Είδος: Ambient / Drone
Δισκογραφική: Submersion Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 7 Οκτωβρίου 2022
Ambient / drone συνέχεια για τις κυκλοφορίες της Submersion Records με το νέο LP των Agia Monaxia (ε μη μου πεις πως θέλεις μετάφραση φίλε αναγνώστη), το project των πολυοργανιστών Βαγγέλη Μόσχου και Ashley Hallinan οι οποίοι έχοντας σαν βάση καλλιτέχνες ενός πολύ εξεζητημένου χώρου όπως οι Low και ο Hiroshi Yoshimura, καταθέτουν τη δική τους πρόταση πάνω στο συγκεκριμένο εικαστικό πεδίο.
“Το Shape Of The Lotus Twin (or) The Shepherd’s Surrender To Reaper” ανήκει κι αυτό (όπως σχεδόν όλες οι κυκλοφορίες του συγκεκριμένου label) στο χώρο της κινηματογραφικής μουσικής. Layers από διάφορα όργανα με πολλά από αυτά να περιλαμβάνουν και καθαρά παραδοσιακά μας όργανα όπως ούτι και τζουρά, γενικά πεσιμιστικό αλλά παραδόξως αιθέριο και όχι παραφορτωμένο άκουσμα, μια συρραφή από στιλιστικά μοτίβα τα οποία αναπαριστούν σχεδόν άριστα τον χαοτικό πλέον κόσμο των αστών. Ο όρος “τραγούδι” γι’ αυτού του είδους τις απόπειρες θεωρώ ότι είναι αδόκιμος. Σημειολογώντας θα έλεγα ότι είναι ένας χωροχρονικός ηχότοπος που θα εξυπηρετούσε άριστα το ρόλο του ως soundtrack σε μια άλεκτη ταινία μικρού μήκους.
Σε τέτοια ακούσματα το βασικό κριτήριο είναι η ικανότητα γενέσεως εικόνων, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για κάτι που αποσκοπεί στην ψυχαγωγία του ακροατή. Ταυτόχρονα, δεν είναι τόσο ισοπεδωτικός ο πεσιμισμός που φέρει, υπάρχουν – έστω και φαινομενικά – αισιόδοξα, φωτεινά σημεία όπως για παράδειγμα στο “Fucking Reaper” (αν και οι ψαλμωδίες στην έναρξη του κομματιού και το πληκτροφόρο βασικό θέμα δρουν στα όρια του “ησύχως εφιαλτικού”). Στο τεχνικό κομμάτι δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο ψεγάδι, τα πάντα ακούγονται ολοκάθαρα και ευδιάκριτα.
Σαν ετυμηγορία και με τον κίνδυνο να φανώ γραφικός, θα επαναλάβω ό,τι έγραψα για τον “Άχρονο Τόπο” του Θάνου Φωτιάδη. Για να αξιολογηθεί αντικειμενικά μια τέτοια κυκλοφορία θα πρέπει να οπτικοποιηθεί. Για να ακριβολογήσω. κάτι τέτοιο σχεδόν επιβάλλεται. Είναι τέτοια η φύση των συνθέσεων που, τουλάχιστον σε ότι αφορά την καθαρά μουσική οπτική, απευθύνεται σε πολύ σφιχτά περιορισμένο κύκλο ακροατών και σαν σύνολο το album ανήκει στις μικρές ώρες της ημέρας, είτε πολύ αργά το βράδυ είτε πολύ νωρίς το πρωί. Το συναίσθημα που αποπνέει είναι φυσικά σαφές και με λίγα λόγια θα μπορούσα να το περιγράψω ως “η ματιά ενός σχεδόν αόρατου παρατηρητή σε έναν πολυπληθή δρόμο μεγαλούπολης”. Σαν να αποδέχεσαι τη φουτουριστική εσχατολογική νομοτέλεια των σύγχρονων κοινωνιών με τη συνοδεία που της αρμόζει. Δηλαδή την πίκρα. Αυτά. Τσεκάρεις και κρίνεις ο ίδιος φίλε ακροατή.
Facebook: https://www.facebook.com/agiamonaxia
654 
