Είδος: Thrash / Death Metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας: 21 Ιουνίου 2024
Remasters (οκ, όχι ακριβώς) συνέχεια για τους πολιτογραφημένους στις U.S. Cavalera family που κυκλοφορούν από πέρυσι και υπό την αιγίδα της Nuclear Blast τις παλαιές δουλειές των Βραζιλιάνων θρύλων Sepultura σε μορφή διασκευών από τα 2 αδέρφια, Max και Igor, οι οποίοι χρησιμοποιούν το όνομα Cavalera χωρίς το συνθετικό “Conspiracy” το οποίο χρησιμοποιείται για το original υλικό τους (όταν ηχογραφούν δηλαδή γιατί πέρασαν και 6 χρονάκια από το “Psychosis”. Έτσι, μετά τα “Morbid Visions” / “Bestial Devastation” του 2023, σειρά έχει το “Schizophrenia” το οποίο προσφέρεται με το νέο single “Nightmares of Delirium’.
Φυσικά δεν χρειάζεται να πω πολλά λόγια για το αυθεντικό album. Πρόκειται για μια σημαντικότατη κυκλοφορία του 1987, ένα ορόσημο για τους ίδιους τους Sepultura αλλά και για την cult Cogumelo Records που διέδωσε τη Βραζιλιανική metal σκηνή στην υφήλιο. Βάρβαρο και αρκετά τεχνικό – για την εποχή – πρωτόλειο death / thrash, ένα καινοτόμο τότε υβρίδιο που αναμείγνυε την τρέλα των Slayer με την μοχθηρία των Celtic Frost σε ακατέργαστη μορφή που εξέφραζε την ακόμη μεγαλύτερη βία που επιζητούσε το κοινό της ακραίας μουσικής. O ήχος στις επανεκτελέσεις είναι καλύτερος χωρίς να χάνει το αυθεντικό primitive συναίσθημα και βοηθάει να αποδοθεί εκ νέου η ένταση του δίσκου. Ο Max ακούγεται θηριώδης και στα γνωστά του standards χουλιγκανισμού.
Πέρα από το “Nightmares of Delirium” το οποίο είναι πάρα πολύ καλό και σχετικά πιο thrashy, κομμάτια σαν το “From the Past Comes the Storms”, το φοβερό instrumental “Inquisition Symphony” και τα “Screams Behind the Shadows” / “Septic Schizo” (πάρε να ‘χεις μάι λαβ!) είναι μερικές από τις απτές αποδείξεις του δυναμισμού του heavy metal και των ακραίων απολήξεών του. Φυσικά για τους κατόχους του original “Schizophrenia” η αγορά αυτής της version δεν είναι επιβεβλημένη αν και δεν θα την χαρακτήριζα αχρείαστη. Είναι μια τεκμηρίωση ουσιαστικά για τη διαχρονικότητα και την επιδραστικότητα του album των Sepultura, με υλικό που στέκεται άνετα ακόμη και στο σήμερα. Μια δουλειά που θα ξυπνήσει σίγουρα χαμογελαστές μνήμες στους παλαιούς μεταλλάδες και μακάρι να προσελκύσει και νέους, “εκκολαπτόμενους” μανιακούς που μέσω αυτής της μουσικής θα διοχετεύσουν την οργή για το κατάμαυρο μέλλον που τους παρέδωσαν οι προηγούμενες γενιές. Μια δόση ηχητικού “Fight Club” με απλά λόγια.
537