ALCEST: Μετασχηματίζοντας το post rock

Μετά την τελευταία τους εμφάνιση στo συναυλιακό χώρο του Fuzz Club το 2017, οι ζωντανοί θρύλοι του ευρύτερου post rock ήχου επιστρέφουν στη χώρα μας, με τον κόσμο να μιλάει ακατάπαυστα και να αδημονεί αυτό το live από την πρώτη και επίσημη ανακοίνωση της Smoke The Fuzz.

Πολλά έχουν αλλάξει από το 2017, πόσο μάλλον οι ίδιοι οι Alcest, αφού μετά το “Kodama” που κυκλοφόρησε το 2016, έχει μεσολαβήσει ένα εξαιρετικό “Spiritual Instinct” αλλά και το φετινό “Les Chants de l’Aurore”, στρέφοντας το δίδυμο των Neige και Winterhalter σε μια εμφανώς πιο φωτεινή κατεύθυνση. Φυσικά για το δίσκο έχει μιλήσει αναλυτικά και επαρκώς ο συνάδελφος Ιορδάνης Κιουρτσίδης (διάβασε εδώ), οπότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.

Οι Alcest κοντεύουν να κλείσουν 25 χρόνια στο ενεργητικό τους και καταφέρνουν να είναι ακόμα relevant, έχοντας στιγματίσει με ανεξίτηλο τρόπο το πιστό κοινό τους, αλλά και την ίδια την πορεία της μουσικής του εναλλακτικού σκληρού ήχου. Ήταν το πάντρεμα του post rock με το shoegaze που πρωτοσυναντήσαμε μέσα από το ντεμπούτο δίσκο τους “Souvenirs d’un autre monde and Écailles de lune” το 2007, που ήδη μαρτυρούσε ότι αυτή η μπάντα έχει έρθει για να κάνει μεγάλα πράγματα.

Πρoτού όμως το “Souvenirs d’un autre monde”, οι Alcest πρωτοσυστήθηκαν στο κοινό με το ιστορικό, πλέον, “Le Secret”, το EP που έμελλε να αλλάξει τα πάντα. Ο Neige, το ιδρυτικό μέλος των Alcest, ήταν ο πρώτος μουσικός που αναγνώρισε μια ιδιαιτερότητα στο αξιακό πλαίσιο του ατμοσφαιρικού black metal, που με το shoegaze ως βάση του, είχε τις δυνατότητες να μετατραπεί σε κάτι εντελώς καινούριο. Έτσι ακριβώς κι έγινε. Οι Alcest είχαν ήδη τραβήξει την προσοχή όλων, από την πρώτη τους κιόλας κυκλοφορία, και καθόλου άδικα.

Και ενώ θα μπορούσαν να έχουνε μείνει στην ιστορία σαν μια cult περίπτωση underground μπάντας που άλλαξε το ρου της μουσικής, όπως για παράδειγμα οι Slint με το Spiderland (καλά, τίποτα δε συγκρίνεται με το Spiderland, σε παρακαλώ), οι Alcest όλο και μεγάλωναν, δίσκο με το δίσκο, προσφέροντας μονίμως καινούριες μουσικές προτάσεις με μια ολόδική τους αισθητική και ταυτότητα, κάτι που έδωσε έμπνευση σε πολλούς νέους καλλιτέχνες του είδους, με την πιο ισχυρή απόδειξη να είναι αυτή των Deafheaven και τον Clarke να παραδέχεται πως χωρίς τους Alcest πρακτικά δε θα υφίσταται οι Deafheaven.

Υπήρχαν πάντα glimpses αισιοδοξίας στην κατά τα άλλα καταθλιπτική μουσική των Alcest, μια αίσθηση αυτής της ζεστής κουβέρτας που σε σκεπάζει όταν νιώθεις ξεγυμνωμένος και κρυωμένος, που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζει πολύ έντονα το shoegaze, αλλά πιστεύω πως έχει διαφορετική αξία να ακούς μέσα σε έναν αρκετά φορτισμένο δίσκο ένα τραγούδι που θα ξεχειλίζει αισιοδοξία από ό,τι σε έναν δίσκο που θα την αποπνέει εξ’ ολοκλήρου. Γιατί και η μουσική των Alcest σε βρίσκει και σε τσακίζει στα πιο ευαίσθητα σημεία σου, με αποτέλεσμα να εκτιμάς πολύ πιο βαθιά τη στιγμή που θα στο ανταποδώσει ξεχειλίζοντάς σε με φως.

Αν μπορούσα να προσομοιάσω τη μουσική των Alcest με μια εικόνα, αυτή θα ήταν ακτίνες ήλιου. Η μουσική τους είναι ακριβώς αυτό. Οι ζεστές ακτίνες του ήλιου που σε λούζουν μια κρύα μέρα μέσα στο χειμώνα. Είμαι σίγουρη πως κανείς μας δεν είναι έτοιμος για αυτό που θα ζήσουμε την ερχόμενη Τετάρτη, αλλά ξέρω πως οι ψυχές μας θα είναι καθαρά στα χέρια των Neige και Winterhalter.