Όταν ξεκινάς να ακούσεις κάποιον δίσκο του ντουέτου αυτού, της καταστροφής, δεν είσαι ποτέ σίγουρος τι σε περιμένει. Οι Irrumator (Mick Kenney) και V.I.T.R.I.O.L. (Dave Hunt) είναι οι δυο Anaal Nathrakh και τα λόγια είναι περιττά. Δώσε λίγο χρόνο στην ψυχή σου να αντιμετωπίσει μια άλλη διάσταση της και επίστρεψε μετά να διαβάσει τι είπε ο Dave στον Δημήτρη Μαρσέλο, σε μια απολαυστική συνέντευξη.
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη!Οι Anaal Nathrakh σπρώχνουν πιο πέρα τα όρια της ακραίας μουσικής τα τελευταία 20 χρόνια. Περιμένατε να γίνετε, τρόπον τινά, ο ορισμός της ακρότητας;
Κυρίως θυμάμαι πως τα πράγματα στην αρχή ήταν ενθουσιώδη και ελεύθερα. Είμαστε ακόμη ενθουσιασμένοι με όσα κάνουμε και ακόμη, έχουμε την ελευθερία να κάνουμε αυτό που θέλουμε, αλλά τότε οι δυνατότητες και η αυτονομία ήταν κάτι νέο για μας. Η σκέψη μιας δισκογραφικής συμφωνίας, κάποιοι να παίζει τα τραγούδια μας στο ραδιόφωνο, ό, τι μοιάζει σήμερα αυτονόητα για μια παρόμοια μπάντα με εμάς, κάθε μικρό γεγονός έμοιαζε τότε, εκπληκτικό. Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω πως και οι δύο θυμόμαστε πεντακάθαρα εκείνες τις εποχές, που δεν φαντάζουν τόσο μακρινές για εμάς. Πραγματικά, δεν νιώθουμε σαν άνθρωποι που βρίσκονται σε ένα μακρύ ταξίδι ανάπτυξης ή κάτι τέτοιο. Νιώθουμε απλά σαν άνθρωποι, που απλά έχουν κάνει περισσότερα πράγματα σε σχέση με σήμερα. Ο ορισμός της ακρόητας; Ίσως, κάπως έτσι. Δεν μας ενδιέφερε ποτέ να μας συγκρίνουν με άλλους με τρόπο που υπονοεί κάτι τέτοιο. Αλλά προφανώς, γνωρίζαμε πως η ακρότητα ήταν ο πυρήνας αυτού που θέλαμε να κάνουμε, και έτσι το να θεωρούμαστε μια από τις πιο ακραίες μπάντες, δεν μας εκπλήσσει. Αν και υπάρχει ένα επίπεδο, όπου η ακρότητα αυτή καθεαυτή αρχίζει να ακούγεται λιγότερο ακραία. Οι μπάντες θα μπορούν πάντα να γίνονται ταχύτερες ή κάτι τέτοιο, αλλά ο ήχος αρχίζει να μοιάζει με θολούρα, και όχι κατεδαφιστικός. Ενδιαφερόμαστε για την ακρότητα ως το σημείο του μέγιστου αντίκτυπου και βιαιότητας. Από κει και πέρα είναι περιττή.
Ηχογραφείτε albums δυο δεκαετίες με αποτέλεσμα έντεκα από αυτά. Η σύνθεση των Anaal Nathrakh είναι ο Irrumator και εσύ εξαρχής. Είναι ευκολότερο να δουλεύεις σαν ντουέτο και να οδηγείς τη μουσική εκεί που πραγματικά θέλεις να πάει; Πιστεύεις πως όσο περισσότεροι, τόσο μεγαλύτερο ο μπελάς;
Ναι, νομίζω πως είναι ακριβώς έτσι. Αρκετές φορές έχουμε συνεργαστεί με άλλος, προφανώς. Όλοι οι live μουσικοί μας και οι διάφοροι καλεσμένοι, με τους οποίους έχουμε ηχογραφήσει κ.ο.κ. Αλλά όταν έχει να κάνει με τον πυρήνα του δημιουργικού οράματος που δίνει καύσιμο στη μουσική, τη σχέση μας και τον τρόπο δουλειάς μας που πραγματοποιεί αυτό το όραμα με τον καλύτερο τρόπο, έχουμε συνειδητοποιήσει πως είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, με ένα τέτοιον τρόπο που δεν είμαστε με κανέναν άλλον. Σχεδόν κάθε φορά που κάποιος μας έχει προτείνει ή μας έχει πει πως νομίζουν ότι πρέπει να κάνουμε τα πράγματα, αυτομάτως και οι δύο συσπειρωνόμαστε και απαντάμε “με τίποτα” (γέλια). Οπότε ναι, θεωρώ πως όσο αφορά στους Anaal Nathrakh, είμαστε οι δυο μας και κανείς άλλος. Ποτέ δεν ξέρεις όμως, τι υπάρχει πίσω από τη γωνία. Αμφιβάλλω αν θα αλλάξει κάτι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Χρειάστηκαν 18 χρόνια για τους Nine Inch Nails να γίνουν δυο, οπότε ποιος ξέρει πόσα θα χρειαστούν για τους τρεις!
