H τέταρτη και τελευταία μέρα του Rockwave μας βρίσκει στη Μαλακάσα νωρίς το μεσημέρι, αφού πολλά από τα δρομολόγια για τη μεταφορά στον χώρο ακυρώθηκαν λόγω έλλειψης κόσμου, με αλλαγές στις ώρες εμφάνισης των σχημάτων και μεταφορά και των δύο stage σε ένα (επίσημα, επειδή δεν μπορούσαν να φτιάξουν τον ήχο στο Vibe Stage) και για να μη μακρηγορήσω άλλο με αυτά, μία γενικότερη σύγχυση και μία προβληματική κατάσταση συνολικά.
Το ελληνικό κοινό δε φάνηκε να συγκινείται από τα μεσημεριανά acts, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό για τα σχήματα τα ίδια, αλλά περισσότερο μάλλον για τις γενικότερες επιλογές στο line up και στο mix and match πρόγραμμα που θέλησαν να παρουσιάσουν οι διοργανωτές.
Βέβαια, η ανακοίνωση για τις αλλαγές των ωρών εμφάνισης έγινε τελευταία στιγμή (το οποίο και επίσης δεν τηρήθηκε αφού αντιστράφηκαν οι Monophonics με τους Septic Flesh, μάλλον εύλογα, αφού οι headliners του Vibe Stage ήταν λογικότερο να εμφανιστούν προτελευταίοι) και κόσμος που ερχόταν για απογευματινά acts όπως των Acid Death και των Chaostar (οι οποίοι ήταν αποκάλυψη, δεν μπορώ να μην το σχολιάσω!) στην πλειονότητά του δεν κατάφερε να τα παρακολουθήσει.
Ελαφρά νωρίτερα από την ώρα τους εμφανίζονται οι Opera Chaotique, το κεντρικό δίδυμο, Γιώργος Τζιουβάρας (keys, vocals) και Χρήστος Κουτσογιάννης, οι οποίοι πλαισιώθηκαν από την παρουσία μίας αρπίστριας, ενός τσέλο και μίας σοπράνο. Ο απειροελάχιστος κόσμος παρακολουθούσε από όποιο σκιερό μέρος μπορούσε να βρει αφού ο μεσημεριανός ήλιος δεν ευνοούσε τη συγκέντρωση μπροστά στη σκηνή.
Παρόλη την απογοητευτική εικόνα, οι καλλιτέχνες έδειξαν πως το χιούμορ συχνά δίνει τις λύσεις και μετά τα χειροκροτήματα από το χάος μετά το τέλος του πρώτου τραγουδιού η φράση “ευχαριστούμε λαέ του Rockwave” έφερε τα απαραίτητα γέλια. Η θεατρικότητά τους και το στυλ της “μαύρης κωμωδίας” δεν μπόρεσε να αναδειχθεί αφού θα χρειαζόταν περισσότερη διαδραστικότητα, αλλά η μουσική τους αποδόθηκε πλήρως.
Κομμάτια από την πρώτη τους δουλειά “Death Of The Phantom Of The Opera”, διασκευή Tom Waits “The Piano Has Been Drinking (Not Me)” και μελοποιημένη ποίηση του Bukowski, “Girl In A Miniskirt Reading The Bible Outside My Window”, συνθέτουν την παλέτα της setlist τους. Θα προτιμούσα να τους δω σε ένα τύπου cabaret παρισινής μεσοπολεμικής αισθητικής που εκεί νομίζω ότι θα ταίριαζαν απόλυτα.
Επόμενος του επίσημου line up του Terra Stage o Craig Walker, στις 18:15 (αντί 17:35) ανεβαίνει στη σκηνή. Η δυσαρέσκειά του ελλείψει κόσμου και ακόμα και της σχετικής αδιαφορίας των όσων ήταν στο χώρο αφού λίγοι φιλοτιμήθηκαν να σταθούν μπροστά στη σκηνή (και αν πιθανολογήσω από την μετέπειτα εικόνα του, που περιφερόταν με ένα μπουκάλι μαύρο ρούμι στο χέρι, μάλλον με κάποιες μονάδες αλκοόλ επιπλέον) έγινε προφανέστατη από τη συμπεριφορά του.
Τα “bitches” εκτοξεύονταν προς κάθε κατεύθυνση, από τον κόσμο, τους συνεργάτες, αλόγιστα. Ένα από τα κομμάτια τραγουδιέται από τους συνεργάτες του στο οποίο ο εν λόγω κύριος αποφασίζει να μας δείξει τη διττή χρήση του μικροφώνου και ως λάσο με αποτέλεσμα να χαλάσει φυσικά το καλώδιο και να μην έχει ήχο. Μία παραπαίουσα και παρακμάζουζα παρουσία ενός ξεπεσμένου rock idol, όσο μπορεί να χαρακτηριστεί. Και οκ, δεν είσαι ο Morrison για να πάρεις άφεση, ακόμα και αν μπλέκεις τους στίχους του “The End” στα τραγούδια σου. Όσος κι αν ήταν ο κόσμος που πήγε να τον παρακολουθήσει, θεωρώ πως όφειλε να τον σεβαστεί, όπως έκανε και κάθε άλλο σχήμα.
