Το βράδυ της Τετάρτης μας βρήκε στο χώρο του Seven Sins για να παρακολουθήσουμε τους αμερικανούς Veil Of Maya με δύο ακόμα ελληνικά σχήματα στο ρόλο του support.
Συνήθης καθυστέρηση που πλέον έχει σταματήσει να αποτελεί έκπληξη, το μεγάλο ποσοστό του κοινού ηλικίας αρκετά νεαρής και προσέλευση χαμηλή σε όλη τη διάρκεια (ενδεχόμενα η επιλογή της μέρας να μη βοήθησε αρκετά), αν και για τα δεδομένα του χώρου ικανοποιητική.
Το έργο της έναρξης ανέλαβαν οι Exile for the Damned. Το πενταμελές σχήμα ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 21:45. H αλήθεια είναι πως το metalcore στο οποίο προσανατολίζεται το σχήμα δεν λάμβανε την απαραίτητη βοήθεια από τον ήχο του χώρου, αφού χρειάστηκε να κάνω βόλτες για να βρω ένα σημείο στο οποίο να ακούω αξιοπρεπώς.
Σύντομοι και περιεκτικοί, με ένα set τάξεως μισής ώρας με κομμάτια από το πρώτο τους EP αλλά και δύο νέα επιπλέον, με το απαραίτητο aggression, heavy riffs, διπέταλο σε πρώτη γραμμή και τις συνεχείς παροτρύνσεις για mosh pits, έστω και σε περιορισμένο κοινό και ατυχώς, ακόμα και παράλληλα με τον τραγουδιστή που έβγαζε τα σωθικά του από ένα έτερον μικρόφωνο στο stage. Αποχωρούν στις 22:15.
Σε διάστημα πενταλέπτου, οι δεύτεροι στο line up, Unmasking The Betrayer, βρίσκονται ήδη στο stage και είναι καθόλα έτοιμοι. Ωραίο death metal old school καταβολών με προσμίξεις από progressive στοιχεία, δεμένος ήχος, δύο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και vocals και έχοντας ακούσει το πρώτο τους EP, πρέπει να προσθέσω πως live είναι ακόμα καλύτεροι.
Μία παρουσία που προσωπικά με κέρδισε, χωρίς κανένα μελανό σημείο και αφήνοντας την εντύπωση ενός σχήματος πολλά υποσχόμενου για το μέλλον. Συνιστώ ανεπιφύλακτα στο κοινό του είδους να ακούσει τη δουλειά τους. Αφήνουν το stage στις 22:45 για να πάρουν σειρά οι αμερικανοί Veil Of Maya.
Αφού ο Marc Okubo (guitars) βρισκόταν μισή ώρα επί σκηνής φτιάχνοντας τον ήχο σε συνεργασία με τον ηχολήπτη, στις 23:20 ανεβαίνουν στη σκηνή και οι λοιποί τρεις για να ξεκινήσει η head εμφάνιση της βραδιάς.
Η πρώτη παρατήρηση που κάνει κανείς είναι ότι το fan base του σχήματος στην Αθήνα δεν είναι αρκετά μεγάλο, η αμέσως επόμενη, πως όσο και αν είναι, σίγουρα είναι τρομερά πωρωμένο! Από την πρώτη νότα μπροστά στη σκηνή γίνεται πόλεμος, υπό τις ευλογίες πάντα του Brandon Butler (vocals). Η μπάντα βέβαια δεν υστερεί σε τίποτα σε ενεργητικότητα, αφού και οι επί σκηνής δε σταματούν το head banging και τον Okubo να χοροπηδά ασταμάτητα, ακόμα και με τον περιορισμένο χώρο που είχαν στη διάθεσή τους.
Set πλέον της μίας ώρας, με αναφορές τόσο στο τελευταίο “Eclipse”, όσο και στις προηγούμενες δουλειές του σχήματος. Η ένταση που έβγαζαν on stage δε θύμιζε σε τίποτα τα μειλίχια παιδιά που λίγο πριν έβλεπες να περιφέρονται στον χώρο και να έρχονται στο μπαρ για ποτά. Σίγουρα το κοινό απόλαυσε την εμφάνισή τους σε όλη της τη διάρκεια, χύνοντας λίτρα ιδρώτα και χειροκροτώντας τους ένθερμα.
Συνολικά, μία καλή εμφάνιση με ικανοποιητικότατο ήχο και παρουσία, πιθανότατα θα τους ταίριαζε περισσότερο ένα φεστιβαλικό περιβάλλον, αλλά ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες η απόδοσή τους ήταν πολύ καλή.
photos: Ειρήνη Σταματογιαννοπούλου
576 
