Ο Δημήτρης αφού παρασύρθηκε από τη δύνη του crossover, με αφορμή το βιβλίο “Crossover: The Edge Where Hardcore, Punk and Metal Collide”, αποφάσισε να μιλήσει με τον συγγραφέα του βιβλίου, Αλέξανδρο Ανεσιάδη και να μάθει περισσότερα για τον ίδιο, το βιβλίο, αλλά και τα επόμενα σχέδια του.
-Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Ποιο ήταν το πρώτο album που έκλεψε την προσοχή του μικρού Αλέξανδρου;
Το πρώτο (πρώτο-πρώτο!) ήταν το “Tougher than Leather” των Run DMC, μαζί με το “Please Hammer, don’t hurt them” του MC Hammer. Nαι, αλήθεια. Δεν ήταν ούτε οι Ramones, oύτε οι Iron Maiden, και σίγουρα δεν ήταν οι Agnostic Front ή οι Discharge. Δεν ήμουν cool, ούτε ψαγμένος από τα 7-8 μου! Είχα δει videoclips αμφότερων και είχα πρήξει τη μάνα μου να πάει να μου βρει τους δίσκους αυτούς. Η οποία μάνα (μητέρα καλύτερα), πάντα μου έβαζε, πιο μικρός, να ακούσω A Flock of Seagulls και O.M.D.
-Εγώ έχω να προσθέσω Duran Duran και Αδερφούς Κατσιμήχα, φίλε μου! Πότε έγινε λοιπόν, το κακό με τον σκληρό ήχο;
To κακό ήρθε από πολλαπλά χτυπήματα. Ένα ήταν ότι το δημοτικό μου σχολείο ήταν δίπλα στον “Ελλήσποντο” (παλαιό σινεμά που έγινε το 1989 συναυλιακός χώρος), περνούσαμε δηλαδή από εκεί κοντά για να πάμε κάθε πρωί στο σχολείο. Έβλεπα λοιπόν, αφίσες με περίεργα όντα, όπως αυτές των Kreator ή των D.R.I. και μέσα μου ξυπνούσε η περιέργεια. Ήταν τόσο εντυπωσιακές αφίσες συναυλιών… Δίπλα στο πατρικό μου ήταν και ένα υπόγειο δισκάδικο, ο “Εξάγγελος”, που μπορώ να σου πω ακόμα και τώρα ποια εξώφυλλα δίσκων είχε στη βιτρίνα (μόνιμα τα ίδια). Πήγαινα κάθε μέρα και τα κοιτούσα, αλλά ήμουν πολύ φλώρος και πιτσιρικάς (8-10 χρονών) για να μπω μέσα, χαχαχα. Το πρώτο σοκ και ο πρώτος έρωτας όμως ήρθε με τους The Clash, την μέρα που είδα και άκουσα για πρώτη φορά το “Should I stay or should I go”.
-Από κει και έπειτα, το κακό να υποθέσω άρχισε να μεγαλώνει. Στο σχολείο πως ήταν τα πράγματα; Ένιωσες ποτέ περιθωριοποιημένος;
To κακό ναι, μεγάλωσε μετά, ξέφυγε τελείως. Δεν θα έλεγα ότι ένιωσα περιθωριοποιημένος, απλά επειδή ήμουν ένα αφάνταστα προβληματικό παιδί από την φύση μου, με εφηβεία εκρηκτική (που δυστυχώς είχε μεγάλη διάρκεια), κόντεψα να χάσω πάρα πολλά πράγματα, σε όλους τους τομείς. Επειδή ήμουν και σχετικά ευαίσθητος, ήμουν ταυτόχρονα και ευερέθιστος, οπότε καταλαβαίνεις. Από ένα σημείο και μετά γινόταν μία ψιλοκόλαση. Αλλά περιθωριοποιημένος δεν θα έλεγα ότι ήμουν
-Με τα μαθήματα πως τα πήγαινες; Θεωρείς πως ήσουν “καλός” μαθητής;
Χάλια. Και υπήρχαν πολλοί λόγοι, πέρα του ότι δεν είχα “inner peace”. Μισούσα το ωράριο, τον καταναγκασμό, το πρόγραμμα. Ακόμα και αν ήξερα το μάθημα, δεν ήθελα να σηκωθώ και να το πω. Σκέψου μόνο ότι δευτέρα Λυκείου δεν άνοιξα καν το στόμα μου σε καθηγητή, κάθε φορά που μου έλεγε να πω μάθημα. Το σχολείο το έβλεπα σαν ένα μέρος όπου πήγαινα να παίξω μπάλα στα διαλείμματα και στη γυμναστική, τίποτα παραπάνω. Οι καθηγητές (επειδή ήταν σχολείο του κέντρου της Θεσσαλονίκης) ήταν μεγάλοι σε ηλικία, επιθετικοί προς τα παιδιά, είρωνες ή στην καλύτερη περίπτωση, βαριόντουσαν φριχτά. Δεν θυμάμαι ούτε έναν, ποτέ, να μας έκανε να νιώσουμε φιλικά. Δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσω το σχολείο, Δημήτρη.
