Είδος : Hardcore Punk/Thrash
Εταιρεία : Unrest Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας : TBA
Τι να πει κανείς για το μαγικό νερό που μόνο δύο χώρες στον κόσμο έχουν, με πρώτη τον Καναδά (δεύτερη είναι η Σουηδία), αυτό το μαγικό νερό που σε κάνει να βγάζεις μόνο ποιοτική μουσική, στο underground.
Αδιαμφισβήτητα αυτό το αξίωμα ισχύει, το θέμα μου είναι, ότι παρότι πανευτυχής που μου δόθηκε αυτός o δίσκος, ανακάλυψα ότι ελάχιστοι ήξεραν τους Dayglo Abortions (DGA). Όταν στο hardcore punk ακούς Καναδάς, ντετερμινιστικά η σκέψη σου πάει σε SNFU, DOA, Cancer Bats, Comeback Kid etc. Και δικαίως, αλλά κανείς δεν αναφέρει τους DGA, την μπαντάρα που όχι μόνο δημιουργήθηκαν το 1979 (δηλαδή ήταν προπομποί του τι θα ακολουθούσε), αλλά είναι και δισκογραφικά ενεργοί από το 1981 χαρίζοντας μας 12 δίσκους συν 1 live, αποκτώντας δικαίως cult status, και τώρα ήρθε ο 13ος. Το “Hate Speech” παρότι δεν έχει βγει ολοκληρωμένα σαν δίσκος (κάπου στο 2022, το αναμένουμε) έχει βγει ολόκληρο, σε μορφή 10 singles, στο bandcamp του Murray “the Cretin” Acton, ένα κάθε βδομάδα από τον Οκτώβρη του 2021 μέχρι και τις αρχές του Ιανουαρίου του 2022.
Ο δίσκος ξεκινάει με τον μουσικό οδοστρωτήρα – και το πρώτο single που έδωσαν – “White People” και βαράει σαν να μην υπάρχει αύριο, ενώ το επόμενο “KILL KILL KILL” μου έβγαλε μία αύρα της χρυσής εποχής του επιθετικού, τσαμπουκαλίδικου crossover και εμείς είμαστε μαζί του. Στην συνέχεια έχουμε, το “God Is Love”, όπου έχουμε μία εμφανέστατη επίθεση σε όλη την κληρικαλιστική υποκρισία και το πως διαχρονικά μέσω των θρησκευτικών μηχανισμών δημιουργεί εχθρούς, τους άπιστους, αμαρτωλούς, τους βδελυρούς, υπό τους ήχους του κλασσικού hardcore που οι DGA παίζουν. Το “Smart Food” θα μπορούσε και να είναι crossover κομμάτι δεκαετίας 80 και να μην το καταλάβεις.
Και φτάνουμε στο “Sacks Of Meat”. Οι sabbath-ικές καταβολές του Murray “The Cretin” Acton, είναι γνωστές και εδώ βλέπουμε ένα doom-ίζον ήχο, με έναν πολιτικό στίχο που περιγράφει την κυνική πραγματικότητα όπως τη ζούμε, που νομίζω δεν χρήζει παραπάνω επεξήγησης, αφού ο τίτλος περιγράφει όλο το concept του τραγουδιού… “And that we, will never, amount to anything. More than sacks of meat”.
Τα “Sociopath” και “What’s For Breakfast” δύο αρκετά καλά hardcore τραγούδια. Με το πρώτο να αποτελεί μία αντι-εξουσιαστική κραυγή ενάντια σε όλους τους αντικοινωνικούς εξουσιάζοντες αυτού του μάταιου κόσμου, αλλά στα πλαίσια της δίψας τους για κέρδη και εξουσία που καταντά εθισμός. Στο “What’s For Breakfast”, ο “κρετίνος” μας μιλάει για έναν άλλον είδους εθισμό στο κλασσικό hardcore μοτίβο που σου φέρνει στο μυαλό κάτι λίγο από δυτική ακτή (παρότι η μπάντα είναι από Καναδά) και τουλάχιστον σε εμένα είχε την επήρεια να “τραγουδάω” (περισσότερο με κραυγές έμοιαζε, αλλά HxC-Punk είναι, αυτό θέλουμε) “Gimme gimme my heroin”.
Το “World Of Hate”, εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να πει κάποιος ότι μιλάει για το “μίσος”. Tο “μίσος” που διακατέχει την κοινωνία μας, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Ο “κρετινός” δεν θα έπεφτε σε αυτήν την “παγίδα”, αντίθετα το τραγούδι αναφέρεται στο τυφλό και άσκοπο μίσος, όλη η δισκογραφία των DGA, είναι γεμάτη κοινωνικό στόχο, που με εύστοχη ειρωνεία ξέρει που να “στοχεύει”. Και πάμε στο “Raised On Chest Milk” ίσως είναι το πιο δύσκολο τραγούδι να περιγράψω. Σίγουρα το συγκεκριμένο θα trigger-άρει αρκετό κόσμο, αλλά θα το αφήσω στην κρίση σας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε ένα αρκετά καλό τραγούδι στο ίδιο μουσικό μοτίβο που που κάποιος θα περίμενε. Και για τέλος έχουμε πάλι το “Calling All Peolple” τραγούδι όπου φαίνονται οι σαμπαθίζουσες επιρροές του και σε μια προσπάθεια να “ενώσει” όλον τον πλανήτη σε μια “ειρηνική γιορτή”, ένα τραγούδι που προσπάθησε να anthem-ίσει (ή έστω αυτήν την εντύπωση μου έβγαλε), ίσως είναι τελικά το πιο αδύναμο του δίσκου, αλλά δεν πειράζει.
Ο δίσκος ακούγεται νεράκι από την αρχή ως το τέλος χωρίς να πολυκουράζει για τους λάτρεις του είδους, ενώ έχει αρκετά “βαριά” riffs που θα συγκινούσαν ακόμη και μεταλλάδες. Κανείς δεν περιμένει από μία μπάντα 43 χρόνων να βγάλει έναν δίσκο ορόσημο, κανείς δεν περίμενε από τους DGA να βγάλουν ένα ακόμη “Feed Us The Fetus ή Here Today, Guano Tomorrow” (για όσους δεν τους ξέρετε, σας αφήνω και τις καλύτερες δουλειές τους), αλλά έναν αρκετά δυνατό και ολοκληρωμένο δίσκο, όπως μας έχουν συνηθίσει. Λίγο Hardcore Punk, λίγο crossover, λίγο σαμπαθ-ίλα, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και η μοϊκάνα μου… Έτσι κι’αλλιώς δια στόματος του Acton η μουσική είναι ο τρόπος να βγάζει τον θυμό του και νομίζω η μουσική που διάλεξε να το κάνει, είναι η πλέον κατάλληλη!
Facebook: https://www.facebook.com/TheDaygloAbortions
Twitter: https://twitter.com/daygloabortions
Bandcamp: https://murraythecretinacton.bandcamp.com/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/76JGXnVXtmRgLduk9TkwON?si=1v9qBQHcQReMmsoIP4uiGw
1173 
