Οι Δουβλινέζοι Vile Regression, έχοντας εισπράξει αρκετά θετικά σχόλια με την κυκλοφορία του EP “The Pattern Evolves” το 2011, συζητήθηκαν σε αρκετά διαδικτυακά forums ως μια ιδιαίτερη περίπτωση. Βλέπεις, το ύφος που διάλεξαν να ακολουθήσουν, εκτός από την επιβράβευση ως φιλοδοξία, εμπεριέχει το ρίσκο του αυτοεξευτελισμού στον ίδιο βαθμό.
Η αλήθεια είναι πως θέλει σχετικώς μεγάλα ούμπαλα για να δημιουργήσεις μουσική που να πλησιάζει στα όρια των Opeth (φυσικά της πρώτης, ανέγγιχτης ακόμη από τον “πολιτισμό” του Steven Wilson, περιόδου των “Orchid” / “Morningrise” ) και των Death. Και όπως δείχνουν οι Vile Regression, τα έχουν, κι αν όχι σε τόσο βαθμό “φουσκώματος”, τουλάχιστον με δυναμική να γίνουν “τσουρέκια” σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Progίζων, υπερτεχνικό death metal, στα χνάρια των προαναφερθέντων, με ξερό, απέριττο όσο και καθαρό, διαυγή ήχο, η πεντάδα αυτή παρουσιάζει πλήθος αρετών σ’ αυτό το albumάκι (το υποκοριστικό, λόγω του ότι μάλλον θα το θεωρήσω EP πέντε τραγουδιών με δυο κιθαριστικά ιντερλούδια, τα “Dream Of The Red Chamber” και “Down To a Sunless Sea”, υπέροχα και τα δυο, απομακρυσμένα από το ύφος που βασίζεται η μπάντα). Με σημεία αιχμής τα πριμαριστά riff των Baz Christie και Brian Brady, την περίτεχνη, multitempo δουλειά των Robb Behan (drums) και Kenn Christie (μπάσο) και την εκφρασμένη οργή του Padraig Croke στα φωνητικά (που μου έφερε στο νού τον Trevor Phipps των σπουδαίων Unearth), το “Empires” είναι συμπαθητικότατο.
“The Empyrean Divide” και “Thought Replication”, είναι από τις πολύ καλές στιγμές σε ένα αξιοπρεπές ποιοτικά σύνολο και οι φίλοι του είδους, καθώς και αυτοί που τη βρίσκουν με τα “δύσβατα” μονοπάτια των Arsis ή των Between The Buried And Me (τυχαία παραδείγματα), ίσως βρουν άλλη μια ελπιδοφόρα πρόταση. Τουλάχιστον ενδιαφέρον.
495 