Το “Again” τραγουδιέται σε συνδυασμό με το “Wish You Were Here” και με μία guest εμφάνιση μίας guest τραγουδίστριας, ίσως η καλύτερη στιγμή της παρουσίας του στο stage. Άλλη μία μνεία στη συνεργασία του με τους Archive και το “Fuck You” αφού προηγήθηκαν διάφορα κοσμητικά για την κυβέρνηση και το ΔΝΤ και ακολούθησαν άλλα για τους συνεργάτες που του ζήτησαν να τελειώσει λόγω χρονικής πίεσης. Αδιάφορη εμφάνιση, απογοητευτικότατη στάση.
Αμέσως μετά και σε διάψευση ακόμα και του τελευταίας στιγμής ανακοινωθέντος προγράμματος, έρχονται οι Monophonics, περίπου στις 20:00. Ο ήχος του σχήματος βοήθησε αρκετά ώστε ο κόσμος που βρισκόταν στο χώρο, αν και όχι αρκούντος ικανοποιητικός, να σηκωθεί και να τους κάνει συντροφιά μπροστά στη σκηνή.
Σαξόφωνο, τρομπέτα και πλήκτρα να δίνουν μία πιο χορευτική διάθεση, πραγματική απόλαυση επί σκηνής. Ο Kelly Finnigan, πίσω από τα keys του, δε σταμάτησε να ανασηκώνεται και να παροτρύνει το κοινό να περάσει καλά. Το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό.
Οι διασκευές του “California Dreaming”, “Bang Bang” και “Baby I Love You” με το οποίο και κλείνουν την εμφάνισή τους, έχουν επιτελέσει τον ευσεβή πόθο της ικανοποίησης του κόσμου. Μία πολύ καλή εμφάνιση που σίγουρα έχριζε μεγαλύτερης παρουσίας.
Και για το τέλος, λίγο μετά τις 23:00, το act που λίγο-πολύ, όλοι περίμεναν να δουν, από όποιο μουσικό χώρο και αν προέρχονται, αφού η καλή μουσική δεν έχει όρια και σύνορα, οι Dead Can Dance, η μεγαλειώδης παρουσία της Lisa Gerrard και του ουδόλως υπολειπόμενου Brendan Perry, επιτέλους λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας.
Μαζί τους, από τα πιο συνήθη έως τα πιο παράξενα όργανα, κρουστά πάσης φύσεως και τοπικής προελεύσεως, μπουζούκι και σαντούρι φυσικά σε πρώτη γραμμή, λευκά πανιά στο μαύρο φόντο της σκηνής και φώτα που άλλοτε ήταν γεμάτα χρώμα και άλλοτε μεταμορφώνονταν σε έναστρους ουρανούς συνέθεταν το σύνολο της εμφάνισης.
Ο κόσμος, αρκετά περισσότερος από όλες τις προηγούμενες εμφανίσεις, σίγουρα όχι αρκετός ώστε να αρμόζει σε μία τέτοια εμφάνιση. Αυτό που μπορεί εύκολα να παρατηρήσει κανείς σε μία εμφάνιση των Dead Can Dance, είναι ότι την ώρα που εκτελείται ένα θέμα επί σκηνής, κανείς δε μιλά. Παρακολουθούν όλοι, σε ένα παράξενο είδος σκοτεινής μυσταγωγίας που δημιουργείται ανάμεσα σε πομπό και δέκτη, ανάμεσα σε ιαχές που σου κόβουν την ψυχή σε κομμάτια έως την λύτρωση.
Φυσικά δεν έλειψε η αναφορά στο τελευταίο album υπό τον τίτλο “Anastasis” όσο και σε ελληνικά κομμάτια, αφού ακούσαμε το “Είμαι Πρεζάκιας (πρέζα όταν πιείς)” αλλά και τη νέα εισαγωγή στο setlist “Πώς Θα Περάσει Η Βραδιά”. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς πώς είναι μία εμφάνιση των Dead Can Dance ώστε να τη μεταδώσει σε τέτοιο βαθμό που να μπορεί κανείς να νοιώσει πως είναι πραγματικά. Είναι ένα βίωμα, μία εμπειρία, μία μοναδική στιγμή που σας παροτρύνω να επιδιώξετε να ζήσετε, οπουδήποτε.
Ναι, ενδεχόμενα να ταιριάζουν περισσότερο σε σκηνές θεατρικές, σε άλλους χώρους, αλλά ακόμα και εδώ, στη Μαλακάσα, μας πήραν μαζί τους anywhere out of the world…
Dead Can Dance Setlist
Children of The Sun
Agape
Rakim
Kiko
Amnesia
Sanvean
Black Sun
Nierika
Opium
Cantara
Lovegrove
Dreams Made Flesh
Ime Prezakias
Fovamai Mi Se Xaso
Song to the Siren
Return of the She-King
Photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
572 
