Οι Breeding the Shadows είναι ένα συγκρότημα το οποίο δεν μπορεί να χωρέσει σε ταμπέλες. Πως θα μπορούσε άλλωστε όταν ο ήχος τους είναι ένα ταξίδι από τους Dead Can Dance μέχρι τους Amenra και ενδιάμεση στάση τους Lamb of God.
Η βαριά και σκοτεινή τους μουσική, αγκαλιάζει το concept των στίχων, προσφέροντας απλόχερα στον ακροατή αυτό που περιγράφουν στο bandcamp τους: “Μια βουτιά στα σκοτεινά νερά της μουσικής τους, για να ακολουθήσει η κάθαρση”.
Με την ευκαιρία του live τους στο Nomads στις 6 Μαΐου (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ), ο Βαγγέλης Γιαννακόπουλος βρέθηκε με το συγκρότημα για μια συζήτηση γύρω από τους ίδιους, αλλά και το concept του δίσκου.
–Επειδή δεν έχετε ξαναμιλήσει για την μπάντα, θα ξεκινήσουμε από τα πολύ τετριμμένα οπότε θα ήθελα να μας πείτε πως ξεκινήσατε;
Θάνος: Ξεκινήσαμε περίπου το 2017. Με τον Θοδωρή (drums) παίζουμε πολλά χρόνια μαζί και πριν είχαμε μια Post Punk μπάντα, τους Delightful. Κάποια στιγμή συζητώντας του είπα ότι θα ήθελα να παίξω σε μία metal μπάντα, γιατί το ακούω αυτό το είδος από έφηβος. Ήταν στην ίδια φάση και ο Θοδωρής ο οποίος άκουγε πολύ post-metal εκείνη την εποχή, οπότε αποφασίσαμε να κινηθούμε σε αυτόν τον ήχο. Βρήκαμε και τον Αλέξανδρο (κιθάρα), μετά από ένα αρκετά αστείο γεγονός, ο οποίος είναι καταπληκτικός μουσικός και ταιριάξαμε. Δοκιμάσαμε κάποιες φωνές αλλά δεν προχώρησε, οπότε όταν φτάσαμε στο σημείο να γράψουμε τον δίσκο, προσεγγίσαμε την Alice την οποία την γνωρίζαμε ήδη και δεν είχε εμπειρία με άλλο σχήμα. Τα υπόλοιπα ήρθαν πολύ αυθόρμητα, καθώς είχαμε έτοιμη τη μουσική οπότε η Alice έβαλε τους στίχους και την φωνή.
Alice: Γνώριζα τον Θάνο και τον Θοδωρή και μου είπαν: “Ξέρουμε ότι κάνεις μαθήματα για brutal φωνητικά, θα ήθελες να δοκιμάσουμε να παίξουμε μαζί;”. Εδώ να πω ότι τα ακούσματα μου ήταν αρκετά διαφορετικά από αυτά των παιδιών. Ειδικά εκείνη την εποχή άκουγα πολύ Lamb of God, Opeth, Black Dahlia Murder. Η φωνή του Randi Blythe με ενέπνευσε να αρχίσω να ασχολούμαι με τα brutal φωνητικά. Οπότε πήγα σε μία πρόβα τους και μετά από αρκετά πειράγματα που μου έκαναν τελικά προχωρήσαμε μαζί. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό και πιστεύω ότι ταίριαξαν ωραία τα διαφορετικά μας ακούσματα.
Θάνος: Αν ένα κομμάτι μας ακούγεται σαν να είναι 5 διαφορετικά κομμάτια μαζί, είναι γιατί συνδυάζονται τα ακούσματα όλων και οι διαδικασίες είναι δημοκρατικές. Με ενδιαφέρει αυτό και στη μουσική που ακούω. Θέλω να με εκπλήσσει.
–Το όνομα Breeding The Shadows πως προέκυψε;
Θάνος: Το όνομα ήταν ιδέα μιας φίλης και μας το πρότεινε όταν ψάχναμε όνομα για την μπάντα και δεν είχαμε φανταστεί πόσο δύσκολο είναι να βρεις. Εμένα μου άρεσε και το “Μηλινόη”. Η Μηλινόη ήταν νύμφη της αρχαίας μυθολογίας, η οποία προκαλούσε τους νυχτερινούς εφιάλτες και την τρέλα. Αλλά οι υπόλοιποι στη μπάντα μου είπαν ότι ακούγεται σαν ταβέρνα και το αφήσαμε (γέλια). Οπότε όταν μας πρότεινε το “Breeding the Shadows” η φίλη μας, συμφωνήσαμε όλοι και ουσιαστικά ήταν η αφετηρία όλου του concept του δίσκου.