-Πως σου φυτεύτηκε λοιπόν, το μικρόβιο του γραψίματος;
Διάβαζα βιβλία, εξωσχολικά πρώτα, και αφού πέρασα στις Πανελλήνιες (προς έκπληξη ακόμα και δική μου), άρχισα να ψάχνομαι συνέχεια. Είχα πλέον τον χρόνο, ακόμα και στο Πανεπιστήμιο να μπορώ να διαβάζω ότι θέλω. Επίσης πάντα μου άρεσε να κρατάω σημειώσεις από ό,τι διάβαζα, ασταμάτητα…το ίδιο έκανα και με την μουσική/δίσκους: έπαιρνα έναν δίσκο, έβλεπα τα special thanks και τις μπλούζες που φορούσαν οι μπάντες, έγραφα τις μπάντες και έψαχνα…έψαχνα ασταμάτητα, παντού. Μπήκαν στην ζωή μου και τα fanzines εκτός από τα περιοδικά, και από ένα σημείο και μετά η ζωή μου έγινε το άλλο άκρο από αυτή που ήταν στο σχολείο: Διάβαζα!
-Υπάρχει λόγος που τα ρωτάω όλα αυτά, διότι θέλω να δείξω για μια ακόμη φορά πως η δίψα για μάθηση δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένη με το σχολείο. Πότε όμως, κοίταξες στον καθρέφτη και σκέφτηκες “Θέλω να γράψω ένα βιβλίο για τη μουσική που γουστάρω.” ;
Δεν είναι, Δημήτρη. Όπως το είπες, ακριβώς. Δυστυχώς, τουλάχιστον όσον αφορά το σχολείο, αν είχα 1-2 καθηγητές να με (μας) προσεγγίσουν σωστά, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Και να επιστρέψω στο ερώτημα περί περιθωριοποίησης. Ήταν οι καθηγητές αυτοί που μας περιθωριοποίησαν, μαζικά κιόλας. Ακόμα και αν ήταν κάποιος καλός μαθητής, δεν τους ένοιαζε τίποτα απολύτως. Μας έβλεπαν σαν μπελά, σα βάρος, περίμεναν να πάει 13:30 να πάνε σπίτι τους. Τέλος πάντων, όσον αφορά το βιβλίο, η ιδέα μου ήρθε ενώ ζούσαμε στην Σιένα (Ιταλία), ένα πανέμορφο, αλλά αφόρητα βαρετό μέρος και εγώ ήμουν στο διδακτορικό μου. Είπα “κάτσε, αυτό δεν το έχει κάνει κανένας, γιατί να μην το κάνω εγώ;”. Από το μηδέν δηλαδή. Χωρίς να έχω εκδότη, χωρίς τίποτα, μόνο με τις προσωπικές επαφές με μουσικούς που είχα τόσα χρόνια.
-Δεν σου κρύβω πως θαύμασα εξαρχής το βιβλίο γιατί πραγματεύεται συγκροτήματα που δεν είχα καν ακουστά, αν και μου άρεσε πάντα αυτή η διασταύρωση ήχων. Παρόλο που ζούμε μια περίοδο υπερπληροφόρησης, είναι δύσκολο να βρεις πληροφορίες για κάποια από αυτά. Πως κατάφερες να συλλέξεις όλο αυτό το υλικό που χρειαζόσουν για ένα βιβλίο που φτάνει τις 500 σελίδες;
Σημείωνα, σημείωνα χρόνια, την κάθε πιθανή και απίθανη μπάντα που έβλεπα σε fanzine, που αγόραζα τον δίσκο ή το demo της. Μετά άρχισα να ψάχνω τους ίδιους τους μουσικούς, όπου μπορείς να φανταστείς. Έφτασα στο σημείο να ανοίγω τηλεφωνικούς καταλόγους και να παίρνω τηλέφωνα, ή να στέλνω γράμματα σε διευθύνσεις που είχα κρατήσει. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν facebook (ή η σχέση τους με την τεχνολογία είναι κακή), οπότε έπρεπε να χρησιμοποιήσω κάθε πιθανό τρόπο. Τώρα περί των flyers (σ.σ. πολλά τέτοια κοσμούν τις σελίδες του βιβλίου), συνήθιζα να αγοράζω flyers σε πολλά κομμάτια κάποτε και τα σκάναρα όλα. Πλην των σκαναρισμένων, πήρα και flyers από τους ίδιους τους μουσικούς (αφού φυσικά τους έπρηξα). Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, Δημήτρη, όταν ξεκινάς κάτι τέτοιο πρέπει να το πας μέχρι τέρμα. Και στην περίπτωση μου, αυτό λειτούργησε ευεργετικά. Με βοήθησε να ξεπεράσω μία τεράστια δυσκολία.