Φαίνεται πως οι Anaal Nathrakh είναι σαν το καλό κρασί. Όσο περνά ο χρόνος, τόσο καλύτερη η γεύση. Και πριν καλά καλά συνέλθουμε από την επίθεση των “The Whole of the Law” και “And A New Kind of Horror”, μας χτύπησε το “Endarkment”. Από που πηγάζει όλη αυτή η έμπνευση;
Εκτιμώ τον παραλληλισμό με το κρασί, σε ευχαριστώ για αυτό. Είμαι ευχαριστημένος που το πιστεύεις αυτό. Καλύτερα από το να παλιώνεις σαν γάλα. Ειλικρινά όμως, η έμπνευση δεν είναι κάτι για το οποίο ζοριστήκαμε. Η δημιουργία ενός album για μας δεν είναι σαν να προσπαθούμε να βρούμε αρκετές ιδέες και συναισθήματα. Είναι περισσότερο σαν να ανοίγεις την πόρτα σε μια κόλαση για να αφήσεις τις φλόγες ολόκληρες. Δεν ξέρω πως θα τα καταφέρναμε αν δουλεύαμε σαν τους The Beatles στα μεγαλεία τους. Σχεδόν στον ίδιο χρόνο που εμείς κάνουμε έναν δίσκο, έκαναν τέσσερις και άλλαξαν τον κόσμο. Αλλά για τα δεδομένα τους ιδιώματος μας το 2020, έχουμε παραπάνω από αρκετό υλικό και έμπνευση. Αλλά αλήθεια, κοίτα το 2020 και αναλογίσου αν υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να γράψεις μανιώδη, τσατισμένη μουσική!
Τα φωνητικά σου αιωρούνται μεταξύ ουρλιαχτών και επικά θεατρικής τρέλας, που δίνει μια μαγική ποικιλία μελωδικών αλλαγών στη μουσική σας. Έκανες ποτέ κλασικές σπουδές;
Όχι. Αν εξαιρέσεις λίγο πιάνο όταν ήμουν παιδί. Και αυτό ήταν για μόνο έναν χρόνο. Δεν νομίζω πως κάποιος από τους δυο μας είχε ποτέ “κανονικές” μουσικές σπουδές. Μας αρέσει η κλασική μουσική και εγώ προσωπικά, ακούω αρκετά συχνά. Αλλά η αντίθεση και ποικιλία στη μουσική μας είναι απλούστατα αποτέλεσμα των ενστίκτων μας και του να κάνουμε αυτό που αισθανόμαστε σωστό. Οι κλασικές σπουδές δεν είναι προφανώς, ο μοναδικός τρόπος να καταλάβεις πως λειτουργούν τα τραγούδια. Μπορείς να σκεφτείς μόνος σου και να αντιληφθείς πως λειτουργεί το πράγμα, ακόμα και αν σου βγει ενστικτωδώς. Δεν εννοώ πως είμαστε απλά τυχεροί βλάκες, ή ότι ο Mick δεν καταλαβαίνει πως λειτουργεί η μουσική. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχος με ένα κανονικό, συνειδητό τρόπο. Σίγουρα όμως, δεν είμαστε μουσικοί ορχήστρας. Αν μη τι άλλο, θεωρώ πως είμαστε αλήτες με ιδέες ανωτέρου επιπέδου (γέλια)!
Η μουσική σας με κέρδισε από τα πρώτα κιόλας λεπτά, αλλά πάντα αναρωτιόμουν τι μας λένε οι στίχοι.
