Τρία χρόνια μετά το πρώτο τους album οι παριζιάνοι Doyle, οι οποίοι έγιναν προ ημερών Doyle Airence, επανέρχονται με τη δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά με τίτλο “Monolith”.
Ο πρώτος δίσκος του 2010 “And Gods Will…” έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και περισσότερο στην γενέτειρα των μουσικών και το δεύτερο album έρχεται με σκοπό να εδραιώσει τις εντυπώσεις του πρώτου.
O τίτλος είναι συμβατός με το περιεχόμενο. Ογκώδεις συνθέσεις, με σημεία επικής μεγαλοπρέπειας, άλλοτε φλερτάροντας περισσότερο με τα post στοιχεία και άλλοτε αφήνοντας την hardcore πλευρά να κυριαρχήσει. Ολόκληρος ο δίσκος είναι δομημένος επάνω στη λογική των αντιθέσεων. Λυρικές συνθέσεις με συνοδεία οργισμένων vocals, τα clean απουσιάζουν σχεδόν παντελώς, σημεία ηρεμίας που ξαφνικά γεμίζουν ένταση και ξεσπάσματα που ακολουθούνται από “σιωπές”.
Στον ήχο τους μαρτυρούν επιρροές από τους Deftones έως και την post μαγεία των ISIS, ενδιαφέροντα τα ερείσματα. Αν τα αξιοποιούν; Ναι, υπάρχει μία ομοιογένεια μέσα στα διαφορετικά στοιχεία, μια ισορροπία. Στα θετικά και ο πεντακάθαρος ήχος που φτάνει στα ηχεία μας, συνθέτουν ένα σύνολο στοιχείων που συγκαταλέγουν το πόνημα στις ενδιαφέρουσες δουλειές. Μία ακρόαση στο “Left Unsaid” ή στο “Destruction. Discovery. Meditation”, θα σας δώσουν μία εικόνα για το τι να περιμένετε από το δίσκο και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα…
566 
