Είδος: Melodic Death Metal
Δισκογραφική: Century Media Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 20 Νοεμβρίου 2020
Έπρεπε να περάσει όλη η σουρεαλιστική αυτή χρονιά για να έρθει στα τέλη του Νοέμβρη μια ανέλπιστη σφαλιάρα. Όχι από αυτές που φέρουν ενθουσιασμό, τουναντίον, από αυτές που πονούν. Τώρα θα μου πείς “τι σε έπιασε και το έριξες στη μίρλα;” οπότε ας αρχίσω να εξηγούμαι.
Ο λόγος της γκρίνιας, οι θεοί του μελωδικού death metal Dark Tranquillity οι οποίοι επανέρχονται με το 12ο album μιας καριέρας που πλησιάζει τις τρείς δεκαετίες στο στερέωμα. Ένα σύνολο που το άκουσα υπό όλες τις διαθέσεις και σε όλες τις ώρες της ημέρας (και της νύχτας). Και που παρόλες τις ακροάσεις δεν μπορώ παρά να το χαρακτηρίσω το λιγότερο άνισο.
Το μόνιμο ερώτημα που ταλάνιζε μονίμως το νου μου ήταν ένα διαρκές “τι θα γίνει με την πάρτη σας ρε;”. Στο “Construct” ήμουν υπερενθουσιώδης και με προσγείωσε – δικαίως – ο φίλος μου ο Δάλλας, το “Atoma” ήταν καλό για να το χαρακτηρίσεις χαβαλοδουλειά αλλά πλέον ως εδώ και μη παρέκει! Για το Θεό ρε παιδιά, ήμαρτον αλλά το τελευταίο γρήγορο υλικό που άκουσα ήταν το intro riff του “Neutrality” (μόνο το riff, έτσι;) και από εκεί και πέρα στο “We Are The Void” από το οποίο πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια!
Και ο έρωτάς μου προς το γενικότερο fast drumming δεν είναι απλά το τεκμήριο της τσατίλας μου, όχι. Η ίδια η μπάντα φταίει η οποία μέσα στους λόγους που υπήρχαν να την αγαπήσεις, o κυριότερος ήταν η γρηγοράδα των κομματιών και αυτή η σαρωτική αίσθηση που σου προκαλούσε το ακουστικό climax που διέλυε τον εγκέφαλό σου. Και ξαναρωτάω: τι στον πέο πάθατε; Να είναι η φυγή του Sundin που απέδειξε ότι οι Dark Tranquillity κρεμόντουσαν ανέκαθεν από τα παπάρια του απελθόντα δημιουργού (που όντως πράττει διαφορετικά πλέον με τους Mitochodrian Sun του); Μην είναι η υπερτιγκαρισμένη με πλήκτρα παραγωγή του Martin Brändström που ως παραγωγός εμπλούτισε και άλλο τον ρόλο του σε σχέση με τα φυσικά metal όργανα (αν και δεν υστερεί σε metal χαρακτήρα και αυτό είναι από τα ελάχιστα credits του “Moment”); Τι μπορεί να φταίει και ποιός δύναται να απαντήσει;
Μάλλον κανείς. Οι γνώμες θα εξακολουθήσουν να διΐστανται, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη κυκλοφορία τους αλλά στη συνείδησή μου, έχει χαρακτεί για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια ως πιστός ακόλουθός τους η αμφιβολία για το μέλλον τους. Το album είναι μέτριο αν το κρίνεις με αυτόνομα κριτήρια και θα έλεγα αναμάσημα της ίδιας συνταγής με το “Atoma”. Σημάδια κόπωσης; Ωρίμανση; Αλλοτρίωση; Μάλλον τείνω προς το πρώτο, μάλλον γιατί υπήρξα (και θα είμαι) φανατικός φίλος της Τέχνης τους και ντρέπομαι να δεχτώ ότι οι περιστάσεις που αφορούν το παγκόσμιο metal γίγνεσθαι τους ξεπέρασαν αυτή τη φορά.