-Το όμορφο στοιχείο του βιβλίου είναι πως δίδεται βήμα απευθείας στους “ήρωες” αυτού να εξιστορήσουν. Υπήρχαν δυσκολίες σε αυτό; Βρήκες πόρτες κλειστές και στόματα ραμμένα;
Υπήρχαν δυσκολίες Δημήτρη όσο αφορά την σκηνή του Venice (Suicidal, Beowulf, Excel κτλ) όπως επίσης και με κάποιους NY. O λόγος ήταν ότι δυσκολεύονται να εμπιστευθούν, και είναι λογικό, μιας και μιλάμε για μπάντες/σκηνές που έχουν αλληλεπίδραση και με άλλα πράγματα (π.χ. η συμμορία των Suicidals), και το πράγμα παίρνει άλλη τροπή. Τους έδωσα όμως, τον λόγο μου ότι δεν υπήρχε περίπτωση να γράψω κάτι που δεν πρέπει (όπως και έκανα), και με εμπιστεύθηκαν. Από όλους όσους απευθύνθηκα μόνο ένας αρνήθηκε (όχι η μπάντα, μόνο αυτός), αλλά δεν μπορώ να πω ότι με στεναχώρησε κιόλας η απουσία του. Η πιο παλαβή περίπτωση σαφώς ήταν οι Cro-Mags, όπου ο ένας έλεγε “θα σου δώσω, αν δεν μιλήσεις με τον άλλον”, κατέληξα να πάρω από τον Parris, ο οποίος πλέον δεν μου μιλάει επειδή με είδε σε φωτό με τον Harley. Kλάμα.
-Επίσης, κάτι που κάνει το βιβλίο πολύ ελκυστικό είναι η σύνοψη στο τέλος του κάθε άρθρου, στην οποία προτείνεις σε καθέναν από εμάς σε ποιο album τους να επικεντρωθούμε ανάλογα με τα ακούσματα μας. Αν έπρεπε να διαλέξεις 5 albums από αυτά, τα οποία πάση θυσία πρέπει να έχει ο αναγνώστης του βιβλίου στη δισκοθήκη του, ποια θα διάλεγες;
Eίσαι σε εντεταλμένη αποστολή να με τσακίσεις, μάλιστα (χαχαχα). Λοιπόν, πάμε: 1) DRI- Crossover 2) Attitude Adjustment- American Paranoia 3) Cro Mags- Age of Quarrel 4) Discharge- Hear Nothing, See Nothing, Say Nothing 5) Leeway- Desperate Measures. Το ξέρεις πολύ καλά ότι η λίστα αυτή σε 10 λεπτά θα είναι άλλη!)