–Το concept είναι κάτι που ήθελα να συζητήσουμε. Από ό,τι κατάλαβα, η μουσική ήταν έτοιμη οπότε όταν ήρθε το 2019 η Alice, δημιούργησε το concept του δίσκου.
Alice: Το 2019 μόλις είχα γυρίσει από το μεταπτυχιακό μου και είχα ασχοληθεί αρκετά με το κομμάτι του εφιάλτη, την αρχέτυπη έννοια της σκιάς και την ψυχολογία γενικότερα, οπότε ήταν πολύ ωραία σύμπτωση κάτι που ασχολούμαι σε εικαστικό επίπεδο, να είναι και το όνομα της μπάντας που θα παίξουμε μαζί. Οπότε, οι στίχοι των κομματιών έχουν μια συνέχεια, είναι μια ιστορία του τί σημαίνει “Breeding the Shadows” (σ.σ. αναπαράγοντας τις σκιές).
–Το concept σαν ακροατή μου έβγαλε κάποιες όμορφες αντιθέσεις. Υπάρχουν σημεία που δεν καταλαβαίνω αν οι στίχοι αναφέρονται σε αυτόν που βιώνει το σκοτάδι ή σε αυτόν που το έχει απέναντί του. Θα ήθελα να μου το αναπτύξετε λίγο παραπάνω.
Alice: H κοπέλα που αφηγείται την ιστορία έχει χάσει τη σκιά της, της την έχουν κλέψει για την ακρίβεια, οπότε όλοι οι εφιάλτες της γίνονται πραγματικότητα. H χρήση καθαρών αλλά και brutal φωνητικών, προσπαθούν να δείξουν τον διάλογο που έχει με τους εφιάλτες της, τη Μόρα η οποία την επισκέπτεται και άλλες οντότητες που βλέπει. Προς το τέλος του δίσκου, έχουμε το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου (“Breeding the Shadows”), όπου εκεί περιγράφουμε μια οντότητα η οποία κλέβει τις σκιές των άλλων, για να τις αναπαραγάγει (breed) και να κατευνάσει τους εφιάλτες της επειδή η δική της δεν της έφτανε. Αυτό που έχουμε σαν ιδέα, είναι ότι η σκιά είναι ο φύλακας μας από τους εφιάλτες και αν τη χάσουμε, τότε εκείνοι γίνονται πραγματικότητα. Οπότε η οντότητα αυτή, βρήκε αυτόν τον τρόπο για να γλυτώσει από τους εφιάλτες, να αναπαράγει συνεχώς σκιές.
Στο τέλος όμως ο χαρακτήρας μας ξυπνάει και καταλαβαίνει ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο.
Στον δεύτερο δίσκο μας σκοπεύουμε να συνεχίσουμε αυτήν την ιστορία.
–Το εξώφυλλο του δίσκου είναι ένα πρόσωπο το οποίο δεν έχει χαρακτηριστικά. Ποιος το έφτιαξε;
Alice: Εγώ έφτιαξα το εξώφυλλο του δίσκου, καθώς ασχολούμαι αρκετά και με τη ζωγραφική. Το πρόσωπο δεν έχει χαρακτηριστικά, έχει μόνο μάτια και μια γραμμή χωρίζει το πρόσωπο σε δύο μισά. Τον πίνακα τον είχα ονομάσει: “The just” (ο δίκαιος).
–Η φιγούρα στο εξώφυλλο είναι αυτός που βιώνει το σκοτάδι ή είναι αυτός που είναι απέναντι από αυτόν που το βιώνει;
Alice: Είναι ο ίδιος άνθρωπος σε όλα. Αυτός ο άνθρωπος έχει πλάσει αυτήν την ιστορία για να κατευνάσει τον ίδιο του τον εαυτό. Η καθημερινότητα και όλα τα προβλήματα που βιώνει ο άνθρωπος είναι αυτά που του δημιούργησαν αυτόν τον διχασμό στο δικό του κεφάλι.
–Να σου πω την αλήθεια, το εξώφυλλο μου φέρνει μια πιο splatter έκδοση του “Scenes of a memory” των Dream Theater. Στο τέλος του bio που βρίσκουμε στο Bandcamp διαβάζουμε την προτροπή προς τον ακροατή, να βυθιστεί στα σκοτεινά νερά της μουσικής ώστε μετά να έρθει η κάθαρση. Η μπάντα πως βιώνει την μουσική που παίζει;
Θάνος: Όποιος και να είσαι, έχεις να αντιμετωπίσεις τα ερεθίσματα και τα συναισθήματα που περιγράφουμε στον δίσκο. Μερικές φορές αυτά γίνονται και ανάγκες, τις οποίες η τέχνη σε βοηθά να τις μετουσιώσεις εκ του ασφαλούς σε κάτι πιο μαύρο. Η προσέγγιση αυτή βοηθά στο να μην είναι τελικά τόσο τρομακτικά αυτά που νοιώθεις. Δεν αναφέρομαι στην απευαισθητοποίηση, αλλά περισσότερο σε αυτό που έκαναν οι Amenra στο τέλος του live τους στην Αθήνα. Είχαν τις λέξεις “Αγάπη και Φως” αλλά με μαύρο φόντο. Μπορεί να μιλάμε για αγάπη και φως και να έχουμε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μας αλλά φτάνει να γίνεται μονοδιάστατο. Την αγάπη μπορείς να την νοιώσεις και μέσα από τον πόνο ή τις κακουχίες.
