Είδος: Death metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 17 Σεπτεμβρίου 2021
Φαίνεται ότι το 2021 έχουν βαλθεί όλες οι θρυλικές μπάντες να απογοητεύουν διαρκώς τον ταλαίπωρο (και για πολλούς ημίτρελο) γράφοντα. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Kατ’ ευθείαν στο βραστό λοιπόν (αστειάκι, κλεμμένο): νέο album από τους Carcass, ένα από τα ενδοξότερα ’90s crossover σχήματα με τουλάχιστον δυο από τις ενδοξότερες στιγμές από καταβολής του γενικότερου metal ήχου και φυσικά αναφέρομαι στα συγκλονιστικά “Heartwork” και “Swansong”. Οκ, ανήκω κι εγώ σ’ αυτούς που στεναχωρέθηκαν με την απουσία τους από τα δισκογραφικά δρώμενα, έχοντας την πεποίθηση ότι είχαν πολλά να δώσουν ακόμη με τη συγκεκριμένη χωροχρονική δυναμική.
Η επιστροφή τους το 2013 με το “Surgical Steel” μου άρεσε αρκετά αν και σίγουρα δεν μου προσέφερε τις δονήσεις που περίμενα, εντούτοις όμως επρόκειτο για κάτι παραπάνω από αξιόλογη δουλειά που τιμούσε τη “φανέλα”. Πάλι παύση για οκτώ συναπτά έτη και ερχόμαστε στο σήμερα με το “Torn Arteries” που με άφησε με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Και εξηγούμαι.
Δεν ξέρω τι είχαν στο νου τους οι Steer / Walker αλλά αυτό που δημιούργησαν θυμίζει κατά το ήμισυ σχεδόν κάποια περασμένα μεγαλεία. Το έτερο ήμισυ, από την αρχή του δίσκου μέχρι και το (παντελώς αδιάφορο) σχεδόν δεκάλεπτο “Flesh Ripping Sonic Torment Limited” είναι ένας αχταρμάς riffs – πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι, με έναν “progressive” μανδύα που ίσως και να ξεγελάσει κάποιους με την διαφορετικότητα που επιδεικνύει το υλικό. Με τη διαφορά ότι μάλλον δεν τους βγαίνει όπως οραματίστηκαν. Οι λογής δυσαρμονίες ακούγονται επτηδευμένες, η μίξη του Carcass metal με εμβόλιμα μέρη που θυμίζουν (ενδεικτικά) Rainbow (ζντόινγκ!) και Dream Theater του “Falling Into Infinity” (καραζντόϊνγκ εις τον κύβο) δεν λειτουργούν ούτε κατ’ ελάχιστον στην ύψωση του ενδιαφέροντος και γενικά οι συνθέσεις πάσχουν εμφανώς από έμπνευση.
Αυτό αλλάζει δραστικά στο υλικό που απομένει (και δη στα “Kelly’s Meat Emporium”. “In God We Trust”, “Wake Up and Smell the Carcass / Caveat Emptor” και “The Scythe’s Remorseless Swing”), τόσο που νομίζεις ότι πρόκειται για ένα ξεχωριστό, αυτόνομο EP μέσα στο “Torn Arteries”. Αυτά τα κομμάτια, ναι, σε επαναφέρουν στην εικονική πραγματικότητα μιας μπάντας που είσαι οικείος μαζί της, χωρίς εξηγήσεις και αναλύσεις. Πολυσχιδή αλλά άμεσα και εύληπτα, με ωραίους Coroner-ικούς άρρητους ρυθμούς, συμπαγή riffολογία, οντολογική γέφυρα με τον πάλαι ποτέ θρύλο του ευρωπαϊκού metal.
O ήχος αναμενόμενα είναι τέλειος, πριμαριστός και διαυγής, ο Steer στέκεται πολύ καλά στα ερμηνευτικά του καθήκοντα διατηρώντας το “μοχθηρόν” της χροιάς του αλλά όπως είπα, θεωρώ ότι οι Carcass βρίσκονται σε μεταβατικό στάδιο ψάχνοντας να βρουν μια νέα ταυτότητα. Πως να το κάνουμε, ο συνδυασμός των ετερόκλητων ηχοτοπίων που θέλησαν να εγκολπώσουν οι Carcass μέσα στη μουσική τους, απλά δεν λειτούργησε καλά. Και αυτό ακούγεται ξεκάθαρα στο υλικό που είναι αντιπροσωπευτικό του ονόματός τους και εκεί, τα μεσήλικα (πλέον) τσογλάνια από το Λίβερπουλ δείχνουν τα δόντια τους.
Με μια λέξη; Μετριότητα και όχι χρυσή. Θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν ένα EP το οποίο θα είχε τα φόντα να είναι ό,τι σπουδαιότερο έχουν παρουσιάσει ποτέ. Επέλεξαν το δρόμο της μουσικής βιομηχανίας που όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα, δείχνει ότι πνέει τα λοίσθια ως καθοριστικός παράγοντας επιβίωσης μιας μπάντας – για να μη πω ότι την σαμποτάρει με τα συμβόλαια, τις συμφωνίες και γενικά όλα τα ΠΡΕΠΕΙ εμπορικών μεγεθών όπως οι deathsters.
Να σου το θέσω ποδοσφαιρικά παρομοιάζοντας τους Carcass σαν ποδοσφαιρική ομάδα που έπαιξε εκτός έδρας: 6-0 στο ημίχρονο, 6-4 το τελικό σκορ. “Κάναμε κάποια λάθη στην άμυνα, το παλέψαμε στο δεύτερο ημίχρονο, μειώσαμε, αλλά τα νεύρα του προπονητή μας είναι κουρέλι και σκέφτεται να αναστήσει τον Tsigalko και να μας ξεσκίσει στο training αλλιώς θα μας στείλει δανεικούς στον Οδυσσέα Κορδελιού να ψηθούμε”. Ιφ γιού νόου γουάραμίιν. Αυτά τα ολίγα για το “Torn Arteries” όχι για κάποιον άλλο λόγο εκτός από το ότι απλά δεν είναι για πολλά.
Facebook: https://www.facebook.com/OfficialCarcass
581 
