43 χρόνια ιστορίας… Για φαντάσου ρε φίλε… αυτοί εδώ οι τύποι παράγουν Τέχνη, πιο πολλά έτη απ’ ότι ζούμε εγώ κι εσύ. Και δεν το έχουν βάλει κάτω ποτέ.
Τι να σου αναφέρω τώρα; Τα ορόσημα των 70’s που τους καθιέρωσαν μεμιάς και εσαεί στις συνειδήσεις των απανταχού μουσικόφιλων; Την αθόρυβη αξιοπρέπεια τους στις δεκαετίες που ακολούθησαν, αρνούμενοι να επιβιβαστούν σε οποιαδήποτε trendy τραινάκι που εμφανιζόταν στο παγκόσμιο μουσικό γίγνεσθαι; Ή τα σπουδαία έργα της downloading εποχής, με αποκορύφωμα το ανέλπιστα αριστουργηματικό “Elegant Stealth” του 2011;
22o (!) album λοιπόν για τους αειθαλείς θρυλικούς Βρετανούς, το “Blue Horizon”, ένα περήφανο, καλοδουλεμένο, έμπειρο album το οποίο με ασφάλεια μπορεί να θεωρηθεί ως μια συνοπτική ανασκόπηση όλης τους της καριέρας. Λυρικές 70’s στιγμές (“Tally Ho!”, “American Century”, “All There Is To Say”) που παραπέμπουν στους πρώτους ακρογωνιαίους λίθους (μέχρι και το “Wishbone Four” δηλαδή), αγνό hard/ blues rock (“Mary Jane”, “Deep Blue”), μνήμες από τη γένεση του prog (“Strange How Thing Come Back Around”, “Being One” και το ομώνυμο που ντύνεται οπτικά ως video clip στα πλαίσια της κυκλοφορίας του album) και σχεδόν άριστο adult oriented rock (“Way Down South”) και η συνήθης μελαγχολική τραγουδοποιΐα βρήκε άλλον έναν συμπαθέστατο εκφραστή της.
Τίποτα λιγότερο για την παρέα του θεόρατου Andy Powell (κιθαρίστας, ιδρυτής της μπάντας και από τις καταλυτικότερες μορφές που διέπλασαν τον χαρακτήρα του υπογράφοντα κατά τη διάρκεια της άχρηστης ζωής του) από ένα ακόμη διαμαντένιο δημιούργημα. Δεν ξέρω τι αποδοχής θα τύχει, ούτε και που με νοιάζει βέβαια. Οι Wishbone Ash, ήταν και παραμένουν αξιωματικός θρύλος για τη μουσική που ακούς, ανεξαρτήτως υποκειμενικών απόψεων. Κάποια πράγματα έχουν αντικειμενική αξία από μόνα τους και αυτή, για την μπάντα που αναφέρομαι, βρίσκεται σε πραγματικά δυσθεώρητα ύψη.
502 