–Εσύ Alice, που έχεις γράψει και τους στίχους, συντονίζεσαι με όλο αυτό;
Alice: Μου αρέσει να τραγουδάω πιο πολύ με brutal φωνητικά γιατί νοιώθω ότι όντως με οδηγεί σε κάθαρση. Τα φωνητικά αυτά από μόνα τους είναι τόσο έντονα σαν εμπειρία, που μετά μπορείς να βγεις μόνο πιο ήρεμος από αυτό. Είναι έτσι κι αλλιώς στερεότυπο, ότι όσοι βγάζουν τον θυμό τους στην μουσική τους, στην προσωπική τους ζωή είναι πιο ήρεμοι κι εγώ αυτό το ενστερνίζομαι. Επειδή έχω γράψει τους στίχους, δεν χρειάζομαι κάποιο χρόνο για να μπω μέσα σε αυτό, μπαίνω αμέσως και πραγματικά περνάω υπέροχα. Μου δίνει κάτι το οποίο είναι μοναδικό.
–Από το 2019 που δημιουργήθηκε η μπάντα μέχρι σήμερα, έχουν γίνει γεγονότα για δύο ζωές. Μια μπάντα που περιγράφει τόσο πολύ τον εσωτερικό κόσμο, εμπνέεται από όλο αυτό που έχει συμβεί ή σοκάρεται;
Θάνος: Αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί συλλογικά, είναι καθαρά ατομικό πως το βίωσε ο καθένας και τελικά πως πέρασε στη μπάντα. Προσωπικά πιστεύω ότι μια τόσο νοσηρή κατάσταση που μας στέρησε το “κοντά”, το “μαζί”, στερεί και τα ερεθίσματα που μπορεί να σε οδηγήσουν να φτιάξεις κάτι. Πέρα από τα πρακτικά ζητήματα που δεν μπορούσαμε να βρεθούμε στο ίδιο δωμάτιο και να παίξουμε όλοι μαζί πιστεύω μας πήγε πίσω. Εγώ καθόμουν κι έγραφα γιατί έτσι κι αλλιώς εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο από μικρός. Βέβαια δεν ξέρω πως μπορεί αυτό να έρθει στην μπάντα, γιατί δεν είναι ο τρόπος που λειτουργούμε. Κάθε κομμάτι που γράφουμε θέλει αρκετή δουλειά και σκέψη. Μπορεί να μην ζούμε από αυτό, αλλά είναι μια σκληρή δουλειά και τώρα που έχουμε ενεργοποιηθεί και πάλι κοινωνικά, πιστεύω ότι θα μας δώσει ερεθίσματα να προχωρήσουμε κι εμείς.
Alice: Με όλον αυτόν τον φόβο που υπήρχε, ειδικότερα ο φόβος του θανάτου, εμένα με μπλόκαρε και δεν μπορούσα να δημιουργήσω. Το θέμα είναι τώρα να φύγουμε από τη μονάδα που πραγματεύεται και το πρώτο album και να περάσουμε στο συλλογικό, στο όλοι μαζί και τι μπορούμε να κάνουμε απέναντι στους εφιάλτες μας που δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μας. Οι εφιάλτες μπορεί να είναι κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, οπότε η μόνη έμπνευση που μου έδωσε αυτή η περίοδος που ήμασταν στατικοί είναι πως θα περάσουμε στο “όλοι μαζί”.
