Articles by Αλέξης Δρυμιώτης

Όσοι φτάσατε ή πλησιάζετε το midlife crisis σας μάλλον θα θυμάστε την Karyn από την αρχική της μπάντα με την οποία μοιραζότανε το όνομα, τους Crisis, μια μπάντα που ποτέ δεν έκανε  μεγάλο μπαμ εμπορικά αλλά είχε πάντα μια σεβαστή θέση και σχεδόν cult status στο underground της 90s thrash/hardcore σκηνής, εν μέρει λόγω της παρουσίας της ίδιας της Karyn που έφτυνε βρυχηθμούς ενώ ανέμιζε σαν μαστίγια τις τεράστιες τζίβες της. […]

Δύο χρονάκια μετά το εξαιρετικό “Thole” του 2017, μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες εκείνης της χρονιάς και το πρώτο άλμπουμ που άκουσα που συνδύαζε τόσο άψογα το noise rock με black/doom metal, και το νέο άλμπουμ των Βέλγων ήρθε να τους εκτινάξει σε άλλο επίπεδο. […]

Οι Bölzer μέσα στα λίγα σχετικά χρόνια παρουσίας τους έχουν αποδειχτεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις ακραίου metal, και με την καλή και με την κακή έννοια. Η καλή είναι προφανώς ο πρωτότυπος και άκρως αποτελεσματικός death/black ήχος τους, που έφερε μια πνοή φρέσκου αέρα σε ένα σχετικά κουρασμένο ιδίωμα. Η κακή είναι πως στην περίπτωση των Ελβετών έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα του τι γίνεται όταν οι αισθητικές εμμονές σου με προβληματικά θέματα υπερισχύουν οτιδήποτε άλλου και καταλήγεις περιστοιχισμένος από άτομα των οποίων οι προβληματικές εμμονές δεν περιορίζονται στο αισθητικό/αφηρημένο κομμάτι. Κοινώς, ο Okoi Jones έχει περικυκλώσει τον εαυτό του με γουρούνια και είναι ζήτημα χρόνου η δυσωδία να κολλήσει πάνω του μόνιμα. […]

Οκ, όλοι όσοι ασχολούνται έστω και περιστασιακά με το black metal ξέρουν πως όταν βλέπεις The Deathtrip πάντα υπάρχει ένα φάντασμα από πίσω που ονομάζεται Thorns, μιας και η μπάντα του Host έχουν αποδειχτεί άξιοι συνεχιστές του Snorre, με την ευλογία του ίδιου μάλιστα. Και οι λέξη κλειδί είναι “συνεχιστές”, γιατί μπορεί το “Deep Drone Master” να ακουγότανε λίγο σαν κλώνος (απολαυστικά πάντα), αλλά με το δεύτερο άλμπουμ τους ο Host δείχνει πως δεν αρκείται να αντιγράφει αλλά μπορεί και να κτίζει πάνω στα θεμέλια που έβαλε ο Νορβηγός-φαινόμενο. […]

Αν είναι κάτι που θεωρώ σαν τη μεγαλύτερη δύναμη του black metal είναι το πόσο ευέλικτο είναι, μπορείς να το συνδυάσεις με ένα αστεία μεγάλο αριθμό επιρροών και να εκφράσεις μια απίστευτη πληθώρα συναισθημάτων και για αυτό και συνεχώς εξελίσσεται, και σε αντίθεση με άλλα είδη μπορεί να κάνει κάθε τόσο κοιλιά στη δημοτικότητα αλλά ποτέ σε underground ποιότητα. Καμιά φορά όμως σε όλη αυτή την ποικιλία καλό είναι να επιστρέφουμε στα βασικά, και σαν βασικά δεν εννοώ το να επαναλαμβάνεις τα ίδια 3 Sarcofago/Bathory riff (όχι πως δεν έχει και αυτό την αξία του) αλλά το να ξαναγυρνάς στην συναισθηματική ηγεμονία του Μαύρου. […]

Νομίζω είναι πλέον  καιρός να παραδεχτούμε κάτι: τα εναπομείναντα “κλασσικά” μέλη των Mayhem δεν είναι ακριβώς συνθετικές ιδιοφυίες. Ναι, ο Hellhammer είναι μετρονόμος (και μισθοφόρος βασικά), ο Attila παραμένει καταπληκτικός ερμηνευτής και frontman και ο Necrobutcher… είναι ο Necrobutcher. Καλοί, χρυσοί (ή ίσως και όχι) αλλά χωρίς Blasphemer η ομάδα πλέον δεν παίρνει πρωτάθλημα. […]

Για είδη των οποίων οι οπαδοί συχνά περηφανεύονται για το σκότος  που κουβαλάνε και το πόσο ψαγμένα είναι, το doom και black metal κατά τα άλλα είναι πηγμένα από μπάντες τύπου “κοίτα πόσα ναρκωτικά παίρνω” και “βρίζω τον Χριστό και τους εβραίους επειδή είμαι τόσο edgy”. Είναι λοιπόν απίστευτα αναζωογονητικό όταν μέσα στον συρφετό ξεχωρίζουν μπάντες όπως οι מזמור (Mizmor) οι οποίοι κάνουν ότι κάνουν επειδή το έχουν ανάγκη να ξεράσουν τα σωθικά τους και από αυτό πηγάζει πραγματική ακρότητα και συναίσθημα. […]

Πολύ καλή φάση όταν μια μπάντα σε βοηθάει η ίδια να περιγράψεις τον ήχο της, και σε αυτή την περίπτωση ο αντικοινωνικός Πορτογάλος που επιμένει στην ανωνυμία μας δίνει την περιγραφή στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, πατάς το play και ακούς “Darkness and Fog”, ωμό, lo-fi black metal, ηχογραφημένο σε υπόγειο με υγρασία με μια κατσίκα να μασάει τα master tapes. […]