Αν υπάρχουν 2 πόλεις σε ολάκερο τον κόσμο που έχουν βγάλει περισσότερο κλασικό και σύγχρονο hardcore attitude (τουλάχιστον όσο αφορά την αναγνωρισιμότητα αν όχι την ποιότητα) η δεύτερη είναι η Βοστόνη (μετά την Νέα Υόρκη. NYHC).
Πολλές γνωστές και καταξιωμένες μπάντες έχουν αναδειχθεί, σε αυτή τη σκηνή, από τα βρώμικα νερά της πρωτεύουσας της πολιτείας της Μασαχουσέτης όπως είναι οι Slapshot, οι Blood For Blood, οι SSD αλλά και οι Hope Conspiracy, οι American Nightmare και οι Bane για να μην αναφέρουμε εμπορικές και πολύ πιο μελωδικά συγκροτήματα όπως οι Dropkick Murphys που έκαναν γνωστή την πόλη στο ευρύ κοινό εκτός punk και hardcore.
Λίγο μετά τις 9 και μισή ο λίγος και καλός κόσμος που στηρίζει την Αμερικάνικη σκηνή άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλάκια του AN να υποδεχτεί τους δικούς μας FINAL DAZE (βλ. συνέντευξη). Ιδιαίτερες συστάσεις δεν χρειάζονται μιας και τα άτομα είναι γνωστά στον χώρο, η μπάντα όμως δημιουργήθηκε μέσα στην καραντίνα και παρότι δεν έχει πολλά χρόνια στην πλάτη της έχει κάνει αρκετά live, έχει βγάλει ένα EP, έχει καινούργια κομμάτια και έπαιξε και δύο διασκευές.
Το “Hello Pricks” από Sick Of It All και το “Lockdown” απο Madball ίσως να είναι από τις πιο ταιριαστές διασκευές που θα μπορούσαν να διαλέξουν ο Φώτης, ο Κώστας, ο Αποστόλης και ο Τζον. Άξιο αναφοράς είναι ο ελληνικός στίχος που δεν μας έχουν συνηθίσει συγκροτήματα του μοντέρνου hardcore ο οποίος κάνει πιο άμεση την επαφή με το κοινό και του παρέχει τη δυνατότητα να αποστηθίσει τον στίχο ώστε στο μέλλον να έχει πιο ενεργή συμμετοχή.
Από αυτή την βραδιά δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι BLACK MAMBA, ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά αθηναϊκά συγκροτήματα μοντέρνου hardcore, έχοντας στο ενεργητικό τους ουσιαστικά ένα full album, το “Split It Out” που κυκλοφόρησε το 2018 αλλά και άλλα ακυκλοφόρητα τραγούδια.
Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται μπροστά να στηρίξει αλλά και να ζεστάνει το pit για την μάχη που επρόκειτο να ακολουθήσει. Δεμένη μπάντα με δυναμική παρουσία με 5 άτομα (έχοντας προσθέσει δεύτερη κιθάρα πλέον) να χτυπιούνται σαν να παίζουν μπροστά σε 1000 άτομα απέδειξαν πως ενεργεί το spirit του positive hardcore.
Αφού τα ντόπια μουσικά σχήματα κάνανε παραπάνω από καλά τη δουλειά τους ήρθε η ώρα να υποδεχτούμε τους θρύλους από την Βοστόνη, έχοντας 5 full length albums στο ενεργητικό τους και παρουσία πάνω από 23 χρόνια, οι μαχητές και οι μαχήτριες προσήλθαν στην αρένα. Ξεκίνησαν με κλασσική epic και ατμοσφαιρική εισαγωγή κάτι γνώριμο σε αυτή τη σκηνή σαν να εισάγονται μποξέρ στο ρινγκ και το “Break Through It All” με την γκρουβα και το τουπα τουπα να μπαίνει δυναμικά, το “Νowhere To Turn” και το “Fuck It All” και τα 3 από το “Count Me In” του 2007 καθώς και το επόμενο που ήταν το ομώνυμο. Ακολούθησε το αγαπημένο μου κομμάτι το “Peace And Quiet’ με τις μελωδικές κιθάρες που θρασίζουν τα γρήγορα ντραμς, το γκρουβατο break και το “Remember”, επίσης από “Better Ways To Die” του 2009, με τα εξίσου πιασάρικα φωνητικά και ριφ που σου κολλάνε στο μυαλό και το “True Defeat” από το τελευταίο τους άλμπουμ το “Unfinished Business” του 2019.
Στη συνέχεια έπαιξαν το “Born From Misery”απο το “Friends Family Forever” του 2005 και το “Bad Blood” επίσης από τελευταίο τους και το “True Till Death” από το ομώνυμο πρώτο τους πόνημα. Το mosh στο pit σταθερά δυναμικό και τα stage dives πάνε και έρχονται και σκάνε οι σλεϊερικες κιθάρες και τα διπέταλα του “Never Again” από το “F.F.F.” και το “Curl Up And Die” επίσης και το “Our Glory Days” από το πιο punk δίσκο τους το “Better Ways To Die” και τελείωσαν τον πόλεμο με το επίσης τραγουδιστό 666 που τα αρχικά του είναι F.F.F. από τον γνωστό δίσκο. Encore δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το “Boston Belongs To Me”, μια πολύ επιτυχημένη διασκευή του “England Belongs To Me” των Cock Sparrer οπού υπάρχει και στο “Count Me In” και ενώνει ουσιαστικά τις κουλτούρες του Oi Punk με το American Hardcore.
Οι DEATH BEFORE DISHONOR, με τις βερμούδες τους σαν γνήσιοι αθλητές σκληροπυρηνικής μουσικής, μας έκαναν να ιδρώσουμε στο γνωστό υπογειάκι της Σολωμού στα τέλη του χειμώνα, γιατί όντως καλύτερα να πεθάνεις πριν ατιμαστείς!
Φωτογραφίες: Γιώργος Αργυρόπουλος
Για περισσότερες φωτογραφίες, επισκεφτείτε το: http://www.georgeargyropoulos.com/dbd/
652 
