Είδος: Hard rock, Blues rock, Psychedelic rock
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Ιουνίου 2020
Οι Σουηδοί Blues Pills αποτελούν την τελευταία δεκαετία ένα σχήμα-σταθμό για την hard rock blues κοινότητα, με έναν αναμφισβήτητα μοναδικό τρόπο αναβίωσης/εξέλιξης της συγκεκριμένης σκηνής και την απαράμιλλη φωνή της Elin Larsson να αποτελεί σημείο αναφοράς για το σχήμα αλλά και για μπάντες που δημιουργήθηκαν έκτοτε. Οι οπαδοί αυξάνονταν χρόνο με το χρόνο και οι περιοδείες που πραγματοποιήθηκαν συνέβαλλαν ώστε ο πυρήνας να διευρυνθεί αρκετά.
Μετά από το άκρως επιτυχημένο ντεμπούτο τους το “Blues Pills” το 2014 το οποίο κατόρθωσε να φτάσει μέχρι το Νο 4 των γερμανικών charts (ενώ είχαν προηγηθεί 2 EPs “Bliss” (2012) και “Devil Man” (2013) με τα οποία μας συστήθηκαν και μας προϊδέαζαν για το τι θα ακολουθήσει), προχώρησαν στην κυκλοφορία του “Lady In Gold” (2016) το οποίο δεν ικανοποίησε τόσο τους κριτικούς (και δικαιολογημένα), μιας και παρουσιάζονται κάπως νωθροί και άνευροι συνθετικά σε σχέση με τα standards που έθεσαν όταν έκαναν το μπαμ στο ξεκίνημά τους. Παρά τα όχι τόσο θετικά σχόλια, το εν λόγω πόνημα σκαρφάλωσε στο Νο1 στη Γερμανία και κινήθηκε πολύ καλά σε πωλήσεις κυρίως στη Βόρεια Ευρώπη.
Η αποχώρηση του drummer Cory Berry το 2014 δε θεωρήθηκε ουσιώδης, όμως στις συζητήσεις των fans η φυγή του βιρτουόζου κιθαρίστα Dorian Sorriaux το 2018 θεωρήθηκε μεγάλο πλήγμα. Ο Sorriaux όμως ήταν μία ανακάλυψη του μπασίστα Zack Anderson όταν οι Blues Pills βρίσκονταν στη Γαλλία το 2011 και τσίμπησαν τον 16χρονο τότε ταλαντούχο κιθαρίστα, επομένως εκ των έσω γνώριζαν ότι μπορούν να επανέλθουν δυναμικά. Ο Zack Anderson άφησε το μπάσο, έπιασε την κιθάρα και επιδόθηκαν όλοι στην δημιουργία του “Holy Moly!” που κυκλοφορεί φέτος το καλοκαίρι, με την κομβική συμβολή του βραβευμένου με Grammy παραγωγού, Andrew Scheps (Red Hot Chili Peppers, Iggy Pop, Black Sabbath, Rival Sons κ.α.).
Οι Blues Pills ήταν έτοιμοι για τη μεγάλη επάνοδο κάτι που επιβεβαιώθηκε περίτρανα από το αποτέλεσμα. Το “Holy Moly!” περιλαμβάνει 11 εμπνευσμένες συνθέσεις που μέλει να μας απασχολήσουν για πολύ καιρό. Μπλέκουν άριστα τις phych-rock επιρροές τους με τα blues, τα οποία ακουμπούν περισσότερο στον ευρωπαϊκό blues-rock ήχο που διαμορφώθηκε τη δεκαετία του ’60 και ενίοτε το ύφος τους “διανθίζεται” με ανεπαίσθητα southern στοιχεία.
Σίγουρα παίζουν safe, δεν επιδίδονται σε πειραματισμούς, αλλά το γεγονός αυτό τους δίνει την άνεση να αξιοποιήσουν την κάθε πτυχή και ατού τους στο έπακρον. Στις τέσσερις πρώτες συνθέσεις κινούνται περισσότερο δυναμικά και ψυχεδελικά, με up tempo κομμάτια, τα οποία λειτουργούν ταυτόχρονα σαν κοινωνικοπολιτικές “δηλώσεις” όπως το “Proud Woman” και δυναμικές rock ιστορίες όπως το ενθουσιώδες “Low Road” και το άπαιχτο από όλες τις απόψεις (στίχο, σύνθεση, riffage, φωνητικά) “California”, που θα μπορούσε κάλλιστα να τους τοποθετήσει ανάμεσα σε μεγαθήρια του είδους τις “χρυσές δεκαετίες”.
Από το “Rhythm In The Blood” και έπειτα παραμερίζουν κάπως τα “Pills” και πιάνουν τα blues, μάλλον αναδεικνύουν περισσότερο αυτή την πτυχή τους. Το εν λόγω θέμα, ξεκινά το ηχητικό ενός παλιού αναλογικού ραδιοφώνου να ψάχνει συχνότητες και κολλάει στο απόλυτο hard blues κομμάτι της εποχής μας, με τη φωνάρα της Elin Larsson να “θρυμματίζει κόκαλα” και εμείς να κρατάμε στο μυαλό μας το τετράστιχο:
“You can hone your skills
And make a lot of bills
But ’less you got the rhythm
And the blues you’ll lose”
Στο “Kiss My Past Goodbye”, ο “ηχητικός καμβάς” τους πλαισιώνεται με πιο soul και αμυδρά alternative rock στοιχεία που ακουμπούν άψογα στα blues, ενώ το αργόσυρτο “Wish I’d Known” μας μεταφέρει με χθόνιο τρόπο στην εποχή των Fleetwood Mac της Peter Green εποχής τους και το δυνατό, δυναμικό και “τσαντισμένο” “Bye Bye Birdie” καθηλώνει με τις εκπληκτικές εναλλαγές και το πανέμορφο ψυχεδελικό μέρος στο fade out του. Το album κλείνει με την μία, εξαιρετική, αισθαντική-συναισθηματική μπαλάντα που αναδεικνύει τις φωνητικές αρετές της Larsson και δοκιμάζει τις δικές μας ευαίσθητες πτυχές.
Μην προσπαθείτε να τους συγκρίνετε με τους Graveyard ή να βρείτε στοιχεία των Rival Sons στον ήχο τους, είναι οι Blues Pills κι ήρθαν για να μείνουν και μας προσφέρουν μία από τις καλύτερες δουλειές για το 2020.
Εν τω συνόλω, έχουμε σαφέστατα να κάνουμε με μία μεγάλη επάνοδο. Δε χρειάζονται διθύραμβοι για να εκθειάσουμε το εξαιρετικό “Holy Moly!”, διότι το οτιδήποτε άξιο εμπεριέχει τα blues, μιλάει από μόνο του.
Facebook: www.facebook.com/BluesPills/
Instagram: www.instagram.com/bluespills/?hl=de
Twitter: www.twitter.com/bluespills?lang=de
Web-site: www.bluespills.eu/index.php/en/
652 