Αυτό δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, γιατί συμβαίνουν αρκετά στους στίχους μας. Πολλές αναφορές, πολλά θέματα, αλληγορίες και τα λοιπά. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή προσπαθούμε να το παίξουμε έξυπνοι, απλά είναι ο τρόπος που λειτουργεί το κεφάλι μου. Αλλά σε γενικές γραμμές, υπάρχουν κάποιες εμμονές, θα μπορούσες να πεις. Μια από αυτές είναι πως οι άνθρωποι, σαν είδος και σαν μέλη της κοινωνίας, είναι άθλιοι. Λέμε στους εαυτούς μας πολλές ιστορίες, στις οποίες είμαστε οι ήρωες, ενώ τελικά είμαστε ένα σκληρό, κοντόφθαλμο, απέραντα διεφθαρμένο είδος. Έχουμε τεράστιες δυνατότητες, αλλά συνήθως αποκαλυπτόμαστε ως απλά κακοί. Αυτή η μισανθρωπία και ο μηδενισμός είναι κοινά θέματα στα τραγούδια μας. Και συχνά γίνεται καθαρότερο πως δεν είναι καθαρή μισανθρωπία και μηδενισμός. Δεν είναι πως η ανθρωπότητα δεν μπορεί να γίνει καλύτερη, απλά πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Αυτό είναι ένα από τα μεγάλα μας θέματα. Μετά αντλούμε έμπνευση από διάφορες πηγές και τρόπους του να βλέπουμε πράγματα για να εξερευνήσουμε το θέμα αυτό και άλλα. Αφού είπα όλα αυτά, πάντοτε επιμένω πως δεν είναι ανάγκη να μπεις στο πετσί όλων αυτών για να εκτιμήσεις τη μουσική μας. Μουσική δημιουργούμε, όχι βιβλία φιλοσοφίας. Αν όμως, θέλεις να ψάξεις και αυτήν την πλευρά μας, είναι εκεί για σένα. Και διευκολύνσεις σαν τις σημειώσεις στο βιβλιαράκι του “Endarkenment”, μπορούν να ανοίξουν αυτή την πλευρά, αν επιμένεις να την ψάξεις.
Το εξώφυλλο του “Endarkment” είναι το πιο απλό της 20-χρονης πορείας σας, αλλά πραγματικά ταιριάζει στον τίτλο. Πως καταλήξατε σε αυτό;
Όντως! Είμαστε όμως, ευχαριστημένοι με αυτό. Προφανώς και αντιλαμβανόμαστε πως είναι τόσο δυνατό και αντιθετικό, που μπορεί να φανεί αστείο ή γελοίο. Πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αντικρίσουν πέη χωρίς να χασκογελούν και θα ήταν χαζό να περιμένουμε το αντίθετο. Αντιθέτως όμως, το εξώφυλλο μας, έχει τον σκοπό μιας απολύτως σοβαρής καλλιτεχνικής δήλωσης. Και το να έχουμε μια απλή, δυνατή και πομπώδη εικόνα του ταιριάζει. Δεν περνάει απαρατήρητη, νομίζω! Η ιδέα είναι να απεικονίσει την κατάσταση ενός ανθρώπινου όντος στην κοινωνία του 21ου αιώνα, τουλάχιστον στον Δυτικό ή “αναπτυγμένο κόσμο”. Εμπορικά εκμεταλλευόμενα κορμιά, ικανά να βλέπουν μόνο μέσω ενός διεφθαρμένου σεξουαλικού φακού, αλλά πέραν αυτού τυφλοί.
Δεν προτείνουμε απαραιτήτως πως αυτός είναι ο μοναδικός πιθανός τρόπος για έναν άνθρωπο να υπάρχει στις μέρες μας. Απλά λέμε πως υπάρχουν χτυπητές όψεις αυτού, που γίνονται ορατές όταν σκέφτεσαι τον σημερινό κόσμο. Και συγκεντρώνει κάτι που αρκετά τραγούδια του δίσκου αγγίζουν. Βασικά, είχα την ιδέα της φωτογραφίας πριν χρόνια, το συζητήσαμε, αλλά δεν αποφασίσαμε τότε να το κάνουνμε. Όταν μιλούσαμε όμως, για εξώφυλλο του “Endarkenment”, ο Mick πρότεινε αυτήν την παλιά ιδέα. Και ξάφνου μπόρεσα να δω όλες αυτές τις αναφορές και όψεις του νοήματος του. Κατά κάποιον τρόπο, είχαμε εδώ και χρόνια την τέλεια ιδέα, απλά δεν είχαμε δημιουργήσει το τέλειο album για να ταιριάξουν.