–Μιας και ανέφερες το “συλλογικό” δεν μπορώ να μην πάω την κουβέντα στο Metal Solidarity που συμμετέχετε. Πως βλέπετε την κίνηση αυτή αλλά και την συνέχειά της;
Alice: To πρώτο φεστιβάλ ήταν εντυπωσιακό. Μέσα σε ένα μήνα μάζεψε άπειρο κόσμο και όλοι εργάστηκαν πάρα πολύ και εθελοντικά. Από τα παιδιά που κρατούσαν το bar μέχρι τις μπάντες που έπαιξαν. Σίγουρα αυτό είναι πολύ καλό πρώτο βήμα και απάντηση για το τι μπορούμε να κάνουμε συλλογικά. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι πρώτο βήμα στον χώρο της metal μουσικής, γιατί στο punk και στο hip hop που έχουν πιο ξεκάθαρο πολιτικό πρόσημο, αυτές οι κινήσεις είναι πιο συνηθισμένες. Πιστεύω ότι θα ξαναγίνει ένα φεστιβάλ γιατί οι συνελεύσεις είναι ακόμα ζωντανές και θα έχει και άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Θάνος: Συνεχίζοντας αυτό που έλεγε η Alice πριν, θεωρώ ότι η μουσική είναι η πιο κοινωνική τέχνη. Εγώ παίζω μπάσο κι εσύ γράφεις σε ένα περιοδικό, αυτήν την στιγμή συζητάμε για την μπάντα, κάποια στιγμή μπορεί να βρεθούμε σε live ενός άλλου συγκροτήματος και να είμαστε μαζί στο κοινό, οπότε είναι μια τέχνη που όλοι μαζί κάνουμε. Όταν βγάλαμε το album, υπήρχαν άνθρωποι από Ισπανία και Ρωσία οι οποίοι έκαναν review στο υλικό μας και για να συμβεί αυτό πάει να πει ότι συνδέθηκαν με την μουσική μας.
–Νομίζω το είχες γράψει και στο Facebook. Ότι χωρίς να είστε σε εταιρεία και χωρίς να έχετε κάνει ιδιαίτερο promo, η μουσικής σας έχει φτάσει σε χώρες που δεν το περιμένατε.
Θάνος: Ναι και ήταν πολύ πηγαίο και αυθεντικό. Πραγματικά με συγκίνησε και αξίωσε όλο αυτό που κάνουμε.
–Από ότι κατάλαβα είστε φάση που ετοιμάζετε τον καινούργιο δίσκο. Τι μπορείτε να μας αποκαλύψετε για αυτόν;
Θάνος: Και να θέλαμε δεν μπορούμε να σου πούμε ακριβώς γιατί αλλάζει συνεχώς. Υπήρχαν κομμάτια που θύμιζαν συνέχεια του πρώτου δίσκου, αλλά μετά αποφασίσαμε ότι δεν θέλουμε κάτι τέτοιο και το αφήσαμε. Βέβαια το στιχουργικό κομμάτι και το concept είναι στα χέρια της Alice.
Alice: Θα ήθελα να είναι ένα παραμύθι σε συνέχεια του πρώτου album. Η κατεύθυνση που θα ήθελα να δώσω είναι πάνω στο σημείο που ανέφερα πριν, ότι πρέπει να είμαστε όλοι μαζί για να πολεμήσουμε τους εφιάλτες μας. Σε κάθε περίπτωση δεν θα ήθελα να είμαστε κολλημένοι σε κάποιο είδος και θα ήθελα να το διασκεδάσουμε πολύ, για να περάσει μετά και σε εσάς που θα το ακούσετε.
–Τον καινούργιο δίσκο θα τον βγάλετε κι αυτόν μόνοι σας ή σκέφτεστε να πλησιάσετε κάποια εταιρεία;
Θάνος: Είναι τόσο εύκολο πια να βγάλεις την μουσική σου διαδικτυακά που ίσως θα μπορούσε να υπάρξει μια συμφωνία μόνο για να βγάλουμε τον δίσκο σε φυσική μορφή. Θα δούμε.
–Χρειάζεται η φυσική μορφή. Ειδικά όταν έχετε ένα τόσο όμορφο artwork. Θα παίξετε κάτι καινούργιο στο live σας στο Nomads;
Θάνος: Δεν το έχουμε αποφασίσει ακόμα. Θα δείξει. Θέλω όμως να σε ρωτήσω πως θα περίμενες εσύ τον επόμενο δίσκο μας.
–Επειδή έχετε black metal αισθητική χωρίς να είστε black metal, θα περίμενα κάτι σκοτεινό ακόμα κι αν είχε disco ρυθμό. Το κλείσιμο της κουβέντας είναι δικό σας.
Θάνος: Σε ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σου αλλά ευχαριστούμε και όποιον έχει ακούσει το υλικό μας, έχει ταυτιστεί ή το έχει προτείνει. Με όλον αυτόν τον κόσμο είναι σαν να γνωριζόμαστε και είναι πολύ σημαντικό σε μια περίοδο αποξένωσης που ζούμε. Λίγη υπομονή και κάτι καλό θα βγει.
Alice: Σε ευχαριστώ κι εγώ για την πρωτοβουλία να έχουμε αυτήν την κουβέντα. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχει ένα δυνατό underground κίνημα από μπάντες που πειραματίζονται.
666 