Θέτοντας μπροστά την όποια αντικειμενικότητα διαθέτω για ένα από τα μεγαλύτερα πάθη της ζωής μου, αξιολογώ τα κομμάτια ως γενικώς σε καλό επίπεδο, αν τα συγκρίνεις με το γενικότερο, αυτής της δεκαετίας, παρόν τους. Τα “Phantom Days”, “Identical to None”, “Standstill” και “Eyes of the World” είναι κάποιες από τις στιγμές στα οποία φαίνεται κάποιο ισχνό μεγαλείο αλλά από εκεί και πέρα αυτό που θα συναντήσει ο ακροατής είναι άσκοπη φλυαρία και προεφηβικός λυρισμός σε κομμάτια όπως το “Remain in the Unknown”, “Ego Deception”, “Transient”, “A Drawn Out Exit”, “Failstate” και “In Truth Divided” που ενώ ξεκινούν με ενδιαφέρον, ξαφνικά εισχωρούν ασύνδετα και ξεκάρφωτα σημεία που δείχνουν μια με το στανιό “πλήρωση” των συνθέσεων, σαν να προσπαθείς να μην τελειώσεις πάνω στη σεξουαλική πράξη για “ακόμη λίγο μπες – βγες”.
Το βασικό που λείπει είναι το συναίσθημα της πορώσεως. Άνευρες κλιμακώσεις, “γλυκούλικα” ρεφρέν που έχουν ξανακουστεί και μάλιστα από “απόγονους”, στα σίγουρα επαγγελματικό τεχνολογικά αλλά αυτό και μόνο αυτό είναι το ένα αδιαπραγμάτευτο στοιχείο όλης αυτής της ανισότητας. Το άλλο είναι φυσικά η προσωποποίηση της ποίησης στα όσα γράφει ο Mikael Stanne ο οποίος παραμένει αξεπέραστος στη στιχουργία, γεγονός που υποβιβάζει ακόμη πιο πολύ το “Moment” που δεν μπορεί να την υποστηρίξει μουσικά. Οι Amott και Reinholdz προσπαθούν φιλότιμα να εκτελέσουν άρτια το υλικό αλλά αυτό δεν είναι καν κριτήριο ποιότητας όταν αυτό είναι αδύναμο.
Και αν θέλεις να τους συγκρίνουμε με το αιώνιο “αντίβαρό” τους, οι In Flames έχουν παραδώσει μια ακολουθία άρτιων δίσκων που σε καμία περίπτωση δεν μείωσαν την εικόνα της μπάντας τους, εκτός από το “κατάπτυστο” γεγονός ότι ξανοίχθηκαν στο mainstream. Οι Dark Tranquillity βέβαια ουδέποτε συγκινήθηκαν από το mainstream και ούτε το εικαστικό ρεύμα που ακολουθούν δηλώνει κάτι τέτοιο, το μεμπτό είναι η συνθετική δυναμική τους εν έτει 2020. Νιώθω απογοητευμένος, προδομένος όχι, δεν είναι καιρός αυτός ούτε για ηρωοποιήσεις ούτε για αποκαθηλώσεις. Απλά υπομονή μέχρι την επόμενη full length δουλειά τους που αν είναι μια από τα ίδια, καλύτερα να το κλείσουν το μαγαζί.
Εύχομαι να βρουν κάτι που να τους νευριάσει πραγματικά και να επανέλθουν με έναν αξιοπρεπή melodic death metal δίσκο που θα σαρώσει το είναι μου έστω για μια τελευταία φορά. Εύχομαι να τους δω να ξαναστέκονται στα πόδια τους. Το παρόν πάντως, σίγουρα δεν θα συγκαταλέγεται στις συχνές επισκέψεις μου. Συγγνώμη αλλά αυτή τη φορά, απλά δεν…
Facebook: https://www.facebook.com/dtofficial
Official page: http://www.darktranquillity.com/
748 
