AGE OF FIRE: “Shades of Shadow”

ALBUM

Είδος: Heavy Metal
Δισκογραφική: Sliptrick records
Ημ. Κυκλοφορίας: 18 Φεβρουαρίου 2020

Οι Age of Fire είναι ένα ακόμη από εκείνα τα συγκροτήματα που ξεκίνησαν την καριέρα τους τη δεκαετία του ’80, κυκλοφόρησαν ένα δίσκο (“Age of Fire”, 1988), αλλά δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τις συμπληγάδες των ’90s και το διέλυσαν. Η αναγέννηση του παραδοσιακού ήχου τα τελευταία χρόνια, έψησε τον αρχηγό της μπάντας και κιθαρίστα Greg Brown να επαναφέρει τους Age of Fire στο προσκήνιο και έτσι το 2019, μετά από 21 ολόκληρα χρόνια κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος των Αμερικανών, “Obsidian Dreams”.

Κάποιος θα περίμενε ότι οι Age of Fire θα αργούσαν λίγο να μας δώσουν κάτι καινούριο, αλλά ο Brown είναι “on fire” και φέτος κυκλοφορεί ο τρίτος δίσκος τους, το “Shades of Shadow”. Μαζί με τον Brown, στα φωνητικά είναι η νεοφερμένη Laura Viglione, ενώ μπάσο και τύμπανα έχει αναλάβει ο επίσης νέος στη μπάντα Michael Heck.

Ο δίσκος διαρκεί περίπου 42 λεπτά και έχει 9 συνθέσεις, στις οποίες οι Age of Fire δοκιμάζουν αρκετά πράγματα. Αυτό άλλοτε τους βγαίνει σε καλό, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις όχι τόσο. Ξεκίνημα με το “Time Is Running Out”, κομμάτι που μάλλον είναι ενθύμιο από την εποχή που πρωτοξεκίναγαν, με τις κιθάρες να thrash-ίζουν και τον Brown να αναλαμβάνει τα φωνητικά θυμίζοντας στο στυλ τον Dave Mustaine, μακράν το πιο επιθετικό κομάτι του “Shades of Shadow”. Δυστυχώς όμως δεν είναι ο Dave και έτσι το τραγούδι “καταστρέφεται”, ενώ έχει καλές προοπτικές. Το δεύτερο τραγούδι είναι το “Judgement Day” από το “Obsidian Dreams”, κλασσικό heavy metal κομμάτι, επαναηχογραφημένο με τη Viglione στα φωνητικά. Η τύπισσα είναι πολύ καλή και απογειώνει το κομμάτι με την ερμηνεία της. Ακολουθούν δύο instrumentals, που κρύβουν εκπλήξεις. Το “Fairystones” είναι ένα tribute στους Nightwish παρακαλώ και κυριαρχούν τα πλήκτρα. Μου άρεσε που οι Age of Fire τόλμησαν κάτι διαφορετικό, αν και δεν μπορώ να πώ ότι η σύνθεση είναι κάτι ιδιαίτερο. Το “Shades Of Shadow” είναι αρκετά μελαγχολικό, ξεκινάει με πιάνο, μετά μπαίνει η κιθάρα, η οποία στη συνέχεια αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο και ουσιαστικά δίνεται χώρος στον Brown να δείξει τις ικανότητές του σαν κιθαρίστας.

Το “King Of Aquilonia” αναφέρεται στις περιπέτειες του Conan και φυσικά το συγκεκριμένο τραγούδι βγάζει ένα πιο επικό συναίσθημα. Η Viglione με την απόδοσή της αποδεικνύει ξανά ότι ο Brown βρήκε κελεπούρι και φαίνεται ότι μία πιο επική κατεύθυνση, τους ταιριάζει περισσότερο. Οι επόμενες δύο συνθέσεις είναι και πάλι instrumental. Με το “High Speed Chase” ο Brown αποδίδει tribute σε κιθαρίστες όπως Joe Satriani, Steve Vai και Yngwie J. Malmsteen, και τα πάει αρκετά καλά. Το “Dual Phase Of A Lost Moon” είναι πιο heavy, αλλά δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Το ένατο τραγούδι “Crystal Ball” είναι και αυτό ένα τραγούδι που έχει κυκλοφορήσει ήδη στον προηγούμενο δίσκο με τα φωνητικά του Brown, αλλά ο τελευταίος θεώρησε ότι με τα φωνητικά της Laura θα είναι καλύτερο, και καλά έκανε.

Στιχουργικά μιλάει για ένα μάγο που πρέπει να νικήσει ένα δράκο που χρησιμοποιεί μία μαγική σφαίρα, αφιερωμένο στον μεγάλο Ronnie James Dio. Μουσικά κυμαίνεται κάπου μεταξύ Dio και Maiden. Τέλος, τον δίσκο κλείνει άλλο ένα instrumental, το “Mist At Dawn” με επιρροές και πάλι από Satriani, με τον Brown να κάνει αρκετά καλή δουλειά.

Οι Age of Fire κυκλοφόρησαν ένα δίσκο που έχει καλές και μέτριες στιγμές, με τις θετικές όμως να υπερτερούν. Πιστεύω ότι ο επόμενος δίσκος πρέπει να βασιστεί εξολοκλήρου στη Laura Viglione και να κατασταλάξουν λίγο πιο πολύ ως προς το ύφος των τραγουδιών. Γενικά για το “Shades of Shadow” το πρόσημο είναι σίγουρα θετικό και δεν θα δυσαρεστήσει τους φίλους του heavy metal.

Facebook: https://www.facebook.com/ObsidianDreams9/


512

Avatar photo
About Πελοπίδας Χελάς 285 Articles
Γεννημένος τη δεκαετία του 80 έφαγε την πετριά με την σκληρή μουσική όταν στη τρυφερή ηλικία των 10, ένας συμμαθητής του από το σχολείο του έγραψε δυο κασέτες που του άλλαξαν όλη τη ζωή. Στη μια κασέτα ήταν γραμμένο το “The Number of the Beast ” και στην άλλη το “Master of Reality ”. Έκτοτε, η μουσική μπήκε για τα καλά στη ζωή του και μπορεί να έχουν περάσει 30 χρόνια, αλλά η καψούρα του για το metal παραμένει αμείωτη. Επίσης λατρεύει το διάβασμα, παίζει μανιωδώς video games και δεν λέει ποτέ όχι για κανα μονάκι σε κάποιο γήπεδο μπάσκετ.