-Σίγουρα! Οπότε θα σε ξαναρωτήσω. Χαχαχαχαχα! Θα ήθελα να σε βάλω στη θέση των συνεντευξιαζόμενων του βιβλίου. Ποια είναι τα αγαπημένα σου μέρη για live; Ποια συναυλία που είδες δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Έχεις δει τσακωμούς μεταξύ αντίθετων μουσικόφιλων όσο μεγάλωνες;
Tα αγαπημένα μου μέρη για live ήταν το Βιολογικό στην Θεσσαλονίκη, η Street Attack κατάληψη (πάλι Θεσσαλονίκη), το An Club, το 8Ball, το μικρό club του Μύλου και στην Αγγλία το Star and Garter στο Manchester και το Underworld στο Λονδίνο. Νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ, το live των SNFU στο Manchester, ή την πρώτη φορά που είδα τους Bad Religion στο Λονδίνο. Τσακωμούς αντίθετων μουσικόφιλων πρόλαβα και μάλιστα, μέχρι το σημείο του να γίνεται τουρλουμπούκι α λα Αστερίξ, στο παλιό X Club (νυν 8Ball), αρχές των 00ς. Nu-μεταλλάδες, μεταλλάδες, goths να αρπάζονται με την παραμικρή ευκαιρία, και ανάμεσα σε αυτούς ένα troll να μπαίνει μέσα στην φασαρία για να την δυναμιτίσει ακόμα πιο πολύ, καταλαβαίνεις…
-Ποιο ήταν το πρώτο live που είδες; Ποιους θα ήθελες να δεις που δεν έχεις ήδη δει;
Πρώτο μου live ήταν οι Alexandros Perros and the Lone Stars, τους οποίους ακόμα και τώρα τους ακούω και τους εκτιμώ και και και, και γενικώς νιώθω ότι αδίκησαν τον εαυτό τους. Το live που θα ήθελα να πάω ήταν αυτό των D.R.I. το 1989, αλλά 8 χρονών που να ξέρεις που να πας, ποιος να σε πάει, που να φανταστείς ότι δίπλα στο σπίτι σου θα παιζόταν ένα από τα πιο ιστορικά live ever.
-Λοιπόν, σαν υποτιθέμενος δημοσιογράφος, πρέπει να βγάλω και είδηση. Πες μας για τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια.
Eίσαι εσύ ένας…λοιπόν, καταρχάς ελπίζω το επόμενο μου βιβλίο να μην βγεi όταν ο αγαπημένος μου ΠΑΟΚ ξαναπάρει πρωτάθλημα! Ετοιμάζω ταυτόχρονα άλλα δύο βιβλία. Για το ένα πήρα προσφορά, για το άλλο είμαστε σε συζητήσεις και μόλις πέσουν οι υπογραφές θα τα ανακοινώσω. Έχω ξεκινήσει διαδικασία για το τέταρτο βιβλίο, αλλά αυτό θα μου πάρει τουλάχιστον 2 χρόνια (από μόνο του), οπότε το πάω πραγματικά χαλαρά. Το μόνο που μπορώ να σου αποκαλύψω τώρα είναι πως θα είναι όλα μουσικού ενδιαφέροντος όπως το Crossover The Edge. Θα είναι πάλι πάνω σε μουσικές που αγαπάω και θα βάλω πάλι τον καλύτερο μου εαυτό, χάρη στην στήριξη της συντρόφου μου (πραγματική ηρωίδα).
-Χαίρομαι πολύ και ανυπομονώ να βάλω και άλλο Ανεσιάδη στο ράφι μου. Θα μπορούσα να σε ρωτήσω χίλια δυο πράγματα ακόμα, αλλά πρέπει να γινόμαστε σύντομοι και ελκυστικοί. Για τελείωμα, θα ήθελα να μας πεις α) αν υπάρχει περίπτωση να μεταφραστεί το βιβλίο στη γλώσσα μας, β)ποιο συγκρότημα είναι στο εξώφυλλο, γ) που μπορεί κανείς να προμηθευτεί το CTE και δ) να αφιερώσεις ένα τραγούδι στους αναγνώστες μας που θα το μπει στον επίλογο.
H χαρά είναι δικιά μου, Δημήτρη! Τιμή μου, ειλικρινά! Θα ήθελα πολύ να μεταφραστεί το βιβλίο στα Ελληνικά, οπότε αν εκφράσει ενδιαφέρον κάποιος Ελληνικός εκδοτικός, αν έρθει σε επαφή με την Cherry Red Records για τα δικαιώματα και θα βρεθεί η άκρη. Το συγκρότημα που είναι στο εξώφυλλο είναι οι (λατρείες) The Accused! To Crossover The Edge μπορεί να το προμηθευτεί κάποιος από Ελλάδα, είτε από τον Σταύρο στο Rhythm Records (Eξάρχεια, 2103841550), είτε από τον Darek στο Scarecrow.gr, είτε από τον Πάκη και τον Lotus Records (Θεσσαλονίκη). Πριν αφιερώσω τραγούδι, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω και το Rockway.gr, και να σου πω πως όλα αυτά, δεν θα υπήρχαν ποτέ, αν δεν είχα την στήριξη της οικογένειας μου και την βοήθεια του Ian Glasper και της Cherry Red Records. O Ian με στήριξε από την πρώτη μέρα, με βοήθησε και ήταν πάντα εκεί!
Leeway- “Enforcer” για τους αναγνώστες του Rockway.gr. Σε ευχαριστώ, Δημήτρη!
994 