Το “Endarkment” θα σκαρφαλώσει σίγουρα στις ψηλές θέσεις στις toplists. Τι ακούτε για αυτό ως τώρα; Λάβατε τίποτα περίεργες απόψεις;
Θα ήταν υπέροχο αυτό! Όντως όμως, οι περισσότερες απόψεις υπήρξαν θετικές. Πάντως επειδή στις μέρες, επειδή τυγχάνουμε αρκετής προβολής, πάντα θα υπάρχουν και κάποιοι που δεν ικανοποιούνται. Αυτή είναι η φύση της κυκλοφορίας albums. Η πλειοψηφία ήταν όμως, θετική! Ένα στοιχείο που κάνει τον δίσκο ξεχωριστό είναι πως κατάφερε να αιχμαλωτίσει το zeitgeist – είναι ένα πολύ 2020 album, αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα. Φαίνεται πως χτύπησε στο ευαίσθητο σημείο πολλούς, που νιώθουν έτσι για τον κόσμο, σε αυτήν την πολύ γαμημένα περίεργη χρονιά.
Η μουσική σας ακούγεται πελώρια. Έχετε σκεφτεί ποτέ να ηχογραφήσετε με ορχήστρα;
Δεν είναι κάτι που έχουμε σκεφτεί ενεργά, διότι δεν μπορούμε να δούμε πως αυτό μπορεί να γίνει πρακτικά. Ταυτόχρονα όμως, πιστεύω πως θα ήταν κάτι το εκπληκτικό. Και οι δυο γουστάρουμε το πως ακούγεται μια ολοκληρωμένη ορχήστρα. Και κάποια στιγμή, μας φαινόταν περίεργο, ακόμη και το να βρούμε drummer που θα μπορούσε να παίξει τα κομμάτια μας. Άρα πράγματα, που αρχικά μοιάζουν απίθανα, συμβαίνουν τελικά. Οπότε ναι, θα ήταν ένα συναρπαστικό και όμορφο πράγμα. Αν η πιθανότητα περνούσε από μπροστά μας, θα την σκεφτόμασταν σίγουρα.
Για μια φορά ακόμη, η παραγωγή είναι υψηλών standards. Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε για να φτάσετε σε τέτοιο μεγαλείο;
Κάποιες μικρές λεπτομέρειες είναι υποκειμενικές και παράλληλα, μέρος συγκεκριμένου ήχου ενός παραγωγού. Είναι αρκετά τα κολπάκια με το EQ ή τρόπο μίξης που χρησιμοποιεί ο Mick. Και είτε θα είναι το μυστικό του ή άχρηστα σε όποιον άλλον δεν τα έβαζε παράλληλα. Αυτό ή κάτι άλλο που θα ήταν πολύ βαρετό για τους περισσότερους αναγνώστες (γέλια). Αν θες να διαβάσεις για την ακριβή συχνότητα για να σετάρεις ένα low pass filter, μάλλον δεν είναι ο κατάλληλος τόπος για αυτό. Αλλά σε γενικές γραμμές, έχει να κάνει με το layering. Όπως και στη ζωγραφική με λάδι, πρέπει να ξεκινήσεις με τη σωστή βάση και να χτίσεις από πάνω κάθε στρώση. Κάτι που ακούγεται απλό ή εκτός τόπου, μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι ιδανικό, αν απλά προσθέσεις κάτι που θα το συμπληρώσει. Και οι στρώσεις που προσθέτεις, επηρεάζουν τον τρόπο που όλα κολλάνε μεταξύ τους, οπότε καλό είναι, να παραμένεις ευέλικτος και διατεθειμένος να αλλάξεις τα πάντα ώσπου να είναι όλα τελειωμένα. Π.χ. η τοποθέτηση φωνητικών στο τέλος, μπορούν να αλλάξουν τελείως τον τρόπο, το σχήμα και την αίσθηση ενός τραγουδιού. Καμιά φορά, είναι σαν μην ξέρεις πως ακούγεται ένα κομμάτι και πως θες να το προσεγγίσεις, μέχρι να μπουν τα φωνητικά στη θέση τους. Μόλις όμως, γίνει αυτό, η δομή ίσως να πρέπει να αλλάξει και να παρασύρει τα πάντα. Άρα ο τρόπος με τον οποίο παράγουμε το υλικό είναι ρευστός και ανοιχτός σε επαναπροσέγγιση και αλλαγή. Ίσως, άλλα συγκροτήματα να έχουν έναν τελείως κρυσταλλοποιημένο, όχι ευέλικτη εικόνα ενός κομματιού στο μυαλό τους και να επιτυγχάνουν/αποτυγχάνουν ανάλογα με την ικανότητα τους να βρουν αυτήν την σωστή ιδέα. Εμείς είμαστε πιο ανήσυχοι με το να διατυπώνουμε την αίσθηση πίσω από το κομμάτι, και το κομμάτι μένει μουγγό, στην υπηρεσία του να αιχμαλωτιστεί αυτή η αίσθηση.
