του, πρώτα εμάς και μετά τον ίδιο του τον εαυτό. Τόσο ανιδιοτελής εκτελώντας το λειτούργημα του μουσικού δίνει χαρά και ελπίδα σε όποιον το έχει ανάγκη. Μπορεί να το γνωρίζει και ο ίδιος, μπορεί όμως και όχι. Αλλά ακόμα και αν όντως το γνωρίζει δεν θα το παραδεχτεί ποτέ, διότι είναι τόσο χαμηλών τόνων και όλα τα χρόνια πορεύεται στο δικό του δρόμο, και το ξεπούλημα δεν είναι επιλογή για αυτόν.
Το ακουστικό show δεν κράτησε περισσότερο από περίπου τρία τέταρτα της ώρας, αλλά ακόμα και έτσι ήταν αρκετά ώστε να μας αποδείξει περίτρανα ότι το heaviness της μουσικής μας δεν έχει να κάνει με ενισχυτές, όργανα και ακραία εκτελεστική δεινότητα. Το βασικό στοιχείο είναι το συναίσθημα που βάζεις στην μουσική σου και το πόσο έντονα το επιφορτίζεις εσύ με τα ερεθίσματα που βιώνεις.
Και η παράσταση του Wino ήταν η ζωντανή απόδειξη αυτού.
Setlist
Crystal Madonna
Dark Ravine
The Song’s at the Bottom of the Bottle
Was, Is, Shall Be
Anhedonia
Old and Alone
Bury Me in Texas (new song)
Down and Dirty (new song)
No Wrong
Iron Horse / Born to Lose
Με το πέρας αφού μας ευχαρίστησε και έφυγε από την σκηνή, χρειαστήκαμε λίγο χρόνο να διαχειριστούμε αυτά που συνέβησαν, οπότε μία βόλτα ήταν επιτακτική ανάγκη, λίγο πριν επιστρέψουμε για το κομμάτι της συνέντευξης και ερωτήσεων προς τον ίδιο τον Wino και τη φιλενάδα, διευθύντρια, παραγωγό και συνολικά υπεύθυνη του ντοκιμαντέρ Sharlee Patches.
Έχοντας παρακολουθήσει αντίστοιχες περιπτώσεις με Q&A sessions, και εντός αλλά και εκτός συνόρων, τις περισσότερες φορές (όχι πάντα βέβαια) καταλήγουν να είναι ανιαρές και βαρετές. Όμως η προχθεσινή ήταν πολύ διαφορετική και σε αυτό μερίδιο ευθύνης έχει από κοινού το κοινό με τους συνεντευξιαζόμενους αλλά και τον φιλικό οικοδεσπότη και καλλιτεχνικό διευθυντή Δημήτρη Παπανδρέου, ο οποίος αφού προλόγισε το προς προβολή ντοκιμαντέρ υποδέχτηκε για φιλική κουβεντούλα στην σκηνή τον Wino και την Sharlee.
Από όσα ειπώθηκαν μάθαμε αρκετά στοιχεία για την προσωπική αλλά και την καλλιτεχνική ζωή του Wino. Το κοινό ήταν ιδιαίτερα ένθερμο και έκανε στοχευμένες ερωτήσεις με πραγματικό και ουσιώδες ενδιαφέρον για τον καλλιτέχνη κάτι που σχολιάστηκε θετικά και από τον ίδιο. Φοβερή διαδραστικότητα σε πολύ φιλικό περιβάλλον, ξεκλείδωσε τον Wino (όχι ότι θέλει και πολύ) και μοιράστηκε μαζί μας αρκετές πικάντικες ιστορίες, δικές του αλλά και του θεού Lemmy.
Επειδή όμως η προσμονή ήταν μεγάλη και η ανυπομονησία άρχισε να κάνει την εμφάνιση της χτυπώντας «κόκκινα», με το πέρας δεν κουνηθήκαμε από την θέση μας και κοιτούσαμε τη μεγάλη οθόνη. Ότι και να πούμε για το ντοκιμαντέρ με λόγια, θα είναι πολύ λίγο και θα το αδικήσουμε. Το οπτικοακουστικό υλικό που είδαμε περιέγραφε όλη την πορεία του Wino σε κεφάλαια ανάλογα με το συγκρότημα και την εκάστοτε εποχή. Ακόμα και τα 146 λεπτά που διαρκεί η ταινία δεν αρκούν να περιγράψουν τα πάντα και να κορέσουν την πείνα μας για μάθηση. Θα χρειαζόμασταν μία ταινία ανά συγκρότημα και πάλι θα είχαμε αμφιβολίες. Η Sharlee έκανε εκπληκτική δουλειά τα τελευταία τέσσερα χρόνια που μαγνητοσκοπούσε πρόσωπα και καταστάσεις και το τελικό αποτέλεσμα είναι αφενός κατατοπιστικό και αφετέρου απολαυστικότατο.
Από την οθόνη παρελαύνουν εξέχουσες προσωπικότητες όπως οι Bobby Liebling (Pentagram), Dixie Dave (Weedeater), Jimmy Bower (Down, Eyehategod), Dave Grohl (Nirvana, Foo Fighters), Phil Anselmo (Pantera, Down), Pepper Keenan (Corrosion of Conformity), Henry Rollins (Black Flag), οι οποίοι εκθειάζουν τον Wino και την προσωπικότητα του λέγοντας τα πιο αληθινά λόγια. Γιατί δεν αρκεί να είναι καλά και κολακευτικά, αλλά να είναι ειλικρινή.
Από την πλευρά του ο Wino ήταν ο εαυτός του, χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο χωρίς εκπτώσεις και υπεκφυγές, με τα καλά αλλά και τα αρνητικά του μοιράζοντας γνώση και ελπίδα με την μουσική του και το συνολικό του έργο.
Όπως έχει πει και ο ίδιος “Αν έχω βοηθήσει ή χαροποιήσει έστω και έναν άνθρωπο με την μουσική μου, τότε είμαι επιτυχημένος”. Δεν ξέρω για το πριν αλλά όσους ήμασταν τις δύο μέρες του φεστιβάλ μας χάρισε ανείπωτη χαρά, ψυχική ανάταση και ευεξία.
Το τέλος του ντοκιμαντέρ βρήκε το γράφοντα να αποχωρεί ευδιάθετα σκεπτόμενος και καθολικά δεχόμενος τα λόγια του Μεγάλου “Never Let Your Enemies See You Cry” καθώς και το ρητό “In Wino We Trust”.
Αξίζουν συγχαρητήρια στους αφανείς ήρωες του Demons Gate Festival για την υπέροχη διοργάνωση, η οποία αξίζει να γίνει θεσμός και κάτι που είναι στο χέρι μας, μέσα από την έμπρακτη στήριξη και παρουσία μας.
Εις το επανιδείν ανανεώνουμε το ραντεβού μας για του χρόνου…
Φωτογραφίες: Μιχάλης Ροδανάς
391 