Πως αντιμετωπίζεται την έλλειψη των συναυλιών, που μοιάζει σαν να τις έχουμε χάσει χρόνια; Πιστεύεις πως το live streaming μπορεί να τις αντικαταστήσει μέχρι να περάσει η πανδημία;
Περίεργος ο κόσμος μας σήμερα, ε; Προσπαθώ να μην αποκλείω τίποτα, αλλά δεν μπορώ να δω τα streams να γίνονται αποδεκτή αντικατάσταση του αληθινού. Ξέρω πως για κάποιους και καάποια είδη μουσικής, αυτό να λειτουργεί κάπως καλά, ας πούμε εγώ, κάποιες φορές ακούω ζωντανή κλασική μουσική. Και είναι πιθανό να μπορέσεις να πάρεις αρκετά από κάτι τέτοιο, ακόμα και αν ωχριά μπροστά στην ολοκληρωμένη ζωντανή εμπειρία. Για μουσική σαν τη δικής μας όμως, δεν το βλέπω. H ζωντανή εμπειρία της τέτοιας μουσικής πρέπει να είναι συγκλονιστική, να σε επηρεάζει, να έρχεσαι σε επαφή μαζί της. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ένα stream μέσω υπολογιστή μπορεί να το καταφέρει. Άσε που στη δική μας περίπτωση, για να βρεθούμε στο ίδιο δωμάτιο, κάποιος από εμάς πρέπει να ταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα. Οπότε για εμάς, είναι αδύνατο να παίξουμε ένα streamed show. Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί και να κάνω λάθος. Ίσως έρθει μια ευκαιρία που να αξίζει να δοκιμαστεί. Και ποιος ξέρει μποεςί να έχει και τεράστια επιτυχία. Αλλά αυτή τη στιγμή, πιστεύω πως μόνο το τέλος της πανδημίας, μπορεί να λύσει ποιοδήποτε πρόβλημα.
Η χρονιά ήταν πολύ δημιουργική για την ακραία μουσική. Και δεν είναι περίεργο βέβαια. Ποια albums υπάρχουν στην playlist σου το 2020;
Είμαι συμπτωματικό ακροατής πολλών διαφορετικών ειδών και έτσι, τις περισσότερες φορές δεν έχω ιδέα τι κυκλοφόρησε και πότε. Οπότε με αυτό στο μυαλό και σκεφτόμενος την ακραία μουσική τελευταία, έχω απολαύσει το “Anatomie des Scheiterns” των Hyems, κάποιες από τις πρόσφατες δουλειές των Profanatica, τους Skeletal Remains, το “Nomen Nescio” του Tod Huetet Uebel. Το νέο Napalm Death είναι υπέροχο, επίσης. Εκτός metal, απόλαυσα το καινούργιο Idles. Και το “Something Happened Here” των Kansas Smitty είναι υπέροχο. Το νέο clipping και το “Britten Requiem” των CBSO. Πολλά πράγματα, εξαιτίας του ιού, είμαι κολλημένος σπίτι με πολύ χρόνο να ακούσω μουσική.
Άκουσες το νέο Benediction;
Ναι, φοβερό! Τους έκανε καλό να έχουν παραγωγό που πήρε την ευθύνη όλων και τους έσπρωξε στο να τα δώσουν όλα. Ζηλεύω. Θα ήθελα να δω τι αποτέλεσμα θα είχε αυτό σε μένα. Και προφανώς νιώθω λίγο σαν να βλέπω την πρώην μου να βγαίνει με κάποιον άλλον! Είναι όμως, σε πολύ καλό σημείο τώρα. Το album είναι δυνατό και αν εξαιρέσεις την πανδημία, τα πράγματα φαίνονται ιδανικά για τους Benediction. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτούς! Ανυπομονώ να βγω μια νύχτα με τα παιδιά όταν μας επιτραπεί.
Ποια όνειρα σου δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμη;
Αλήθεια, κανένα! Δεν σκέφτομαι έτσι. Εννοώ, έχω κάνει ήδη αρκετά από εκείνα που ονειρευόμουν όταν ήμουν έφηβος. Έπαιξα ως την άλλη μεριά του πλανήτη. Αυστραλία, Ιαπωνία, Ρωσία, Βόρεια και Νότια Αμερική και σχεδόν σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Αυτά είναι εξωφρενικά πράγματα για να περιμένεις να σου συμβούν (γέλια). Δεν νιώθω ακριβώς τυχερός για αυτά, γιατί χρειάστηκε πολλή και σκληρή δουλειά και χρόνια προσπαθειών. Αλλά νιώθω προνομιούχος. Πάντα ήθελα να μπω σε ένα δισκάδικο και να δω ένα δικό μου CD στα ράφια. Όταν το είδα σε ένα Virgin megastore στην Times Square στην New York, που είχε μέσα μια ρόδα από λούνα παρκ και τους Dillinger Escape Plan να παίζουν ζωντανά, ένιωσα γελοίος. Το ίδιο συμβαίνει για όλα όσα ονειρευόμουν τότε και τελικά έγιναν. Τώρα, δεν σκέφτομαι έτσι. Πλέον, θέλω να ανακαλύπτω νέα πράγματα και να ζω εμπειρίες, άξιες μνήμης, ό,τι και είναι αυτές. Το να παίζεις σε συγκεκριμένα μέρη και να υπογράφει αυτόγραφα μπορεί να είναι εθιστικοί παράγοντες όταν είναι όλα καινούργια για σένα, μην με παρεξηγείς, εννοείται πως ακόμη τα απολαμβάνουμε. Μα τα όνειρα μοιάζουν λιγότερο σημαντικά από τις εμπειρίες, όπως ένα αστείο με το οποίο γελάσαμε, που τις μαζεύουμε στην πορεία.
Αν μπορούσες να προσθέσεις το όνομα σου σε κάποιον heavy metal δίσκο, ποιος θα ήταν αυτός;
Τι; Να λέω δηλαδή, πως ήμουν μέρος του; Μάλλον είτε το “Conspiracy” (King Diamond), είτε το “De Mysteriis Dom Sathanas” (Mayhem).
Θα σκεφτόσουν ποτέ να γράψεις κάποιο βιβλίος με τις εμπειρίες σου από τη μουσική;
Όχι, δεν το νομίζω. Έχω αρκετά στο μυαλό μου απλούστατα, με το να ζω, δεν θέλω να προσπαθώ να θυμάμαι κάθε μικρό κομμάτι για να το βάλω στο βιβλίο! Σχεδόν έγραψα ένα βιβλίο, αλλά αυτό ήταν πτυχιακή εργασία φιλοσοφίας. Δεν είμαι κακός στο γράψιμο, οπότε ίσως γράψω κάτι ακόμη, που ίσως περιέχει και κάποιες ανέκδοτες εμπειρίες της ζωής μου ως μουσικός. Αλλά προς το παρόν, αφήνω τέτοιες δουλειές στον Lemmy ή τους Motley Crue ή κάποιον άλλον τέλος πάντων.
Για τελείωμα, θα ήθελα να σου ζητήσω να μας αφήσεις μερικούς στίχους σου, πείθοντας τους αναγνώστες μας να αρχίσουν να ακούν τους Anaal Nathrakh.
Μπα! Εκτιμώ την ιδέα, αλλά έτσι όπως είναι στις μέρες μας, η τεχνολογία, καλύτερα να πάνε στο youtube. Υπάρχει ένα lyric video για ένα από τα κομμάτια του “Endarkenment” που τους περιμένει εκεί και έχουν και σαν bonus, τη μουσική ενόσω διαβάζουν!
938 
